Εν προοιμίω να ευχηθώ στο πρώτο συγγραφικό μου εγχείρημα για το 2015,να μην επέλθει αυτή τη χρονιά η Ελλαδική συντέλεια(κάτι τέτοιο άλλωστε δεν το προέβλεψε  ούτε το ημερολόγιο των ΜΑΓΙΑ).

Ενώπιον εκλογών λοιπόν, των πιο κρίσιμων για την πορεία του τόπου, όπως άπαντες διατείνονται και αποτελεί το μοναδικό λεκτικό σημείο σύγκλισης, των διεκδικούντων άμεσα την εξουσία κομμάτων.

Το τι έχουν δει τα μάτια μας και το τι έχουν ακούσει τα αυτιά μας, το σύντομο ευτυχώς αυτό προεκλογικό ενδομνημονιακό διάστημα, δεν περιγράφεται.

Με κάθε τρόπο και παν πρόσφορο μέσο, προσπάθησαν και προσπαθούν ως την τελευταία  στιγμή να επηρεάσουν την ψυχολογία μιας εκλογικής μάζας, κινούμενης μεταξύ κατάθλιψης, οργής και θυμού.

 Κάποιοι λοιπόν δεν μπόρεσαν να αντιληφθούν ,αυτό που ο θυμόσοφος λαός μας έχει διατυπώσει με την μορφή της λαϊκής παροιμίας «στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σχοινί».

Δεν  είχαν καν  υπόψιν τους αυτό που συστήνουν ψυχίατροι και ψυχολόγοι για το πως συμπεριφερόμαστε στον καταθλιπτικό(σ αυτή την κατάσταση βρίσκεται η πλειοψηφία του λαού μας)-δεν τον φοβίζουμε, δεν τον πανικοβάλλουμε, δεν ενισχύουμε το αίσθημα της επερχόμενης ολοκληρωτικής καταστροφής  και του θανάτου ,που έτσι και αλλιώς αισθάνεται λόγω της «ασθένειας» του, γέννημα του πολιτικού και οικονομικού περιβάλλοντος στο οποίο ζει και κινείται.

Αντιθέτως προσπαθούμε να διεγείρουμε τα θετικά συναισθήματα, να του δώσουμε προοπτική, να παροτρύνουμε και να τον κατευθύνουμε να βάλει στόχους, που θα τον επανεργοποιήσουν.

Στο γκρίζο δεν προσθέτουμε μαύρο, αλλά χρωματιστές πινελιές, που θα διεγείρουν τις αισθήσεις και άνευ παρεξηγήσεως είναι γεγονός ,ότι η ελπίδα είναι αναγκαίο καλό, πεθαίνει πάντα τελευταία και κανένα δεν χαλάει ένα ταξίδι ακόμη και στο άγνωστο αν έχει βάρκα την ελπίδα.

Από την άλλη ως λαός λειτουργούμε περισσότερο  με το συναίσθημα και λιγότερο με τη λογική και η πολιτική μας μνήμη είναι ασθενής, με αποτέλεσμα πολιτικά ζόμπι του πολιτικού μας παρελθόντος να επανακάμπτουν και ανερυθρίαστα και θρασύτατα να διεκδικούν πολιτική θέση και ρόλο νίπτοντας ως Πόντιοι Πιλάτοι τα χέρια τους για την σημερινή Ελλαδική κατάντια-να το θεωρήσουμε ένα είδος ασθένειας –κάτι σαν πολιτικό Αλτσχάϊμερ, τόσο για τους χειροκροτούμενους ,όσο και για τους χειροκροτητές? Αναφωνήστε και κανένα “mea culpa”εκτιμητέο θα είναι!

Μην ξεχάσω και τον εθισμό μας ,στο χάϊδεμα των αυτιών και στην τάση μας να ακολουθούμε προεκλογικά όσους μας τάζουν λαγούς με πετραχήλια και μετεκλογικά όταν ανακαλύπτουμε ότι μας πούλησαν φύκια για μεταξωτές κορδέλες,να θεωρούμε εαυτούς άμοιρους ευθυνών ,ως δήθεν παραπλανηθέντες..

Είναι κοινώς ομολογούμενο πως το πολιτικό μας σύστημα νοσεί, δεν πρέπει επιτέλους να του κάνουμε μια επιλεκτική πολιτική ευθανασία?

Σε όποιον πολιτικό χώρο και αν πιστεύουμε και συμπορευόμαστε,ας κάνουμε μια εκλογική εκκαθάριση, δίνοντας ψήφο σε νέους πολιτικούς,άφθαρτους  με όρεξη για δουλειά και σε παλαιότερους με ήθος και  φιλολαϊκή πολιτική δράση, αποκλείοντας

Τους επαγγελματίες  της πολιτικής,τους ελέω κληρονομικού δικαιώματος υποψηφίους και το εγχώριο “star system”.

Οι καιροί που διάγουμε είναι πραγματικά δύσκολοι και  θα γίνουν δυσκολότεροι,γιατί  ο Τζιχαντισμός είναι προ των Ελλαδικών πυλών( μην σας πω πως κατά Θράκη μεριά, είναι ήδη μέσα και εκκολάπτεται αργά και σταθερά  υποβοηθούμενος από γείτονες μας.)

Προσωπικά πιστεύω ότι μια κυβέρνηση ευρύτερων συνεργασιών, με φωτεινά μυαλά και καθαρά χέρια θα μπορούσε να χειριστεί καλλίτερα μια πραγματική διαπραγμάτευση ,σε μια Ευρώπη που αρχίζει να κατανοεί τα αδιέξοδα και να αναζητεί λύσεις.

Επειδή όμως αυτό στην Ελλάδα του επανεμφανιζόμενου διπολισμού,είναι όνειρο χειμερινής νυκτός –για να εναρμονιστώ και με την εκλογοεποχή,ας ψηφίσουμε κατά συνείδησιν.

Εν κατακλείδι μια προτροπή στους εραστές της εξουσίας:μιλήστε απλά στο λαό,πόσοι νομίζετε ότι έχουν καταλάβει τι  θα πει προληπτική γραμμή στήριξης ή τι είναι η ποσοτική χαλάρωση του Ντράγκι  και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας στην οποία λέει θα μπορούμε να συμμετέχουμε αν ολοκληρωθεί  η αξιολόγηση και είμαστε σε πρόγραμμα.

Εν τη παλάμη και ούτω «ψηφίσωμεν».αυτό αναφωνεί ο συνταξιούχος, ο μικροεπιχειρηματίας,ο άνεργος,  ο αναποφάσιστος,ο προβληματισμένος-προσδοκώντας όχι μεγάλες αλλά μικρές ζωοφόρες ανάσες.