(Από το αρχείο του συγγραφέα - ερευνητή Ηλία Τριανταφύλλου)
Η ατομική θεωρία εφεύρημα και επίτευγμα των Ελλήνων
Το θέμα με το οποίον σήμερα θα ασχοληθώμεν,είναι ένα θέμα μάλλον εξειδικευμένον και έχει άμεσον σχέσιν με την Φυσικήν και με τα Μαθηματικά. Αλλά , εντός των πλαισίων του εφικτού,θα προσπαθήσωμεν να το κάνωμεν όσον το δυνατόν περισσότερον κατανοητόν από όλους αυτούς, οι οποίοι θα μας κάνουν την τιμήν να το διαβάσουν.Και πιστεύομε και ελπίζομεν ταυτοχρόνως,ότι θα μεταφέρωμεν εις τον αναγνώστην μερικές επιπλέον γνώσεις και θα του δημιουργήσωμεν κάποιους λογικούς προβληματισμούς…..
Θα αρχίσωμεν με τους νόμους του Νεύτωνος,όπως παρουσιάζωνται εις την διεθνή βιβλιογραφίαν και θα συνεχίσωμε και θα καταλήξωμε με τους πρώτους διδάξαντας σοφούς Έλληνας επιστήμονας,τον Δημόκριτον , τον Λεύκιππον κ.λ.π..
Οι νόμοι του Νεύτωνος διατυπούνται υπο την μορφήν συνήθων τυπικών εξισώσεων και είναι νόμοι καθαρώς αιτιοκρατικοί.Δηλαδή εις μίαν ωρισμένην και συγκεκριμένην αιτίαν,αντιστοιχεί ένα και μοναδικόν αποτέλασμα.Το αποτέλεσμα αυτό είναι πάντοτε το ίδιον,όταν ξεκινώμεν από την ιδίαν αρχικήν κατάστασιν(αιτίαν).Με αυτόν λοιπόν τον τρόπον είναι δυνατόν να υπολογισθούν αι θέσεις των πλανητών,κατά την τροχιάν των περί τον Ήλιον εις βάθος χρόνου και ούτω προβλέπομε και τα διάφορα αστρονομικά φαινόμενα τα οποία πρόκειται να λάβουν χώραν εις το μέλλον,όπως μίαν έκλειψιν Ηλίου ή Σελήνης,ή την εμφάνισιν ενός κομήτου ή ακόμη και την τροχιάν ενός αστεροειδούς,ο οποίος ακολουθεί μίαν πορείαν συγκρούσεως με την Γήν.Εις όλας αυτάς τας περπτώσεις η υπ’όψιν τροχιά υπολογίζεται ακριβώς με την βοήθειαν των αιτιοκρατικών νόμων και με τον κατάλληλον μαθηματικόν τύπον ημπορούμεν να προβλέψωμεν με ακρίβειαν την κίνησιν ενός σώματος είτε πρόκειται περί της Σελήνης,ενός πλανήτου ή ενός διαστημοπλοίου και μάλιστα δι’οσονδήποτε μεγάλον χρονικόν διάστημα. Η επιτυχία αυτών των υπολογισμών εις την πρόβλεψιν της θέσεως ενός σώματος δια μεγάλα χρονικά διαστήματα αποτελεί τον θρίαμβον της Αιτιοκρατίας.
Η αιτιοκρατία και η προβλεψιμότης θεωρούνται έννοιες ταυτόσημες ,εφ’όσον η εξέλιξιξ του φαινομένου διέπεται από καθαρώς αιτιοκρατικούς νόμους.Αυτό εδημιούργησε την εικόνα,κυρίως κατά τον 19ον αιώνα και τας αρχάς του 20ου,ενός καθαρώς μηχανηστικού κόσμου,όπου τα πάντα είναι προβλέψιμα με επιπτώσεις ακόμη και εις την φιλοσοφικήν αντίληψιν του κόσμου. Και αυτά εις ό,τι αφορά εις τον μακρόκοσμον των πλανητών και των αστέρων.
Εις το Άτομον,στοιχειώδες συστατικόν της ύλης,ανεφέρθησαν εκτεταμένως πλείστοι φιλόσοφοι της αρχαιότητος.Μερικοί εξ αυτών είναι ο Δημόκριτος,ο Λεύκιππος,ο Επίκουρος,ο Πλάτων,ο Αριστοτέλης και άλλοι πολλοί.Αλλά κατά τον Ηράκλειτον και τον Αινησίδωρον, και το Μόριον ταυτοχρόνως αποτελεί αυτόνομον οντότητα και συστατικόν του σώματος. «Το δε Μόριον και αυτό λέγεται διχώς και ότε μεν ως διαφέρον του ιδίως νοουμένου μέρους,καθ’άφασιν αυτό μέρος μέρους είναι».
Βεβαίως ο θεμελιωτής της Ατομικής Επιστήμης είναι ο Δημόκριτος ο Αυδηρίτης,ο οποίος έζησεν απο το 460 έως το 360 π.Χ. Πρώτος αυτός ανέλυσε με κάθε λεπτομέρειαν την φύσιν του μικροκόσμου και ώρισεν ότι η Ύλη απαρτίζεται από «Ατόμους» Εγνώριζε δια την Ατομικήν Ενέργειαν,δια την οποίαν έλεγεν ότι πρόκειται δια μίαν γιγαντιαίαν δύναμιν,η οποία δεν επιτρέπει εις τα άτομα να διασπασθούν.Θα επεκταθώμεν κατωτέρω επ’αυτού.Απο το έργον του Δημοκρίτου διεσώθησαν δυστυχώς μόνον τριακόσια αποσπάσματα,εξ αιτίας του φανατισμού των πρωτοχριστιανών,οι οποίοι προφανώς δεν είχαν ουδεμίαν σχέσιν με τον Χριστόν της Αγάπης και της Προσφοράς.Λέγεται ότι τα περισσότερα έργα του Έλληνος Φιλοσόφου κατεστράφησαν κατά τον αμπρησμόν της Βιβλιοθήκης της Αλεξανδρείας,οπου ήσαν αρχειοθετημένα. Αυτό βεβαίως είναι κάτι το οποίον δύναται να υποστηριχθή και ως αληθές και ως μη αληθές,αν σκεφθώμεν ότι πρό του εμπρησμού της υπ’όψιν βιβλιοθήκης,πάρα πολλά έργα αρχαίων Ελλήνων σοφών είχαν κλαπή και είχαν οδηγηθή προς την Ανατολήν και προς την Δύσιν……Εκτός αυτών των έργων,τα οποία ουδέποτε ενεφανήσθησαν ως Ελληνικά,υπήρξαν και μερικά άλλα έργα τα οποία είχουν την πραγματικήν των Ελληνικήν προέλευσιν,μεταξύ αυτών και ωρισμένα του Αυδηρίτου σοφού, και τα οποία ευρίσκοντο εις διαφόρους βιβλιοθήκας ,όπως εις εκείνας των Αθηνών,των Πατρών,της Ρόδου,της Καισαρείας,της Περγάμου,της Ρώμης,της Κωνσταντινουπόλεως και αλλαχού,εις τα οποία έργα επεφυλάχθη η ιδία τύχη.Εις την Κωνσταντινούπολιν π.χ.εκάησαν ως αιρετικά τον 8ον αιώνα μ.Χ,από τον Λέοντα τον τρίτον τον Ίσαυρον,μαζί με άλλας 300000 τόμους Ελληνικών έργων,τα οποία ευρίσκοντο αρχειοθετημένα επί αιώνας εις την βιβλιοθήκην της Πόλεως.Το αυτό συνέβη και εις τας βιβλιοθήκας την άλλων πόλεων της Ελληνικής Επικρατείας,αι οποίαι ελεηλατήθησαν από τους μισέλληνας εκείνους,οι οποίοι κακώς ωνομάζοντο «Χριστιανοί»,ενώ εις την πραγματικότητα ήσαν όχλος φανατισμένων…..Αυτά τα οποία γνωρίζομεν σήμερον δια τον Δημόκριτον,περιορίζονται εις μαρτυρίας από τα διασωθέντα έργα άλλων κλασσικών συγγραφέων,αλλά επίσης και από τα έργα ωρισμένων Χριστιανών,οι οποίοι παραθέτουν τα έργα του Δημοκρίτου,επιχειρούντες να αναδείξουν την «ασέβειάν του».Αυταί όμως αι αναφοραί καθίστανται αρκεταί δια να στοιχειοθετήσουν το φιλοσοφικόν και Επιστημονικόν ανάστημα του ανδρός.
Ένας από τους φανατικούς πολεμίους του Δημοκρίτου,αλλά και των υπολοίπων ατομικών επιστημόνων-φιλοσόφων,υπήρξεν ο επίσκοπος Καισαρείας Ευσέβιος.
Η άποψις του Δημοκρίτου, δια την σύστασιν της ύλης,όπως αυτή αναδεικνύεται μέσω των επικριτικών σχολίων του Ευσεβίου,επιβεβαιώνει με τον πλέον εμφαντικόν τρόπον τας απόψεις της σημερινής Επιστήμης. Ο κόσμος,όπως τον γνωρίζομε σήμερον,είναι ο ίδιος ακριβώς και δεν διαφέρει ούτε εις το ελάχιστον από την Φυσιογονίαν του Δημοκρίτου .
Όντως ,η ύλη αποτελείται από μικρότατα νοητά σώματα,τα οποία και ο Δημόκριτος άλλά και ο Ευσέβιος αποκαλούν «Ατόμους». [οι μεν γαρ ατόμους προσειπόντες άφθαρτά τινά και σμικρότατα σώματα,πλήθος ανάριθμα καιτι χωρίον κενόν μέγεθος απεριόριστον προβαλλόμενοι,ταύτας δή φασί τας ατόμους ως έτυχαν εν τω κενώ φερομένας αυτομάτως τε συμπιπτούσας αλλήλας δια την ρύμην άτακτον και συμπλεκομένας δια το πολυσχήμονας ούσαι αλλήλων επιλαμβάνεσθαι και ούτω τον τε κόσμον και τα εν αυτώ μάλλον κόσμους απείρους αποτελείν.Ταύτης δε της δόξης Επίκουρος γεγόνασι και Δημόκριτος]. « Δηλαδή Ότι, αυτοί οι ατομικοί φιλόσοφοι,λέγουν ότι τα άτομα είναι άφθαρτα και μικρότατα σώματα,αναρρίθμητα εις το πλήθος ,προβαλλόμενα εντός του κενού χώρου απεριορίστου μεγέθους. Αυτά βεβαίως τα άτομα ,μας λέγουν,ότι φερόμενα ατάκτως εντός του κενού,αυτομάτως αλληλοσυνεδέθησαν μεταξύ των δημιουργούντα πολυσχήμονα υλικά σώματα.Και δι’αυτό ο κόσμος και ό,τι εμπεριέχει, αποτελείται από απείρους κόσμους.Αυτής της δοξασίας είναι ο Δημόκριτος και ο Επίκουρος».-Ευσέβιος.
Δια την φύσιν των ατόμων ομιλεί και ο Επίκουρος ,ο οποίος κατά τον Αχιλλέα Τάτιον «Επίκουρος δε ο Αθηναίος,εκ σωμάτων νοητών σμικροτάτων ,τας αρχάς των όλων είναί φησι,καλεί δε αυτάς ατόμους ή δια σμικρότητα ακαριαίας τινάς ουσίας ή δια το αφθάρτους αυτάς είναι και μη τέμνεσθαι».Ο Επίκουρος ,εκτός από άτομα τα ονομαζει και «σπέρματα»,λόγω των σπερματικών ιδιοτήτων των. «Πρώτον μεν ότι ουδέν γίνεται εκ του μη όντος.Πάν γαρ εκ παντός εγίνετ’αν σπερμάτων γε ουδέν προσδενόμενον».
Ο Πλάτων λέγει,ότι αυτά τα άτομα ,είναι τόσον μικρά ώστε δεν είναι δυνατόν να γίνουν αντιληπτά δια γυμνού οφθαλμού «ως καθ’έν έκαστον μεν του γένους ,εκάστου δια σμικρότητα ,ουδέν ορμώμενον υφ’ημών συναθροισθέντων δια πολλών τους όγκους αυτών δράσθαι».
Τι γνωρίζομεν σήμερον διά το άτομον; Και πρώτον άς εξετάσωμεν ποία από τας αρχαίας γνώσεις περί ατόμου έχουν σήμερον επιβεβαιώσει τα σύγχρονα τηλεσκόπια.Ας εξετάσωμεν αυτό το οποίον οι σύγχρονοι φυσικοί ωνόμασαν ΑΤΟΜΟΝ.Το οποίον είναι η υποδιαίρεσις του ΜΟΡΙΟΥ.
Ακριβώς εις το κέντρον του ατόμου υπάρχει ο Πυρήν αυτού,αποτελούμενος από συνδυασμόν Πρωτονίων και Νετρονίων. Πέριξ του Πυρήνος περιστρέφεται πλήθος Ηλεκτρονίων,αναλόγως του χημικού στοιχείου εις το οποίον ανήκει το άτομον. Η απόστασις των ηλεκτρονίων αυτών από τον Πυρήνα δεν είναι η αυτή για όλα.Δια να κατανοήσωμεν πλήρως την μηχανικήν του όλου συστήματος,αρκεί να αναγάγωμεν την κίνησιν των ηλεκτρονίων πέριξ του Πυρήνος του ατόμου,εις την σχέσιν Πλανητών Ηλίου.Περίπου με τον ίδιον τρόπον γίνονται αμφότερες οι κινήσεις αυτές. Έτσι εις το Υδρογόνον υπάρχει μία τροχιά ηλεκτρονίων (το υδρογόνον έχει ένα ηλεκτρόνιον),εις το Οξυγόνον δύο τροχιές,εις το Χλώριον τρείς,εις τον σίδηρον τέσσαρες,διότι τα προαναφερθέντα στοιχεία έχουν έκαστον,δύο,τρία,τέσσαρα ηλεκτρόνια. Μεγαλυτέραν όμως σημασίαν δια κάθε χημικήν ένωσιν έχει η εξωτερική τροχιά του στοιχείου.Τροχιά κατά την οποίαν περιστρέφονται από ένα μέχρις οκτώ ηλεκτρόνια.Ο αριθμός των ηλεκτρονίων τα οποία αποτελούν την εξωτερικήν τροχιάν ονομάζεται «Σθένος» ενός στοιχείου. Τα στοιχεία δεν έχουν όλα το ίδιον σθένος,η όπως έλεγεν ο Επίκουρος «δεν έχουν όλα τα άτομα το αυτό βάρος και την αυτήν δύναμιν».Πράγματι,το Υδρογόνον,το Νάτριον και το Κάλιον,έχουν σθένος 1,αφού εις την εξωτερικήν τροχιάν του πυρήνος των περιφέρεται ένα ηλεκτρόνιον.Το Ασβέστιον και το Μαγνήσιον έχουν σθένος 2 ,το Αργίλιον 3, ο Άνθραξ τέσσαρα, κ.ο κ.Όταν τα ηλεκτρόνια της εξωτερικής τροχιάς ενός ατόμου είναι 8 ,η τροχιά αυτή είναι συμπληρωμένη και τα άτομα των στοιχείων αυτών δεν ζητούν να ενωθούν με ουδέν άλλο άτομον άλλου στοιχείου.Αυτά είναι τα λεγόμενα ΕΥΓΕΝΗ ΑΕΡΙΑ (Νέον,Αργόν,Κρυπτόν,Ξένον ..).Όταν η εξωτερική τροχιά του ατόμου έχει από 4 έως 7 ηλεκτρόνια,τότε το άτομον αυτό αναζητά την ένωσίν του με άτομα άλλων στοιχείων,από την οποίαν ένωσιν επιδιώκει την συμπλήρωσιν οκτάδος. Αντιθέτως εκείνα τα άτομα τα οποία έχουν ολιγώτερα των 4 ηλεκρτρονίων ,επιδιώκουν όχι να συμπληρώσουν αλλά αντιθέτως να καταργήσουν την εξωτερικήν των τροχιάν.Δηλαδή επιδιώκουν να προσφέρουν τα εξωτερικά ηλεκτρόνιά των εις άλλον άτομον το οποίον θα συμπληρώση την ιδικήν του τροχιάν ,ενώ τα ίδια θα παραμείνουν με την προηγουμένην.
Τα ανωτέρω εκτεθέντα τα εγνώριζαν σαφώς οι αρχαίοι Έλληνες .Ο Πλάτων εις την « Πολιτείαν του» δίδει σαφεστάτην περιγραφήν της φύσεως του ατόμου,το οποίον περιγράφει παραστατικώτατα,παρουσιάζων αυτό ως μίαν κοίλην σφαίραν,εις το εσωτερικόν της οποίας διαγράφει την τροχιάν του ένα δεύτερον σύστημα,εντός του δευτέρου αυτού συστήματος ,υπάρχει ένα τρίτον,μετά ένα τέταρτον και εν συνεχεία άλλα τέσσαρα,πάντα το επόμενον εντός του προηγουμένου.Το σπουδαιότερον όμως είναι ότι όχι μόνον γνωρίζει επ’ακριβώς το πλήθος των επικύκλων και εκείνο των εκκέντρων,αλλά εκ περισσού γνωρίζει ποίαν τροχιάν κρατεί ο καθείς κύκλος ,ακόμη και το μέγεθος του καθενός .Και δια να είναι κατανοητός από τους ανθρώπους της εποχής του ,τας σφαίρας αυτάς τας παρουσιάζει ως σφονδύλους.Γράφει: «Την δε του σφονδύλου φύσιν είναι τοιαύτην:Το μεν σχήμα άπερ ή του ενθάδε νοήσαι δε δεί ών έλεγεν τοιόνδε αυτόν είναι,ώσπερ ει εν ενί μεγάλω σφονδύλω κοίλω και εξεγλυμμένω διαμπερές άλλος τοιούτος ελάττω εγκέοιτο άλλον και καθ’άπερ οι κάδοι οι επ’αλλήλους αρμότοντες και ούτω τρίτον τέταρτον και άλλους τέτταρας οκτώ γάρ είναι τους σύμπαντας σφονδύλους εν αλλήλοις εγκλειμένοις κύκλοις άνωθεν τα χείλη φαίνονται».Μετάφρασις.
«Η φύσις του σφονδύλου είναι η εξής :Το μεν σχήμα του συστήματος,το οποίον έχομεν εδώ,νοείται όπως ακριβώς το έχομεν περιγράψει.Δηλαδή όπως είναι ένας μεγάλος κοίλος σφόνδυλος,ο οποίος είναι τορνευμένος έτσι ώστε ένας άλλος σφόνδυλος μικρότερος αυτού προσαρμόζει εντός του άλλου.Με τον ίδιον υπάρχει και ένας τρίτος και ένας τέταρτος και άλλοι τέσσαρες ακόμη.Διότι όλοι οι σφόνδυλοι είναι συνολικώς οκτώ ,ο είς κείμενος εντός του άλλου κατά τρόπον ώστε να δημιουργούνται άνωθεν,ανάλογοι κύκλοι περιφοράς.».
Ο Ερατοσθένης,αυτός ο διακεκριμένος Επιστήμων,γνωρίζει επίσης πολλά πράγματα δια τας οκτώ τροχιάς των ηλεκτρονίων.Λέγει ο Ερατοσθένης:Η ογδόη τροχιά περιέχει τα πάντα ,εξ’ού και η ρήσις «τα πάντα οκτώ».Αναφέρεται σαφώς εις τα ηλεκτρόνια (ιόντα) του ογδόου κύκλου. «η περιέχουσα τα πάντα σφαίρα ογδόη,συν οκτώ δη σφαίρησιν κυλίνδετο κύκλω ιόντα».
Η σύγχρονος επιστήμη φθάνει σήμερον εις την διαπίστωσιν της αληθείας ενός αρχαίου ερμηνευτικού νόμου δια το Σύμπαν,ο οποίος λέγει «Όπως είναι επάνω είναι και κάτω». Αυτός ο νόμος αναφέρεται εις τας αναλογίας Μικροκόσμου και Μακροκόσμου,δεδομένου ότι οι Συμπαντικοί νόμοι έχουν εφαρμογήν εις κάθε επίπεδον και εις κάθε μορφήν Συμπαντικήν.Και βεβαίως ο αριθμός Οκτώ,δεν ευρίσκεται μόνον εις τας αναλογίας και εις τας τροχιας του Ατόμου.Τον αριθμόν αυτόν θα συναντήσωμεν εις το Γαλαξιακόν Επίπεδον και γενικώς ως βασικήν Αριθμητικήν Αρχήν εντός του Σύμπαντος.Αυτό το οποίον ο Ερατοσθένης ονομάζει «Τα πάντα Οκτώ»,υποδηλώνει έναν ενιαίον συμπαντικόν νόμον ,ο οποίος επεβεβαιώθη πολύ προσφάτως.Εις μίαν εργασίαν την οποίαν εδημοσίευσαν το 1998 οι καθηγηταί E.Battauer και E.Florido,εις την οποίαν εχαρτογράφησαν την διασποράν των Γαλαξιακών Σμηνών, διεπιστώθη με έκπληξιν ότι οι γαλαξίες της λεγομένης Τοπικής Ομάδος Γαλαξιών ,(εις την οποίαν ανήκει και ο ιδικός μας γαλαξίας ),σχηματίζουν καθαρά Οκτάεδρα.Επίσης οι δύο αυτοί ερευνηταί διεπίστωσαν,ότι η Ύλη των Γαλαξιών συσσορεύεται εις τας Ακμάς των Οκταέδρων,ενώ πέραν αυτών παρουσιάζονται μεγάλα κενά. Όμως οι γεωμετρικές φόρμες οι οποίες συνθέτουν το Σύμπαν,συνεχίζονται.Εις το έργον του The fractal Oktahedron Network of the Large Scale Structure ο Dr.Battener,υποστηρίζει ότι η δομή ενός Οκταεδρικού Πίνακος ,αποτελεί ουσιαστικώς την σύνθεσιν μικροτέρων Οκταέδρων και ακολουθεί σχηματισμούς τους οποίους μόνον η σύγχρονος «Κλασματική Γεωμετρία»(Fractal),ημπορεί να περιγράψη.Αυτή η Γεωμετρία αναφέρεται εις σχήματα τα οποία παρουσιάζουν το φαινόμενον της αυτοομοιότητος.Δηλαδή μίαν εγγενή τάσιν των μορφών να επαναλάβουν εντός της δομής των ,τον εαυτόν των .Αυτή η επανάλειψις φθάνει συνεχώς και συνεχώς εις άπειρον βάθος.Βεβαίως εις κάθε επίπεδον Πρώτος και Αγέρωχος εμφανίζεται και προβάλλει ο Συμπαντικός αριθμός Οκτώ. Συμπέρασμα: Οι αρχαίοι Έλληνες εγνώριζων επ’ακριβώς την φύσιν του Ατόμου. Εγνώριζων προσέτι ,ότι το πλήθος των ιόντων της εξωτερικής τροχιάς είναι εκείνο το οποίον καθορίζει την ποικιλίαν των χημικών στοιχείων,δεδομένου ότι τα άτομα των διαφόρων στοιχείων μεταξύ των διαφέρουν,διότι έχουν διαφορετικόν αριθμόν Πρωτονίων και Ηλεκτρονίων.Βάσει αυτής της κατατάξεως διέκριναν τα στοιχεία εις Ανωφερή και εις Κατωφερή.Είναι μία ορολογία την οποίαν χρησιμοποιούμε και σήμερον.Τα στοιχεία εκείνα τα οποία έχουν ολιγώτερα ηλεκτρόνια από το κανονικόν(όπως π.χ εις το Χλώριον),τα ονομάζομεν ανιόντα διότι πορεύονται προς τον θετικόν πόλον(άναδος),ενώ εκείνα τα στοιχεία τα οποία έχουν περισσότερα ηλεκτρόνια από το κανονικόν,(όπως το Νάτριον),τα ονομάζομεν Κατιόντα,επειδή πορεύονται προς τον αρνητικόν πόλον(κάθοδος).
Κατά τον Φιλόλαον η φύσις και τα όντα αποτελούν δημιουργήματα των μείξεων «Περαινόντων και Απείρων»,τα οποία χάριν αρμονίας σχηματίζουν χημικάς ενώσεις.Διότι ,υποστηρίζει ο φιλόσοφος,αν τα άτομα ήσαν μόνον άπειρα και όχι μείγματα απείρων πεπερασμένων στοιχείων,ουδέ θα ημπορούσαμε να διδαχθώμεν από αυτά. «Τα άπειρα δε μόνον ή περαίνοντα μόνον ού κα είη».Ποία είναι αυτά τα άπειρα στοιχεία του Φιλολάου; Είναι δυνατόν ένα υλικόν στοιχείον να είναι άπειρον;Δηλαδή χωρίς διαστάσεις ,χωρίς αρχήν και χωρίς τέλος; Αλλά ως ελέχθη,τα ηλεκρόνια κάλλιστα ημπορούν να θεωρηθούν ως άπειρα,αφού κατά την σύγχρονον αντίληψιν ,ευρίσκονται ταυτοχρόνως παντού.Επίσης το «Φωτόνιον» συμφώνως με την σύγχρονον Φυσικήν Επιστήμην,είναι ένα σώμα « Άχρονον».Δηλαδή δεν γνωρίζει ,ούτε αρχήν ούτε τέλος,ούτε γέννησιν,ούτε θάνατον και τέλος ούτε παρελθόν έχει ούτε μέλλον.Ο Φιλόλαος λοιπόν χιλιάδες έτη πρίν οι σύγχρονοι Επιστήμονες ανακαλύψουν τας ιδιομόρφους ιδιότητα του Φωτονίου,εγνώριζεν ότι είναι Άχρονον,δηλαδή Άπειρον.Και είναι εύστοχος ο χαρακτηρισμός τον οποίον του έδωκεν ο Ηράκλειτος.Δηλαδή «Φώς Αείζωον».
Ο Αναξαγόρας,επ’αυτού έλεγεν: «Εξ ενός μείγματος ‘απειρα τω πλήθει ομοιομερή αποκρίνεσθαι φησίν πάντων μεν εν παντί ενόντων…..ομού χρήματα πάντα ήν άπειρα πλήθος και σμικρότητα και γαρ το σμικρόν άπειρον ήν».Κατά τον Ιππόλυτον «Εξ απείρων δε εδογμάτισαν την των πάντων γένεσιν οι περί τον Αναξαγόραν τον Κλαζομένιον και Δημόκριτον και Επίκουρον και άλλοι παμπληθείς, ών εκ μέρους πρότερον εμνήσθησαν».Το αυτό και ο Νικόμαχος επέμεινεν ότι το άτομον αποτελείται από άυλα και αιώνια στοιχεία «Άυλα και αϊδια και ατελεύτητα και παντός όμοια και απαράλλακτα».
Εις τα πειράματα με πλάσμα ,εις το εργαστήριον ραδιολογίας του Μπέρκλευ,ο Μπόχμ ανεκάλυψεν ότι τα διακριτά ηλεκτρόνια ,δρούν ως να είναι μέρος ενός συνόλου αλληλοσυνδεομένου.Εις το πλάσμα, ένα αέριον αποτελούμενον από ηλακτρόνια και θετικά ιόντα, εις υψηλήν συγκέντρωσιν,τα ηλεκτρόνια συμπεριφέρονται ως είς αυτορρυθμιζόμενος οργανισμός,ο οποίος εμφανίζει μίαν έμφυτον νοημοσύνην. Αυτήν την νοημοσύνην διέβλεπεν ο Αναξαγόρας εις το Σύμπαν. «και νούν μεν αρχήν κινήσεως». Ο Πλάτων έλεγεν «Πράγματι αυτός ο κόσμος εμφανίζει μίαν έμφυτον νοημοσύνην.Ούτος ούν δή κατά λόγον τον εικότα δεί λέγειν τόδε τον κόσμον ζώον έμψυχον έννουν».
Σχέσις Μάζης και Ταχύτητος.
Η θεωρία της Σχετικότητος υποστηρίζει ότι η μάζα αυξάνεται με την ταχύτητα.Δηλαδή,με όσον μεγαλυτέραν ταχύτητα κινείται μία μάζα,τόσον περισσότερον αυξάνει. Και όταν η μάζα εν κινήσει,αποκτήση την ταχύτητα του φωτός,τότε η μάζα αυτή γίνεται άπειρος(τείνει εις το άπειρον).Κατά συνέπειαν ,βάσει της θεωρίας της Σχετικότητος,ουδέν σώμα είναι δυνατόν να κινηθή με την ταχύτητα του φωτός,καθ’ότι αυτό σημαίνει ότι η εν κινήσει μάζα,θα έτεινεν εις το άπειρον και συνεπώς θα κατέστρεφε το Σύμπαν.Η Θεωρία της Σχετικότητος βασίζεται εις τον τύπον,ο οποίος εκφράζεται με το γράμμα m, το οποίον είναι ίσον με το κλάσμα,εις το οποίον Αριθμητής είναι το mo και παρανομαστής είναι η τετραγωνική ρίζα1-(ν/c),εις το τετράγωνον.Όπου:m=τελική μάζα,mo= η μάζα ηρεμίας,ν=η ταχύτης της μάζης εν κινήσει και c=η ταχύτης του φωτός εις το κενόν.Εάν προχωρήσωμεν εις την επίλυσιν του ανωτέρω μαθηματικού τύπου θα καταλήξωμεν εις το συμπέρασμα ότι η τελική Μάζα προκύπτει Άπειρος,πράγμα το οποίον δεν είναι σωστόν διότι η μάζα του φωτός εις το Σύμπαν δεν είναι άπειρος. Εάν πάλιν θεωρήσωμεν το φώς ως Ενέργειαν και όχι ως Μάζαν,πρέπει να έχωμεν υπ’όψιν ότι η Ενέργεια ,συμφώνως με την θεωρίαν της Σχετικότητος,έχει μάζαν.Κατά συνέπειαν επανερχόμεθα εις την πρωτέραν θέσιν μας ,ότι το φώς θα πρέπη να μελετηθή ως έχον μάζαν,ή τουλάχιστον ότι υπάρχει μία μικρά ποσότης μάζης ,η οποία κινείται με την ταχύτητα του φωτός.
Εάν προχωρήσωμεν ακόμη εις την μαθηματικήν επίλυσιν ,πάντοτε με γνώμονα την Θεωρίαν της Σχετικότητος ότι δηλ. Ενέργεια ίση με το γινόμενον, Μάζα επί το τετράγωνον της ταχύτητος του φωτός εις το κενόν,καταλήγομεν εις το αποτέλεσμα ότι η Ενέργεια είναι άπειρος. Αλλά και αυτό δεν είναι αληθές διότι εις το Σύμπαν υπάρχει και άλλη ενέργεια εκτός αυτής του φωτός.Αυτά εν ολίγοις με την σχετικήν των μαθηματικήν ανάλυσιν και ανάπτυξιν, , εγράφησαν μελετώντας την περίπτωσιν του φωτός και απο αυτά τελικώς συμπεραίνομεν ότι η σχέσις μεταξύ της μάζης και της ταχύτητος είναι τοιαύτη ώστε η Θεωρία της Σχετικότητος να συγκρούεται με τον εαυτόν της.Αλλά πάντοτε ερευνώντες δια την αλήθειαν,άς κάνωμεν κάποιαν άλλην σκέψιν. Είναι κατ’αρχάς γνωστόν ότι το φωτόνιον κινείται με την ταχύτητα του φωτός.Συνεπώς, συμφώνως με την θεωρίαν της σχετικότητος, έχει άπειρον μάζαν.Εάν θεωρήσωμεν ένα άλλο οιονδήποτε σωματίδιον (μάζα),ότι κινείται και αυτό με την ταχύτητα του φωτός,τότε και πάλιν,συμφώνως προς την θεωρίαν της σχετικότητος,θα πρέπη να έχη άπειρον μάζαν,ή το αληθέστερον,αυτή να τείνη προς το άπειρον.Αλλά είναι γνωστόν ότι το Άπειρον είναι Ένα,και εάν υποθέσωμεν ότι ένας άπειρος αριθμός σωματιδίων κινείται με την ταχύτητα του φωτός,,αυτό είναι μία υπόθεσις,η οποία έχει κάποιαν βάσιν,δεδομένου ότι το φώς και τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα,όπως ίσως και άλλα σώματα,κινούνται με την ταχύτητα του φωτός.Άρα δυνάμεθα τώρα να υποθέσωμεν ότι ,καθώς ο αριθμός των σωμάτων τα οποία κινούνται με την ταχύτητα του φωτός τείνει προς το άπειρον,η αύξησις της μάζης τείνει προς το μηδέν,έχοντες πάντοτε κατά νούν ότι το Άπειρον είναι Ένα. Εις το αυτό συμπέρασμα καταλήγομεν εάν εξετάσωμεν το φώς ως ενέργειαν και όχι ως μάζαν.Ο συλλογισμός αυτός ενισχύεται συμαντικώς,εάν σκεφθώμεν ότι το φώς,είτε ως μάζα είτε ως ενέργεια,περιλαμβάνει περισσότερα του ενός σωματίδια.
Υποστηρίζει η θεωρία της σχετικότητος,ότι ένα σώμα εάν κινηθή με την ταχύτητα του φωτός,τότε θα κατέστρεφεν όλον το Σύμπαν.Άρα ουδέν σώμα είναι δυνατόν να κινηθή με τέτοια ταχύτητα. Το φωτόνιον όμως κινείται με την ταχύτητα του φωτός και παρ’όλα ταύτα η καταστροφή του Σύμπαντος δεν έχει συντελεσθή ακόμη.Αλλά είναι γνωστόν ,ότι η μεταβαλλομένη κίνησις των σωμάτων,έχει μελετηθή από την Φυσικήν,πολύ πρίν ή διατυπωθή η Θεωρία της Σχετικότητος.Άρα από τα ανωτέρω προκύπτει ,ότι η σχέσις Μάζης και Ταχύτητος,συμφώνως προς την θεωρία της σχετικότητος,δημιουργεί κάποια κενά,σκέψις η οποία μας οδηγεί εις το συμπέρασμα ότι πρέπει να είμεθα έτοιμοι να ανακαλύψωμεν,ακόμη και τεχνικώς, ταχύτητες μεγαλύτερες από την ταχύτητα του φωτός. Και επειδή ασχολούμεθα με την ατομικήν θεωρίαν και την επίδρασιν αυτής εις το Κοσμικόν Γίγνεσθαι,θεωρούμε σκόπιμον αλλά και ωφέλημον να αναφερθώμεν εις την επίδρασιν του Λευκίππου και του Δημοκρίτου,εις την εξέλιξιν της συγχρόνου Επιστήμης. Αλλά και εις την Αναίρεσιν του Αριστοτέλους.
Η επίδρασις του Δημοκρίτου κατά την αρχαίαν εποχήν και μεταγενεστέρως κατά τους νεωτέρους χρόνους υπήρξε πολύ μεγάλη.Ηεπιστημονική θεμελίωσις παρ’αυτού της Ατομικής Θεωρίας,κατά τας αντιλήψεις της παλαιάς εκείνης εποχής,συνέτεινεν ώστε ο Δημόκριτος και ο Λεύκιππος(μέγας επίσης ατομικός επιστήμων και φιλόσοφος), να θεωρούνται συνιδριταί της θςωρίας αυτής.Αυτά συνάγονται εκ των επιχειρημάρων του Αριστοτέλους,προς αναίρεσιν της Ατομικής Θεωρίας,όπου σχεδόν πάντοτε αναφέρονται ως ιδρυταί της θεωρίας ο Λεύκιππος και ο Δημόκριτος. Ο Αριστοτέλης,αντιτίθεται προς την ατομικήν θεωρίαν του Λευκίππου και του Δημοκρίτου,υποστηρίζων την ιδικήν του θεωρίαν «περί συνεχούς»,την έκθεσιν της οποίας λίαν ευστόχως αποδίδει ο Κ.Γεωργούλης,εις την περίφημον πραγματείαν του «Αριστοτέλης ο Σταγειρίτης».
«Λέγω δ’είναι συνεχές ,όταν ταυτό γένηται και έν τις εκατέρου πέρας οίς άπτονται.....τούτο δε ούχ’οίον τε διοίν οίτον είναι τοιν εσχάροιν»(Φυσικά,227,α,ιι).(Καθορίζουν δε ότι τότε πρόκειται περί συνεχούς,όταν το όριον εκάστου εκ των δύο πραγμάτων,άτινα εφάπτονται,είναι έν και το αυτό….Δεν δύναται δε να γίνη λόγος περί συνεχούς,αν τα όρια των συνεχομένων διακρίνωνται ως δύο χωριστά άκρα).
Κατά τον διδόμενον ορισμόν,προσθέτει ο Κ. Γεωργούλης,δύο πράγματα Α και Β είναι συνεχή,μόνον όταν τα όριά των εφ’ών εφάπτονται συγχέονται μη δυνάμενα να αποχωρισθούν,ως διακεκριμένως ανήκοντα το μεν εις το Α και το δε εις το Β.Όταν υπάρχη συνεπαφή μόνον ,χωρίς τα όρια να συγχέωνται,τότε τα συνεφαπτόμενα σώματα,λέγονται «απτόμενα».
Τα συνεχή ποσά δεν είναι δυνατόν να θεωρηθούν αφού η ύλη είναι μέγεθος-σώμα και τέμνεται επ’άπειρον και άρα τέμνονται και τα άτομα.Ο Αριστοτέλης εις την θεωρίαν του «περί γενέσεως και φθοράς»,σημειώνει: «Εάν δεχώμεν την ύπαρξιν σώματός τινος ή μεγέθους,τότε τι είναι εκείο το οποίον εμποδίζει,να είναι αυτό διαιρετόν επ’άπειρον και ποίον και τι είναι εκείνο το οποίον θα διαφύγη την διαίρεσιν;»------
Αι θεωρίαι του Δημοκρίτου διεδόθησαν ,όχι μόνον δια των σηγγραμμάτων του,αλλά και δια του μαθητού αυτού Μητροδώρου του εκ Χίου και εύρων μεγάλην απήχησιν εις τον Επίκουρον τον μαθητήν του Μητροδώρου,ο οποίος την ευθυμίαν,ή την ευαστώ της ψυχής ,κατά Δημόκριτον,την ονομάζει αταραξίαν.
Εις την σύγχρονον Επιστήμην,η Ατομική Θεωρία των Λευκίππου – Δημοκρίτου,εύρε την πλήρη αυτής δικαίωσιν. Κατά το έτος 1803 ο Άγγλος Φυσικός και Χημικός Dalton, δια να ερμηνεύση την ποικιλίαν των χημικών ενώσεων δύο απλών στοιχίων(π.χ. του αζώτου και του οξυγόνου),διετύπωσε τον χημικόν τύπον των απλών πολλαπλασίων ή πολλαπλών αναλογιών,δεχθείς λίαν ευστόχως την ατομικήν θεωρίαν των Λευκίππου-Δημοκρίτου,η οποία έκτοτε απετέλεσε την βάσιν της προόδου της Φυσικής και της Χημείας των νεωτέρων χρόνων.
Η κατά τα τελευταία έτη τομή ατόμου εις μικρότερα ακόμη μέρη,όπως είναι τα μικρότερα άτομα του αρχικού ατόμου,τα πρωτόνια,τα ουδετερόνια,τα μεσόνια,τα ηλεκτρόνια,κ.λ.π,δεν έρχεται εις αντίθεσιν προς την ατομικήν θεωρίαν των αρχαίων. Τα τεμνόμενα,κατά την σύγχρονον εποχήν,άτομα της ύλης,είναι το λεγόμενον χημικόν άτομον των νεωτέρων χρόνων,το οποίον οφείλει την ονομασίαν του εις τους αρχαίους Έλληνας. Η Θεωρία Λευκίππου-Δημοκρίτου,ισχύει δια πάν ό,τι κατά την φυσικήν έρευναν δεν τέμνεται.Τόσον ώστε τα ελάχιστα ασυνεχή ποσά της Ενεργείας(τα κβάντα του Πλάνκ),ως μη περεταίρω τεμνόμενα,εμπίπτουν εις την μεγαλειώδη σύλληψιν της ατομοκής θεωρίας. Είναι ευνόητον ότι οι μεγάλοι ερευνηταί των φυσικών φαινομένων,προσπαθούν να συναγάγουν εκ της ανακαλύψεως των φυσικών νόμων,γενικώτερα συμπεράσματα,επί του Οντολογικού Προβλήματος και κυρίως επί του Πνευματικού και Ψυχικού Βίου του ανθρώπου. Η μέχρι σήμερον πείρα έχει δείξει ότι,η τεχνολογική πρόοδος ,η οποία πράγματι προκαλεί τον Θαυμασμόν,δεν είναι εις θέσιν να συμβάλη εις την κατανόησιν των προβλημάτων του ψυχικού και πνευματικού βίου.
Όπως μας πληροφορεί ο Αριστοτέλης,μόνον ο Σωκράτης διείδε τούτο,γράφων ότι οι προηγούμνοι αυτού(του Αριστοτέλους δηλ.) φιλόσοφοι,δεν είχον καθορίσει τον τρόπον της επιστημονικής μεθόδου προς έρευναν των φαινομένων γενικώς και ιδίως,τι είναι το εν τις πράγμασι ΟΝ και μόνον ο Δημόκριτος πρώτος επελήφθη του θέματος,όχι διότι τούτο ήτο αναγκαίον εις αυτόν,δια την φυσικήν θεώρησιν,αλλά διότι ωδηγήθη εις τούτο απλώς εξ αυτών των πραγμάτων( ο Δημόκριτος έλεγεν ότι,ο άνθρωπος είναι μικρός κόσμος).
Επί Σωκράτους ,η έρευνα περί του όντος ηυξήθη,και η αναζήτησις των φυσικών νόμων,προς ερμηνείαν και κατανόησιν αυτού έληξεν.Απο τότε οι ασχολούμενοι με την φιλοσοφίαν ετράπησαν προς την χρήσιμον αρετήν και την πολιτικήν φιλοσοφίαν. «Επι Σωκράτους δε τούτο μεν ηυξήθη,το δε ζητείν τα περί φύσεως έληξεν.Πρός δε την χρήσιμον αρετήν και την πολιτικήν απέκλιναν οι φιλοσοφούντες).
Με αυτά τα ολίγα τελειώνει το παρόν άρθρον ,όχι όμως και η Ατομική Θεωρία η οποία είναι….ατελεύτητος.
