Ελληνική Συνείδηση- Εθνικές Μνήμες (του Γιάννη Γουργιώτη)

Δημοσιεύτηκε: Δευτέρα, 27 Μαρτίου 2017 16:42 Ελληνική Συνείδηση- Εθνικές Μνήμες (του Γιάννη Γουργιώτη)

Εθνικό είναι ό, τι είναι αληθές. Κάπως έτσι στοχάστηκε ο εθνικός μας ποιητής για να προσδιορίσει την επιλεκτική δεκτικότητα της έννοιας «Έθνος». Κατά λογική συνέπεια, σύμφωνα με την αντίληψη αυτή, πρέπει να αποκλείεται κάθε στοιχείο που είναι ξένο, έξω από το εννοιολογικό αυτό δημιούργημα του ελληνικού πνεύματος. Το ζήτημα είναι να αποσαφηνιστεί ποια είναι τα στοιχεία εκείνα που συνιστούν το περιεχόμενο του έθνους ή που προσδιορίζουν το γνώρισμα της εθνικής συνείδησης της οποίας φορέας είναι  το γηγενές ελληνικό στοιχείο Με άλλα λόγια, να καθοριστεί το κριτήριο της διαφοράς  μεταξύ των εννοιών «συμβατό»  και «ασύμβατο» στοιχείο στο επίπεδο της συνειδητότητας» Οι Αρχαίοι πρόγονοι ήταν σαφείς ως προς το ζήτημα αυτό. Γι’αυτούς κριτήριο της εθνικότητας ήταν η Παιδεία, όπως γίνεται φανερό στα κείμενα των αττικών συγγραφέων, του Ισοκράτη ειδικότερα, σε αντίθεση με την έννοια της «βαρβαρότητας». Συνεπώς, οι μετέχοντες της ελληνικής παιδείας, ακόμη και αλλογενείς, εξασφάλιζαν το προνόμιο της αναγνώρισης της δοτής ελληνικότητας. Για εμάς τους συγχρόνους, κάτω από διαφορετικές συνθήκες, η πραγματικότητα είναι λίγο διαφορετική. Πράγματι, στο ελεύθερο ελληνικό κράτος, μετά τη μακροχρόνια υποδούλωσή του, οι θέσεις αυτές υπέστησαν μια διαφοροποίηση. Η ελληνική πολιτεία στηρίχτηκε σε νέες βάσεις, συστηματοποιήθηκε και οργανώθηκε με νεώτερα δεδομένα, με πιο σύγχρονες κοινωνικές και κρατικές δομές, με κύριο γνώρισμα  την ομογενοποίηση του πληθυσμού της. Δεν έπαψε όμως να στηρίζει την οργανωτική της λειτουργία στη βάση των αρχών και των  αξιών των  αρχαϊκών προτύπων, με βασικότερη τη Δημοκρατία και, μετά την εμφάνιση του χριστιανισμού, την ενσωμάτωση του  ελληνοχριστιανικού ιδεώδους, το οποίο  από το Βυζάντιο, μεταλαμπαδεύτηκε στο υπόδουλο Γένος και στη συνέχεια στην ελεύθερη κρατική οντότητα της οποίας ο βίος μόλις υπολείπεται της δεύτερης εκατονταετίας.

Το Νέον Ελληνικό κράτος, θέσπισε τους κανόνες οργάνωσης της κοινωνικής ζωής, το σύστημα διοίκησης και λειτουργίας των διοικητικών, των νομοθετικών και δικαστικών αρχών, όπως τούς προσδιόρισε ο καταστατικός χάρτης, το Σύνταγμα, που είναι η πεμπτουσία της δημοκρατικής ζωής της χώρας. 

Με αυτή τη μορφή οργάνωσης και με την πληθυσμιακή ομοιογένεια, το ελληνικό κράτος διαμόρφωσε τις κοινωνικές του σταθερές, τις παραδόσεις του, τα έθιμά του, την ιδιότυπη κουλτούρα του. Βασικοί άξονες στους οποίους στηρίχτηκε και στους οποίους εδράζεται μέχρι σήμερα το κοινωνικό ελληνικό οικοδόμημα είναι: η οικογένεια, η θρησκεία, η γλώσσα και κάποιες άλλες συμπληρωματικές  αξίες, όπως η φιλοπατρία, που συμπληρώνουν την έννοια του Έθνους, δηλαδή το σύνολο των εντός και εκτός Ελλάδας Ελλήνων. Η ευημερία, εάν και όταν υπάρχει, όλων αυτών των παραμέτρων, εγγυάται τη σταθερή πορεία, την πρόοδο και προκοπή του ελληνικού λαού. Γεννάται όμως το ερώτημα: όλοι αυτοί οι παράγοντες που συνδέονται με την «τύχη» και την ποιότητα ζωής των Ελλήνων, βρίσκονται σε αρμονική σύμπλευση και σε ανοδική πορεία, ώστε να μεταφέρουν την κοινωνική ζωή σ’ ένα ανώτερο κοινωνικό, πνευματικό και βιοτικό  επίπεδο; Με τα σημερινά δεδομένα η άρνηση είναι αναπόφευκτη, κατά γενική ομολογία. Από πού να αρχίσει κανείς να απαριθμεί τα τρωτά, τα παρακμιακά φαινόμενα, τις ελλείψεις, τις παθογένειες ενός εκάστου από τους παραπάνω παράγοντες!

Η οικογένεια, ο πυρήνας, το βάθρο πάνω στο οποίο ακουμπά η διαμόρφωση των νέων γενεών, ο αιμοδότης της εθνικής αυθυπαρξίας, αυτός ο ιδανικός πυλώνας της φυλετικής μας μοίρας, κινδυνεύει να χάσει την αξία του, να γίνει θολή σκιά του εαυτού του. Οι ξένες επιρροές έχουν αλλοιώσει την ποιότητα και το περιεχόμενο της ελληνικής οικογένειας. Δε θα ήταν υπερβολή εάν έκανε κανείς  λόγο για πορεία προς τη διάλυσή της. Πράγματι, οι χαλαροί δεσμοί, η έλλειψη συναισθηματικής σταθερότητας μεταξύ των συζύγων, η απροθυμία τεκνοποίησης, είναι κάποιες αιτίες που συμβάλλουν στην πληθυσμιακή συρρίκνωση της χώρας μας. Πρόκειται για το μεγάλο, το μέγιστο στη δική μου αντίληψη ζήτημα της υπογεννητικότητας το οποίο οι αρμόδιοι φορείς δίνουν την εντύπωση  ότι ή το αγνοούν ή το παρακάμπτουν σκόπιμα, γιατί η επίλυσή του τούς ξεπερνά ή ενοχλεί τη μακαριότητά τους. Δεν τούς απασχολεί η  προοδευτική ελάττωση και τελικά εξαφάνιση αυτού του φυλετικού στοιχείου  με την τρισχιλιετή και πλέον ιστορία, φορέα ασύγκριτου πολιτισμού που τροφοδότησε διαχρονικά τη διεθνή κοινότητα.

Το φαινόμενο της μετανάστευσης προς την Ευρώπη ξένων πολυπληθών ομάδων ποικίλης προέλευσης, φορέων διαφορετικής πολιτισμικής αντίληψης, είναι ένα πρόβλημα που παίρνει διαστάσεις, ιδιαίτερα για τη χώρα μας. Το ισλαμικό στοιχείο, κυρίως, είναι ένας υπαρκτός κίνδυνος. Ήδη έχει δώσει σοβαρά δείγματα καταστροφικής συμπεριφοράς, εμφορούμενο από ρεβανσιστικές διαθέσεις και θρησκευτικό φανατισμό. Μόνον όσοι εθελοτυφλούν, με ανύπαρκτη εθνική συνείδηση οι ίδιοι, δε βλέπουν πέρα από τη μύτη τους, τον κίνδυνο της βαρβαρότητας που διψά για αίμα των « απίστων»!

Η γλώσσα είναι ο δεύτερος εθνικός πυλώνας που βρίσκεται σε κρίση. Και εδώ  ξένες επιρροές, αρνητικές συγκυρίες, αλλά κυρίως η υποκειμενική ευθύνη των κυβερνήσεων με τις δήθεν μεταρρυθμίσεις, ξεγύμνωσαν την Αρχαία ελληνική Γραμματεία, αφαίρεσαν από τη γλώσσα την αίγλη που είχε από παλιά και την κατέστησαν πιο πτωχή ως εκφραστικό μέσον. Το θέμα αυτό είναι μεγάλο και σοβαρό. Θα με απασχολήσει ιδιαίτερα σε άλλη ευκαιρία.

Τρίτος βασικός πυλώνας είναι η Θρησκεία. Δε νοείται σύγχρονος  Ελληνισμός χωρίς τη θρησκευτική συνύπαρξη, ακριβώς ειπείν τη συνδρομή και τη συνταύτιση. Το θρησκευτικό συναίσθημα είναι έμφυτο, αλλά σημασία έχει η ποιότητα της πηγής από την οποία πηγάζει τούτο. Το κέντρο της χριστιανικής θρησκεία είναι η Αγάπη. Ένα στοιχείο που σε καμιά άλλη θρησκεία δεν το συναντά κανείς.

Όσοι σήμερα δήθεν «Έλληνες» απορρίπτουν τις βασικές αυτές συνιστώσες, που απαρτίζουν το ελληνικό εθνικό οικοδόμημα, στην ουσία βρίσκονται εκτός  του κύκλου της εθνικής συνείδησης, είναι απάτριδες και ζημιώνουν τα εθνικά συμφέροντα. Απορρίπτουν τις εθνικές εκδηλώσεις που συμβάλλουν στην απόδοση τιμής στη μνήμη όλων εκείνων, οι οποίοι αφιέρωσαν τη ζωή τους για την πατρίδα και την ελευθερία της. Κάποιες από αυτές είναι οι εθνικές γιορτές, σαν ελάχιστη μνήμη αναγνώρισης της θυσίας τους.   Αχαριστία, αγνωμοσύνη, ασυνειδησία, αποκοπή από τις εθνικές ρίζες αυτών των ανθρώπων; Δυστυχώς!

                           Γιάννης Γουργιώτης

Προσαρμοσμένη αναζήτηση