«ΑΒΑΤΟΝ», φαινόμενο αναρχίας, κοινωνικής παθογένειας ή συνέπεια ακυβερνησίας;

Δημοσιεύτηκε: Πέμπτη, 22 Ιουνίου 2017 11:20 «ΑΒΑΤΟΝ», φαινόμενο αναρχίας, κοινωνικής παθογένειας ή συνέπεια ακυβερνησίας;

Γράφει ο Γιάννης Γουργιώτης

Τόσο στις αρχαίες όσο και στις νεώτερες κοινωνίες, η οργάνωση και η λειτουργία του κοινωνικού βίου στηρίχτηκε σε αρχές που αποτυπώθηκαν είτε σε γραπτά κείμενα, τους γραπτούς νόμους είτε εμπεδώθηκαν στην κοινή συνείδηση ως άγραφοι νόμοι αποτελώντας το εθιμικό δίκαιο. Οι καταστατικοί χάρτες, τα Συντάγματα, είναι εξελιγμένη μορφή κοινωνικής οργάνωσης καθιστάμενα πηγή της δικαιικής τάξης κάθε κράτους. Πάνω σε κάθε Σύνταγμα και στο γενικό πνεύμα που το διέπει βασίζονται οι ρυθμιστικοί νόμοι των οποίων οι κανόνες ρυθμίζουν τις ενέργειες, τις πράξεις ή τις παραλείψεις των πολιτών. Οι ενέργειες και οι συμπεριφορές των τελευταίων που γίνονται σύμφωνα με το πνεύμα των νομικών κανόνων, χαρακτηρίζονται νόμιμες. Αν συμβαίνει το αντίθετο, γίνεται λόγος για παράνομες ενέργειες και συμπεριφορές.

Υπάρχουν τα αρμόδια κρατικά όργανα που κρίνουν το νόμιμο ή μη νόμιμο της δράσης των πολιτών, πάντα σύμφωνα με τους υφιστάμενους νόμους. Η αρμοδιότητα αυτή ανήκει στα διοικητικά όργανα του κράτους, τα οποία στη συνέχεια μεταβιβάζουν τα συμβάντα στις δικαστικές αρχές γα τα περαιτέρω. Έτσι, σε γενικές γραμμές, λειτουργεί μια ευνομούμενη πολιτεία. Ο σεβασμός στη νομιμότητα και η υπακοή στους νόμους του κράτους είναι το κύριο κριτήριο μιας πολιτισμένης κρατικής συλλογικότητας. Για να αποκτήσει όμως το γνώρισμα αυτό μια εθνική οντότητα είναι αναγκαίες κάποιες συνθήκες που έχουν προβλεφτεί και ενσωματωθεί στον καταστατικό χάρτη και τους εφαρμοστικούς νόμους που υποστασιοποιούν το σύνταγμα, όπως λ.χ η παιδεία, το θρήσκευμα κλπ.

Όταν κάποιος πολίτης νιώσει αδικημένος από κρατικό όργανο ή κρατική υπηρεσία, τού παρέχεται η δυνατότητα προσφυγής στη δικαιοσύνη. Στην περίπτωση κατά την οποία αδικήθηκε από τρίτο πρόσωπο  και δεν παρενέβη αυτοδικαίως η δικαιοσύνη, όταν επιβάλλεται να το πράξει- εάν η αδικοπραξία δεν ανήκει στην κατηγορία των κατ’  έγκληση διωκόμενων εγκλημάτων- ενδεχόμενη προσφυγή του αδικηθέντος στην αυτοδικία για ικανοποίηση, ισοδυναμεί με διάπραξη εγκληματικής ενέργειας.

Το γε νυν έχον, η περίπτωση της αυτοδικίας, που διαφέρει από την αυτό-άμυνα, είναι συνηθισμένο φαινόμενο, παρατηρούμενο στις κοινωνίες με χαλαρή εφαρμογή των νόμων. Εδώ τα αίτια είναι πολλά. Τα τελευταία χρόνια είναι, επίσης, πολλά τα περίεργα που συμβαίνουν στη χώρα μας. Δίνουν την εντύπωση ανυπαρξίας ή τουλάχιστον μη εφαρμογής των υφιστάμενων νόμων. Είναι φαινόμενα που ανάγονται στην υποκειμενική ευθύνη της πολιτικής ηγεσίας της χώρας. Όταν μεγεθύνεται η περίπτωση της κυβερνητικής ατονίας, διευρύνεται η χαλαρότητα, η αποδιοργάνωση και ο γενικός αποσυντονισμός της κρατικής μηχανής, ακολουθεί νομοτελειακά η φθορά, η παρακμή, ο έσχατος κίνδυνος για την κρατική οντότητα.

Τελευταία παριστάμεθα μάρτυρες γεγονότων που υποδηλώνουν ακριβώς μια διαδικασία αποσύνθεσης της κοινωνικής συνοχής μας. Μια ενδημική μορφή παραβατικότητας υπονομεύει τα θεμέλια του κρατικού μας οικοδομήματος. Εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου: ληστείες, δολοφονίες, απαγωγές που τείνουν να προσλάβουν επιδημική μορφή, παράνομη οπλοφορία και οπλοχρησία, είναι σωρευτικές παρατυπίες που έχουν θέσει εκποδών τα όργανα της τάξης. Περιοχές των ελληνικών μεγαλοπόλεων, κυρίως Αθήνας και Θεσσαλονίκης, έχουν καταστεί άντρα  άναρχης δράσης παραβατικών ομάδων. Στους χώρους αυτούς χάνεται η ειρηνική ζωή, η γαλήνη, οι περιουσίες των πολιτών. Έτσι δημιουργήθηκαν οι εστίες της παρανομίας που πήραν το χαρακτήρα του ομαδικού ασύλου, του «άβατου», ενός χώρου αυθαίρετης δράσης, όπου είναι ανεπιθύμητη η παρουσία του νόμου και της αστυνομίας. Τα Εξάρχεια, π.χ, στο κέντρο της Πρωτεύουσας, έχει μεταβληθεί de facto σε άβατο που αναστατώνει τη ζωή των πολιτών δεκαετίες τώρα. Εκτός κέντρου, στο Μενίδι, κατοικούν πολλοί τσιγγάνοι (Ρομά), οι οποίοι έχουν δημιουργήσει ένα παρόμοιο γκέτο-άβατο, δηλαδή ένα τόπο εγκληματικής δράσης, όπου διακινούνται ναρκωτικά ή όπλα, γίνεται χρήση παράνομης οπλοφορίας και οπλοχρησίας, καθώς και εκτέλεση ελεύθερων πυροβολισμών με τους  ενδεχόμενους κινδύνους. Συνέπεια αυτής της ασυδοσίας ήταν να χαθεί πρόσφατα η ζωή ενός προ-εφήβου.

Αυτές οι εγκληματικές εστίες πρέπει να εκλείψουν το συντομότερο. Μας εκθέτουν ως δημοκρατική χώρα και αναστατώνουν τη ζωή μας. Είναι και άλλοι ακόμη χώροι όπου ακμάζει ανεξέλεγκτα η παρανομία. Προστιθέμενα τα δεινά που προκαλούν στα βαριά ηθικά τραύματα της κοινωνίας μας, προκαλούν ανοιχτές αιμορραγικές πληγές, που δυστυχώς περνούν απαρατήρητες εξαιτίας της βαριάς τύφλωσης και της ναρκωμένης συνείδησης όλων εκείνων που αρέσκονται να αναλαμβάνουν το ρόλο του ηγέτη αυτού του δύσμοιρου λαού που χάνει προοδευτικά τα πάντα: την αυτονομία του, το μέλλον του, τις νέες γενιές του, την ελπίδα του για το μέλλον, την εθνική του φυσιογνωμία, την πατρογονική του κληρονομιά, τις αξίες του, τα πάντα.

Έλεος! Φτάνει πια η πολιτική αγυρτεία, η εκποίηση του εθνικού πλούτου, η απεμπόληση των ιερών και οσίων του έθνους. Χωρίς αυτά είμαστε μια νεκρή πολιτεία! Θα συνεχίσουν κάποιοι ανεγκέφαλοι και λοβοτομημένοι πολιτικοί μας να βαθαίνουν το χάσμα και το ρήγμα του καταποντισμού αυτής της Χώρας;

Γιάννης Γουργιώτης

Προσαρμοσμένη αναζήτηση