Η θολή ατμόσφαιρα στο διεθνή ορίζοντα είναι εμφανής τα τελευταία χρόνια. Γίνεται δε πιο ορατή στη δική μας ήπειρο, την Ευρώπη, όπου το πολιτικό κλίμα παίρνει μια ιδιάζουσα βαρύτητα, λόγω των έντονων μεταβολών που προκαλούνται από συγκυριακές καταστάσεις. Η άνοδος, πχ, των ακροδεξιών κομμάτων στις μεγάλες και πλούσιες χώρες του Βορρά( Γερμανία, Γαλλία Ολλανδία..), επιφέρει σοβαρές ανατροπές και πολιτικές ανισορροπίες στη δημοκρατική τους ζωή. Μέχρι πριν κάποια χρόνια έδειχνε να δεσπόζει στις χώρες αυτές μια αδιατάρακτη δημοκρατική ζωή. Ήδη  έχει κάνει την εμφάνισή της μια υφέρπουσα στην αρχή, αλλά τώρα με φανερή ένταση, μια διαλυτική διαδικασία της ίδιας της Δημοκρατίας.  

      Περιεχόμενο της Δημοκρατίας, όπως είναι γνωστό, είναι η ανθρωποκεντρική αρχή, με θεμελιώδες γνώρισμα την ατομική ελευθερία σε πλαίσια νομιμότητας.  Σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα, όπου θεσπίζονται οι αρχές της λαϊκής εξουσίας και κατοχυρώνονται με την εφαρμογή μιας ανεξάρτητης δικαιοσύνης, οι νόμοι έχουν κύρος και καθολική ισχύ εφαρμοζόμενοι με αντικειμενικότητα και δικαιοκρισία. Η παράβαση των νόμων συνεπάγεται την τιμωρία του ή των αδικοπραγούντων με αναλογικό τρόπο, ήτοι ανάλογα με τη βαρύτητα της πράξης, της οποίας κριτήριο είναι ο βαθμός της προσβολής και της βλάβης του κοινωνικού αγαθού, δηλαδή της ατομική ή της συλλογικής ζωής.

Στο σύγχρονο κόσμο της αβέβαιης πορείας, άναρχες μειοψηφίες δρουν με την ανοχή των ιθυνόντων, καταλύουν την έννοια της κοινωνικής ειρήνης, προκαλούν διαταραχές και σύγχυση στην κρατική μηχανή, επικαιροποιώντας φαινόμενα πολιτιστικής παρακμής, τα αίτια της οποίας είναι μια βραδύπορη, αλλά προοδευτική διαδικασία βαθιάς κρίσης αρχών και αξιών, πάνω στις οποίες εδραιώθηκε ο πολιτισμός μας με πυρήνα τις χριστιανικές αξίες.

Οι κατά καιρούς κρίσεις και οι παρεκβάσεις των πολιτισμικών αρχών, δεν κλόνισαν αρχικά τις δομές του πολιτισμού μας. Συνέβη, όμως, ριζική αλλαγή στη διάρκεια του 20ου αιώνα με τους δύο παγκοσμίους πολέμους, οι οποίοι εκτός από τις πολυπληθείς καταστροφές, επέφεραν και ανακατατάξεις στη νοοτροπία και την πολιτική πρακτική, γενικά  των λαών. Έννοιες βασικές, όπως φιλοπατρία, γενναιότητα, αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων, υποκαταστάθηκαν από ένυλα μεγέθη με προεξάρχον στοιχείο το οικονομικό συμφέρον.

Στο όνομα αυτού του νέου ιδανικού ομνύουν σήμερα οι πολιτικές ηγεσίες, τόσο των αναπτυγμένων οικονομιών, όσο  και της ελληνικής ηγεσίας, απεκδύοντάς τον από κάθε ανθρωπιστική διάσταση. Στις ημέρες μας, αξία έχει η έννοια της οικονομικής απόδοσης. Οι προϋπάρχουσες αρετές της φιλανθρωπίας, της αλληλεγγύης, των συναισθηματικών επαφών, έχουν σχεδόν εκλείψει από την κοινωνική αντζέντα των διοικούντων. Ειδικότερα αυτό ισχύει στη χώρα μας, την Ελλάδα. Πλην ελαχίστων περιόδων ειρηνικής συνύπαρξης των κοινωνικών ομάδων, η ζωή των πολιτών δοκιμάστηκε και δοκιμάζεται από αντιφατικές καταστάσεις: κομματικές έριδες υποκινούμενες από ανώτερα πολιτικά κέντρα με προφανείς στοχεύσεις, ήτοι την ομηρία του λαϊκού στοιχείου προς ίδιον πολιτικό όφελος.

Η σκόπιμη απαιδευσία του ελληνικού λαού, η ελλιπής παιδεία της νέας γενιάς, βολεύει τις ευτελείς και αντεθνικές βλέψεις των αμοραλιστών ηγετών. Η  συστράτευση των αμαθών ή πλανημένων ατόμων, που αποτελούν την κομματική πελατεία, έγιναν τα τυφλά εκτελεστικά όργανα μιας ασύδοτης πολιτικής φατρίας,  ισοπεδώνοντας κάθε έννοια ευνομίας, ειρηνικής ζωής και ηθικο-κοινωνικής ανάτασης της χώρας. Εγκληματικές ομάδες δρουν ανέλεγκτα υπό την αφανή, αλλά υπονοούμενη, κάλυψη της πολιτικής εξουσίας. Γιατί, τι άλλο από κομματικά όργανα μπορούν να είναι οι αντιεξουσιαστές, τα μέλη οργανώσεων που αγωνίζονται  καταστρέφοντας περιουσίες του λαού, κυρίως δε καταρρακώνοντας το κύρος της δύσμοιρης αυτής χώρας; Σε αυτά τα άτομα ειδικά  θα εστιάσω εν ολίγοις στο παρόν σημείωμά μου. Η τρομοκράτηση, οι απειλές, οι προπηλακισμοί προσώπων και θεσμών είναι τα όπλα της ανομίας των παρακρατικών αυτών στοιχείων. Έχουν φτάσει σε σημείο και βαθμό παραλογισμού! Έχουν αντιστρέψει τη λογική των πραγμάτων, έχουν υποβαθμίσει τη σημασία  θεμελιωδών εθνικών θεσμών και κρατικών λειτουργιών, άρρηκτα συνδεδεμένων με την  εθνική μας αυθυπαρξία, όπως είναι η ελληνική δικαιοσύνη, ακρογωνιαίος λίθος της κρατικής μας υπόστασης. Οι εμπαθείς αυτές ομάδες νέων ατόμων, υποταγμένων στον πολιτικό καιροσκοπισμό της πολιτικής εξουσίας, που λυμαίνεται τον τόπο, που ξεπουλά άκριτα και αβασάνιστα ό,τι καλό έχει αυτή η χώρα: την ιστορία της, τον ανεκμετάλλευτο πλούτο της, την εθνική  αυτοτέλεια, με υποταγή στον ξένο παράγοντα, αυτές, λοιπόν, οι ομάδες απειλούν και ταυτόχρονα ασχημονούν καταστρέφοντας και ρυπαίνοντας όχι μόνον οικίες και καταστήματα της πρωτεύουσας, αλλά-τι τραγικό και ιερόσυλο!- και αυτό το ελληνικό Κοινοβούλιο, το Ναό της Δημοκρατίας! Τέτοια ασέβεια, τέτοια μικροψυχία, τέτοια απύθμενη βλακεία! Και όλα αυτά, για να δοθεί άδεια σ’ένα βαρυποινίτη, να βρεθεί για μια φορά ακόμη εκτός φυλακών, αυτός που ως τρομοκράτης εκτέλεσε εν ψυχρώ 11 διακεκριμένα πρόσωπα, χωρίς να δείξει καμιά μεταμέλεια!

Αυτές οι αναρχικές ομάδες πρέπει κάποτε να πάψουν να κινούνται στα περιθώρια της ανομίας, καθιστάμενες άβουλα όργανα ασυνείδητων ατόμων που δεν πιστεύουν σε τίποτα,  εκτελώντας δε πειθήνια  εντολές που δίνονται « ύπερθεν». Να αποκτήσουν τα ίδια ατομική ευθύνη και αυτογνωσία, να γίνουν, με συνειδητή ένταξη, μέλη της ελληνικής κοινωνίας, εργαζόμενα για την αποκατάσταση της νομιμότητας και των πατροπαράδοτων αξιών της χώρας. 

Προς το παρόν,  η Δημοκρατία και η Χώρα μας πνέουν τα λοίσθια! Ζητείται ελπίδα, αλλά κυρίως έμπρακτη εκδήλωση για τη σωτηρία τους.      

Γιάννης Γουργιώτης