28η Οκτωβρίου: Μια Επέτειος και συγχρόνως Εθνική Γιορτή (του Γιάννη Γουργιώτη)

Δημοσιεύτηκε: Τρίτη, 29 Οκτωβρίου 2019 11:14 28η  Οκτωβρίου: Μια Επέτειος και συγχρόνως Εθνική Γιορτή (του Γιάννη Γουργιώτη)

Επετειακή ημέρα η 28η Οκτωβρίου 2019, με αναφορά στο 1940.

Συμπιεσμένος ανάμεσα σ’ένα μεγάλο πλήθος συνανθρώπων της πόλης μας, που είχαν συγκεντρωθεί στα πέριξ της κεντρικής οδού, για να παρακολουθήσουν την παρέλαση της μαθητιώσας νεολαίας μας, όλων των σχολείων της πόλης: Δημοτικών, Γυμνασίων και Λυκείων, ενώ η δημοτική μπάντα έπαιζε μουσική σε ρυθμούς εμβατηρίων, ξανάζησα ο ίδιος νοερά τις παιδικές και εφηβικές μου μνήμες, ως μαθητής κι εγώ, προσπαθώντας να συγχρονίσω το βηματισμό μου στο ρυθμό των εμβατηρίων. Η μνήμη μου με ταξίδεψε συνειρμικά σε μεταγενέστερα χρόνια: στα χρόνια της στρατιωτικής μου θητείας. Μ’ένα περίεργο και θαυμαστό, θα έλεγα, τρόπο έχω πάντα την αίσθηση  των συγκινήσεων που προκαλούσε ο ήχος των εμβατηρίων της δημοτικής ή και της στρατιωτικής μπάντας εκείνης της εποχής. Εμβατήρια που τραγουδούσαμε κι εμείς ως στρατιώτες σε παράταξη σε διάφορες εκδηλώσεις: « Δεν θα την πάρουνε ποτέ τη Γη των Μακεδόνων, τη Γη μας την ηρωική, το χάρμα των αιώνων..» Ήταν ένα εμβατήριο μεταξύ άλλων που συνταίριαζε με τον τόπο και την ιστορία του. Το τραγουδούσαμε σε κάθε ευκαιρία, κυρίως τα πρωινά των Κυριακών, όταν παρατεταγμένα μας οδηγούσαν στις εκκλησίες της Θεσσαλονίκης, κάθε φορά που παραμέναμε στην πόλη για κάποιες εβδομάδες, μακριά από τις συχνές και επίπονες εξορμήσεις μας, ως καταδρομείς, σε βουνά και σε κάμπους της αγαπημένης Μακεδονίας. Νοσταλγική βυθομέτρηση στα έγκατα του είναι μου! Ταυτόχρονα η σκέψη μου με προκάλεσε προς στιγμή, για μια αξιολόγηση του τότε και του τώρα.

Αδυσώπητος, άτεγκτος, αδηφάγος ο χρόνος, μεταμορφώνει με συχνές και αλλόκοτες εναλλαγές και  μεταλλαγές τα ανθρώπινα όντα, και όχι μόνον αυτά. Στη ροή των  πραγμάτων και των καταστάσεων, ιδέες, σκέψεις, συναισθήματα είναι αυτά που δοκιμάζονται περισσότερο και αντανακλαστικά επηρεάζουν τον ψυχισμό μας, αφού αυτές οι ψυχικές δυνάμεις είναι ταυτισμένες με το είναι μας, αποτελώντας το ουσιωδέστερο στοιχείο της ύπαρξής μας.

Η αντίσταση στη φθορά του χρόνου βρίσκεται στην ακολουθία του πνευματικού και ηθικού φορτίου των ατόμων και του συλλογικού ασυνειδήτου. Το φορτίο αυτό είναι προϊόν ατομικής και συλλογικής συγκομιδής. Είναι μια πάλη που την ενισχύουν, καλώς εχόντων των πραγμάτων, δυνάμεις θεσμικές, που διαρθρώνουν τις βασικότερες κοινωνικές δομές. Η εκπαίδευση και η μάθηση ως προϊόν της διδασκαλίας, ήτοι της ηθοπλαστικής διδαχής, διαμορφώνουν τα άτομα καθιστώντας τα « καλούς κάγαθούς πολίτες»

Στην αντίπερα όχθη βρίσκεται η κατηγορία όσων δεν υπήρξαν δεκτικοί των πολιτισμικών αρχών της διδαχής και της εκπαίδευσης. Αρνητικοί στις αξίες και στα πιστεύω της εθνικής κληρονομιάς, οδεύουν προς μια αντιπατριωτική και άναρχη κατεύθυνση. Είναι αρνητικές και φθοροποιές δυνάμεις που απεργάζονται την αποδόμηση του παραδοσιακού εθνικού πυρήνα. Χωρίς περίσκεψη, συνειδητά ή υποσυνείδητα οδηγούν, με αντι-ιστορική τάση και ροπή, στο χαμό και στον όλεθρο την κοινωνική και κρατική μας υπόσταση.

Από το στοχαστικό περιστασιακό πεσιμισμό μου, πλήρη όμως με πραγματιστικό περιεχόμενο, με επανέφερε αμέσως, πιο αισιόδοξο, η πραγματικότητα που βίωνα αυτές τις στιγμές, δηλαδή η υποδειγματική τάξη και ο ρυθμικός βηματισμός, πιο πολύ των εφήβων. Σε κάθε σχολική μονάδα προπορευόταν ο σημαιοφόρος με τους παραστάτες. Η σημαία, σύμβολο υψηλών ιδανικών! Το δίχρωμο αυτό  πανί ενσαρκώνει τα ακραιφνή ιδεώδη, τα ιδανικά και τις παραδόσεις μας που είναι τα ιερά και τα όσια της φυλής μας. Η θέα της προξενεί ρίγη συγκίνησης σε κάθε Έλληνα πατριώτη, ανεξαρτήτως φύλου και ηλικίας.

 Στα παιδιά αυτά έβλεπα, όπως ο κάθε πολίτης, τις αυριανές οντότητες, με την υπερηφάνεια ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους και την έκφραση της πίστης στους στόχους τους, της μάθησης τώρα και της κοινωνικής προσφοράς αργότερα. Με τα αποκτημένα πνευματικά και ηθικά εφόδια και τις δραστικές τους ενορμήσεις, θα συνεχίσουν, με διαρκή ανατροφοδότηση από την πλούσια ιστορικότητά μας, τον τίμιο αγώνα στον κοινωνικό στίβο, με προσφορά τόσο στον εαυτό τους όσο και στο κοινωνικό σύνολο, προβαίνοντας στη διόρθωση σφαλμάτων του παρελθόντος, στην ευπρεπή σύζευξη έργων και λόγων και στην ενίσχυση του βηματισμού της εθνικής μας πορείας. Η δέηση προς τον Ύψιστο: ευλογία και ευδοκίμηση διδασκόντων και διδασκομένων,  επ’ ωφελεία  της εθνικής υπόθεσης.    

Γιάννης Γουργιώτης                                                    

                                                                     

Προσαρμοσμένη αναζήτηση