Ώρες,  ώρες θυμάμαι τα παλιά και μου έρχεται να κλάψω. Αυτό που να προσδιορίσω δεν μπορώ, είναι αν αυτή η επιθυμία είναι από χαρά ή αν βγαίνει από πόνο. Θυμάμαι την περίοδο της Γερμανικής κατοχής, που έπαιζα ποδόσφαιρο στις αλάνες και απορώ πώς δεν έσπασα κανένα πόδι, αφού για μπάλα είχαμε κάτι πανιά φτιαγμένα σαν κουβάρι. Τα πόδια μας ξυπόλητα, η αλάνα γεμάτη πέτρες και εμείς κλοτσούσαμε άφοβα, σαν να παίζαμε σε χορτάρι. Χρόνια μαύρα και άραχνα, χρόνια σκοτεινιασμένα, χρόνια που αγνοούσαμε τον κίνδυνο από αδέσποτες σφαίρες. Τότε αντί για μουσική, ακούγαμε το κροτάλισμα από σφαίρες Γερμανικές, γιατί σε κάθε ύποπτη κίνηση οι Γερμανοί έριχναν στο «ψαχνό» και όποιον πάρει ο Χάρος. Αυτό όμως μας έκανε και λίγο καλό, γιατί «άνοιξε» το μυαλό μας. Βλέπεις, το ένστικτο της επιβίωσης είναι πάντα κρυμμένο μέσα μας και σε στιγμές δύσκολες, αυτό πάντα ξυπνάει.

Σήμερα τα χρόνια είναι διαφορετικά. Τα παιδιά μεγαλώνουν σχεδόν με όλες τις ανέσεις. Για το μόνο που νοιάζονται και επιθυμούν είναι να έχουν ένα κινητό τηλέφωνο και να παίζουν με τα πλήκτρα. Από την μια μεριά αυτό είναι καλό, γιατί μαθαίνουν αυτά που τους προσφέρει η σύγχρονη τεχνολογία. Από την άλλη όμως, τους βάζει σε ένα «λούκι» πλασματικό και αγνοούν τις δυσκολίες της ζωής που θα βρουν μπροστά τους. Έτσι στα πρώτα εμπόδια που θα συναντήσουν, δεν ξέρουν πώς να αντιδράσουν και τότε αρχίζουν τα δράματα, χάνονται στην ομίχλη.

 Η ζωή έχει σκαμπανεβάσματα, έχει πολλές φουρτούνες και αν από μικρός δεν έχεις διδαχτεί πώς να τα αντιμετωπίσεις, τότε αφήνεσαι στο έλεος του Θεού και ψάχνεις για διεξόδους. Πολλοί όμως διέξοδοι είναι σκοτεινοί, κρύβουν πολλές παγίδες και αν δεν προσέξεις, ξαφνικά βρίσκεσαι ολομόναχος, γυμνός μέσα στην ζούγκλα, περιτριγυρισμένος από σκορπιούς και άγρια θηρία. Εκείνη την ώρα σε πλησιάζουν οι επιτήδειοι και σου υπόσχονται χρήμα με ουρά, ψεύτικους παραδείσους. Τότε αν δεν έχεις τα ανάλογα «αντισώματα» για να αρνηθείς, χάθηκες, σε έφαγε η μαρμάγκα. Για να αποκτήσεις όμως  αυτά τα «αντισώματα», θα πρέπει να ξέρεις πώς βγαίνει το ψωμί, να έχεις χύσει ιδρώτα.

Στην σημερινή κοινωνία αυτά είναι δύσκολα και πολλά παιδιά δεν ξέρουν καν αν υπάρχουν. Και αυτό είναι το πρόβλημα για την τωρινή νεολαία. Το παιδί από μικρό πρέπει να μάθει τις κακοτοπιές και πώς να τις αποφεύγει. Αυτό το μάθημα θα πρέπει να το κάνουν οι γονείς και συνεχώς να το συμβουλεύουν.

 Η ζωή δεν είναι πάντα σπαρμένη με ροδοπέταλα, ούτε με πρασινάδα. Θα βρεις μπροστά σου ρέματα, γκρεμνούς και ανηφόρες. Αυτά για να τα προσπεράσεις χρειάζεται σύνεση, τόλμη και φρονιμάδα, γιατί αλλιώς μπερδεύτηκες, σε έφαγε η μαρμάγκα.

Αυτά που γράφω για μερικούς ίσως να είναι ανιαρά, ίσως και τιποτένια. Αλλά δυστυχώς ,αν κοιτάξεις γύρω σου τα βλέπεις καθημερινά, εκτός και αν δεν έχεις περάσει  ποτέ από την οδό Αριστοτέλους. Εκεί θα δεις ζωντανούς νεκρούς, παιδιά χωρίς ελπίδα, που ψάχνουν να βρουν την δόση τους που θα τους πάει στην ανυπαρξία. Αν δεν τα δεις όλα αυτά, ίσως μπορεί να μένεις αδιάφορος, να μην τα καταλαβαίνεις. Όμως η πείρα μετράει στην ζωή, αλλά αυτή η ριμάδα είναι πάντα ακριβή και για να την αποκτήσεις χρειάζεται να φας τις σφαλιάρες σου, να χύσεις και ιδρώτα.  

Η ζωή είναι ένα βιβλίο αδειανό και καλείσαι, δυστυχώς, μόνος σου να το γράψεις. Μόνο που το μελάνι που θα χρησιμοποιηθεί είναι λιγουλάκι ακριβό, γιατί είναι ένα κράμα από ιδρώτα και αίμα. Αυτό είναι λιγάκι δύσκολο,  αλλά όσο ζεις θα μαθαίνεις….

Αθανάσιος Κάππος