Γράφει ο εκπαιδευτικός Δημήτρης Κυριόπουλος*

Με επιστολή του (27/3/2017) ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας κ. Γιώργος Πετράκος, ζητά για τη στέγαση των σχολών του Πανεπιστημίου όλο το κτίριο της πρώην Παιδαγωγικής Ακαδημίας το οποίο στεγάζει και το 16ο Δημοτικό Σχολείο της πόλης μας. Υπενθυμίζει, αν δεν «τραβάει το αυτί» σε κάποιους ότι: «με αποφάσεις του Νομαρχιακού Συμβουλίου Φθιώτιδας και του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου  Λαμιέων  παραχωρήθηκε το σύνολο του πρώην συγκροτήματος της πρώην Παιδαγωγικής Ακαδημίας Λαμίας στην πανεπιστημιακή εκπαίδευση».

Το ζήτημα είναι αρκετά σοβαρό. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια κρίσιμη καμπή του, η οποία συνδέεται εν πρώτοις με ένα τραυματικό για την πόλη μας παρελθόν: τη δεκαετία του ΄80 έκλεισε η Παιδαγωγική Ακαδημία Λαμίας και το 2013 το Πανεπιστήμιο Στερεάς. Μάλιστα η εξέλιξη από το 2013 κι έπειτα έχει αφήσει το αποτύπωμά της και στην οικονομική δραστηριότητα της πόλης. Με αφορμή την αναμενόμενη έλευση φοιτητικού πληθυσμού, πολλοί είχαν σπεύσει να επενδύσουν στην τοπική αγορά ακινήτων, με αποτέλεσμα να έχουν μείνει στο ένα χέρι με τα κλειδιά και με τον ΕΝΦΙΑ στο άλλο.

Ως κοινωνία σαφώς και πρέπει να λαμβάνουμε αποφάσεις. Σε μια δημοκρατία η κοινωνία είναι αυτή που όχι μόνο ορίζει την αντιπροσώπευσή της, αλλά και το καθήκον των αντιπροσώπων της ως τίμημα για το προνόμιο που τους εκχωρεί. Κατά συνέπεια, η όποια πολιτική αναφορά και αφόρμηση οφείλουν να έχουν ως αφετηρία και κατάληξη το συλλογικό ωφέλιμο. Και η Σχολή Θετικών Επιστημών Λαμίας, όπως και το 16ο Δημοτικό Σχολείο της πόλης πρέπει να εντάσσονται σε αυτό και όχι σε ατομικό, ωφελιμιστικό ή ιδιοτελές πλαίσιο. Η λογική των ισορροπιών και η επίδειξη καλής διαγωγής από ανθρώπους που φύσει και «θέση» οφείλουν να τάσσονται με την εκπαίδευση, δεν τους καθιστά αξιόπιστους, εφόσον η θέση υπερισχύει της φύσης.

Το ανακύψαν θέμα δεν είναι δυνατόν να γίνεται αντικείμενο πολιτικής κερδοσκοπίας. Από παλιούς, νέους και όψιμους σωτήρες έχουμε χορτάσει! Η αντίληψη να κρατήσουμε τη Σχολή θυσιάζοντας το σχολείο ή να κρατήσουμε το σχολείο θυσιάζοντας τη Σχολή και το μέλλον της, είναι άκρως διχαστική, αν δεν εκπορεύεται από επαγγελματίες κόλακες που εννοούν τη δημόσια σφαίρα ως ιδιωτική. Αν δεν ενισχυθεί η Σχολή Θετικών Επιστημών Λαμίας, μπορεί να χαθεί. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας δεν θα εξακολουθεί να υφίσταται.

Μπορεί κάποιοι να είχαν πιστέψει ότι μας έπεφτε πολύ ένα Πανεπιστήμιο στη Λαμία. Υπάρχουν κάποιοι που πιστεύουν ότι μας πέφτει το ίδιο πολύ μια πανεπιστημιακή σχολή; Και πως αποδεχόμαστε να μάχεται γι΄αυτή η Πρυτανεία από τον Βόλο κι όχι εμείς οι Λαμιώτες που θα΄πρεπε να είμαστε στην πρώτη γραμμή των διεκδικήσεων και των απαιτήσεων; Πως δεχόμαστε ως κοινωνία να γίνονται αντικείμενο πολιτικής ή και κυβερνητικής εκμετάλλευσης εκπαιδευτικοί, μαθητές και γονείς λες και είμαστε επαίτες των λύσεων που πρέπει επιτέλους να δοθούν;

Η εκπαίδευση δεν διχάζει∙ ενώνει την κοινωνία. Ίσως αυτό είναι που τρομάζει όλους όσους έχουν επενδύσει τη ζωή τους  στη φιλοσοφία της καριέρας και προάγουν ατομικές λύσεις σε συλλογικά ζητήματα.  Διότι η Σχολή και το σχολείο, μάς αφορούν το ίδιο. Αν καταργηθεί το 16ο Δημοτικό Σχολείο, αυτό δεν θα λύσει το πρόβλημα στέγασης της Σχολής. Το να χαθεί η Σχολή και μαζί της η προοπτική και το όραμα της πόλης μας, δεν θα λύσει το θέμα του σχολείου.

Λύσεις υπάρχουν. Τόλμη και υπέρβαση χρειάζονται. Κι εδώ πρέπει να αναρωτηθούμε: πως γίνεται κάποιοι να βρίσκουν και να εφαρμόζουν άμεσα λύσεις π.χ. για τη μεταφορά ολόκληρων υπηρεσιών και προσωπικού σε χρόνους που θα ζήλευαν ακόμη και οι θεσμοί-κηδεμόνες της χώρας γι΄αυτή την εξοικονόμηση πόρων, και το συγκεκριμένο να το θεωρούν δισεπίλυτο; Αν αυτό για κάποιους ερμηνεύεται ως δείκτης πολιτικής επάρκειας, μάλλον δε βλέπουν ότι είναι ενδείκτης μετριότητας ή και ακαταλληλότητας. Και όπου δεν υπάρχει αυτογνωσία και τόλμη για το συμφέρον της πόλης μας, δεν σημαίνει ότι η κοινωνία της είναι ανίκανη να κρίνει.

Η Σχολή Θετικών Επιστημών πρέπει να παραμείνει, να ενισχυθεί, να μεγαλώσει και να εξακολουθεί να διακρίνεται, όπως έχει συμβεί στο πρόσφατο παρελθόν χάρη στις άοκνες συλλογικές προσπάθειες των καθηγητών και των φοιτητών της. Τα χρήματα υπάρχουν, έστω και αν θα πρέπει να  επανεγγραφούν στον προϋπολογισμό, ώστε να ξεκινήσει άμεσα η μετεγκατάστασή της. Βούληση χρειάζεται κι όχι τερτίπια. Και η πόλη μας θα είναι διπλά κερδισμένη: από το όφελος της λειτουργίας της Σχολής και από το όφελος που θα έχει η ίδια η εκπαίδευση, η Παιδεία γενικότερα, επειδή δε μπορεί να αποτελεί εκπαιδευτικό όραμα ούτε το «παιδομάζωμα» και το στοίβαγμα 25 ή και πλέον μαθητών σε τάξεις και να μας παρουσιάζεται ως εκσυγχρονισμός!  Ιδού, λοιπόν, η Ρόδος, ιδού και το πήδημα.