Από τα πρώτα χρόνια της κρίσης σύσσωμες οι  αντιμνημονιακές δυνάμεις στην Ελλάδα είχαν επενδύσει το πολιτικό τους μέλλον στην έννοια του επαχθούς χρέους.

Το επαχθές χρέος για όσους θυμούνται ακόμη είχε υιοθετηθεί από δεξιές, ακροδεξιές και αριστερές δυνάμεις υποστηρίζοντας ότι το ελληνικό χρέος ήταν αποτέλεσμα μη νόμιμων κυβερνητικών αποφάσεων και ληστρικών όρων δανεισμού και ότι η Ελλάδα θα έπρεπε να αρνηθεί να το αποπληρώσει.

Το γεγονός ότι στην Ελλάδα από το 1974 είχαμε κοινοβουλευτική δημοκρατία και όχι δικτατορία ή κάποιο άλλο λαομίσητο καθεστώς καθόλου δεν περνούσε από το μυαλό του δεξιού και αριστερού λαϊκισμού. Όπως δεν περνούσε από το μυαλό και το γεγονός ότι τις τελευταίες δύο  δεκαετίες η χώρα δανείζονταν με τα χαμηλότερα επιτόκια όλων των εποχών.

Ωστόσο υπάρχει ένα επαχθές χρέος που φόρτωσε στη χώρα ο τρόπος άσκησης της εξουσίας σε όλα τα επίπεδα μέσα από ένα ευρύτατο φάσμα αποφάσεων, αντιλήψεων και πρακτικών που θεσμικά μπορεί να πληρούσαν όλους τους όρους της νομιμότητας αλλά αντί να εξυπηρετούν το δημόσιο συμφέρον εξυπηρετούσαν  κομματικά και συντεχνιακά συμφέροντα, πελατειακές σχέσεις, συναλλαγές εξουσίας και άλλες πολιτικές  σκοπιμότητες.  

Η κρίση  όμως έφερε στην επιφάνεια το μεγαλύτερο σκάνδαλο του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Την αυθαίρετη άσκηση της εξουσίας σε όλα τα επίπεδα. Κράτος και Τοπική Αυτοδιοίκηση ήταν οι πρωταγωνιστές σ’ αυτό το σκάνδαλο δημιουργώντας ένα πανίσχυρο  πλέγμα συμφερόντων το οποίο έχει τεράστιες ευθύνες για την υπερχρέωση της χώρας και τη σημερινή φτώχεια του ελληνικού λαού. «Η Τοπική Αυτοδιοίκηση δέχεται έναν πόλεμο με μεγάλες περικοπές πόρων» δήλωσε στο Περιφερειακό Συμβούλιο ο Περιφερειάρχης Κώστας Μπακογιάννης.

Δεν συμφωνούμε με αυτή τη θέση. Αντίθετα πιστεύουμε ότι έχει και η Τοπική Αυτοδιοίκηση μεγάλο μερίδιο ευθύνης στην υπερχρέωση του ελληνικού δημοσίου που ήταν άλλωστε και η βασική αιτία χρεοκοπίας της χώρας. Όσο κι αν προσπαθούν σήμερα οι αυτοδιοικητικοί να βγάλουν την ουρά τους απ’ έξω από την καταστροφή που ζούμε παριστάνοντας τα θύματα, η ωμή αλήθεια είναι ότι συμμετείχαν με την κεντρική εξουσία  στο ίδιο πλέγμα συμφερόντων που κυριάρχησε τα τελευταία χρόνια και καθόρισε την πορεία της χώρας προς το γκρεμό.

Κυρίαρχη ιδεολογία αυτού του συστήματος εξουσίας ήταν η αναδιανομή και το μοίρασμα των δανεικών που εξασφάλιζε το κράτος από το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα. Δεξιοί και σοσιαλιστές υπουργοί, δεξιοί και αριστεροί Νομάρχες και Δήμαρχοι με τις πλάτες των βουλευτών και τα μεγάλα μέσα που χρησιμοποιούσαν μοιράζονταν τα έσοδα του κράτους από τη φορολογία και το δανεικό χρήμα για να τα διαθέσουν στη συνέχεια σε έργα βιτρίνας, σε διορισμούς και προσλήψεις ημετέρων, σε εξυπηρέτηση πελατειακών συμφερόντων αδιαφορώντας για την παραγωγή και την ανάπτυξη.

Γεμίσαμε την Ελλάδα Διοικητήρια, Κλειστά Γυμναστήρια, Πολιτιστικά Κέντρα, Αναπτυξιακές Εταιρείες και  σχολεία που σήμερα δεν λειτουργούν και γενικά χρεώσαμε τον ελληνικό λαό για να χτίσουμε πολιτικές καριέρες και να εξυπηρετήσουμε  τις προσωπικές μας φιλοδοξίες χρηματοδοτώντας πλειάδα άχρηστων έργων και κάνοντας διορισμούς που δεν τους είχε ανάγκη το δημόσιο.  Το “αναπτυξιακό” αποτέλεσμα όλων αυτών των πολιτικών το ζουν σήμερα στο πετσί τους χιλιάδες επιχειρήσεις και νοικοκυριά. Μαζική ανεργία, ανασφάλεια, βαθειές ανισότητες, τραγική επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου.

Χρήστος Αλεξανδρής