Τα μετεκλογικά του Ιουλίου 2019 (του Γιάννη Γουργιώτη)

Δημοσιεύτηκε: Παρασκευή, 09 Αυγούστου 2019 18:22 Τα μετεκλογικά του Ιουλίου 2019 (του Γιάννη Γουργιώτη)

Στις εθνικές εκλογές, με το μέχρι τώρα εφαρμοζόμενο εκλογικό πλειοψηφικό  σύστημα, στο οποίο κυριαρχεί ο δικομματισμός, ο ένας κερδίζει και ο άλλος χάνει. Στις εκλογές αυτές χαμένος ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ  του Αλέξη Τσίπρα.

Η υπερτετραετής κυβερνητική θητεία του τελευταίου, η μακροβιότερη στα κυβερνητικά χρονικά, ήταν η πλέον επώδυνη και αγχωτική για τον ελληνικό λαό, εξαιρουμένου του κομματικού περίγυρου, γηγενούς και αλλοεθνούς, που απολάμβανε εξαιρετικών προνομίων με προοπτικές, και ο νοών νοείτω.

Ομολογουμένως, η ήττα του Αλέξη και η εκθρόνισή του από το πρωθυπουργικό αξίωμα, έβαλε τέλος στα απατηλά του όνειρα και χρωμάτισε με μελανές αποχρώσεις το αβέβαιο πολιτικό του μέλλον. Η σκυθρωπή φιγούρα και η κατήφεια που απεικονίζονται τώρα στη μορφή του, υποκατέστησαν το υπερφίαλο, ειρωνικό και υπεράγαν αλαζονικό ύφος της φινέτσας του. Το καμουφλάρισμα της βαθιάς του απόγνωσης από την απώλεια της εξουσίας, μόλις και μετά βίας γίνεται εφικτό. Η τρικυμία που προέκυψε στο βαθύτερο είναι του από τον αδυσώπητο τραυματισμό του εγωισμού του, μπορεί κανείς να τη φανταστεί, αν την  αντιπαραβάλει με την κατάσταση πολύ πλουσίου ατόμου, δισεκατομμυριούχου, που χάνει, εν μια νυκτί, τα πάντα από αναπάντεχο γεγονός. Στην τελευταία περίπτωση, η απώλεια είναι υλικής φύσης και υπόστασης, που συνοδεύεται, όμως, από συναισθηματική συντριβή, από κατάθλιψη ίσως, ανάλογα με την ψυχοσύνθεση του ατόμου.

Στην περίπτωση του Αλέξη Τσίπρα, τα πράγματα είναι πολύ πιο σύνθετα. Πρωτίστως, απώλεια της πολιτικής δύναμης που πηγάζει από την εξουσία, απώλεια του κύρους του. Από την κορυφή η ήττα τον προσγείωσε στην κοινή συμβατικότητα, σε άχαρο ρόλο, αυτόν της αντιπολίτευσης, μια θέση που είναι αναγκασμένος να βλέπει τη νέα κυβέρνηση να κάνει αυτά που δεν έκανε η δική του ή να διορθώνει τα στραβά και αλλόκοτα της δικής του. Αυτό, όμως, δε σημαίνει πως ο ρόλος του δεν είναι  πολύ ενδιαφέρων και σοβαρός.

 Από την πρώτη ήδη εβδομάδα  άρχισε να πυροβολεί την κυβερνητική πολιτική του Κυριάκου Μητσοτάκη, που βάλθηκε να διορθώσει τις επικίνδυνες πολιτικές που εφάρμοσε επί μια τετραετία ο Αλέξης με τη σύμπραξη των ΑΝΕΛ, μην το ξεχνάμε αυτό. Στην περίπτωσή του ισχύει το γνωστό: «το γαρ πολύ της θλίψης, γεννά ..παραφροσύνη» ( και όχι μόνο απλή θλίψη, θα πρόσθετα εγώ).

Αξιολογώντας κανείς τις δηλώσεις του, σε κάθε ευκαιρία, κυρίως όμως στο Κοινοβούλιο, διαπιστώνει την πικρία και τη συναισθηματική του ταραχή, που τις μετατρέπει σε μια έχθιστη κατά του αντιπάλου του ρητορεία. Τα συμπεράσματα που προκύπτουν είναι πολλά.

Ας δούμε, όμως, τι έχει να προσάψει ο πρώην πρωθυπουργός στον κύριο Μητσοτάκη, το νέο πρωθυπουργό, που κατέχει ήδη νόμιμα και επάξια, με καθαρή κοινοβουλευτική αυτοδυναμία, τον πρωθυπουργικό θώκο.

Όσο και αν προσπαθεί να βρει αδυναμίες και τρωτά στη διακυβέρνηση  του νέου ηγέτη, στον πρώτο μόλις μήνα της κυβέρνησής του, το μόνο που πετυχαίνει είναι να εκθέτει εαυτόν και την παράταξή του, γιατί ο ελληνικός λαός γνωρίζει ήδη τα πεπραγμένα του: τα λάθη του, τις παραλείψεις του και τη σωρεία των προβλημάτων που επισώρευσε στη χώρα: υπερ-φορολόγηση, δέσμευση της χώρας με υπερ-πλεονάσματα πολυετούς διάρκειας (με 3ο και 4ο μνημόνιο, παρόλη την πολυδιαφημισμένη έξοδο από τα μνημόνια!), με Υπερταμείο, με capital controls, με εκποίηση δημόσιας περιουσίας, με κόκκινα δάνεια, με την αντεθνική συμφωνία των Πρεσπών, με ελαστικοποίηση της έννοιας της ανομίας, με την τροποποίηση του ποινικού Κώδικα και της ποινικής Δικονομίας, με συνέπεια να αποφυλακίζονται βαρυποινίτες και τρομοκράτες με πολυετείς ισόβιες καταδίκες, και άλλα πολλά «ων ουκ έστιν αριθμός»! Όλα αυτά έριξαν τη χώρα σε ακυβερνησία, με επικράτηση των αναρχικών στοιχείων και των «μπαχαλάκηδων» κάθε μορφής.

Ο Αλέξης Τσίπρας δηλώνει ότι είναι έτοιμος να μεταφέρει τον αγώνα (αλήθεια ποιον αγώνα;) στους δρόμους, δηλαδή εκεί που εθήτευσε ως έφηβος και γαλουχήθηκε με την αναρχική ιδεολογία. Με άλλα λόγια, η τάξη και η ευνομία είναι στοιχεία ενοχλητικά για τις δικές του πολιτικές αρχές, που φέρνουν τα σπέρματα του διχασμού και του αντικονφορμισμού με την ευρύτερη κοινωνική διάσταση του όρου:  κοινωνικών, θρησκευτικών και εθνικών αρχών και αξιών. Δείγματα αυτών των καταστάσεων παρέθεσε εμπράκτως στη διάρκεια της κυβερνητικής του θητείας.

Η νέα πολιτική εξουσία, με στελέχη εγνωσμένης ικανότητας, επιλεγμένα από όλο το πολιτικό φάσμα του συνταγματικού κύκλου, δηλώνει με τη σειρά της και με κατηγορηματική σαφήνεια, ότι είναι αποφασισμένη να επιβάλει την ειρήνη και την ερημία στον τόπο, να εργαστεί για την πρόοδο και την ευημερία του ελληνικού λαού, να προασπίσει τα εθνικά συμφέροντα με τις απαραίτητες συμμαχίες, σε μια εποχή που οι απειλές των γειτόνων να προσβάλουν τα εθνικά μας δίκαια, που στηρίζονται σε διεθνείς συνθήκες, είναι κίνδυνος πολέμου ante portas, η νέα κυβέρνηση δίνει το σύνθημα της ενότητας του ελληνικού λαού. Στο σύνθημα αυτής της ενότητας, αντιδρούν ασύστολα και αντεθνικά αντιπολιτευτικές δυνάμεις που ωθούνται από μικροπολιτικά συμφέροντα και από ανεξήγητη εσωστρέφεια, που εκτρέφει τις κάθε λογής αγκυλώσεις τους και τις στρεβλές ιδεοληψίες τους,

Η αντιπολιτευτική τακτική του Αλέξη Τσίπρα θα πρέπει να κινηθεί πάνω σε σωστούς άξονες, να κρίνει και να καταδικάζει μεν τις κακές επιλογές της κυβέρνησης Μητσοτάκη, να συναινεί δε στην περίπτωση των υπό ψήφιση νομοθετημάτων που κινούνται προς τη δικαιοκρισία και την εξυπηρέτηση του εθνικού συμφέροντος. Η άσκοπη, άγονη και αρνητική αντιπολίτευση μόνο βλάβη προκαλεί στις εθνικές μας υποθέσεις στους δύσκολους καιρούς που ζούμε. 

Γιάννης Γουργιώτης

Προσαρμοσμένη αναζήτηση