Γιατί θα ψηφίσω ΝΑΙ ή μήπως ΟΧΙ ? (του Γιώργου Κυριαζόπουλου)

Δημοσιεύτηκε: Κυριακή, 05 Ιουλίου 2015 01:09 Γιατί θα ψηφίσω ΝΑΙ ή μήπως ΟΧΙ ? (του Γιώργου Κυριαζόπουλου)

Γιατί αυτή η αριστερή πιτσιρικαρία που ψήφισα (πρώτη φορά αριστερά) αντί την επομένη των εκλογών να μου αυξήσει κατά 500€ τον μισθό, να μου περικόψει κατά 90% τη φορολογία, να βάλει  και 2 σκλάβες (μουσουλμάνες παρθένες παρακαλώ – λόγω μεταναστευτικού!) να μου κάνουν αέρα στ’ αρχ@@ιαεπειδή η σύζυγος δεν θα ευκαιρούσε λόγω αέναου shopping, τι έκανε?!: Πήγε και διαπραγματεύτηκε στ’ αλήθεια!!!

Δηλαδή έκανε ακριβώς (η κυβέρνηση) αυτό για το οποίο την ψήφισα. Αδιανόητο!!! Πέρα από κάθε λογική και φαντασία!!! Αυτό δεν έχει ξανασυμβεί στην Ελλάδα. Σε όλη μου την διαδρομή ως πολιτικό ζώον από το 81 κι εντεύθεν είχα ταυτίσει το ψέμα με τις προεκλογικές εξαγγελίες. Σε τέτοιο βαθμό που το θεωρούσα φυσιολογικό η όποια παράταξη να χαϊδεύει τα αυτιά μου προεκλογικά, με κάθε λογής ψέματα για να πάρει τη ψήφο μου και μετά…. βλέπουμε.

Αυτή η κυβέρνηση εισάγει καινά δαιμόνια. Είναι δηλαδή δυνατόν, εφεξής, οι πολιτικές παρατάξεις, να μας λεν στα αλήθεια τι πρόκειται να κάνουν προεκλογικά κι εμείς οι ψηφοφόροι να είμαστε αναγκασμένοι να αναλάβουμε την ευθύνη της ψήφου μας μετεκλογικά?!Και ποιόν θα βρίζω μετά? Τον εαυτό μου?!?!

Αυτό κ. Τσίπρα είναι ανήκουστο. Έπρεπε να πας εκεί στις Βρυξέλλες, να δηλώσεις υποταγή και να υποχρεώσεις και τον Γιάνη να φορέσει γραβάτα (δεν μπορεί να φοράει φουλάρι που στοιχίζει 5 φορές το κοστούμι του κ. Ντάϊσελμπλουμ, έλεος!). Είναι σίγουρο ότι οι Ευρωπαίοι φίλοι μας θα καλωσόριζαν με ανοιχτές αγκάλες την «πρώτη φορά αριστερά» κυβέρνηση της Ελλάδας κι επειδή είναι γνωστό πόσο γαλαντόμοι (large) είναι θα σου επέτρεπαν να επαναπροσλάβεις τις καθαρίστριες και τους σχολικούς φύλακες χωρίς δεύτερη κουβέντα.

Γιατί αναπολώ με νοσταλγία εκείνες τις ευτυχισμένες στιγμές που βλέπαμε στο MEGA ή στο SKY τον κ Βενιζέλο στις Βρυξέλλες να σηκώνει στις (τεράστιες) πλάτες του όλο το βάρος της διαπραγμάτευσης για το μέλλον μας. Τι ωραίο κλίμα υπήρχε!!! Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη τη σκηνή που ο κ. Γιούνγκερ γελώντας κοπανάει με ένα ντοσιέ στο κεφάλι τον επίσης γελαστό κ. Βενιζέλο. Πόσο μας αγαπούσαν τότε όλοι οι ξένοι φίλοι μας και μας χάριζαν σωρό τα λεφτά!! Είχα χάσει το λογαριασμό, μπέρδευα τα εκατομμύρια με τα δισεκατομμύρια. Κοιτούσα και ξανακοιτούσα τον 4ψήφιο λογαριασμό μου στη τράπεζα και σκεφτόμουν ότι με τόσα δις ολόγυρά μου, όλο και 2-3 μηδενικά θα μπορούσαν να μου κάτσουν. Πάει κι αυτό το όνειρο, 0-0=0!!!.

Γιατί δεν μου αρέσει να βλέπω έναν πρωθυπουργό, χωρίς γραβάτα, να κάνει διάγγελμα στη TV, με σοβαρό ύφος και έντονα τα ίχνη της κόπωσης στο πρόσωπό του, να μου υπενθυμίζει για ποιο λόγο τον ψήφισα (μόλις πριν πέντε μήνες), να απολογείται για την μη επίτευξη συμφωνίας (και για το γεγονός ότι δεν κατάφερε ακόμη να μας κάνει Ελβετία), να δείχνει ανθρώπινος σαν εμένα κι εσένα διάολε και να ζητάει την έγκρισή μου για να συνεχίσει (τον αγώνα του για μένα και για σένα).

Δηλαδή ο κ. Τσίπρας με αναγκάζει να πάρω μια απόφαση για το μέλλον μου, για το μέλλον του παιδιού μου, με αναγκάζει να σκεφτώ υπεύθυνα. Κι αν κάνω λάθος μετά ποιος θα φταίει? Εγώ? Αδιανόητο!!

Συγγνώμη αλλά αυτά είναι αλλότρια πολιτικά ήθη κι έθιμα!!! Αυτά είναι για τους ξένους βόρειους δυτικούς βαρβάρους (αυτούς που μας δανείζουν και σώζουν τις τράπεζές τους) και είναι πολίτες. Εμείς είμαστε οπαδοί!!!!

Γιατί ο πρωθυπουργός της χώρας πρέπει να είναι «Πατερούλης». Τον ψηφίζουμε κάθε 4 χρόνια για να φροντίζειτις ανάγκες μας και κυρίως να ξέρει πάντα και να πράττει αναλόγως τι είναι καλό για μας, πριν από μας και χωρίς εμάς. Γιατί εμείς δεν ξέρουμε. Αυτός ξέρει και δεν κάνει δημοψήφισμα κάθε λίγο και λιγάκι (μόλις 40 χρόνια πέρασαν από το προηγούμενο-σαν χτες μου φαίνεται), για ψύλλου πήδημα. Κάνει ανασχηματισμό, δημιουργεί εθνικό θέμα με τη Τουρκία, ξεσκεπάζει ένα μείζον σκάνδαλο, χώνει κι έναν πρώην υπουργό στη φυλακή (σαν ύστατο μέτρο). Οτιδήποτε παρά να υποβάλει έναν σοφό λαό στη βάσανο της σκέψης. Πώς να μη μας φθονούν μετά οι καημένοι οι Δανοί που τους βάζει η βασίλισσα τους και κάνουν 2 δημοψηφίσματα το χρόνο!?

Γιατί ο κ. Ντάϊσελμπλουμ, υπουργός οικονομικών της Ολλανδίας και πρόεδρος του Eurogroup (και διαπρεπής τυροκόμος με master στην Ιρλανδία όσον αφορά στη κατανάλωση Guinness), πρέπει να πιάσει από το αυτί τον Έλληνα ομόλογό του και να του εξηγήσει γιατί ένας γιατρός διευθυντής ΜΕΘ και συντονιστής μεταμοσχεύσεων, στην Ολλανδία (που έχει παρόμοιο βιοτικό επίπεδο) παίρνει 4-5000€ καθαρά μηνιαίως, ενώ στην Ελλάδα 1500€. Ο ίδιος γιατρός αν πήγαινε στην Ολλανδία να δουλέψει θα έπαιρνε επίσης 4-5000€.

Επειδή η ζωή του Ολλανδού πολίτη αποτιμάται πολύ πιο ακριβά από του Έλληνα. Κι επειδή αν προσπαθήσει η Ολλανδική κυβέρνηση να περικόψει τις αποδοχές των γιατρών της, η επόμενη μέρα στην χώρα θα ξημερώσει χωρίς κανένα γιατρό – το έχουν κάνει ήδη μια φορά στο παρελθόν.

Γιατί επιτέλους τα δημοσιονομικά της χώρας (μισθοί, συντάξεις, φόροι κλπ.) με ένα βροντερό ΝΑΙ στον κ. Γιούνγκερ από σύσσωμο τον Ελληνικό λαό, θα αποφασίζονται εφεξής και στο διηνεκές στις Βρυξέλλες. Η κυβέρνηση, η κάθε κυβέρνηση μας, από εδώ και στο εξής θα σφυρίζει αδιάφορα. 

Εκεί οι φίλοι μας οι Θεσμοί, ξέρουν πάρα πολύ καλά ότι αυτή η οικονομική στρέβλωση στην Ελλάδα, που ξεκίνησε από το `81 με το «φιλολαϊκό ενιαίο μισθολόγιο-βαθμολόγιο» και του «Τσοβόλα δώστα όλα» του Παπανδρέου και έφθασε τα τελευταία 5 χρόνια με τα μνημόνια, να εξισώσει σχεδόν (ή και να υπερβεί) τον μισθό ενός μόνιμου υπαξιωματικού ή ενός υπαλλήλου της ΔΕΥΑΛ με εκείνον ενός Διευθυντή ΜΕΘ δεν μπορεί να κρατήσει άλλο. Στις προηγμένες χώρες του Βορρά το 80% του πλούτου το κατέχει το 10% του πληθυσμού και σε αυτό το 10% δικαιωματικά ανήκω. Επομένως ο κ. Ντάϊσελμπλουμ είτε θα τριπλασιάσει τον δικό μου μισθό είτε θα υποτριπλασιάσει τον μισθό των άλλων. Στην αντίθετη περίπτωση ξέρει πολύ καλά ότι είτε θα φύγω στο Ντουμπάϊ και δεν θα μπορεί εύκολα να με αντικαταστήσει είτε ακόμη χειρότερα θα πάω στη χώρα του να δουλέψω, διεκδικώντας επί ίσοις όροις, θέσεις εργασίας από τους δικούς του γιατρούς.

Γιατί, αν αποφασίσω να μείνω, όπως είναι γνωστό τοις πάσι, σε περιόδους ανέχειας, ελλείψεων και διάχυτης φτώχειας οι έξυπνοι μαυραγορίτες γίνονται πάμπλουτοι κι εξασφαλίζουν το μέλλον των απογόνων τους στο διηνεκές. Επειδή εγώ δεν φρόντισα,την εποχή των παχιών αγελάδων, να κόψω μια ταρίφα για κάθε ανθρώπινη ζωή στη ΜΕΘ, αλλά αντίθετα όταν οι γονείς πέφτοντας στα γόνατα με ρωτούσαν «γιατρέ, πόσο κάνει για να σώσεις το παιδί μας ?», εγώ τους αγκάλιαζα και τους απαντούσα με την ερώτηση «και πόσο αξίζει για σας, η ζωή του παιδιού σας?». Ως αναμενόμενο, κατέληγα με ένα φακελάκι – κουτί σοκολατάκια, όταν το παιδί ανέρρωνε, το οποίο φακελάκι, λόγω μόνιμης προσπάθειας δίαιτας, κατέληγε στη νυχτερινή βάρδια των νοσηλευτών. Από δω και στο εξής λοιπόν θα γίνω κι εγώ μαυραγορίτης του πολυτιμότερου αγαθού, της ζωής. Και δεν θα ντρέπομαι καθόλου, για το παιδί μου θα το κάνω!

Γιατί οι φίλοι μας έξω δεν θέλουν με τίποτα να διασπάσουν την Ευρωζώνη και γνωρίζουν πολύ καλά ότι για να παραμείνει η χώρα μας στο ευρώ και να είναι πολιτικά και κοινωνικά σταθερή πρέπει να γίνει φθηνή από όλες τις απόψεις χωρίς να θιγεί το δημοσιονομικό ισοζύγιο. Ο μόνος τρόπος για να γίνει αυτό είναι να μειωθεί η ζήτηση. Υπάρχουν δύο εργαλεία για αυτό: το ένα είναι ο υψηλός ΦΠΑ που θα αναγκάσει τον έμπορο να μειώσει το ποσοστό κέρδους του και το άλλο είναι οι χαμηλοί μισθοί που θα μειώσουν κι άλλο τη ζήτηση και θα αναγκάσουν τον  έμπορο ή παραγωγό να ρίξει κι άλλο την τιμή του προϊόντος. Επειδή εγώ, όπως ανέφερα παραπάνω, ανήκω στο 10% του πληθυσμού και δεν μπορεί να μειώσει άλλο τον δικό μου μισθό, θα μειώσει δραστικά τους μισθούς του υπόλοιπου90%. Ξαφνικά η χώρα μας θα γίνει Ταϊλάνδη της Ευρώπης, πράγμα το οποίο δε με χαλάει καθόλου και τα 1500€ του μισθού μου δεν θα ξέρω που να τα ξοδέψω. Ζάχαρη!!!!

Γιατί σαν λαός ουδόλως έχουμε εντρυφήσει στα γραπτά του Μεγάλου Μαρκησίου (Ντε Σαντ) και στο γεγονός ότι η Υπέρτατη Ηδονή και ο Υπέρτατος Πόνος ταυτίζονται. Και μας τον έχωναν λίγο-λίγο πιο βαθιά. Και μόλις τολμούσαμε να ψελλίσουμε «αυτό πονάει πιο πολύ!» μας χαϊδεύαν το κεφάλι και μας ψιθύριζαν γλυκά «σσσς….. μπορεί να σε ακούσουν οι φίλοι μας στις Βρυξέλλες και να στενοχωρηθούν, όσο σφίγγεσαι τόσο πονάει, χαλάρωσε για να το απολαύσεις γιατί σε περιμένει κι άλλο». Τελικά ο βιασμός, είναι βιασμός μόνο αν τον βαφτίσεις έτσι, ανεξάρτητα αν πονάει ή όχι.

Για όλους τους παραπάνω λόγους πρέπει να ψηφίσω NAI στο πρώτο δημοψήφισμα της ζωής μου (είμαι μόλις 52 χρονών!!!), να κοιτάξω την κόρη μου στα μάτια και να …αυτοκτονήσω!!!

Γιώργος Κυριαζόπουλος
Δ/ντής ΜΕΘ – ΓΝ Λαμίας

Προσαρμοσμένη αναζήτηση