(Του Δημήτρη Κακαβά)

Παρακολουθώ από προχθές τα κανάλια, τα ραδιόφωνα και τις άπειρες αναρτήσεις στο διαδίκτυο και έχω ανεβάσει «πυρετό».

Μια παρεούλα μουσάτων νεαρών με αμπέχονα, να κλειδώνει το Πανεπιστήμιο της Αθήνας, να φωνάζει για κατάλυση (;) της Δημοκρατίας, να προσπαθεί να εκφραστεί σε κάτι σαν Ελληνικά, να απαιτεί να τον καλέσουν να συμμετάσχει σε αποφάσεις που αφορούν σε οτιδήποτε άλλο εκτός της εκπαίδευσης και να συμπεριφέρεται στον Πρύτανη, σαν σε τσοπάνη της στάνης του πατέρα του.

Τις προάλλες, στην είσοδο του Τ.Ε.Λ. Λαμίας άλλη μια παρεούλα νεαρών να έχει ανάψει φωτιά σε ένα μεγάλο βαρέλι, θυμίζοντας κατασκήνωση διανυκτέρευσης των πρώτων αποίκων στην Άγρια δύση, και ένα κοριτσάκι γύρω στο ενάμισι μέτρο να σταματά και να ελέγχει μαθητές και καθηγητές με φράσεις : «Ποιος είσαι και που ακριβώς πάς;», «πρέπει να μου δηλώσεις που θα πάς και τι θα κάνεις, για να δω αν θα σε ΑΦΗΣΩ!!»

Χθες πάλι άλλη μια παρεούλα έστησε μια κινητοποίηση στην πόλη μας, με κεντρικό σύνθημα «Το σχέδιό τους είναι Σχολεία-μαγαζιά, με γονείς πελάτες κι αμόρφωτα παιδιά»…….

Ένας συνεντευξιαζόμενος νεαρός, με ύφος από Τσε Γκεβάρα και πάνω, να δηλώνει «παραμερίζεται η κριτική σκέψη του μαθητή» (;), «οι μαθητές ΩΘΟΥΝΤΑΙ στα φροντιστήρια, επιβαρύνοντας οικονομικά τους γονείς τους» (;)
  

Tragic, που έλεγε κι η γνωστή διαφήμιση. Το μοναδικό σημείο που ειλικρινά εντυπωσιάστηκα από όλα αυτά, ξέρετε ποιο είναι; Η απίστευτη εφευρετικότητα και ή απόλυτη καπατσοσύνη όλων αυτών να παρουσιάζουν το ΜΑΥΡΟ, ΑΣΠΡΟ.

Εκείνο όμως που μου προκαλεί θλίψη είναι η νεκρική ΑΦΑΣΙΑ όλων αυτών των γονιών, που μέσα στην αδιατάρακτη ραστώνη τους, πασχίζουν να πείσουν ο ένας τον άλλο για το ΔΙΚΑΙΟ των παιδιών, την ίδια ώρα που μέσα τους βαθιά, ξέρουν ότι είναι άδικο.

Θλίψη μου προκαλεί και, η απόλυτη ασυδοσία που επικρατεί στην αντίληψη και την προσωπική έκφραση των παιδιών της Ελλάδας του 2014, των παιδιών μας. Των παιδιών μας, που με δική μας ευθύνη, αδιαφορούν για τα πάντα, ασεβούν έναντι όλων και «φτύνουν» ασύστολα γύρω τους.

Και μετά την θλίψη, έρχεται η οργή. Ναι, η οργή. Οργή για τα απίστευτα ψέματα, που όλοι αυτοί οι επαναστάτες προσπαθούν να μας ταΐσουν. Για καθίστε λίγο ρε σφουγγοκολάριοι, με ύφος επαναστάτη.

• Δηλαδή μέχρι σήμερα τα σχολεία μας παρείχαν δωρεάν παιδεία και τώρα είναι που γινήκαν «μαγαζιά»; Αυτό δεν είναι κραυγαλέο ψέμα; Δεν είναι αλήθεια ότι στην Ελλάδα μας, τα φροντιστήρια είναι ένα παράλληλο Σύμπαν στην εκπαίδευση, που μάλιστα είναι και υποχρεωτικό και σημαντικότερο από το Δημόσιο σχολείο; Δεν γνωρίζουμε όλοι, όσοι έχουμε παιδιά, ότι το δημόσιο σχολείο ακολουθεί και συντονίζεται με τους ρυθμούς των φροντιστηρίων; Δεν γνωρίζουμε όλοι, όσοι έχουμε παιδιά, ότι αν δεν «ξηλωθούμε αγρίως» στα φροντιστήρια δεν πρόκειται να δουν «προκοπή»;
• Δηλαδή μέχρι σήμερα οι Πρυτάνεις και οι καθηγητές των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων της Χώρας μας, απολάμβαναν κύρους, σεβασμού και αξιοπιστίας και σήμερα αυτό άλλαξε; Δεν γνωρίζουμε όλοι όσοι έχουμε παιδιά ότι τα Πανεπιστήμια μας είναι κλειστά κλάμπ, που η διαχείριση (αν όχι η ιδιοκτησία) τους ανήκει σε κάποιους συγκεκριμένους «κύκλους», χωρίς την άδεια των οποίων δεν «περπατάει» τίποτα;
• Δηλαδή μέχρι σήμερα, δεν γνωρίζουμε όλοι ότι τέτοια εποχή ξεκινάνε ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΑ οι καταλήψεις και θα «πάμε» μέχρι τις γιορτές; Γιατί λοιπόν ερευνάτε να βρείτε το δίκιο στα «αιτήματα», την στιγμή που όλοι ξέρουμε ότι αυτά είναι προσχηματικά και «γενικής φύσεως»; Γιατί υπονοείτε ότι κάτι πονηρό τρέχει με τις συλλήψεις στη Λαμία, την στιγμή κατά την οποία και παράνομη πράξη διαπιστώθηκε αλλά και ΜΗΝΥΣΗ σχετική είχε υποβληθεί;

Και ποιος έδωσε το δικαίωμα σε όλους αυτούς τους εντελλόμενα διαμαρτυρόμενους, να ασχημονούν στην γειτονιά μου, να καίνε δημόσια υλικά που έχουν αγορασθεί από τον δικό μου ιδρώτα, να αποπατούν σε αίθουσα του Τ.Ε.Λ., να επιβάλλουν έλεγχο κυκλοφορίας στην πόλη μου, να βαρούν τις καμπάνες για την «κατάλυση» της Δημοκρατίας και να επιχειρούν να με κοροϊδέψουν μπροστά στ μάτια μου.

Σας λέω λοιπόν ότι έχετε ξεφύγει. Πορεύεστε, κύριοι επαναστάτες, όχι απλά με κομμένα φρένα, αλλά έχετε «φάει» και τις δισκόπλακες…

 ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΧΡ. ΚΑΚΑΒΑΣ