Έχει αποδειχθεί στατιστικά ότι η οικονομική κρίση και η αβεβαιότητα που τη συνοδεύει, δημιουργεί αγχώδεις καταστάσεις, που είναι το προοίμιο νευρωτικών εκδηλώσεων σε πολλά άτομα ή σε συλλογικότητες, που αδυνατούν να ελέγξουν τις συναισθηματικές τους διαταραχές, εξ αιτίας των ισχυρών επιδράσεων εμφανών και αφανών αιτίων που ανάγονται σε εξωγενή περιστατικά, τα οποία είναι πολλά και ποικίλα.

Οι πολιτικές αλλαγές στη Χώρα μας, αν και επιθυμητές από την πλειοψηφία του ελληνικού λαού, ύστερα από τα δεινά που επί πενταετία είχε υποστεί, σε οικονομικές θυσίες και σε ψυχολογικά στρες, δεν φαίνεται ακόμη να παίρνουν το δρόμο της πραγμάτωσης των προσδοκιών του λαού. Η εκκρεμότητα των σοβαρών θεμάτων και στο βάθος η απειλή του grexit, συντηρεί την αβεβαιότητα  μεγεθύνοντας μάλλον το άγχος παρά δρώντας καταλυτικά και ησυχαστικά η αισιόδοξη κινητικότητα των υπευθύνων.

Προσωπικά δεν ανήκω στα άτομα που κραυγάζουν για πολιτική υπεροχή κάποιου πολιτικού σχηματισμού, για τις μεγαλόστομες διακηρύξεις περί ρηξικέλευθων προγραμμάτων και πολιτικών. Τέτοιες πολιτικές τις ζήσαμε στο παρελθόν. Αποδείχτηκαν τελικά πομφόλυγες. Τίποτα το θετικό, καμιά πρόοδος, παντού στασιμότητα και πισωγυρίσματα. Και αυτό γιατί έλλειπαν οι μακρόπνοοι σχεδιασμοί, έλλειπε το πνεύμα και η ουσία. Όλα κινούνταν περιφερειακά, χωρίς στοχοθεσίες μελετημένες και σοβαρές. Αλλά κυρίως γιατί έλλειπε η πίστη σε σταθερές αρχές και αξίες, σε ιδανικά που αποτελούν το θεμέλιο λίθο, το σταθερό υπόβαθρο κάθε αληθινής και επωφελούς δημιουργίας.

Τι συμβαίνει τώρα με τη νέα διοικητική αρχή, με τη νέα πολιτική εξουσία, ένα κομματικό σχηματισμό της προοδευτικής Αριστεράς, όπως αυτο-αποκαλείται; Υποσχέθηκε πολλά: αλλαγές στη διαχείριση της οικονομίας, κατάργηση των μνημονίων και της εθνοκτόνου λιτότητας που καταδυνάστευσε τις μεσαίες και κατώτερες τάξεις, που αφάνισε τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, που γιγάντωσε την ανεργία, που στέγνωσε την αγορά από ρευστότητα και τόσα άλλα!

Ο ελληνικός λαός, λοιπόν, αναμένει βελτίωση των συνθηκών της ζωής του, επιθυμεί την αποκατάσταση της ηρεμίας, το διώξιμο όλων των αιτίων που έκαναν καταθλιπτική τη ζωή του. Είναι ικανή η νέα Κυβέρνηση να υλοποιήσει όλες αυτές τις αλλαγές; Να δώσει την ελπίδα στο λαό ότι θα μπορεί ξανά να νιώσει ισότιμο μέλος της μεγάλης ευρωπαϊκής οικογένειας, να μπορεί ξανά να ονειρεύεται; Να αποκαταστήσει την αξιοκρατία, γιατί μέχρι τώρα βρίσκονταν στην επιφάνεια οι καταφερτζήδες και ό,τι πιο ανάξιο και αντιπαραγωγικό έμψυχο στοιχείο διαθέτει αυτή η χώρα; Δεν απομένει παρά να αποδείξει εμπράκτως όλα τα υπεσχημένα.

Είπαμε: είμαστε μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας. Με αυτή την ιδιότητα μέχρι τώρα πορευτήκαμε στρεβλά και ανορθόδοξα. Συμπεριφερθήκαμε σαν τα άτακτα και σπάταλα παιδιά. Σαν τον άσωτο υιό που κατασπατάλησε την πατρική περιουσία και τώρα φτωχός και πειναλέος ζητεί την επιστροφή στους κόλπους αυτής της οικογένειας. Αν στην περίπτωση του ευαγγελικού ασώτου, ο πατέρας θυσίασε τον εκλεκτό μόσχο για να υποδεχτεί «το απολωλός πρόβατο», δυστυχώς, δεν συμβαίνει το ίδιο και με εμάς τους ελληνογενείς. Δε θυσιάζουν για εμάς οι Ευρωπαίοι, αντίθετα, μάς ζητούν υπέρογκες θυσίες, για εξιλέωση των ολέθριων αμαρτημάτων μας. Μέχρι τώρα οι θυσίες μας υπήρξαν πράγματι εξοντωτικές. Θα συνεχιστούν όμως και στο μέλλον, καθιστώντας μας τους παρίες της Ευρώπης, εμάς τους πάλαι εκλεκτούς αυτής της ευρωπαϊκής γωνιάς; Εδώ έγκειται ο ρόλος της νέας πολιτικής ηγεσίας, να δείξει την διπλωματική της ικανότητα, τους αναγκαίους ελιγμούς, ώστε να επιτύχει την αναστροφή του αρνητικού κλίματος κατά της χώρας μας. Ομολογουμένως, τα πρώτα βήματά της προς το ευρωπαϊκό Διευθυντήριο δεν ήταν τα ενδεδειγμένα. Θέλοντας να διατηρήσει τις ισορροπίες στο εσωτερικό, τηρώντας τις υποσχέσεις για εθνική πορεία και για ρήξη με το τροϊκανό κατεστημένο, ήρθε αντιμέτωπη με την άτεγκτη πολιτική στάση των δανειστών στο θέμα της οικονομίας.

Μια αριστερή κυβέρνηση, όπως η παρούσα, δεν μπορεί, όπως φαίνεται, να επιβάλει όρους σε μια συντηρητική Ευρώπη. Οι δανειστές και πίσω από αυτούς, όσοι κινούν τα νήματα, δεν είναι δυνατόν να ανεχθούν παρεκκλίσεις από δεσμεύσεις και συμβατικές υποχρεώσεις, πολύ περισσότερο, όταν αυτές γίνονται με «τσαμπουκά» και με ύφος, που ναι μεν ικανοποιεί τους ψηφοφόρους δίνοντάς τους ικανοποίηση για την τολμηρή απώθηση και απόκρουση μιας πρωτοφανούς ανθελληνικής στάσης των ευρωπαίων εταίρων, από την άλλη όμως εκνευρίζει και οξύνει τα αντανακλαστικά των ισχυρών οικονομιών, συνάμα δε τους προβληματίζει, γιατί αυτό το κακό και ανυπάκουο παιδί, η Ελλάδα, τείνει να μεταβληθεί σε κακό πρότυπο για άλλες χώρες που μετά βίας ανέχονται όσα συμβαίνουν στις οικονομίες τους. Η διατήρηση του οικονομικού status quo στην Ευρώπη πρέπει να παραμείνει αδιατάρακτη. Έτσι επιδεικνύεται μηδενική ανοχή σε πολιτικο-οικονομικές παρεκκλίσεις που επιχειρεί η χώρα μας.

Οι συμβιβασμοί αποτελούν μέρος του πολιτικού και οικονομικού παιγνιδιού. Δεν μπορείς να ορθώνεις ανάστημα και να το παίζεις υπερήφανος, όταν έχεις άδεια ταμεία. Γιατί στις ημέρες μας η μοναδική δύναμη και η πρωταρχική αξία είναι η οικονομία, το χρήμα, που έχει αναχθεί σε ρυθμιστικό παράγοντα των πάντων. Αυτή είναι, ασφαλώς, η μεγάλη παθογένεια, το τρωτό και παρακμιακό στοιχείο του σύγχρονου δυτικού πολιτισμού. Μέσα σ’ αυτήν την αρρωστημένη κοινωνικο-οικονομική πραγματικότητα δεν μπορείς παρά, αφεύκτως,  να μολυνθείς και εσύ, τουλάχιστον σε πρώτη φάση. Αυτή είναι η τραγικότητα της μοίρας μας, όπως τη διαμόρφωσαν όλα τα «λαμόγια» της ελληνικής φυλής, που βρίσκονται στο απυρόβλητο, που δραπέτευσαν από τα πάτρια προκειμένου να σώσουν τις νόμιμες ή τις παράνομες-οι περισσότεροι-περιουσίες τους, αδειάζοντας το τραπεζικό σύστημα και αποστερώντας την οικονομία μας από  αναπτυξιακή προοπτική και ρευστότητα.

Η συμπεριφορά των δανειστών, όχι αναίτια, και η πείσμων επιμονή τους για διαρθρωτικές αλλαγές, για μεταρρυθμίσεις και τα συναφή, απαραίτητα μεν μέτρα για τη χώρα μας, σκοντάφτουν, εντούτοις, στην αδυναμία μας για υλοποίησή τους αφού δεν υπάρχουν οι αναγκαίοι πόροι, ώστε να κινηθεί παραγωγικά ο κρατικός μηχανισμός.

Δεδομένης, λοιπόν αυτής της κατάστασης, οι Κυβερνώντες οφείλουν να προτάξουν το εθνικό συμφέρον παραμερίζοντας τις προεκλογικές δεσμεύσεις για εφαρμογή μιας διαφορετικής πολιτικής.

Αυτό που πρέπει να πρυτανεύσει είναι η σωτηρία της Χώρας και του λαού της. Ένα grexit, δηλαδή έξοδος από το ευρώ, θα ήταν καταστροφή για τη χώρα. Μια επιστροφή στη δραχμή, θα ήταν βουτιά στο γκρεμό, γιατί ένα υποτιμημένο νόμισμα, όπως η δραχμή (υπολογίζεται ότι ένα ευρώ θα ισούται με 600 δραχμές περίπου) δε θα μπορούσε όχι μόνο να αποτελέσει μοχλό ανάπτυξης, αλλά ούτε και στοιχειώδους επιβίωσης του λαού. Ας μην ξεχνά κανείς και τις συμβατικές μας υποχρεώσεις που έχουν συναφθεί με βάση το αγγλικό δίκαιο, δηλαδή το δίκαιο του δανειστή.  Horesco referens (φρίττω διηγούμενος) αυτή την εκδοχή, και ο νοών νοείτω.

Με τη δύναμη που μου δίνει η αγάπη μου για τη χώρα αυτή και το λαό της, συνιστώ ταπεινά στην υπεύθυνη πολιτική ηγεσία ψυχραιμία, σύνεση, νηφαλιότητα και πάνω απ’  όλα συναίνεση στο πολιτικό παιγνίδι για να βγει η χώρα από τα αδιέξοδα. Δεν είναι καιρός για διάσπαση, για κομματισμούς και τακτικισμούς, για άκαιρες, εγωπαθείς και εσωστρεφείς συμπεριφορές. Διαφορετικά οι ευθύνες είναι μεγάλες, υπερμεγέθεις για όσους διαχειρίζονται τις τύχες αυτής της χώρας και αυτού του λαού, αν κάτι πάει στραβά, όπερ  απευκταίο. 

Η Μεγάλη Εβδομάδα, εβδομάδα των Παθών του Κυρίου με ώθησε να αναλογισθώ συνειρμικά τα συνολικά παθήματα αυτής της Χώρας. Δεν μου απομένει παρά να ευχηθώ: η Ανάσταση του Χριστού να φέρει και την ανάσταση του πολύπαθου Γένους μας.

                         Γιάννης Γουργιώτης