Η έννοια και το περιεχόμενο της ειρήνης συμπυκνώνονται έως εδώ σ’ένα φευγαλέο όνειρο και σ’ένα ιδανικό διαρκώς ποθούμενο, ως μια διαρκής επιθυμία για κατάκτησή του από τις ανθρώπινες κοινωνίες. Υπήρξαν  μόνο βραχύβιες περίοδοι  στην παγκόσμια ιστορία χωρίς σημαντικές συγκρούσεις με αιματηρές αντιπαραθέσεις μεταξύ κρατών.

Οι μεγαλύτερες συρράξεις έγιναν μεταξύ κρατικών συνασπισμών. Τα αίτιά τους ήταν ποικίλα. Συνηθέστερη αιτία ο «ζωτικός χώρος», δηλαδή  εδαφική επέκταση ή κατάκτηση κάποιας άλλης εθνότητας.

Οι νεώτεροι παγκόσμιοι πόλεμοι, Πρώτος και Δεύτερος, με αιτία τη Γερμανία του Κάιζερ και του Χίτλερ, τραυμάτισαν βάναυσα, ποιοτικά και ποσοτικά, την ανθρώπινη υπόσταση, καθιστώντας έτσι το όραμα της ειρήνης ως το ζωτικότερο στοιχείο της ανθρώπινης επιδίωξης.

Στα νεώτερα χρόνια, περισσότερο δε από άλλοτε  στις ημέρες μας, οι κοινωνικές συνθήκες είναι πολύ διαφοροποιημένες. Έχουν συντελεστεί τεκτονικές μεταβολές στις δυνατότητες της ανθρωπότητας, για το καλό αλλά και για το κακό, ισχύοντας το: « ουδέν καλόν αμιγές κακού»! Συνεπώς, η υπόθεση της ειρήνης, ως ιδέας και ως συντελεστή έργων προόδου, προσέλαβε το χαρακτήρα μιας ανά πάσα στιγμή πιθανής μεταλλαγής της κατάστασης, με εκτροπή του στάτους κβο (status quo), χωρίς τα εχέγγυα  παγίωσης της σταθερότητας.

Τους όρους μιας ειρηνικής συνύπαρξης των λαών καθόριζαν ανέκαθεν, καθορίζουν δε  και στη νέα εποχή, οι ηγήτορες, είτε αυτοί ποδηγετούν «κληρονομικώ δικαιώματι» είτε προκύπτουν από εκλογή της πλειοψηφίας του λαού. Η τελευταία είναι προϊόν δημοκρατικής διαδικασίας, η οποία προβλέπεται από τον καταστατικό χάρτη κάθε χώρας. Στο σημείο αυτό προκύπτει το καίριο ζήτημα: Ποια είναι τα ποιοτικά χαρακτηριστικά ενός πολιτικού ηγέτη, ενός leader, ο οποίος οφείλει να μεριμνά για την πρόοδο, την ευημερία και την ειρηνική ζωή των πολιτών; Το θέμα, όπως τίθεται, απαιτεί ολόκληρη πραγματεία, που δεν είναι δυνατή για τον εδώ χώρο.

Προς το παρόν, για να αρκεστώ στη σύγχρονη  εποχή μας, ένας ηγέτης πρέπει πρωτίστως να διακρίνεται για το σταθερό χαρακτήρα του, για την πίστη στο έργο του, για την ευθύτητά του, την αντοχή του στις δύσκολες περιστάσεις, για την εντιμότητά του και την αφοσίωση στις αρχές, στις αξίες και στα ιδανικά της εποχής του μέσα στα πολιτιστικά πλαίσια των σύγχρονων προοδευμένων πολιτειών. Ιδιαίτερο, βέβαια, σεβασμό και ειδικότερη μέριμνα οφείλει στα του οίκου του, επιδεικνύοντας προσήλωση, σταθερότητα και αντικειμενική κρίση στις υποθέσεις μεταξύ κράτους και πολιτών.

Παραδείγματα ηγετών που εκούσια ή ακούσια ολισθαίνουν προς την παράβαση των καθηκόντων τους, πολλώ δε μάλλον προς μια παραβίαση διεθνών κανόνων, συνθηκών και γενικά σχέσεων καλής γειτονίας με όμορα κράτη, έχουμε πολλά στην ιστορία.

Θα αναφερθώ συγκεκριμένα στην πολιτική επικαιρότητα. Ηγέτες μεγάλων και πλούσιων χωρών: ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα, Ευρωπαϊκές χώρες (Γερμανία, Γαλλία, Αγγλία..), έχουν δώσει μια ιδιαίτερη φυσιογνωμία στις διεθνείς σχέσεις. Με κίνητρο τον οικονομικό ανταγωνισμό, κυρίως με αφορμή τα πετρέλαια, έχουν επιφέρει βαρύτατο τραύμα  στην υπόθεση της ειρήνης στο διεθνές προσκήνιο. Έχουν δημιουργήσει ανασφάλεια στους λαούς. Η παρατεταμένη τελευταία οικονομική κρίση τους έχει υποβάλει σε δεινή δοκιμασία. Αποδεικνύεται έτσι ότι, κατ’ αντιδιαστολή προς τις ταραχές και την αρρυθμία των κοινωνιών, η ειρηνική περίοδος, σε διεθνή πλαίσια, είναι παράγων δημιουργικής δύναμης, επ’ωφελεία των λαών.

Τώρα, παριστάμεθα μάρτυρες του επικίνδυνου όσο και ανόητου παιγνιδιού της διελκυστίνδας που παίζεται στη Μ. Ανατολή με βασικό παίκτη τον τουρκικό παράγοντα. Ο αμφιλεγόμενος ηγέτης της γείτονος, ο Ταγίπ Ερντογάν, αυτοανακηρυχθείς Σουλτάνος, ονειρεύεται την παλιννόστηση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Ακόρεστος, αδηφάγος, αμοραλιστής έχει αποδυθεί σ’ ένα σχεδιασμό βιαίας επέκτασης της Τουρκίας επί αλλοτρίων ( γειτονικών ) χωρών, της χώρας μας πρωτίστως. Σχεδιάζει από μακρού χρόνου τον τρόπο, ώστε να εξαφανίσει το μισητό εχθρό του, τους Κούρδους, έναν ηρωικό λαό 30 εκατομμυρίων, χωρίς μόνιμη πατρίδα. Είναι αυτός ο λαός που εξουδετέρωσε τον κίνδυνο των Τσιχαντιστών, διαλύοντας με τη βοήθεια των Αμερικανών το ισλαμικό κράτος, τον ISIS.

Τώρα, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, εγκατέλειψε τους πρώην συμμάχους των ΗΠΑ, τους Κούρδους, δίνοντας στον Ερντογάν την  ευκαιρία (και την άδεια φυσικά) να στραφεί κατά των Κούρδων που ζουν σ’ένα κομμάτι της Συρίας. Στο μεταξύ, κρατούν φυλακισμένο στην Τουρκία το φυσικό ηγέτη τους, τον Οτσαλάν. Η περίπτωση αυτή αφορά και τη χώρα μας. Είναι μια άλλη ιστορία, γνωστή για τους ενημερωμένους Έλληνες.

     Να μού επιτραπεί να κάνω μια σύντομη αναφορά στους πρωταγωνιστές του επικίνδυνου για την ειρήνη παιγνιδιού, των δύο ηγετών, Τραμπ και Ερντογάν, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο προκαλούν αναταραχή και αβεβαιότητα στην  αναφερόμενη περιοχή, σχεδόν στη γειτονιά μας, με τον κίνδυνο γενικότερης ανάφλεξης.

Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Ντοναλντ Τράμπ, κατά κοινή ομολογία αποδεικνύεται αυτόν τον καιρό ένας μικρός ηγέτης, μια καρικατούρα Προέδρου μιας μεγάλης Δημοκρατίας, η οποία κουρασμένη από το ρόλο της ως κοσμοκράτειρας, παραδίδει τη σκυτάλη σε άλλους μεγάλους ηγέτες.

Βλέποντας τον Πρόεδρο Τραμπ στα κανάλια να κάνει απίθανες δηλώσιες, χρωματισμένες με νηπιακή αφέλεια και γελοιότητα, να φάσκει και να αντιφάσκει, να αυτοαναιρείται διαρκώς, με συνεχείς παλινωδίες, είναι να τον λυπάσαι και μαζί να νιώθεις μελαγχολία για τον ευτελισμό του μεγάλου αυτού έθνους του οποίου ηγείται, αναξίως κατά την κρίση των συμπολιτών του, Δημοκρατικών, αλλά και Ρεπουμπλικάνων ψηφοφόρων του.

Ο έτερος ηγέτης, ο Σουλτάνος Ερντογάν, είναι παράγων αστάθειας και επικινδυνότητας, όπως ελέχθη.  Έχει χάσει το μέτρο, τη λογική σκέψη, την αυτοσυνειδησία. Πάσχει από το σύνδρομο του μεγαλείου ως Σουλτάνου. Αυτό τον καθιστά απρόβλεπτο, παρανοϊκό, χωρίς συνείδηση και έλεγχο λεγομένων και πράξεων. Οι φαντασιώσεις του, προϊόν της υψηλής του θέσης, που μορφοποιούν το προσωπικό του προφίλ, τον οδηγούν σε μεγάλες εκτροπές, ισοπεδώνοντας κατεστημένες κρατικές του  αρχές και διεθνή  κοινωνικο-πολίτικά πρότυπα. Όλα αυτά τον οδηγούν σε βαθμιαία πτώση χωρίς να το αντιλαμβάνεται ο ίδιος.

Με λίγα λόγια, όλα αυτά τα παιγνίδια του Σουλτάνου Ερντογάν, οι χάρτες του και οι μπλόφες του σχετικά με «γαλάζια πατρίδα της καρδιάς του», όπως λέει,  ισχυριζόμενος ταυτόχρονα πως τίποτα δεν μπορεί να ανακόψει την πορεία του για την πραγματοποίηση των σχεδίων του, μεταβάλλονται σε μόνιμο εφιάλτη για την υπόθεση της ειρήνης και της ηρεμίας στην ευρύτερη περιοχή. Η απειλή, εξάλλου, να πλημμυρίσει την Ευρώπη με μετανάστες, είναι πολύ μεγάλο πρόβλημα που δεν έχει συνειδητοποιηθεί αρκούντως από την Ευρωπαϊκή Ένωση! Πολύ μεγάλο λάθος αυτό!

Όσον μας αφορά, τα μέχρι τώρα συμβάντα, κυρίως δε το μεταναστευτικό πρόβλημα, θα το επωμιστούμε ως χώρα σε μεγάλο βαθμό μόνοι μας, αφού οι εταίροι της Ε. Ένωσης, δε δείχνουν διάθεση και απόφαση για την επίλυσή του! Είμαστε, λοιπόν μόνοι, έναντι χιλίων δαιμόνων. Υπάρχουν, βέβαια οι λίγοι αφελείς που βλέπουν διαφορετικά τα πράγματα. Προσωπικά τους αφήνω στην αφέλειά τους και στην ανοησία τους. Άγονται και φέρονται από γήινες θεότητες, καθαρά υλικής φύσης. Οι υπόλοιποι Έλληνες, ως ορθόδοξοι χριστιανοί, έχουμε βοηθό και προστάτη το Θεό. Είναι ο ανυπέρβλητος  σύμμαχός μας. Αρκεί να Τον πιστέψουμε. Με καθαρή συνείδηση και πίστη να επικαλεστούμε τη βοήθειά του. Βοήθεια του Θεού (Αλλάχ) ζητά και ο Ερντογάν και οι συν αυτώ. Αυτοί όμως για να καταστρέψουν ειρηνικούς ανθρώπους αποκαλώντας τους τρομοκράτες, αντιστρέφοντας τους ρόλους, γιατί οι οπαδοί του Ερντογάν και ο ίδιος είναι οι αρχιτρομοκράτες και όχι οι Κούρδοι που ζητούν μια μοίρα στη Γη. Αυτή είναι η μεγάλη μας διαφορά με τους ισλαμιστές, μωαμεθανούς και όπως αλλιώς λέγονται όλοι αυτοί.

Το συμπέρασμα βγαίνει αβίαστα. Οι ελπίδες των ανθρώπων για μόνιμη ειρήνη πάνω στον πλανήτη μας, όσο θα περιορίζονται σε ψευδαισθήσεις, σε αυταπάτες και λαθεμένα πιστεύω, θα είναι ένα ιδανικό στη σφαίρα του ιδεατού, γιατί το πνεύμα και η βούληση των ανθρώπων, όσο βρίσκονται σε διαρκή αποστασία, θα οδηγούνται από δαίμονες, ήτοι από το πνεύμα του κακού, οπότε η ειρήνη όντας ένας πόλος ελκτικής δύναμης, θα παραμένει στο πνεύμα, στο νου και στην ψυχή μας ένα απροσπέλαστο και ανέφικτο ιδεώδες, επειδή η ανθρώπινη δύναμη είναι  σχετική, μακριά από το νοητό μεταφυσικό στοιχείο, άρα με επιρρεπή τη  ροπή προς την  αυτοκαταστροφή.     

                                                        Γιάννης Γουργιώτης