Σε προηγούμενο άρθρο μου έκανα  μια γενική αναφορά στις κοινωνικές σταθερές της Χώρας μας  μεταξύ των οποίων  την κυρίαρχη, κατά την άποψή μου, θέση κατέχει η Παιδεία. Η Εθνική Παιδεία είναι η συνισταμένη, η ολοκλήρωση των εκπαιδευτικών ενεργειών σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής.

Με την εκπαιδευτική διαδικασία διαμορφώνεται βαθμηδόν η κοινωνική προσωπικότητα της νέας γενιάς των Ελλήνων που είναι η συνέχιση της εθνικής εξέλιξης.

Η εθνική εκπαίδευση έχει  διττή σημασία να διδάξει, ήτοι να μεταδώσει γνώσεις, αρχές, αξίες, δεξιότητες, και συγχρόνως να  διαπαιδαγωγήσει, ήτοι να διαπλάσει άτομα με κοινωνικό και ηθικό χαρακτήρα. Αντιλαμβάνεται, λοιπόν, ο οιοσδήποτε το εύρος και τη διάσταση της σημασίας που προσλαμβάνει για την εθνική μας ζωή η εκπαίδευση. Ελληνική γλώσσα, στη διαχρονική της εξέλιξη, φρονηματιστικά μαθήματα (Θρησκευτικά, Ιστορία κλπ), ο γνωστικός-γνωσιακός κύκλος μαθημάτων, αθλητισμός, μουσική εκπαίδευση κλπ, προσφέρουν γνώση , ήθος, σωματική ευεξία, δεξιότητες, στοιχεία που συντελούν στη δόμηση μιας ολοκληρωμένης νεανικής οντότητας.

Ένας κεντρικός μηχανισμός με τα κατάλληλα στελέχη του, στο Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων (η τελευταία ιδιότητα συνήθως παραλείπεται) έχει αποστολή να εξορθολογίζει την εκπαίδευση, να την ανανεώνει, να την εκσυγχρονίζει, να  προσανατολίζει την εκπαιδευτική πορεία, να καθορίζει τους διδακτικούς στόχους της και να την εναρμονίζει με τα κοινά επιστημονικά δεδομένα της ευρύτερης πολιτισμικά ομοιογενούς ευρωπαϊκής οικογένειας.

 Ο πολιτιστικός πυρήνας του χριστιανικού κόσμου, Ανατολής και Δύσης, έχει, σε γενικές γραμμές, κοινά γνωρίσματα στις κατ’ ιδίαν κοινωνίες, όπως πχ ο ανθρωπισμός, που έχει στο κέντρο τον άνθρωπο ως ψυχοσωματική ενότητα και ως υπεραξία. Αντιπαρέρχεται κανείς κάποιες παροδικές κρίσεις, άλλοτε βραχύχρονες και άλλοτε πιο εκτεταμένες σε διάρκεια, που αποσταθεροποιούν τους ανθρωπιστικούς και τους λοιπούς κοινωνικούς στόχους.

Παραμένοντας στα ελληνικά δεδομένα και με δεδομένη την αναντίλεκτη σημασία για τη φυλή μας της μέσω εκπαίδευσης πολύμορφης καλλιέργειας, μένουμε ενεοί με την ελαφρότητα με την οποία οι κυβερνώντες διαχειρίζονται τα εκπαιδευτικά θέματα, με τρόπο που να προκαλούν δυσφορία και αγανάκτηση σε κάθε εχέφρονα έλληνα πολίτη.

Τελευταία οι υπεύθυνοι των εκπαιδευτικών ζητημάτων έχουν υπερβεί τα εσκαμμένα. Υπάρχει πλήρης ασυδοσία στους χειρισμούς υψίστης σημασίας εκπαιδευτικών υποθέσεων δίνοντας την εντύπωση του πιο πρόχειρου και ανεύθυνου πειραματισμού σε ζητήματα εκπαίδευσης. Επιχειρούν, ίσως από άγνοια ή συνειδητά και εσκεμμένα την ισοπέδωση των πάντων, ήτοι: κατάργηση του θρησκευτικού μαθήματος νοθεύοντάς το με υπεραπλουστεύσεις και παραπλανητικούς λαϊκισμούς, που αναιρούν το νόημα της διδασκαλίας του μαθήματος και υποβαθμίζουν  την ιδιαιτερότητά του και το ειδικό ιδεολογικό του περιεχόμενο. Επίσης, στοχεύουν στην κατάργηση της πρωινής προσευχής στα σχολεία, στην αφαίρεση από τις αίθουσες των ιερών εικόνων, στην κατάργηση της έπαρσης της σημαίας, όπου αυτή γίνεται κλπ. Όσον δε αφορά τη σημαία, επιχειρείται η αποσύνδεσή της από τη μαθητική αριστεία, ήτοι αφαίρεση του ηθικού δικαιώματος του αριστούχου μαθητή να τη μεταφέρει στις παρελάσεις και σε άλλες περιπτώσεις. Δε στερείται δε σημασίας και το γεγονός ότι μειώνουν την ιστορική μνήμη ψαλιδίζοντας την ύλη του μαθήματος της Ιστορίας!

Και ο πλέον ανίδεος αντιλαμβάνεται ότι στις ενέργειες αυτές των υπευθύνων υφέρπει  μια  συγκεκαλυμμένη  κρυψίνοια, μια αιρετική λογική με προφανείς τους πολιτικούς σχεδιασμούς: αφαίρεση από την εθνική ζωή των αρχέγονων  αξιών και των ιστορικών βιωμάτων με τα οποία γαλουχήθηκαν οι νεώτερες γενιές των Ελλήνων και εν ονόματι των οποίων θυσιάστηκαν οσάκις το ζήτησε η Πατρίδα. Το δήθεν ενδιαφέρον των υπευθύνων για την οικονομική ανάπτυξη απορροφά όλη την (άκαρπη) πολιτική τους. Όλα τα θετικά που αναφέρθηκαν πιο πάνω, περνούν σε δεύτερη μοίρα ή περιθωριοποιούνται.

Αγνοούν οι μεταρρυθμιστές ή εκείνοι που φιλοδοξούν να αφήσουν το προσωπικό τους στίγμα στο πέρασμά τους από την εξουσία, ότι η Παιδεία προσδιορίζει και προκαθορίζει το επίπεδο εξέλιξης της εθνικής οικονομίας. Συνεπώς, η κακή εκπαίδευση, άρα η μη μόρφωση, συνεπάγεται μέτρια ή κακή εθνική οικονομία. Είναι μια αυταπόδεικτη αλήθεια αυτή με διαχρονική επικύρωση. Ο ισχυρισμός των κυβερνώντων  για οικονομική ανάπτυξη με όρους αποκλειστικά οικονομικούς, είναι μια λαϊκίστικη αντίληψη, εσφαλμένη και επικίνδυνη συγχρόνως.

Πολλοί παγιδεύονται μέσα στην αντίληψη αυτή για ανάπτυξη και ευημερία  πιστεύοντας στην καμουφλαρισμένη παράσταση ενός εξιδανικευμένου  αριστερισμού που θα φέρει, δήθεν, ισότητα και κοινωνική δικαιοσύνη. Απουσιάζουν παντελώς στη αντίληψη αυτή τα ιδανικά μιας ελεύθερης δημοκρατικής ζωής με όλες τις αξίες που καταξιώνουν τον άνθρωπο, καθώς επίσης και ο σεβασμός στις παραδόσεις και στο ιστορικό παρελθόν της Χώρας, στοιχεία τα οποία μόνο μια πλήρης και λογικά οργανωμένη εκπαίδευση, σε συνοχή    με αξιοκρατικούς όρους εθνικής παιδείας, μπορεί να εξασφαλίσει αληθινή πρόοδο, οικονομική και πολιτισμική εξέλιξη.

Η ηδονή της εξουσίας εξοστρακίζει αγαθές προθέσεις ( εάν υπάρχουν τέτοιες στην παρούσα περίπτωσή) και προοπτικές. Είναι ναρκωτικό που θολώνει τη σκέψη και δημιουργεί ακυρώσεις προθέσεων αναπληρώνοντάς τες με στρεβλές λογικές κρίσεις, με παραλογισμούς που οδηγούν σε πεπλανημένες και επικίνδυνες αποφάσεις των οποίων η υλοποίηση δεν αναστέλλεται παρά μόνο με μια εσωστρεφή περισυλλογή, με ενδοβολή και συνειδητή αυτογνωσία. Οι μέχρι τώρα ενδείξεις για κάτι ανάλογο είναι, δυστυχώς, απογοητευτικές. Η εμμονή σε εσφαλμένες ιδεοληψίες αποτελεί τραγική αυταπάτη, με αρνητικές αντανακλάσεις στο κύρος και στην αυθυπαρξία της εθνικής συλλογικότητας.   

                                              Γιάννης  Γουργιώτης