Στόχος της ζωής μας είναι πάντα το πολύ και όχι το λίγο, το «ζήσουμε» στην πιο ουσιαστική του έννοια. Όταν , όμως το παραλίγο φτάνει στο προσκήνιο αλλάζουν τα πράγματα. Νιώθουμε την αγωνία του να αφήσουμε το λίγο και να ολοκληρωθούμε , κάπως απλά, με λαχτάρα. Αυτό κρύβει και αυτή η λέξη, κίνδυνο, αυτό που παραλίγο έρχεται και αυτό που παραλίγο φεύγει.

Η ζωή μας απαρτίζεται από  συναντήσεις, εμπειρίες, λόγια, θα, υπαρκτές υποσχέσεις, φρούδες ή μη ελπίδες, κενό που γεμίζει είτε αδειάζει  και άλλες κίντερ εκπλήξεις. Ζεις για να ζήσεις, να χαμογελάσεις , ακόμα και να κλάψεις για να δραπετεύσεις. Δάκρυα, γιατί κάπως αναπάντεχα αφέθηκες. Δάκρυα, γιατί ακόμα και όταν αμύνεσαι, πάντα νιώθεις την επίθεση της απειλής. Κι όλα αυτά στη ζωή , στο συνάνθρωπο, στην πολιτική, στον εαυτό μας, στη θυσία της κοινωνίας όλης. Στη δουλειά που νιώθεις ότι ο κόσμος αυτός διαφέρει, υποκρίνεται , δεν σε θέλει κι όμως εσύ τον έχεις ανάγκη .Ανάγκη, γιατί από αυτόν ζεις, όμως πρόσεξε να μην σε κάνει να ζεις  αγκαλιά με αυτόν.  Κρίνουμε, αλλά παραλίγο σε κάποια άλλη στιγμή να είμαστε αυτοί που μας κρίνουν. Κι όλα εξελίσσονται κάπως έτσι..

Δεχόμαστε, γιατί φοβόμαστε μήπως στο παραλίγο χάσουμε. Γελάμε, μήπως παραλίγο και φανούμε αληθινοί. Βρισκόμαστε κάτω από τα σκεπάσματα, γιατί παραλίγο να δούμε φως. Δικαιολογούμε, γιατί παραλίγο δεν μπορούμε να πιστέψουμε. Αμυνόμαστε ,γιατί παραλίγο να αισθανθούμε το θύμα. Είμαστε μόνοι, γιατί παραλίγο να εκδηλωθούμε. Αφήνουμε, γιατί παραλίγο  να νιώσουμε. Επιβιώνουμε, γιατί παραλίγο να ζήσουμε,παραλίγο να αισθανθούμε.

Κι όλα αυτά στο λεπτό, ή μάλλον στο δευτερόλεπτο που μας αφήνει είτε να χαιρόμαστε είτε να σκεφτόμαστε λογικά. Λίγα λεπτά πριν ή μετά. Αυτή είναι και η γοητεία του ρίσκου, να ρεφάρεις στο παραλίγο, απλά φρόντισε πριν.. να έχεις γράψει κάτι ωραίο  στην παρτίδα σου.

Χαρά Ζούκα