Μεταξύ των στόχων της Ενωμένης Ευρώπης, δεσπόζουσα θέση, για να μην πω την αποκλειστικότητα, κατέχουν σήμερα δύο οικονομικές παράμετροι: η παραγωγικότητα και η ανταγωνιστικότητα,ύψιστοι στόχοι της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής αντίληψης την οποία έχει εγκολπωθεί ως βασικό της ιδεολόγημα και ως πρακτική στον διοικητικό της μηχανισμό η σημερινή Ευρώπη, με το ψευδεπίγραφο της ένωσης, στο εγχείρημά της για ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Η τελευταία ως βασικός σκοπός των ιδρυτών της Ε.Ε., απέχει πολύ από την αρχική ιδεαλιστική αντίληψή τους, παραμένοντας έτσι σήμερα η ολοκλήρωση ευσεβής πόθος για τα μικρά ευρωπαϊκά κράτη, όπως αποδεικνύεται από την υφιστάμενη πραγματικότητα, μια πραγματικότητα που τη βιώνει επώδυνα ο ελληνικός λαός.

Είναι προφανής ο λαθεμένος προσανατολισμός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αφού έχει παρεκκλίνει ουσιαστικά από τους ιδρυτικούς της στόχους, χάνοντας τις θεμελιώδεις αξίες τους: αλληλεγγύη, σεβασμό στην πολιτιστική διαφορετικότητα των κρατών-μελών, κατάλυση των δημοκρατικών αρχών τους, με υφέρποντα ένα κοινωνικό ρατσισμό, όπως αυτός εκδηλώνεται στις άνισες συμπεριφορές και τις διακρίσεις υπέρ ή κατά κάποιων μελών με κριτήρια καθαρώς υποκειμενικά. Με τέτοια κριτήρια η Ελλάδα βρίσκεται στο υποδεέστερο επίπεδο της ευρωπαϊκής της ένταξης.

Την πολλαπλή εθνική μας υστέρηση, που δημιούργησαν ανεύθυνες ή ανίκανες πολιτικές ηγεσίες, τη βιώνει τώρα ο ελληνικός λαός, όλοι μας δηλαδή, ζώντας υπό συνθήκες άγχους, αβεβαιότητας, στέρησης, με αποκορύφωμα την απώλεια της αυτονομίας μας, με έναν ετεροπροσδιορισμό της συλλογικής μας ζωής, με σοβαρό τραυματισμό της εθνικής μας υπερηφάνειας, στοιχείο του οποίου η έλλειψη σε μια κρατική οντότητα την εκμηδενίζει στέλνοντάς την στο περιθώριο του κοινωνικού και πολιτικού γίγνεσθαι.

Η ανυποληψία για άτομα και εθνικές συλλογικότητες ισοδυναμεί με κοινωνικό θάνατο, με ανυπαρξία στο ιστορικό προσκήνιο, δηλαδή με τέλμα, με χλεύη, με ατίμωση. Στην κατάσταση αυτή έχει περιέλθει τελευταία η χώρα μας! Ο καθένας γνωρίζει τα αίτια που την οδήγησαν σε αυτή τη γενική απαξίωση, στην οικονομική καταστροφή, με όλες τις παράπλευρες απώλειες της εθνικής μας υπόστασης (ηθικές, κοινωνικές κλπ).

Τι  έκαναν ή τι κάνουν όλοι αυτοί που κρατούσαν και κρατούν στα χέρια τους τις «τύχες» της χώρας, η οποία βρέθηκε στην περιδίνηση  πολλαπλών εκτροπών και αποκλίσεων χρωματισμένων με  μίσος, με ρεβανσισμού και μισαλλοδοξία; Τέτοια αισθήματα τα τροφοδοτούν η ανεπάρκεια, η απληστία, η μωρία, η ματαιοδοξία, ο αριβισμός, γνωρίσματα ανεγκέφαλων και σπιθαμιαίων ατόμων που φιλοδοξούν  να διαχειρίζονται εθνικά θέματα.

Η κρίση που εξουθενώνει τη χώρα βρίσκεται στο πιο επικίνδυνο σημείο της ιστορικής της διαδρομής. Την  απειλεί με συντριβή! Οι υφιστάμενες πολιτικές δυνάμεις, υπεύθυνες ή λιγότερο υπεύθυνες για την κακοδαιμονία της χώρας, αντί να ενώσουν τις προσπάθειές τους σχηματίζοντας ένα συλλογικό ανάχωμα στον ορατό κίνδυνο που μας απειλεί, αναλίσκονται σε διαξιφισμούς και παιδαριώδεις συμπεριφορές, παίζοντας «εν ου παικτοίς», περιοριζόμενοι στο αγώνισμα της διελκυστίνδας και επιχειρώντας ο καθένας να αποσείσει τις ευθύνες του εξαπολύοντας ταυτόχρονα τους μύδρους του κατά του αντιπάλου θεωρώντας τον υπεύθυνο για τα συσσωρευμένα δεινά που υφίσταται η χώρα μας.

Οι ώρες και οι ημέρες περνούν μέσα σε μια απραξία, με λόγους και ρητορείες άνευ ουσίας, ενώ οι δανειστές διογκώνουν τακτικά τα οφειλόμενα ποσά, για τα οποία υπάρχει αδυναμία πληρωμών λόγω ανυπαρξίας ρευστότητας, με άδεια κρατικά ταμεία.   

Με την τακτική τους οι δανειστές (η Τρόϊκα) μας εξωθούν προς την έξοδο από το ευρώ. Οι θιασώτες της δραχμής είναι πολλοί. Όλοι αυτοί όμως μυωπάζουν. Δε ρίχνουν μια διερευνητική ματιά προς το Μέλλον για να δουν το πνιχτό σκοτάδι που θα σκέπαζε τη χώρα, εάν, χρεοκοπημένη, βρισκόταν εκτός ευρωζώνης.

Ο κομπασμός, τα φλιναφήματα και οι ανεύθυνες μεγαλοστομίες κάποιων, δήθεν ειδημόνων, είναι κακοί σύμβουλοι για τις δύσκολες περιστάσεις που βιώνουμε. Προσωπική μας άποψη είναι ότι κάποιοι  παράγοντες που παίζουν ένα ρόλο στην εθνική υπόθεση, οφείλουν να εγκαταλείψουν τον εγωκεντρισμό τους, την εγωπαθή συμπεριφορά τους, την έπαρση και ενδεχομένως την οίησή τους μεταβαλλόμενοι σε απλούς στρατιώτες στον αγώνα που δίνει η Πατρίδα.

Οι πολιτικές παρατάξεις πρέπει να εγκαταλείψουν τις ιδεοληψίες τους και τα λογής ιδεολογήματά τους, την προσκόλλησή τους σε πολιτικές ιδεολογίες που είναι ήδη ξεπερασμένες. Η παγκοσμιοποίηση με τις μεγάλες ανατροπές που έχει προκαλέσει σε κάθε επίπεδο, τις έχει αλλοτριώσει υποκαθιστώντας τες με μια  ολοκληρωτική αντίληψη που τείνει στο να εξομοιώσει τα άτομα καθιστώντας τα υποκείμενα μιας  νέας και ενιαίας «Τάξης πραγμάτων» . Με αυτά τα δεδομένα η πολιτική και η πνευματική ηγεσία του τόπου πρέπει να επιλέξουν τη στρατηγική και τα μέσα για την ανάσχεση του ρεύματος και την ανάταξη της εθνικής πορείας, έστω και στο παρά πέντε.

Η φιλοσοφία της «Νέας Εποχής» ονομάζεται μετανεωτερικότητα, που από πολλούς «προοδευτικούς» θεωρείται ως αναγκαία κατάληξη της πορείας  των σύγχρονων κοινωνιών. Κατά την άποψή μας πρόκειται για μια ιδεολογία με αδιευκρίνιστους στόχους, μάλλον δε για μια συγκάλυψη σκοτεινών προθέσεων κύκλων που οπωσδήποτε στοχεύουν σε ανατροπές παραδοσιακών θέσεων, μακριά από σταθερές και αιώνιες αξίες που έδιναν στην ατομικότητα και στις κοινωνίες ένα σταθερό πλαίσιο αρχών και αξιών ζωής.

Στην παρούσα φάση των ακραίων φαινομένων, η αυτοσυγκράτηση και ο ψύχραιμος σχεδιασμός για μια έντιμη έξοδο από την κρίση, είναι αναγκαίες προϋποθέσεις.

Η κρίσιμη «κόκκινη γραμμή» της οποίας η υπέρβαση από άτομα και συλλογικότητες εγκυμονεί αναπότρεπτους κινδύνους είναι η Λογική. Παραβιάζοντας τα όριά της καταλήγει κανείς μοιραία στον παραλογισμό και  στην παράνοια με συνέπεια όλα τα ενδεχόμενα να είναι ανοιχτά. 

Τελευταία στο πολιτικό λεξιλόγιο προστέθηκε η λέξη «ρήξη», η οποία ως σημαίνον υπονοεί την αντίσταση άνευ όρων ή τη διάσπαση των όρων δεδομένης κατάστασης. Με αυτή την έννοια η παρούσα Κυβέρνηση ευρισκόμενη σε δυσχερή θέση εξαιτίας του παραλογισμού μιας αχαλίνωτης ευρωπαϊκής παντοδυναμίας που ισοπεδώνει αρχές και αξίες πάνω στις οποίες σημαντικές πνευματικότητες με όραμα, πριν από δεκαετίες, συνέλαβαν την έννοια της Ενωμένης Ευρώπης, σκέπτεται τη ρήξη, ως μια λύση του προβλήματος. Σε κάποιες περιπτώσεις η ρήξη δυνατόν να είναι αναπόφευκτη. Είναι όμως δυνατή αυτή τη στιγμή στην περίπτωση της Ελλάδας; Η ρήξη καθεαυτήν δηλώνει γενναιότητα, θάρρος, τόλμη, αλλά ως εκεί. Στην περίπτωσή μας απουσιάζουν τα ερείσματα εκείνα που θα άφηναν αδιατάρακτη την εθνική μας πορεία προς τα εμπρός. Απουσιάζουν τα πολιτικά αντισώματα που θα οχύρωναν την ακεραιότητά μας και δε θα έθεταν σε κίνδυνο την εθνική μας αυθυπαρξία από νοσηρούς τυφώνες που μας απειλούν θανάσιμα. Αλλά μετά από ενδεχόμενη ρήξη τι θα συμβεί; Ιδού το μέγα διακύβευμα.

Η Ελλάδα αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε προκρούστεια κλίνη πιεσμένη από τα πολιτικά σκέλεθρα της παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας, της οποίας άθυρμα έχει γίνει η Ευρώπη, η οποία παραπαίει χαμένη μέσα στις δίνες ενός στυγνού και απάνθρωπου οικονομισμού που τρέφεται με σάρκα και αίμα αδύναμων. Μην πέσουμε, λοιπόν, στις παγίδες που άσπονδοι «φίλοι» μας έχουν ετοιμάσει για  τελική πτώση μας.

Ευχή προσωπική και προτροπή:: έστω και στο παρά πέντε, οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου να ενωθούν με ένα κοινό σκοπό: τη σωτηρία της χώρας και του λαού της. Όλα τα άλλα είναι δευτερεύοντα.  Μπορούν να περιμένουν. Οφείλουν όλοι να συνειδητοποιήσουν τη μεγάλη τους ευθύνη έναντι του έθνους. Είναι ώρες ευθύνης!                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                    

                                                Γιάννης Γουργιώτης