Γράφει ο Δημήτριος Χρ. Κακαβάς

Εξάρχεια. Μια γειτονιά της Αθήνας. Μια μικρή γειτονιά, χωρίς κάτι το ιδιαίτερα όμορφο ή πολιτιστικά ξεχωριστό που να την καθιστά διαφορετική από τις δεκάδες υπόλοιπες γειτονιές και περιοχές της Ελληνικής πρωτεύουσας. Ίσα-ίσα που για κάποιον που επισκέπτεται τα Εξάρχεια για πρώτη φορά, η ματιά του θα σταθεί στον μεγάλο αριθμό μισογκρεμισμένων κτηρίων, στους στενούς δρόμους και στην απίστευτη βρώμα που ξεχύνεται απ’ αυτούς.

   Κι όμως, η μικρή κι ασήμαντη αυτή γειτονιά αποτελεί το συχνότερο σημείο αναφοράς της ειδησεογραφίας τις τελευταίες ημέρες με αφορμή εκτεταμένα επεισόδια βίας με στόχο τις δυνάμεις της ελληνικής αστυνομίας και το προσωπικό της.

  Η κατάσταση αυτή όμως δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο και εξαιρετικό που συνέβη, εξαιτίας μιας δικαιολογημένης αντίδρασης κάποιων στις αστυνομικές πρακτικές ή κάποιας συγκυριακής άτυχης «στιγμής». Τα τελευταία 30 χρόνια, τα Εξάρχεια αποτελούσαν τον χώρο που προτιμούσαν να «κυκλοφορούν» οι γραφικοί τύποι της αριστεράς, οι οπαδοί της πολιτικής υποκουλτούρας, διάφοροι Μποέμ καλλιτέχνες και περιθωριακά «σούργελα» κάθε είδους. Εκεί ήταν τα στέκια του Νικόλα του Άσιμου, της Κατερίνας Γώγου και άλλων. Και κανείς δεν έδινε σημασία!

   Όντας στο κέντρο της πόλης, η περιοχή ήταν γεμάτη από Καφέ, Μουσικά στέκια, φαγάδικα και φοιτητοστέκια. Εκεί έγιναν πολλές προσυγκεντρώσεις στις οποίες αποφασίστηκε η κατάληψη του Πολυτεχνείου κατά την διάρκεια της Χούντας. Εκεί πραγματοποιούνταν οι μυστικές συναντήσεις αρκετών αντιδικτατορικών οργανώσεων. Εκεί, στα Εξάρχεια, μετά την μεταπολίτευση συγκαλούσαν τις συνωμοτικές τους συνελεύσεις διάφορες οργανώσεις της άκρας αριστεράς. Στα ίδια αυτά στενά, στα ίδια υπόγεια, στα ίδια «καφενεία» διασπάστηκαν, αργότερα, οι ένοπλες σοσιαλιστικές ομάδες. Άλλοι για να κυβερνήσουν κι άλλοι για να συνεχίσουν την αντίσταση(?) Και κανείς δεν έδινε σημασία!

   Και ήταν στα ίδια αυτά μέρη που ξεφύτρωσαν οι διάφορες τρομοκρατικές ομάδες που σκότωσαν δεκάδες αθώους ανθρώπους, που τρομοκρατούσαν επί δεκαετίες την Χώρα και προσπαθούσαν να την οδηγήσουν στην λάσπη του πολιτικού και κοινωνικού μεσαίωνα. Επαναστατικές συνελεύσεις ομάδων στις οποίες κυριαρχούσαν πιασάρικες λέξεις όπως: «αντάρτικο πόλης», «μπολσεβικισμός», «προλεταριάτο», «Οχτώβρης», «Πρότσες» και άλλα τέτοια που ασκούσαν μια μαγνητική έλξη σε ανθρώπους με συγκεκριμένο ψυχισμό και ελλιπή μόρφωση. Και οι ομάδες αυτές άνοιξαν «μαγαζάκια» με ονόματα όπως 17Ν, Αντικρατική Πάλη, Επαναστατικός Λαϊκός Αγώνας κ.λ.π. Και όλα αυτά τα μαγαζάκια, στο τέλος κάθε συνωμοτικής «λειτουργίας» περιέφεραν ερανικό δίσκο  στους μύστες για την οικονομική στήριξη της σέχτας.. Και κανείς δεν έδινε σημασία!

   Και τα χρόνια περνούσαν, κι η Ελλάδα αντρωνόταν και ομόρφαινε και φόραγε μεταξωτά βρακιά. Μέλος της Ε.Ο.Κ., της Ε.Ε., έφυγε η δραχμή, ήρθε το Ευρώ, μεγαλεία. Κι αυτοί οι «επαναστάτες» στα Εξάρχεια, συνέχιζαν να σκοτώνουν. Και να σπέρνουν νυχθημερόν τις αμπελοφιλοσοφίες τους για την επικράτηση και εξάπλωση του Μαρξιστικού ιδεώδους, δηλητηριάζοντας εκατοντάδες καινούριους αφελείς, δεκάδες καινούριους περιθωριακούς και τοξικομανείς. Και συνέχιζαν να κάνουν συνελεύσεις, και να βγάζουν δίσκο, για τα έξοδα της επανάστασης. Και επειδή αυτά δεν έφταναν, οι περισσότεροι λήστευαν τράπεζες και τα λάφυρα τα έριχναν στον δίσκο. Όχι όλα, γιατί και οι ίδιοι είχαν έξοδα. Και γούστα! Και κανείς δεν έδινε σημασία!

   Η μόνη αναλαμπή άστραψε τις παραμονές των Ολυμπιακών Αγώνων, προφανώς για την παρουσίαση μιας σοβαρότερης εικόνας στην παγκόσμια κοινότητα. Εκόντες άκοντες οι αρμόδιοι των Κρατικών Αρχών, συνέλαβαν μια καραβιά «επαναστάτες», που στο όνομα του δικού τους αγώνα, δολοφονούσαν δεκάδες αθώα θύματα. Και ήταν η ώρα αυτή, της αποκάλυψης των προσώπων πίσω απ’ τις κουκούλες, που έδειξε ξεκάθαρα το ποιον και την ποιότητα τους. Εγωκεντρικά, απαίδευτα και με άρρωστο ψυχισμό ρεμάλια που εγκληματούσαν γιατί απλά ….. μπορούσαν! Και τα λάφυρα των επιδρομών τους τα «επένδυαν» σε παραθαλάσσια εξοχικά, επαναστατικές εκδρομές και αναβάθμιση των οπλοστασίων τους. Και κανείς δεν έδωσε σημασία!

     Όλοι αυτοί οι Κουασιμόδοι του αριστερού κατεστημένου, μπαίνοντας στην φυλακή, αναδείχθηκαν σε επαναστατικούς ήρωες από τις εκατοντάδες περιθωριακών του περιγύρου τους αλλά και των στεκιών που σύχναζαν στα Εξάρχεια. Και ανέβηκαν επίπεδο ηρωοποίησης, όταν οι ίδιοι αυτοί οι περιθωριακοί είδαν ότι γνωστά πρόσωπα της πολιτικής ζωής του τόπου έτρεξαν να προσφέρουν αμέριστη συμπαράσταση και υποστήριξη στους δολοφόνους. Και κανείς δεν έδινε σημασία!

    Και τα Εξάρχεια, ως αριστερό ΓΚΕΤΟ, απέκτησε μια ιδιότυπη ασυλία. Ειδικά τα τελευταία 15 χρόνια. Και οι βαρεμένοι οπαδοί των φυλακισμένων δολοφόνων άρχισαν να προσηλυτίζουν κι άλλους πολλούς σαν αυτούς. Απόκληρους, περιθωριακούς, τοξικομανείς, πλουσιόπαιδα των βορείων προαστίων που ψάχνουν διέξοδο στην βαρεμάρα τους! Έκλεψαν δεκάδες κτήρια από τους νόμιμους ιδιοκτήτες τους, εγκατέστησαν μέσα τα μαγαζάκια τους και τα εκμεταλλεύονται οι ίδιοι! Έφεραν και εκατοντάδες λαθρομετανάστες τους οποίους στέγασαν στα κτήρια που έχουν καταλάβει και τους «προσφέρουν» διάφορες υπηρεσίες! Και όταν βαριούνται, φτιάχνουν καμιά 500ρια Μολότωφ, καλούν και τους αλλοδαπούς φίλους τους και καίνε τους μπάτσους και το κέντρο της Αθήνας. Αλλά, και πάλι, κανείς δεν δίνει σημασία!

   Στο φινάλε-φινάλε, που λέγαμε παλιά, δουλειά του Μπάτσου είναι να τον κάψουν και να τον σκοτώσουν. Στο ταραγμένο τους μυαλό, οι Μπάτσοι είναι οι κατακτητές και οι ίδιοι οι Αντιστασιακοί απελευθερωτές. Έτσι ορίζει το Αριστερό Ευαγγέλιο. Είναι σίγουροι ότι είναι έτσι. Αφού τα ίδια λένε και αυτοί που τους στηρίζουν. Και αυτοί που τους στηρίζουν δεν είναι τυχαίοι. Είναι επιστήμονες, καθηγητές Πανεπιστημίων, Βουλευτές, Υπουργοί και Πρωθυπουργοί. Τα ίδια πίστεψε και ο νεαρός που σκοτώθηκε το 2008. Και αυτό το τραγικό γεγονός το εκμεταλλεύτηκαν οι πονηροί της υπόθεσης που έψαχναν απεγνωσμένα ένα σύμβολο. Έναν καινούριο Λαμπράκη. Και επένδυσαν σ’ αυτό. Το πέρασαν στις φλέβες της ελληνικής νεολαίας. Προκάλεσαν αντανακλαστικές αντιδράσεις της νεολαίας, στοχεύοντας στον αγνό συναισθηματισμό τους. Διαμόρφωσαν μια συγκεκριμένη αντίληψη. Πρόσκαιρα ίσως αλλά η δουλειά έγινε.

   Και σήμερα που η κατάσταση έχει ξεπεράσει τα όρια, όχι μόνο του ανεκτού αλλά και τα όρια της επιβίωσης των κανονικών ανθρώπων, ψάχνουμε λύσεις. Τώρα, θα πρέπει ΟΛΟΙ, να δώσουμε σημασία σ’ αυτή την ανοικτή πληγή και να αναζητήσουμε τρόπους άμεσης αποκατάστασης. ¨η ενδεχομένως και θεραπείας.

  Γιατί τώρα που η κατάσταση είναι τόσο εκρηκτική, που η επανάληψη των γεγονότων του 2008 είναι εξαιρετικά πιθανή, παρατηρούμε ότι οι ίδιοι, πολύ συγκεκριμένοι αριστεροί πολιτικοί σχηματισμοί, αντιδρούν πάλι έντονα. Κωφεύουν στις κραυγές όσων αγωνιούν, για την στιγμή που η επαναστατική φούσκα θα σκάσει με τεράστια ένταση και πιθανόν εκατόμβες νεκρών.  Και αντιδρούν, γιατί ξέρουν πολύ καλά ότι τα Εξάρχεια δεν είναι απλά μια γειτονιά της Αθήνας. Τα Εξάρχεια είναι οι μνήμες της Αριστεράς. Είναι η ντουλάπα με τους σκελετούς που επιμελώς προσπαθούν να κρύψουν αρκετοί «άσπιλοι κι αμόλυντοι» αστέρες της σημερινής πολιτικής μας ζωής.

Δημήτριος Χρ. Κακαβάς