Ξύπνησα το πρωί και αντίκρισα έναν μουντό ουρανό. Ξαφνιάστηκα, διότι ένιωσα ότι βρισκόμουν κάπου αλλού. Ανήσυχος, σηκώθηκα και βγήκα να περπατήσω στο δρόμο. Κάτι όμως ήταν διαφορετικό… Ακόμα και ο αέρας που ανέπνεα ήταν βαρύς… με έπνιγε. Καλημέρισα τον γείτονα, αλλά η όψη του ήταν άγρια. Δεν αποκρίθηκε! Συνέχισα να περπατώ, βαδίζοντας πιο γρήγορα. Κάτι μέσα μου έλεγε ότι όλα ήταν ένα λάθος. Μα που βρισκόμουν αλήθεια; Οι εικόνες ήταν οι ίδιες. Ίδια σπίτια, ίδια δέντρα, ίδιοι άνθρωποι. Ωστόσο, κάτι ήταν διαφορετικό!
Οι παλάμες μου είχαν αρχίσει τώρα να ιδρώνουν, το στήθος μου με έσφιγγε και ο βηματισμός μου έγινε τρεχάλα. Προσπαθούσα να ανακαλέσω στην μνήμη μου πρόσωπα, καταστάσεις και εικόνες του παρελθόντος, όμως… φάνταζαν σαν σε παραμύθι, φάνταζαν σαν να μην είχα βιώσει τίποτα απ’ όλα αυτά. Κυριεύτηκα από απογοήτευση, μα περισσότερο με κατέλαβε ο φόβος. Ποιος είμαι; Τι αναζητώ;
Σταμάτησα να τρέχω, έσκυψα, πήρα λίγο χώμα, το μύρισα και το έκλεισα μέσα στην χούφτα μου, αλλά κι αυτό ήταν διαφορετικό, δεν μύριζε χώμα. Σήκωσα το βλέμμα μου στον σκυθρωπό ουρανό, αναζητώντας μία αχτίδα φωτός, αλλά μάταια…
Τότε ήταν που με την άκρη του ματιού μου Σε αντίκρισα… Στεκόσουν ψηλά, μα η εικόνα Σου ήταν θλιβερή. Η όψη Σου είχε ξεθωριάσει. Το μήνυμα που εκπέμπεις χρόνια τώρα σίγησε. Δεν ακουγόταν. Γονάτισα, καθώς Σε κοιτούσα κι ένα δάκρυ μου κύλησε αργά… Ένα άλλο μου υπενθύμισε το τι έχεις περάσει… Ξέσπασα σε λυγμούς και αναφιλητά και τότε, ω ναι! τότε… συνειδητοποίησα τι έχει συμβεί.
Συναισθάνθηκα την ανάγκη γονατιστός, καθώς ήμουν, να συμμεριστώ την οδύνη Σου. Να αφουγκραστώ την ανάγκη Σου. Να μοιραστώ μαζί Σου τον κοινό μας πόνο, διότι μέχρι και σήμερα δεν έχω καταλάβει, αλήθεια, γιατί τα παιδιά Σου επιδιώκουν και επιθυμούν να Σε βλέπουν σε αυτή την κατάσταση. Δεν μπορώ να κατανοήσω γιατί εξακολουθούν και Σε πληγώνουν με ποικίλους τρόπους, προκαλώντας ανεπανόρθωτες βλάβες. Έχω αφιερώσει αρκετό χρόνο σκεπτόμενος τους υπαιτίους, καθώς και υποθετικές λύσεις, για τα κοινά μας συμφέροντα. Δυστυχώς, η κατάληξη είναι τις περισσότερες φορές η ίδια. Απογοήτευση και σίγουρα κανένα, επί της ουσίας, αποτέλεσμα. Και ο χρόνος απλά κυλάει και κυλάει σε βάρος μας, διότι η οδυνηρή κατάσταση που βιώνουμε εξακολουθεί να υφίσταται.
Οι νυν κυβερνώντες αρέσκονται στο να κατηγορούν τους προηγούμενους και εκείνοι με την σειρά τους, τους πριν από αυτούς. Στο ίδιο μήκος κύματος οι κυβερνώμενοι επιδιώκουν, ως επί το πλείστον, ιδίον όφελος, εκμεταλλευόμενοι οποιαδήποτε κατάσταση που θα τους προσπορίσει αυτό, παραβλέποντας και αδιαφορώντας για την ουσιαστική ζημιά που προκαλούν. Κι ενώ όλοι εμείς είμαστε παιδιά Σου, είναι απορίας άξιο πως τα βλαστάρια Σου συμπεριφέρονται με αυτόν τον τρόπο!
Σίγουρα υπάρχει η αρχή και η αιτία του κακού, η οποία ανάγεται σε εκατοντάδες χρόνια πριν. Είναι αυτονόητο, κάνοντας έναν απολογισμό, σήμερα, ότι από τα λάθη του παρελθόντος δεν μάθαμε τίποτα και δεν προσπαθήσαμε να διορθώσουμε τίποτα. Οι διορθωτικές μας κινήσεις εξαντλούνται στο να Σου προκαλούμε ολοένα και μεγαλύτερη ζημιά. Αυτό προκύπτει πολύ εύκολα, εφόσον κάποιος παρατηρήσει την καθημερινότητά μας, αφού θα διαπιστώσει ότι κατά κάποιον μαγικό τρόπο, περισσότερο βλάπτουμε τους εαυτούς μας, παρά τους ωφελούμε, με όσα πράττουμε ή δεν πράττουμε.
Επέτρεψες για αρκετές δεκαετίες σε ένα συνονθύλευμα ανικάνων, αμόρφωτων, ανεκπαίδευτων, ανεπάγγελτων, και κυρίως, μη πατριωτών, να έχουν τα ηνία και να μας οδηγούν εκεί που βολεύει αυτούς και καταστρέφει εμάς.
Κατά συνέπεια δεν είναι παράδοξο το γεγονός να σκέφτομαι την φυγή, όχι μόνο εγώ ο ίδιος, αλλά και πολλά από τα παιδιά Σου, που ήδη βρίσκονται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά Σου.
Νιώθω ότι βρίσκομαι σε μια άγνωστη πατρίδα κι ότι Εσύ μου είσαι παντελώς ξένη. Νιώθω την ανάγκη ότι πρέπει να μιλήσω για όλα αυτά που τα παιδιά Σου έχουν μάθει χρόνια τώρα να σιωπούν, ωσάν και κάποιος τους πήρε την λαλιά.
Ξάφνου, μια αχτίδα φωτός Σε περιεργάζεται τονίζοντας το ξεθωριασμένο γαλανόλευκο χρώμα Σου, ενώ μια πνοή δροσερού αέρα Σε ξυπνά από τον λήθαργο και κυματίζεις ζωηρά. Ανασηκώνομαι ελαφρώς για να Σε αντικρίσω καλύτερα. Νιώθω ήδη την ζεστασιά Σου. Πολλές αχτίδες τώρα Σε φωτίζουν ολάκερη. Αισθάνομαι την ασφάλειά σου… Σηκώνομαι, κοιτάζοντάς Σε, ανοίγω την χούφτα μου και μυρίζω το χώμα. Η μυρωδιά του με συνεπαίρνει. Πλέον ο ήχος του κυματισμού Σου φτάνει μέχρι τα αυτιά μου και το μήνυμα που εκπέμπουν οι απαστράπτουσες κυανόλευκες λωρίδες Σου, είναι πιο επίκαιρο από ποτέ: ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Η ΘΑΝΑΤΟΣ.
Ελευθερία ή θάνατος για μία πατρίδα που σε όλους εμάς έχει γίνει άγνωστη, λόγω εφαρμογής πολιτικών σκοπιμοτήτων και αντιλαϊκών μέτρων .
Ελευθερία ή θάνατος για έναν λαό που βιώνει καθημερινά την εξαθλίωση.
Ελευθερία ή θάνατος για ένα παιδί που οφείλουμε να του παρέχουμε όλα εκείνα τα εχέγγυα, τα οποία θα του επιτρέψουν να ανατραφεί και να ενηλικιωθεί κοντά Σου, δίχως να φοβάται ότι βρίσκεται σε άγνωστο περιβάλλον.
Παναγιώτης Λ. Κυριάκου
Δικηγόρος
