Γράφει ο Νίκος Ηλιόπουλος...

Λαμία, 25 Νοεμβρίου 2018

Γιορτή σήμερα, της Αγίας Αικατερίνης κι ο καιρός άρχισε να φανερώνει τις μύχιες προθέσεις του πως επιθυμεί να οδεύσει προς την καρδιά του χειμώνα. Γι΄ αυτό και η ζέστη μέσα στα σπίτια επιβεβλημένη. Μια ζέστη ενίοτε πενιχρή σε ένταση και μικρή σε διάρκεια… Ωστόσο, ο βασανισμένος Έλληνας πολίτης έψαξε και βρήκε εναλλακτικές λύσεις, ακόμη κι αν έπρεπε να γυρίσει πίσω τον χρόνο δεκαετίες, τότε που άναβαν φωτιά μέσα στις καλύβες που ζούσαν ως κτηνοτρόφοι στα άγρια και παγωμένα βουνά κι έπειτα κάθονταν μόνο οκλαδόν, γιατί όποιος τολμηρός σηκώνονταν όρθιος, το πυκνό σύννεφο αιθάλης που κάλυπτε την καλύβα από τη μέση και πάνω τον υποχρέωνε να καθίσει ξανά.

Σε αντιστοιχία, εν έτει 2018 (αν και κρατάει χρόνια η κολόνια!), ο όποιος τολμηρός ανοίξει το παράθυρο του σπιτιού του για να μπει φρέσκος αέρας στον χώρο του μετά τις έξι το απόγευμα, το μόνο που καταφέρνει είναι να εγκλωβίσει μερικά λίτρα μονοξειδίου του άνθρακα στο δωμάτιό του για τις επόμενες βραδινές ώρες…

Κι η ερώτηση/απορία προκύπτει βασανιστικά και μοιραία… Εάν η πόλη μας, η Λαμία, είχε εδώ και μια δεκαετία τουλάχιστον τις εγκαταστάσεις φυσικού αερίου έτοιμες και σε λειτουργία, σήμερα θα αντιμετωπίζαμε το ίδιο πρόβλημα αιθαλομίχλης; Σημειωτέον, πέρυσι και πρόπερσι υπήρξανε βραδιές που οι δείκτες χτυπούσαν κόκκινο και περιμέναμε επιδόματα θέρμανσης μήπως και βάζοντας πετρέλαιο κάποιοι ξεκολλάγαμε από τις κόκκινες τιμές! Τι προβλήματα υγείας άραγε θα προκύψουν σε κάποιους από εμάς στο άμεσο μέλλον, που σήμερα υποχρεωνόμαστε να ζούμε σε αυτή τη θλιβερή κατάσταση;

Οι κοινωνίες προσπαθούν να οδεύουν προς τα εμπρός. Να εξελίσσονται, να καινοτομούν και να ακολουθούν το ρυθμό προόδου άλλων, μεγάλων και σύγχρονων κοινωνιών. Και μπροστάρηδες σε αυτή την κίνηση οφείλουν να είναι οι ηγέτες της. Το λέει και η ίδια η λέξη: άγουν τον λαό, τον οδηγούν κι ο καλός ηγέτης τον οδηγεί στην πρόοδο κι όχι στον γκρεμό. Σε αυτό το σημείο φανερώνεται βεβαίως και η μεγάλη αδυναμία της δημοκρατίας… Ανέτοιμοι πολίτες να επιλέξουν ορθά, πολίτες χωρίς παιδεία ή ανέντιμοι και ιδιοτελείς πολίτες αποτελούν ενίοτε την κρίσιμη εκείνη μάζα (πλειοψηφία) που θα επιλέξει με λανθασμένο κριτήριο, τον ακατάλληλο ηγέτη. «Ηγέτη» συμφερόντων, μα όχι Ηγέτη Οράματος.

Και η έλλειψη κατάλληλης ηγεσίας, κατάλληλων και με όραμα προσώπων προκύπτει αβίαστα, μάλλον, παρατηρώντας κανείς την παρακμή της πόλης εδώ και περίπου δυο δεκαετίες. Ένας κατήφορος δίχως τέλος. Μια ανηλεής κατάπτωση σε όλα τα επίπεδα (οικονομία, επιχειρηματικότητα, καινοτομία, επισκεψιμότητα κ.α.). Η Λαμία που ακούγονταν για την Πανελλήνια Έκθεσή της, που κάθε τρεις μήνες την επισκέπτονταν για να στρατευθούν πάνω από χίλιοι οπλίτες, που υποστήριζε Μεραρχία Υλικού Πολέμου, που άλλοτε δε είχε και Παιδαγωγική Ακαδημία, αυτή η Λαμία κατέληξε ουραγός των εξελίξεων και παθητικός και άβουλος δέκτης των δυσμενών γι΄ αυτήν καταστάσεων. Άμοιρη ευθυνών πλέον υπομένει βασανιστικά την τελευταία βολή, που θα μπορούσε να είναι κι εκείνη που ο κύριος Κεδίκογλου επιχείρησε πριν λίγες μέρες διεκδικώντας να μετατεθεί η έδρα της Περιφέρειας Στερεάς Ελλάδας από τη Λαμία στη Χαλκίδα.

Η αλαζονική συμπεριφορά επιφέρει θανάσιμο τέλος. Κι εμείς, οι κάτοικοι της πόλης, οι άλλοτε ευνοημένοι από τις εξελίξεις πιστέψαμε μάλλον πως η εξέλιξη γεννιέται, πως έρχεται από μόνη της, πως αποτελεί ίδιον της πόλης και της περιοχής μας. Καμαρώναμε με υπερηφάνεια που οι κάτοικοι γειτονικών νομών έρχονταν τα σαββατόβραδα να γλεντήσουν στα ξενυχτάδικα («μπουζούκια» και κλαμπ) της πόλης, να επισκεφτούν την Πανελλήνια Έκθεση Λαμίας και να κάνουν βόλτα στα στενά της. Μα μέσα στη γλυκιά ωδή του καυχήματός μας, ξεχαστήκαμε, ολιγωρήσαμε και την ώρα που οι γειτονικές πόλεις έχτιζαν ένα καινοτόμο κι ευοίωνο μέλλον, εμείς παραμέναμε απλώς κομματικοί υποστηρικτές, μέσα σε μια γαλήνια και παθητική μακαριότητα ακατάλληλων προσώπων…

Κι έτσι φτάσαμε στο σήμερα… Κι αποτολμήσαμε, ξυπνώντας από εκείνη τη γεμάτη διαφθορά και παθητικότητα μακαριότητα, να κοιτάξουμε γύρω μας… Και είδαμε τους άλλους, τους άλλοτε ουραγούς των εξελίξεων, να βρίσκονται παρασάγγας εμπρός μας… Κι έπειτα άρχισε η γκρίνια… Δεν φταίω εγώ, αλλά εσύ… Μα γιατί εγώ κι όχι εσύ… Και κάπως έτσι συνεχίζει η αδηφάγα και σηπτική μας μακαριότητα στην οπισθοδρόμηση…

Εν κατακλείδι, χρειάζεται από όλους μας επιτακτικά και άμεσα αφύπνιση συνείδησης και ενδιαφέρον για την πόλη. Σύμπνοια κι ομονόηση. Διοικούντες και μη, ας ξεχάσουμε τις κακές νοοτροπίες του παρελθόντος. Οφείλουμε να αφουγκραστούμε άμεσα την προβληματική κατάσταση και να ανασκουμπωθούμε για να την αλλάξουμε. Να σταματήσουμε αυστηρά και αμετάκλητα να επιλέγουμε πρόσωπα που μόνο υπηρετούν το κόμμα και τα προσωπικά μας οφέλη.

Η χαμένη αξιοπρέπεια της Λαμίας υπάρχει κάπου ανάμεσα σε λανθασμένες επιλογές του παρελθόντος, στην αδράνεια προηγούμενων αυτοδιοικητικών προσώπων, μα κυρίως στην ανοχή όλων μας μπροστά στο διακύβευμα της πτώσης και παρακμής της. Είμαστε συνυπεύθυνοι για την ολέθρια παρακμή της πόλης μας. Συνυπεύθυνοι, όχι ίσως στον ίδιο βαθμό διοικητές και διοικούμενοι, μα όλοι γνώστες και παρατηρητές της κατάστασης που επιτρέψαμε, επιτρέπουμε… Η Λαμία, η πόλη μας, εκπέμπει σήμα κινδύνου, σήμα S.O.S.

Κι όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν ένα αφηγηματικό παραλήρημα ενός συμπολίτη που εισέπνευσε σήμερα μεγάλες ποσότητες μονοξειδίου του άνθρακα, αλλά πόνο ψυχής, που η πόλη του διάγει πορεία έκλυτη, ανάμεσα στα πάθη του παρελθόντος και την ελευθεριότητα του παρόντος… Είθε να φέρουμε σύμπνοια και όραμα για το μέλλον!