Γράφει ο Γιάννης Γουργιώτης

Το αγωνιώδες ερώτημα του εθνάρχη Κωνσταντίνου  Καραμανλή, που το διατύπωσε σε περιστάσεις δύσκολες για τον τόπο, ανεβαίνει τις στιγμές αυτές στα χείλη των συνειδητοποιημένων Ελλήνων με τα όσα θλιβερά συμβαίνουν σ’ετούτη εδώ την τάλαινα χώρα.

 Από πού να πιάσει κανείς την άκρη του νήματος για να οδηγηθεί στο κέντρο των εξελίξεων, που διαδραματίζονται κυρίως στις δύο μεγαλύτερες πόλεις της Χώρας μας, την Αθήνα, πρωτεύουσα της Ελλάδας, και τη Θεσσαλονίκη, τη Συμπρωτεύουσα;

Πολλές φορές η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη υπήρξαν χώροι ταραχών, πολιτικών αναταράξεων, φανατισμού που εκδηλώθηκε με τη μορφή βίας και καταστροφών. Παρ’όλα αυτά, το οργανωμένο Κράτος παρενέβαινε καταστέλλοντας τις βίαιες εκδηλώσεις και παραπέμποντας τους πρωταίτιους των ταραχών στη δικαιοσύνη.

Τα τελευταία χρόνια, ειδικότερα την τελευταία τριετία, τα όσα συμβαίνουν στον τόπο μας, δημιουργούν την αίσθηση ότι μετακομίσαμε σε κάποια υπανάπτυκτη χώρα του περασμένου αιώνα. Τέτοιος είναι ο πρωτογονισμός και η εξαχρείωση που συναντώνται στις διανθρώπινες σχέσεις της χώρας μας. Νοοτροπίες που εμφανίστηκαν σ’ ένα μικρό κύκλο, χαρακτηριζόμενες από εκτροπές, αυθαιρεσίες και παραβατικές συμπεριφορές, γνωρίσματα που  σιγά σιγά γιγαντώθηκαν, διευρύνθηκαν και οργανώθηκαν σ’ένα παρακράτος που τείνει να εκτοπίσει τη νομιμότητα και τους δημοκρατικούς θεσμούς. Πιο συγκεκριμένα: Από χρόνια υπάρχει ένας αριθμός νέων οι οποίοι καλυπτόμενοι από «κουκούλες» δε χάνουν ευκαιρία να εκδηλώνουν την αντικοινωνική τους συμπεριφορά. Σε κάθε διαμαρτυρία που πραγματοποιούν παραγωγικές ομάδες με διάφορα αιτήματα προς τις κυβερνήσεις, οι νέοι αυτοί, οι « γνωστοί-άγνωστοι», οπλισμένοι με μεταλλικά αντικείμενα προξενούν καταστροφές σε δημόσιες και ιδιωτικές περιουσίες, ενώ η αστυνομία, τα όργανα της τάξης, παρακολουθούν από απόσταση το μένος που εξωτερικεύουν τα οργισμένα αυτά νιάτα, τόσο προς τα υλικά αντικείμενα όσο και εναντίον των Ματ, που προσπαθούν να τους απωθήσουν και να σώσουν ό, τι μπορεί να περισωθεί, είτε προθήκες καταστημάτων είναι αυτές είτε το ξήλωμα μαρμάρινων πλακών, που τις εκσφενδονίζουν προς το « μισητό» αντίπαλο, την Αστυνομία.

Γενικά, η Αστυνομία αδυνατεί να ελέγξει την κατάσταση. Εντολές άνωθεν περιορίζουν την εκτέλεση του καθήκοντός τους. Η επιεικής αντιμετώπιση των νέων από τις αστυνομικές αρχές σημαίνει: «Αφήστε τα παιδιά να εκτονωθούν…», είναι η υπονοούμενη κυβερνητική εντολή. Ο  κάθε νουνεχής, όμως, καταλαβαίνει πολύ καλά τι συμβαίνει στην πραγματικότητα.

Δεν είναι, όμως, μόνον οι «γνωστοί-άγνωστοι» που δρουν με αυτόν τον τρόπο. Τελευταία έχει εμφανιστεί μια άλλη οργάνωση που τείνει να προσλάβει νομιμοποιημένη υπόσταση, υποκαθιστώντας τα όργανα της τάξης. Είναι η αποτύπωση της κυβερνητικής ανοχής, της επιείκειας ή μήπως και της ενθάρρυνσης;

Η επισταμένη παρατήρηση και η ανάλυση των πραττομένων και των λεγομένων της οργάνωσης αυτής, του Ρουβίκωνα, οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η παράνομη αυτή παραφυάδα της τρομοκρατίας απολαμβάνει μια ιδιότυπη ασυλία.

Εισβάλλουν αίφνης τα μέλη της σε δημόσιες υπηρεσίες, ελέγχουν διοικήσεις, δικαστικούς, πανεπιστημιακούς κλπ. Πρόσφατα έκλεισαν στα γραφεία της τις πρυτανικές αρχές της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου των Αθηνών .Είναι ή δεν είναι η κατάσταση αυτή ένα βαθύ πλήγμα στο σώμα της δημοκρατίας μας; Κάποιοι έχουν παρανοήσει την έννοια της θεμιτής διεκδίκησης δικαιωμάτων συγχέοντάς την με την αυθαιρεσία, την παράνομη και αναρμόδια δράση κάποιων κοινωνικών ομάδων που δρουν ανεξέλεγκτα. Αυτά τα φαινόμενα προοιωνίζονται δυσάρεστα επακόλουθα για την παραπαίουσα πολιτική και κοινωνική μας ζωή. Η συνέχισή τους προκαλεί ανεπανόρθωτη φθορά στον κοινωνικό ιστό, στην κοινωνική συνοχή, τη στιγμή που τα σύννεφα της κρατικής ανασφάλειας, της εχθρικής στάσης, θα έλεγα, δήθεν «φίλων» ή « εταίρων», πυκνώνουν συνεχώς, δημιουργώντας συνθήκες σοβαρών κινδύνων για την κρατική μας υπόσταση.

Κάποιοι όροι-κλειδιά αναγκαίοι για την επιβίωση της εθνικής μας υπόστασης, όπως είναι  η συναίνεση και η συσπείρωση,  έχουν λησμονηθεί από το πολιτικό μας Σύστημα, με συνέπεια το παρατηρούμενο πολιτικό αλαλούμ στη χώρα μας, μια αρνητική παράμετρος που δημιουργεί την αποδυνάμωση της φυλετικής μας ζωτικότητας, την παραλυτική  απονεύρωση, γιατί νεκρώνει τα ζωτικά μας αντανακλαστικά, αφού η δύναμη και η ενεργητικότητα σε μια εθνική συλλογικότητα είναι η σύμπνοια, η απουσία της οποίας συνεπάγεται, μαζί με κάποιες άλλες συνιστώσες, το βραδύ μεν, αλλά βέβαιο θάνατό της!

Είναι καιρός πλέον να πάψουν οι πολιτικοί της χώρας αυτής να ροκανίζουν όλα τα εθνικά μας ερείσματα, που αναφέρω πιο πάνω, αλλά και κάποια άλλα ακόμη, θεμελιώδη, όπως η ομοψυχία, ταυτόσημη της συναίνεσης, και η πίστη στο Θεό! Είναι έννοιες ξεχασμένες, ένα εθνικό ατόπημα που δε συγχωρείται στους δύσκολους καιρούς που ζούμε.

Οι κυβερνώντες να πάψουν να πιπιλίζουν την καραμέλα της εξουσίας. Η ηδονική της απόλαυση προκαλεί  θυσίες,  εκχωρήσεις δικαιωμάτων, δουλική υποταγή σε δυνατούς παρόχους για την ικανοποίηση της ακόρεστης εξουσιολαγνείας τους. Έτσι, όμως, χάνονται απερίσκεπτα το κύρος, τα ηθικά πλεονεκτήματα, οι αρετές και οι αξίες της χώρας εξαιτίας του παραλογισμού και της ηλίθιας φιλοδοξίας που εμφωλεύουν στον εγκέφαλο των άβουλων πολιτικών μας μειρακίων. Η μη αλλαγή πολιτικής τους  εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους για την ακεραιότητά της Πατρίδας.

Γιάννης Γουργιώτης