Ολες οι κυβερνήσεις παγκοσμίως κρίνονται για δύο πράγματα. Για το ΑΕΠ και την ανεργία. Στη χώρα μας τα τελευταία πέντε χρόνια στο ονομα της αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης και της διάσωσης της οικονομίας απο τη χρεοκοπία και την ολοκληρωτική κατάρρευση, εφαρμόστηκαν πολιτικές με τεράστιο κοινωνικό και πολιτικό κόστος. Σε κάθε περίπτωση μετά απο διαδοχικές  διασώσεις το δημόσιο χρέος της χώρας εχει διογκωθεί.

Ενω την ιδια ωρα εχει μειωθεί δραματικά η ικανότητα αποπληρωμής του. Το ΑΕΠ απο 230 δις που ηταν προ της κρίσης εχει συρρικνωθεί σήμερα στα 190 δις. Μετά απο αλλεπάλληλες χειρουργικές επεμβάσεις, ο μεγάλος ασθενής που δεν είναι αλλος απο την πραγματική οικονομία υποφέρει απο τεράστιο πρόβλημα ρευστότητας. Συνεχίζει να αιμορραγεί σε συνθήκες δριμύτατης και παρατεινόμενης υφεσης και ανεργίας κινδυνεύοντας με οικονομική ασφυξία. Χωρίς να είναι κανείς ειδικός εύκολα διαπιστώνει οτι τελικά η θεραπευτική αγωγή αποδεικνύεται φρικτότερη απο την ασθένεια ! 

Επειδή πολύς λόγος γίνεται τελευταία για τις περιβόητες συμφωνίες με τους ευρωπαίους εταίρους ,δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει  οτι τελικά η πραγματική οικονομία καταστρέφεται είτε υπάρχει είτε δεν υπάρχει συμφωνία. Και αυτό γιατί στην Ελλάδα στα πέντε χρόνια της κρίσης υπάρχει εξοργιστική ελλειψη ενδιαφέροντος για τον ιδιωτικό τομέα. Τις επιχειρήσεις και τους εργαζόμενους στον τομέα αυτό. Το πραγματικό πολιτικό ενδιαφέρον των κυβερνώντων και δανειστών εξαντλείται δυστυχώς στη διάσωση του δημόσιου τομέα. Και μάλιστα με οποιοδήποτε κόστος. Πατώντας ακόμη και επι πτωμάτων. Δεν αμφιβάλλουμε οτι ολες οι κυβερνήσεις δεξιές ,σοσιαλιστικές και αριστερές σαν τη σημερινή  ξεκινούν τη θητεία τους εχοντας τις καλύτερες προθέσεις. Στην πολιτική ομως τα πάντα κρίνονται εκ του αποτελέσματος και οχι απο τις καλές προθέσεις των πολιτκών.

Ευθύνες ομως εχουν και οι ευρωπαίοι εταίροι μας που υποτίθεται οτι τα τελευταία πέντε χρόνια επόπτευαν αυστηρά τις ελληνικές κυβερνήσεις που διαχειρίστηκαν την κρίση. Εβλεπαν την πραγματική οικονομία να καταστρέφεται μέρα με τη μέρα και δεν εκαναν απολύτως τίποτα για να στηρίξουν τις επιχειρήσεις και γενικά την ιδιωτική οικονομία. Δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα. Οσο και αν επιχειρούν κάποιοι σήμερα να την αποσιωπήσουν. Θυμίζουμε οτι οι αλλαγές στο ασφαλιστικό και τα εργασιακά καθώς και ο εκσυγχρονισμός της δημόσιας διοίκησης ηταν απαιτήσεις της τρόικας απο την πρώτη μέρα που εθεσαν την ελληνική οικονομία σε επιτήρηση.

Τι εκαναν επομένως  ολο αυτό το διάστημα που οι κυβερνήσεις Παπανδρέου –Σαμαρά –Βενιζέλου δεν εφάρμοζαν τις διαρθρωτικές αλλαγές; Γιατί εκταμίευαν τις δόσεις ενω διαπίστωναν οτι οι κυβερνώντες δεν τηρούσαν τις δεσμεύσεις τους; Γιατί δεν αντέδρασαν βλέποντας τις ελληνικές κυβερνήσεις να διατηρούν αλώβητα τα προνόμια του συστήματος και να μεταθέτουν συνεχώς στο μέλλον τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις; Πως ανέχτηκαν οι ευρωπαίοι εταίροι μας τις ελληνικές κυβερνήσεις να επιδίδονται σε πολιτικές φορολογικών επιδρομών σε σημείο δήμευσης της ιδιοκτησίας εξαντλώντας τον οποιοδήποτε δυναμισμό είχε ακόμη η οικονομία και στερώντας την  αγορά απο κάθε ρευστότητα; Θέτοντας σήμερα στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ το μαχαίρι στο λαιμό ζητώντας  ως προαπαιτούμενα για την εκταμίευση της δόσης  αλλαγές στο Ασφαλιστικό και τα εργασιακά, είναι σαν να ομολογούν οτι τα προηγούμενα χρόνια κυβερνώντες και δανειστές κορόιδευαν τους πάντες μιλώντας για μεταρρυθμίσεις, ενω στην ουσία το μόνο που εκαναν ηταν να βάζουν ολοένα και καινούριους φόρους, ολοένα και περισσότερα χαράτσια.

Οσον αφορά τη  νέα συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ φαίνεται πως εχουν και αυτοί τις ιδιες ανησυχίες με τους προκατόχους τους .Ανησυχούν για τους μισθούς και τις συντάξεις που πληρώνει το κράτος. Και βάζουν τις ιδιες κόκκινες γραμμές με τους προκατόχους τους. Δεν σκέφτονται φυσικά τους μισθούς που δεν θα μπορούν να εισπράξουν χιλιάδες εργαζόμενοι που απασχολούνται στον ιδιωτικό τομέα, αν τα προβλήματα ρευστότητας στην οικονομία επιδεινωθούν. Ούτε φυσικά το πως θα βρούν απασχόληση οι χιλιάδες ανεργοι επίσης του ιδιωτικού τομέα.   

Χρήστος Αλεξανδρής