Η κληρονομιά του 2016 (του Γιάννη Γουργιώτη)

Δημοσιεύτηκε: Τετάρτη, 04 Ιανουαρίου 2017 15:01 Η κληρονομιά του 2016 (του  Γιάννη Γουργιώτη)

«Πάει ο παλιός ο χρόνος, ας γιορτάσουμε παιδιά…» Είναι τα λόγια ενός λαϊκού άσματος, που ο λαός μας τραγουδούσε, και τραγουδά ακόμα, τα μεσάνυχτα της 31ης Δεκεμβρίου, όταν με στιγμιαίο άναμμα και σβήσιμο των φώτων, δίνεται το σύνθημα της αλλαγής του χρόνου. Ο παλιός, το 2016, έδωσε πριν 4 ημέρες, τη σκυτάλη στο νέο σωτήριον έτος, το 2017. Οι ευχές, τα τραγούδια, το φαγοπότι, η ποικιλία των γλυκισμάτων, όλα αυτά είναι εκδηλώσεις της στιγμής ανάμεσα σε χαρούμενες συντροφιές. Με το ξημέρωμα της Πρωτοχρονιάς τα πράγματα παίρνουν τη συνηθισμένη τους όψη, αυτήν που κουβαλούσαν οι 365 ημέρες, που μας αποχαιρέτησαν οριστικά και αμετάκλητα.

Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς από τη βασανιστική πορεία του 2016! Τοπικές αναταράξεις, εμφύλιοι πόλεμοι, όπως ο μεσανατολικός, που διατηρεί τη μονιμότητα της ανθρωποθυσίας, της ερήμωσης και της καταστροφής πολιτιστικών στοιχείων, ενώ ταυτόχρονα προκαλεί μια διαδικασία εμπλοκής όλο και περισσότερων εθνοτήτων της περιοχής, σε μια υπολανθάνουσα μορφή γενίκευσης του φαινομένου. Πολλοί είναι εκείνοι για τους οποίους τα αίτια ανάφλεξης ανάγονται στα υφέρποντα συμφέροντα: συμφέροντα εδαφολογικά, συμφέροντα εξουσίας, συμφέροντα αλλαγής του status quo μιας περιοχής και τα παρόμοια.

Ένα είναι το βέβαιο: ότι σ’αυτή τη μέχρι τώρα περιορισμένη τοπική πολεμική ατμόσφαιρα, δε βρίσκεται λύση, κυοφορείται δε μια απρόβλεπτη τερατογένεση, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Το γεγονός ότι τους εμπλεκομένους στο συριακό πρόβλημα τους ενισχύουν οι πολεμικές βιομηχανίες της παγκοσμιοποιημένης αγοράς, όπου τα μέσα της καταστροφής είναι ανεξάντλητα, αποδεικνύει την απροθυμία των παρόχων των πολεμικών μέσων, να συνεισφέρουν στη λύση της  εν λόγω κρίσης. Συνιστούν, δηλαδή, οι τελευταίοι τους ηθικούς αυτουργούς του διαρκούς εγκλήματος που συγκυριακά παίρνει το χαρακτήρα μιας απευκταίας τελικής σύρραξης. Άγνωστο αν κρυφοκαίει εκεί μια επικίνδυνη εστία γενικότερης ανάφλεξης, όπως τονίζω πιο πάνω.

Με εξαίρεση τα παραπάνω γεγονότα, η φαινομενική ειρήνη στον υπόλοιπο  κόσμο δεν είναι καθόλου ρεαλιστική. Ένας αθέατος εξοντωτικός πόλεμος διεξάγεται με τη μορφή της οικονομικής κυριαρχίας μεταξύ των μεγάλων οικονομιών. Ο μαύρος χρυσός έχει τον πρώτο ρόλο. Είναι η κινητήρια δύναμη στο επίπεδο παραγωγής σε όλους τους τομείς, αλλά και το μέσον έμμεσης ενίσχυσης της πολεμικής βιομηχανίας. Οι χώρες παραγωγής και εκμετάλλευσης των πλούσιων κοιτασμάτων πετρελαίου, παίζουν ρυθμιστικό ρόλο στην παγκόσμια τάξη πραγμάτων. Δεν είναι δύσκολο να συνδέσει κάποιος το ρόλο των χωρών αυτών ( κυρίως των αραβικών)  με την άνοδο του ισλαμικού στοιχείου, όπου επικρατούν ανεξέλεγκτα εξστρεμιστικά στοιχεία που καθημερινά σημειώνουν την παρουσία τους με τρομοκρατικές ενέργειες, με θύματα αθώους πολίτες. Στόχος τους είναι να πλήξουν την ήρεμη ζωή των χριστιανικών δυνάμεων της Δύσης. Ο ρεβανσιστικός χαρακτήρας των δολιοφθορών τους είναι εμφανής. Εξ άλλου δεν αποκρύπτουν το θρησκευτικό τους μένος κατά του χριστιανικού κόσμου, κατά των «απίστων», θεωρώντας το Ισλάμ ως το κορυφαίο θεϊκό δώρο επί της Γης! Η πλάνη τους αυτή θα διατηρεί επί μακρόν το χριστιανικό κόσμο σε διαρκή ανησυχία για τα χειρότερα. Το αντιφατικό στοιχείο στην περίπτωση αυτή είναι ότι οι υπήκοοι του ISIS στρέφονται και κατά της Τουρκίας, μιας ισλαμικής ομόδοξης χώρας, ιδίως με τις τελευταίες τρομοκρατικές ενέργειες. Είναι ευνόητη, όμως, για τους γνωρίζοντες τις διεθνείς εξελίξεις, η ερμηνεία της διάσπασης των σχέσεων των δύο ισλαμικών εθνών, που ο χώρος δεν μου επιτρέπει να αναφερθώ σ’ αυτές αναλυτικά.

Η Ευρώπη, η μεγάλη μας «οικογένεια», δε γνώρισε και τις ευτυχέστερες ημέρες του βίου της κατά το λήξαν έτος. Τρομοκρατικά χτυπήματα, ανεργία, μεταναστευτικό, πολιτικές ανακατατάξεις, άνοδος των ακροδεξιών-φασιστικών κομμάτων, όλα αυτά σε μια ευρωπαϊκή Ένωση που αναζητά ακόμη την ταυτότητά της, στα πλαίσια μιας αμοιβαίας καχυποψίας και προσπάθειας απόκτησης ηγετικού ρόλου στις ευρωπαϊκές υποθέσεις,(τα πάντα παραπέμπουν στη Γερμανία: Deutschland  über alles ).

Όσο για την Ελλάδα μας, το 2016, όπως και τα προηγούμενα χρόνια, ήταν ένας ακόμη βασανιστικός κατηφορικός δρόμος με όλα τα αρνητικά στοιχεία που μπορεί να φέρει το χάσιμο της ελπίδας, το βάθεμα της απώλειας της εθνικής κυριαρχίας, η φτωχοποίηση, η μεταναστευτική ροή που καθιστά τη χώρα ξέφραγο αμπέλι, η απώλεια της εθνικής συνείδησης ως συνέπεια της έλλειψης φιλοπατρίας-εξαιρουμένων μερικών μεμονωμένων προσπαθειών ευγενικών κινήσεων, που εκδηλώνουν μερικοί εύποροι ευπατρίδες- η υπογεννητικότητα, η έλλειψη ικανής πολιτικής ηγεσίας που να μπορεί να δώσει ελπίδα και το έναυσμα για μια στοιχειώδη ανάπτυξη, όλα αυτά στοιχειοθετούν τις εύλογες αιτίες της μόνιμης στατικότητας, της ύφεσιακής πορείας της οικονομίας, της ανεργίας, της εκδημίας της νέας ελληνικής γενιάς, της πλέον παραγωγικής ηλικίας. Ο εκπατρισμός των νέων της χώρας, με μόρφωση και προσόντα, αποστερεί την πατρίδα από τα υγιή κύτταρά της. Στις νέες χώρες μετάβασης θα βρουν σίγουρα ευνοϊκές συνθήκες εργασίας, με ικανοποιητικές αμοιβές. Θα ριζώσουν, λοιπόν, στο νέο περιβάλλον, θα αποκοπούν από τον εθνικό κορμό αφήνοντας πίσω στη χώρα τα αντιπαραγωγικά ηλικιωμένα άτομα, καθώς και τα αδιάφορα πολιτικά λαμόγια που παίζουν το ρόλο του ηγέτη σε μια πεθαμένη χώρα, που δε γνωρίζουν άλλο από το να εκτελούν πειθήνια τις ληστρικές επιθυμίες του ξένου παράγοντα, που τους πατρονάρει, με αντιπαροχή την εξουσία, την καταλήστευση του εθνικού πλούτου, το ξεπούλημα της ελευθερίας μας, της αξιοπρέπειάς μας, της δημοκρατικής μας ζωής, των ελευθεριών μας, της ιστορίας μας, εν τέλει όλων των αξιών που μας διέκριναν ως έναν εκλεκτό λαό. Η ζωή αυτή θα συνεχίζεται, όσο ο ελληνικός λαός θα διάγει τον ύπνο του δικαίου, του ανελεύθερου βίου, της υπόδουλης εξάρτησης. Αυτό δε λέγεται εθνική ύπαρξη, κρατική οντότητα. Είναι ένας συλλογικός ηθικός θάνατος που βαθμηδόν θα φέρει τη φυσική φυλετική μας εξόντωση.

Έτσι, πέραν όλης αυτής της βαριάς ομίχλης που αφήνει πίσω του το 2016, για το οποίο θα ταίριαζε ένα πολιτικο-κοινωνικό ρέκβιεμ, δεν απομένει παρά μια ευχή και μια παράκληση προς τον Ύψιστο: Να βασιλεύσει η ειρήνη, η αγάπη, η αλληλεγγύη μεταξύ των λαών, η σύνεση και η αυτογνωσία όλων εκείνων που ρυθμίζουν τα καθημερινά και εφήμερα της υφηλίου. Για την πατρίδα μας, θα χρειαστούν πολλές και επίμονες παρακλήσεις προς την Παναγία, τον Υιόν της και Θεό μας, ώστε να δώσει φώτιση, σύνεση και ορθοφροσύνη στους νάρκισσους και «φευγάτους» της πολιτικής ζωής του τόπου μας.

                               Γιάννης Γουργιώτης

Προσαρμοσμένη αναζήτηση