(΄Η ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΙΣΜΟΙ)

Ο όρος «αστοχίες» είναι πολύ οικείος, όταν επικεντρώνεται κανείς στην πολιτική ιστορία της Ελλάδας, κυρίως αυτής του 20^ου αιώνα και του 21^ου,, μέχρι των ημερών μας (Μάρτιο του 2019). Η ιστορία έχει καταγράψει πολλές αποτυχίες της εξωτερικής μας πολιτικής, με εξαίρεση τα διπλωματικά επιτεύγματα του Ελευθερίου Βενιζέλου, που δημιούργησε την Ελλάδα των τριών ηπείρων και των πέντε θαλασσών. Ο χάρτης εκείνης της Ελλάδας έγινε το κέντρο αναφοράς, ένα μνημείο που υπενθυμίζει την αξία της αριστείας, της ικανότητας, της σταθερής προσήλωσης σε στόχους εθνοκεντρικούς που τους διέπει η ορθοφροσύνη και η πίστη στις εθνικές παραδόσεις. Θα μπορούσε κανείς να απαριθμήσει πολλά αρνητικά στοιχεία στη διακυβέρνηση της χώρας από διάφορες κυβερνήσεις, άλλοτε λιγότερα και άλλοτε πολυπληθή. Ο χρόνος όμως έχει την ιδιότητα να παρακάμπτει ημαρτημένα του απώτερου παρελθόντος, γεγονότα που περνούν στην ιστορική μνήμη, αφήνοντας μια ανάλογη γεύση σε συνειδητοποιημένα άτομα. Σε αντίθεση με εκείνα, τα πρόσφατα συμβάντα, ιδιαίτερα τα δυσάρεστα, ενεργοποιούν τη μνήμη και ανάλογα με τη βαρύτητα και τη σημασία τους για το σύνολο, προκαλούν ανάλογες συναισθηματικές αντιδράσεις. Κάπως έτσι συμβαίνει με τα τελευταία γεγονότα και τη συστοιχία των περίεργων και ολέθριων συνεπειών εξ ατυχών πολιτικών συμβάντων. Θα γίνω πιο σαφής αναφερόμενος σε συγκεκριμένα γεγονότα και καταστάσεις της πολιτικής επικαιρότητας.  

Η παρούσα κυβέρνηση, μια sui generis κομματική  ετερόκλιτη σύμπραξη, στα τέσσερα περίπου χρόνια συγκυβέρνησης, εφάρμοσε ένα ανορθόδοξο, ένα ανορθολογικό κυβερνητικό πρόγραμμα, αντιδημοκρατικό στο σύνολό του, γιατί σε κρίσιμα εθνικά θέματα η κυβέρνηση αυτή θέλησε να «τάμη νέας οδούς», φιλοδοξώντας να παρακάμψει προηγούμενες κυβερνητικές πρακτικές και να στηριχτεί στη δική της αυτόνομη κυβερνητική πορεία. Αφού αυτό-ανακηρύχτηκε ως αντι-μνημονιακός πολιτικός σχηματισμός, προσέθεσε στα δύο πρώτα μνημόνια προηγούμενων κυβερνήσεων ένα τρίτο δικό της, το επαχθέστερο, δίκην κρεματορίου, με εξοντωτική  φορολόγηση, ώστε να καλύψει τα υπερ-πλεονάσματα των 3,5 % για 5 χρόνια (μέχρι το 2022) και του 2% για άλλα 60 χρόνια, αποδεχόμενη τον περίφημο «κόφτη», ένα μακιαβελικό εργαλείο που θα επιβάλει στην οικονομία μας μια προκρούστεια κλίνη, δηλαδή ένα οικονομικό ικρίωμα, με ό,τι αυτό σημαίνει. Η δήθεν «οικονομική ευημερία » είναι μύθος, γιατί δεν υφίσταται ανάπτυξη, ως συνέπεια πολύ-επίπεδης παραγωγικής διαδικασίας. Ο τουρισμός, δεν είναι ο σίγουρος τροφοδότης της εθνικής οικονομίας. Επομένως, καταρρίπτεται ο ισχυρισμός ισχυρής οικονομίας, παρ’ όλη την απατηλή γνώμη των «θεσμών», περί σταθεροποίησης της ελληνικής οικονομίας, μιας οικονομίας που στηρίζεται στο ξεζούμισμα του φτωχότερου πληθυσμού

Η μυστική διπλωματία που εφαρμόζει η παρούσα κυβέρνηση, έκανε και συνεχίζει να παράγει  αρνητικές συνέπειες για τη Χώρα. Η μυστική διπλωματία, ερήμην της θέλησης της ευρύτερης πλειοψηφίας(75-80%) του ελληνικού λαού, ο οποίος στήθηκε στη γωνία, όντας σε αδυναμία να εκφράσει δημοκρατικά, δηλαδή με δημοψήφισμα, τη συμφωνία ή τη διαφωνία του για υψίστης σημασίας εθνικά θέματα, όπως συνέβη με τη συμφωνία των Πρεσπών, με την οποία ξεπουλήθηκε το όνομα της Μακεδονίας με τα συμπαρομαρτούντα πλεονεκτήματα πατρογονικής κληρονομιάς, θυμίζει παλιές σκοτεινές μεθόδους δεσποτικής ηγεμονίας.

Η ευθύνη της Κυβέρνησης, η οποία με το πρόσχημα της δημοκρατικής διαχείρισης, κυβερνά δικτατορικά, αυθαίρετα μη σεβόμενη τις αρχές της Δημοκρατίας, είναι προφανής.

      Η άσκηση εξωτερικής πολιτικής, με απουσία, επίσης, του συνόλου της αντιπολίτευσης, αλλά και με την απουσία του αρμόδιου διακομματικού συμβουλίου εξωτερικής πολιτικής, είναι μια ανεξήγητη, επιπόλαιη και  καταστροφική για τα εθνικά συμφέροντα πολιτική πρακτική του Πρωθυπουργού και του περιβάλλοντός του. Καθίσταται δε πιο επικίνδυνη η μυστική, επί ώρες συνομιλία με τον Τούρκο Πρόεδρο, με άγνωστο ακόμη το περιεχόμενο της συνομιλίας τους. Με ποια προσόντα, με ποια πείρα εξωτερικής πολιτικής θέλησε ο Αλέξης Τσίπρας, ως Πρωθυπουργός, να έλθει σε συμφωνία με την τουρκική διπλωματία, μια διπλωματία ιστορικά γνωστή ως Υψηλή Πύλη, πολλώ δε μάλλον με τη σημερινή της εκδοχή, ως φιλοδοξούσα να αναστηλώσει την οθωμανική αυτοκρατορία, με αυτή την Τουρκία που υποτιμά τη χώρα μας, καταπατά τα διεθνώς κατοχυρωμένα χερσαία, θαλάσσια και εναέρια δικαιώματά μας; Θα διαπίστωσε ο ίδιος με την δια ελικοπτέρου επίσκεψή του στο Αγαθονήσι, τι σημαίνει τουρκική φιλία και διμερής συμφωνία και πόσο μπορεί να εμπιστεύεται, με αφέλεια και ευπιστία, τον ξένο παράγοντα. Αυτά είναι επικίνδυνα λάθη. Δε συγχωρούνται στις δύσκολες συγκυρίες της εποχής μας. Δε συγχωρούνται, επίσης, ανεύθυνες δηλώσεις κυβερνητικών παραγόντων, όπως αυτές του ΥΠΕΞ  Γ. Κατρούγκαλου ότι η Τουρκία έχει δικαιώματα στη συνεκμετάλλευση του θαλάσσιου πλούτου της ελληνικής ή κυπριακής ΑΟΖ. Επίσης, η δήλωση του εγωκεντρικού Τσιρώνη ότι το Καστελλόριζο δεν ανήκει στο Αιγαίο! Η καταδίκη του από όλο τον αντιπολιτευόμενο τύπο και τον πολιτικό κόσμο, δεν τον συνέτισε! Επέμεινε στο να υποστηρίζει την ανόητη άποψή του, χωρίς να έχει ειδική γνώση του θέματος. Οι παρεκτροπές κυβερνητικών παραγόντων είναι ασταμάτητες. Είναι αυτονόητο, ότι είναι και επικίνδυνες για τις λεπτές ισορροπίες στις οποίες βρίσκεται η Χώρα μας, της οποίας οι προοπτικές για το  μέλλον βρίσκονται σε επικίνδυνη φάση.

     Αμετανόητος ο Αλέξης Τσίπρας στο θέμα του Σκοπιανού. Δεν έχει καταλάβει καθόλου την τεράστια πλάνη του και τη ζημιά που προκαλεί στη χώρα! Η πολιτική του συμπεριφορά ξεπερνά τη γελοιότητα, κινούμενος στα όρια της παράνοιας. Η συμπεριφορά του υπαγορεύεται από εκδήλωση υστερίας, που την προκαλεί η ολική διάψευση της φαντασίωσής του, η οριστική ανατροπή του ατομικού του προγράμματος που το φαλκίδεψε με μεγάλη δόση φιλαυτίας, εγωπάθειας και αμοραλισμού. Εκδηλώνει πλέον απροκάλυπτα και ένα ρεβανσιστικό μένος για τους πολιτικούς του αντιπάλους, μια διχαστική τάση που τον θέτει εκποδών εκτός πολιτικής, ως επικίνδυνο για τα εθνικά συμφέροντα. Η υποτέλεια που εκδηλώνει προς ένα γρουπούσκουλο, ανεχόμενος, και μάλιστα  ενθαρρύνοντας τους αναίσχυντους σφετεριστές του ονόματος της Μακεδονίας μας, τον καθαιρεί, τον αποκαθηλώνει ηθικά από την ιδιότητα του πολιτικού όντος. Η κομματική του καμαρίλα κάνει λόγο για ακροδεξιές πολιτικές, για εθνικιστικές εξάρσεις και τα συναφή. Είναι οι ίδιοι εθνομηδενιστές, άρα ανάξιοι λόγου. Πέταξαν κάθε πιστεύω τους, υποτάχθηκαν στο Μαμωνά. Ας παραμείνουν εκεί. Η πατρίδα δεν τους έχει ανάγκη.

Μια τελευταία βλακώδης κίνηση της κυβέρνησης, με εμπνευστή τον πρωθυπουργό της Αλέξη Τσίπρα, είναι να εκδράμουν σχεδόν σύσσωμοι στο «μεγάλο» σύμμαχό τους-τούς τον χαρίζει η Πατρίδα-για να εμπεδώσουν με την παρουσία τους την ευγνωμοσύνη τους για όσα αρνητικά προξενεί στη Χώρα μας αυτό το αλλογενές κρατικό συνονθύλευμα, που δεν αξίζει κανένα σεβασμό ως κρατική οντότητα, γιατί είναι ψευδώνυμο, νόθο κατασκεύασμα με ξύλινα πόδια.     

Εν κατακλείδι, οι αυθαιρεσίες και οι ανατροπές δεν έχουν τέλος σ’ αυτόν τον τόπο! Προσπάθεια των κυβερνώντων να συμβάλουν στην αναθεώρηση του Συντάγματος, με προτάσεις που ωφελούν τις κομματικές του επιδιώξεις  και  τις ιδεοληψίες τους, επίσης τροποποίηση του ποινικού δικαίου, με αλλαγή του χαρακτηρισμού από κακούργημα σε πλημμέλημα πολλών αξιόποινων πράξεων κλπ, είναι θέματα για τα οποία θα κάνω λόγο, Θεού θέλοντος, σε άλλο σημείωμά μου.              

Γιάννης Γουργιώτης