Σκέπτομαι, όπως και κάθε άλλος πολίτης που αγαπά αυτή τη χώρα, με ποιο τρόπο και με ποια υπαρκτικά δεδομένα μπορώ να στηρίξω ένα αίσθημα αισιοδοξίας για την πορεία αυτού του τόπου, σε μια περίοδο γενικών ανατροπών γύρω μας, αλλά  και μέσα στα εθνικά μας πλαίσια, όταν τα πάντα περιβάλλονται από αδιαπέραστη ομίχλη και χρωματίζονται από ένα αβέβαιο γκρίζο φόντο!

Δύσκολα ένας καλόπιστος κριτής  θα διαφωνούσε ότι βρισκόμαστε στη κόψη του ξυραφιού, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τα περαιτέρω. Και για να μη φανώ ότι αοριστολογώ, θα αναφερθώ σε συγκεκριμένα γεγονότα και καταστάσεις που  αποδεικνύουν του λόγου το αληθές.

Α. Το διεθνές περιβάλλον δε φαίνεται να είναι ιδιαίτερα φιλικό προς τη χώρα μας, παρ’όλες τις φιλότιμες προσπάθειες των υπευθύνων να μας πείσουν ότι όλοι οι εξωγενείς παράγοντες  εκφράζουν τη συμπάθειά τους προς τη χώρα μας ενώ ταυτόχρονα υπονομεύουν την εθνική μας ακεραιότητα υποστηρίζοντας τις διεκδικήσεις γειτόνων μας εις βάρος μας, μάλιστα δε κρατικές οντότητες που η Ελλάδα τις έβγαλε από την οικονομική αφάνεια με τη φυγή, λόγω λαθών των ελληνικών κυβερνήσεων, ανθηρών ελληνικών επιχειρήσεων και εγκατάστασής τους σε αυτές με αυτονόητα τα οικονομικά πλεονεκτήματα υπέρ τους. Σκόπια, Αλβανία, Βουλγαρία είναι κυρίως αυτές που ευνοήθηκαν και είναι αυτές που αμφισβητούν την ακεραιότητά μας. Εδώ ισχύει αυτό που πολύ σοφά λέει ο λαός μας: «Εκεί που μας χρωστάγανε, θέλουν και το βόδι». Εδώ είναι υπόθεση της ελληνικής διπλωματίας για να κόψει την όρεξη κάθε αγύρτη!

Από ανατολάς, ο κακός μας δαίμονας, η Τουρκία, κάνει τα πάντα να μας παρασύρει σε θερμό επεισόδιο στηριζόμενη στην υπεροπλία της και στη δυσχερή οικονομική θέση της χώρας μας να την ανταγωνιστεί σε εξοπλισμούς. Οι καθημερινές παραβιάσεις του εναέριου χώρου, αλλά και των χωρικών μας υδάτων, αλωνίζοντας κυριολεκτικά το Αιγαίο, μας οδηγούν σε ψυχολογικό πόλεμο, αλλά και σε αμφισβήτηση του status quo στο ελληνικό Αρχιπέλαγος. Θέλουν συγκυριαρχία στη θάλασσα αυτή και οικειοποίηση ελληνικών μεγάλων νησιών. Η απουσία εδώ των Μεγάλων Δυνάμεων είναι εμφανής. Δίνουν ασυλία στην τουρκική ασυδοσία. Η μεγάλη οικογένεια, η Ε.Ε. είναι απούσα. Αρνείται τα προς ανατολάς σύνορά της, αφήνοντάς τα στην αδηφάγο τακτική της Τουρκίας, μιας χώρας που δε σέβεται τις διεθνείς συμβάσεις και τη βασική τους ρήτρα:  pacta sunt servanta. Είναι ομολογουμένως το μεγάλο μας πρόβλημα αυτό. Χρειάζεται σύνεση και αυτοσυγκράτηση. Να πάψει τους παληκαρισμούς ο μωροφιλόδοξος Υπουργός Εθνικής Άμυνας και να συνεχίσει το θεάρεστο έργο του: της στήριξης μιας Κυβέρνησης που οδηγεί τη χώρα στην καταστροφή και τον όλεθρο. Αν ο κρετινισμός του δεν του επιτρέπει να δει πέρα από τη μύτη του την πραγματική πορεία της χώρας, ας αναλογιστεί ότι ξεπουλάει τα ιερά και τα όσια της φυλής. Λησμονεί ως δήθεν πιστός χριστιανός το: «Μη δότε τα άγια τοις κυσίν», γιατί αυτό δείχνει έως τώρα με την πολιτική του πρακτική.

 Εκτός από αυτά που αναφέρω έως εδώ υπάρχουν και άλλα προβλήματα δυσχερώς αντιμετωπίσιμα: το μεταναστευτικό, η προοδευτική αύξηση του ισλαμικού στοιχείου στη χώρα κλπ, ζητήματα που αφορούν μια φθίνουσα πληθυσμιακά χώρα, όπως είναι η Ελλάδα, και τα οποία απαιτούν προσεγμένη αντιμετώπιση.    

Β.  Εκτός από τα εξωτερικά προβλήματα που διέρχεται η χώρα μας, με ανυπολόγιστο κίνδυνο για την εθνική μας αυτοτέλεια, στο εσωτερικό τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα. Για να περιγράψει κανείς τα κενά, τις ελλείψεις, τις δυσάρεστες εξελίξεις και τόσα άλλα, χρειάζονται δεκάδες ή εκατοντάδες σελίδες. Θα περιοριστώ στην εν τάχει αναφορά μερικών φαινομένων κοινωνικής παθογένειας, όχι για άλλο λόγο, αλλά γιατί είναι καταστάσεις που σε θέτουν εκτός εαυτού, τόσο για το βαθμό εκτροπής τους όσο και για την ανοχή και την αδιαφορία των υπευθύνων. που τα προσπερνούν αδιάφορα. ή από αδυναμία για παρέμβαση και θεραπεία.

Καθημερινά σχεδόν ακούμε για εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου, σε μια χώρα 10 εκατομμυρίων! Ακούμε για βιασμούς ανηλίκων και των δύο φύλων, ενώ οι βιαστές παραμένουν σχεδόν ατιμώρητοι. Τραγικό είναι το γεγονός βιασμού των ίδιων των γονέων σε ανήλικα παιδιά τους! Κατάπτωση! Ληστείες Τραπεζών και κατοικιών από οργανωμένες ομάδες παρανόμων (Ελλήνων και αλλοδαπών) που εκδηλώνουν ασυνήθιστο θράσος αψηφώντας τις συνέπειες, που ίσως να μην τις υπολογίζουν, λόγω μη αυστηρότητας στον καταλογισμό της διάπραξης εγκληματικής πράξης. Τελευταία πληθύνονται οι περιπτώσεις εξαφάνισης ατόμων κάθε ηλικίας! Παλαιότερα κάναμε λόγω για Σικάγο, τώρα βιώνουμε παρόμοιες καταστάσεις που είναι, αναλογικά, χειρότερες από εκείνες! Τα λίγα αυτά παραδείγματα είναι φτωχά για να δώσουν ανάγλυφη την σύγχρονη πραγματικότητα στη χώρα μας, όπου οργιάζει η παρανομία και διογκώνεται καθημερινά η εγκληματικότητα.

Είναι αναμφίβολο ότι όλα αυτά έχουν τις αιτίες τους. Στις ευνομούμενες χώρες όπου εφαρμόζονται με αυστηρότητα, αλλά και δικαιοκρισία οι νόμοι, οι κοινωνικές συνθήκες έχουν σταθερότητα και η ζωή των πολιτών ακουμπά με εμπιστοσύνη στη λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών. Χωρίς εφαρμογή των νόμων, χωρίς κοινωνική σταθερότητα πουν την εξασφαλίζει η χρηστή διοίκηση, δεν είναι δυνατή η ειρηνική συμβίωση, αναγκαία προϋπόθεση για ευημερία και πρόοδο του λαού.

Το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για την κατάπτωση του κοινωνικού επιπέδου της χώρας μας το επωμίζεται αναντίλεκτα το πολιτικό σύστημα. Η ηθική εξαχρείωση των εκπροσώπων του ελληνικού κοινοβουλίου- με τις εξαιρέσεις του φυσικά, γιατί τους υπαιτίους και διεφθαρμένους τους γνωρίζει πολύ καλά ο λαός-που ανίερα άπλωσαν τα βρωμερά τους χέρια στο δημόσιο χρήμα, σαν πεινασμένοι γύπες, σύλησαν αναίσχυντα, βεβήλωσαν, σπίλωσαν και μόλυναν ό,τι ιερό, απαράβατο και αδιαπραγμάτευτο διέθετε αυτός ο τόπος.

Η ποιότητα του σύγχρονου ελληνικού Κοινοβουλίου βρίσκεται στο ναδίρ. Άτομα απαίδευτα, ανερμάτιστα, χωρίς επαρκείς σπουδές, χωρίς αυτοσυνείδηση και αυτογνωσία, φιλοδοξούν να εισέλθουν στην πολιτική με στόχο τα βουλευτικά προνόμια, το κύρος και τη δόξα. Ανευθυνότητα και επιπολαιότητα. Η έλλειψη περιορισμών για το πέρασμα στον πολιτικό στίβο είναι ευθύνη των δημοκρατικών θεσμών. Όσο υπάρχουν τέτοια θεσμικά κενά, η πολιτική ζωή θα αιωρείται μεταξύ μετριότητας και αναξιότητας.

Συντελείται στη χώρα μας μια μεταλλαγή του γνωρίσματος της ελληνικότητας. Στον κύκλο των αλλαγών που συνοδεύονται από βαθιά αποϊδεολογικοποίηση και από έναν αφελληνιστικό ορυμαγδό, διαπιστώνουμε με θλίψη την εγκατάλειψη βασικών αξιών που έδιναν κύρος στην κρατική μας οντότητα. Μαζί με την απώλεια αυτών, σμικρύνεται και η έννοια της Πατρίδας. Είναι η εποχή της εφαρμογής της μινιμαλιστικής ιδεολογίας! Ας το γνωρίζουν αυτό οι νουνεχείς Έλληνες.

          Γιάννης Γουργιώτης