Τα φαινόμενα παρακμής της Χώρας μας ήταν ορατά από αρκετά χρόνια πριν. Αν θελήσει κανείς να αναλύσει τις ορατές όψεις του φαινομένου και να βρει  τις αιτίες που το δημιούργησαν, θα βρεθεί αντιμέτωπος με το διπλό δίλημμα: η οικονομική κρίση που σημειώθηκε τις τελευταίες δεκαετίες σε παγκόσμια κλίμακα και μεταδόθηκε στη χώρα μας σαν επιδημική κατάσταση, είναι το βασικό αίτιο αυτής της παρακμής; Ή, αντίθετα, η ηθική κρίση που προηγήθηκε, με την κατάλυση αρχών και αξιών που στήριζαν τις κοινωνικές δομές κάθε χώρας, ειδικότερα βέβαια της δικής μας χώρας, είναι η γενεσιουργός αιτία της γενικής κατρακύλας;

Προσωπική μου άποψη είναι ότι ειδικά  στη Ελλάδα προηγήθηκε η ηθική κρίση: αποπροσανατολισμός που προκάλεσαν φυγόκεντρες πνευματικές δυνάμεις με ένα είδος ασύδοτης ελευθεριότητας, ή αλλιώς με αποδέσμευση από ένα σταθερό πλαίσιο αρχών και αξιών. Αυτό το ονόμασαν «προοδευτισμό».

Εν ονόματι της προόδου, υπερκεράστηκαν τα εμπόδια της «συντήρησης», με μια ερμηνεία που βόλευε τους δήθεν  προοδευτικούς. Έτσι η διαφθορά, ο αχαλίνωτος καταναλωτισμός, με υπακοή και υποταγή στις ενορμήσεις και την ικανοποίησή τους, με τη χαλάρωση των ελεγκτικών μηχανισμών, με την αποβολή της ηθικής δέσμευσης, με απώλεια της βασικής κοινωνικής αρετής που ταυτίζεται με την αλληλεγγύη, με την έκλειψη της εντιμότητας και την κορύφωση της υποκρισίας, με εγκαθίδρυση σε περίοπτο θρόνο του οικονομικού συμφέροντος, όχι βέβαια για το κοινό καλό, το συμφέρον της πατρίδας, οπότε θα τους απέδιδε κανείς τον τίτλο των μερκαντιλιστών ενός μακρινού παρελθόντος,  αλλά για ίδιον όφελος. Αυτή η απληστία του χρήματος και  όλων όσων αυτό προσφέρει στους λάτρεις του, απορρόφησε όλες τις ανθρώπινες αρετές και κοινωνικές αξίες. Ιδού κάποιες συνιστώσες της ηθικής κρίσης που άνοιξαν τον ασκό του Αιόλου, για να βρεθούμε σήμερα συλλογικά στην περιδίνηση των παρακμιακών αναταράξεων.

Στη Χώρα μας, για κακή μας μοίρα, που σ’ ένα μεγάλο βαθμό τη δημιουργήσαμε οι ίδιοι  και εκθρέψαμε τις συνέπειές της, αναδείχηκαν στην κοινωνική και οικονομική ζωή άτομα φιλόδοξα, διψασμένα για χρήμα και δόξα. Γυμνά από εσωτερικό, πνευματικό περιεχόμενο, αδίστακτα σε ό,τι αφορά την έννοια του συνειδησιακού ελέγχου, οικειοποιήθηκαν κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσον για αναρρίχηση στα ανώτερα επίπεδα της κοινωνικής ζωής.

Σε τέτοια άτομα οφείλεται η σημερινή κατρακύλα της Χώρας μας, βαλτωμένη στην αμηχανία και την απραξία. Βιώνουμε μια κατάσταση καταισχύνης και άκρας ταπείνωσης, γιατί έτσι το θέλησαν κάποιοι ανεγκέφαλοι τύποι οδηγούμενοι από την υπεροψία και την αλαζονεία τους, αδύναμοι τώρα πια ως λαός, να αντιστρέψουμε το ρεύμα. Οδηγούμστε ως πρόβατα επί σφαγήν! Η παρακμή έχει πάρει διαστάσεις γάγγραινας και όχι απλά τη μορφή ενός απλού αποστήματος που μπορεί κανείς να το διαχειριστεί.  Θα γίνω λίγο πιο συγκεκριμένος όσον αφορά τα συμβεβηκότα και τα τωρινά δρώμενα.

Ο νέος χρόνος 2015  άρχισε με την άνοδο στην εξουσία ενός αριστερού (κομμουνιστικού;)Κόμματος, το ΣΥΡΙΖΑ). Διαδέχτηκε ένα κυβερνητικό σχήμα από δύο πολιτικές παρατάξεις: την Κεντρο-Δεξιά (Ν.Δ) και την Κεντρο-Αριστερά( το ΠΑΣΟΚ ), με κοινό στοιχείο το δημοκρατικό Κέντρο. Το τι σημαίνει αυτό, είναι μια άλλη ιστορία. Το σχήμα αυτό κυβέρνησε επί 2,5 χρόνια, μέχρι το τέλος του 2014, κουβαλώντας μια δύσκολη πολιτική κληρονομιά της οποίας δημιουργοί ήταν εναλλακτικά οι δύο παρατάξεις. Ένα υπέρογκο χρέος που σχηματίστηκε από ρεμούλες διεφθαρμένων πολιτικών της μεταπολίτευσης. Η διακυβέρνηση του τόπου δεν ήταν εύκολη, γιατί είχαν χαθεί όλα σχεδόν τα βασικά γνωρίσματα μιας εθνικής  αυτόνομης πολιτικής ζωής. Οι ευρωπαίοι εταίροι, οι δανειστές της Ευρώπης μαζί με το Δ.Ν.Τ, που κουβάλησε ένα «αστέρι» της πολιτικής μας ζωής στην Ευρώπη και στη ράχη μας, ακύρωσαν κυριολεκτικά κάθε εθνική εξουσία, εγκαθιδρύοντας ένα νέο-αποικιακό καθεστώς στη Χώρα μας. Όλα αυτά είναι γνωστά. Τα μνημόνια ήταν-και είναι ακόμη Κύριος οίδε μέχρι πότε- ο υπέρτατος νόμος που διέπει τα πάντα. Για να είμαστε δίκαιοι, η συγκυβέρνηση εκείνη πέτυχε, μέσα από τον κυκεώνα της υπερχρέωσης, της ύφεσης, της ανεργία και της ανθρωποκτόνου λιτότητας, να διορθώσει κάποια πράγματα και να ξαναβάλει την οικονομία σε τροχιά ανάπτυξης, με τη γνώμη των δανειστών.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, ένας μικρός κομματικός σχηματισμός, με χαμηλά ποσοστά οπαδών ( γύρω στο 3,5-4%), ένα άθροισμα ετερώνυμων στοιχείων, με πολυφωνία, διεκδίκησε την εξουσία με αγωνιστικότητα, με το πάθος που χαρακτηρίζει τον εραστή που επιζητεί την κατάκτηση του ειδώλου του, έχοντας, βέβαια γνώση του πολιτικού κλίματος στη Χώρα. Συνασπίστηκε με το δεξιό κόμμα του Π. Καμένου και κέρδισε τις εκλογές στις 25/1/2015.

Ποιο ήταν το νέο στοιχείο που έφερε στον τόπο η νέα συγκυβέρνηση, με ηγέτη ένα νεαρό φιλόδοξο πολιτικό; Αγνοώντας ή μη κατανοώντας ο ίδιος τις συγκυρίες, οραματίστηκε μια νέα Ελλάδα, μέσα σε μια νέα Ευρωπαϊκή Ένωση στην οποία ο ίδιος θα έφερνε ανατροπές, με νταούλια και ζουρνάδες, σπάζοντας τα συντηρητικά της κλισέ, αποκαθιστώντας τις δημοκρατικές ισορροπίες μεταξύ των κρατών –μελών κλπ κλπ. Ιδεολογήματα; Ιδεοληψίες; Βρίσκω ότι αυτά τα οράματα με εκφράζουν προσωπικά, όπως και κάθε πραγματικό δημοκράτη. Από το σημείο όμως αυτό, με τις μεγαλοστομίες, τις υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα για την υφαρπαγή της ψήφου και άνοδο στην εξουσία, μέχρι του σημείου υλοποίησης τέτοιων στόχων, η απόσταση είναι χαώδης υπό την παρούσα συγκυρία.

Έχω την πεποίθηση, όπως και πολλοί άλλοι, πιστεύω, ότι ο Αλέξης Τσίπρας, βιάστηκε πολύ να εισβάλει σ’ένα τόσο επικίνδυνο κύκλο συμφερόντων αναλαμβάνοντας τη διακυβέρνηση της Χώρας. Έβαλε τις προσωπικές του φιλοδοξίες πάνω από τη σωτηρία της Πατρίδας. Αυτό δείχνει η μέχρι τώρα σύντομη πορεία του. Οι πρώτοι μήνες της ηγεσίας του (μέχρι σήμερα 4 Ιουνίου) είναι μια σκέτη αποτυχία.  Αναδείχτηκε η ανωριμότητά του, ο αντιφατικός του χαρακτήρας, η παρορμητικότητά του και η αστάθεια των αποφάσεών του. Υπόκειται στην επιρροή των αλληλοσυγκρουόμενων τάσεων της παράταξής του. Αυτό προς ζημία  των συμφερόντων της Χώρας. Πέτυχε την καθολική απομόνωση με ταυτόχρονη απώλεια φιλικών μέχρι πρότινος δυνάμεων (Γαλλίας, Ιταλίας, κυρίως). Τα αποτελέσματα ήρθαν φυσιολογικά. Οι Ευρωπαίοι με το ΔΝΤ στέλνουν καθημερινά το κόστος της πεντάμηνης άκαρπης διαπραγμάτευσης με το αφήγημα της «δημιουργικής ασάφειας» του Γ. Βαρουφάκη!

Το κλείσιμο των τραπεζών φτωχοποιεί ακόμη περισσότερο τους Έλληνες. Νέκρωσε την αγορά ελλείψει ρευστότητας. Ή ελπίδα για εξάλειψη της λιτότητας χάνεται στον ορίζοντα των ψευδαισθήσεων γεμίζοντας έτσι με κατάθλιψη τις ψυχές των πολιτών.

Η θέα των ουρών μπροστά στις τράπεζες και τα ΑΤΜ, με ανήμπορους γέροντες συνταξιούχους και αναπήρους στα καρότσια να περιμένουν  υπομονετικά να πάρουν κάποια ψίχουλα σε ευρώ, που δεν καλύπτουνβασικές ανάγκες, είναι μια πρωτοφανής, τραγική για τη χώρα εικόνα, που να πάρει (!),  αξίζει τέτοια κατάντια;

Θα συρθούμε αύριο Κυριακή να ψηφίσουμε σ’ένα αχρείαστο, αψυχολόγητο-ή μήπως σκόπιμο;-δημοψήφισμά με το οποίο οι νέοι σωτήρες μας, erga omnes, επιδιώκουν ευνοϊκότερους όρους για συμφωνία. Εθελοτυφλούν, γιατί το νέο μνημόνιο που θα υπογράψουν-αν δεν το έχουν ήδη υπογράψει-θα είναι εξοντωτικό από κάθε άποψη. Ο Θεός να «βάλει το χέρι του»!