Η διαφορετικότητα μπορεί να ερμηνευθεί ,ως μια διαφορετική φορά στον τρόπο σκέψης και επιβίωσης του κάθε ατόμου στη σύγχρονη κοινωνία. Κάθε έλλογο ον αντιλαμβάνεται ακόμα  και στα πρώτα στάδια της ζωής του , ότι ο άνθρωπος αν και μοιάζει εξωτερικά με τους υπόλοιπους , ωστόσο στον εσωτερικό του κόσμο , κανένας δεν είναι ίδιος. Ο καθένας μας κρύβει μια μοναδικότητα, ένα κάτι διαφορετικό που τον διακρίνει από την υπόλοιπη ανθρώπινη φύση και του χαρίζει κάτι ίσως υπέροχο. Αυτό , λοιπόν είναι  και η χρυσή τομή προστασίας της κάθε φορά  ιδιαιτερότητας , για την οποία γίνεται τόσο ντόρος στην ευρωπαϊκή νομολογία , αλλά και στο γνωστό σε όλους μας "αγαπάτε αλλήλους".

Το "αγαπάτε αλλήλους " τέθηκε από τις αρχές της χριστιανικής θεωρίας και θεωρήθηκε μάλιστα ως σημείο αφετηρίας της ανθρωπιστικής προσέγγισης του κόσμου. Το "αγαπάτε" αναδεικνύει ένα κλίμα κατανόησης και δημιουργίας  βαθύτερων συναισθημάτων προς τους υπόλοιπους με  κίνητρα υγιή, ειλικρινά και κυρίως θετικά. Κρύβει μέσα του μία αλτρουιστική διάθεση , ένα πνεύμα άμιλλας και μία μεγάλη ζεστή μητρική  αγκαλιά. Το "αλλήλους" από την άλλη  θέτει τις βάσεις για το ποιος είναι ο αποδέκτης του " αγαπάτε". Ποιος αξίζει αυτήν την κατανόηση, ποιον πρέπει να αγαπάμε και ποιον να κατανοούμε . Και η απάντηση είναι σαφής. Δεν βάζουμε πλαφόν και προϋποθέσεις.  Το αλλήλους ταιριάζει στον κάθε άνθρωπο. Δεν αναφέρεται μόνο στους Έλληνες, δεν αναφέρεται μόνο στους ετερόφυλους, δεν αναφέρεται μόνο σε αυτούς που κάθε φορά μας βολεύει να αναφέρεται.

Κι όμως , σε αυτή την κοινωνία ακόμα και τέτοιες αρχές διαστρεβλώνονται  καθαρά με πρόθεση , δόλο ,χωρίς ίχνος αξιοπρέπειας και ντροπής. Ζήσαμε και ζούμε αυτήν την παράνοια , να βάζουμε όρια στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια και να αναβιώνουμε χιτλερικά ρητά και εκφράσεις του τύπου "φτύστε τους" , " μην τους εμπιστεύεστε", ¨"αν είχα όπλο...

Να φτύσουμε δηλαδή ποιους; Ανθρώπους που επέλεξαν κάτι διαφορετικό από τα κοινωνικά κατασκευασμένα πρότυπα και στερεότυπα που εμείς θέσαμε. Να μην εμπιστευόμαστε ποιους; Την ίδια τη φύση μας ;

Το πιο παράλογο είναι το γεγονός ότι αυτά τα λεγόμενα προέρχονται από ανθρώπους που πρέπει οχι μόνο να στηρίζουν την ανθρώπινη διαφορετικότητα, αλλά να μάχονται υπέρ αυτής. Αντίθετα , αυτοί οι ίδιοι άνετα θα μπορούσαν να τραβήξουν την σκανδάλη στον απέναντι τους. Να στοχεύσουν και να νιώσουν ευχαρίστηση για την πράξη τους , ως δήμιοι και στυγνοί εκτελεστές. Και το αστείο ποιο είναι; Οτι κάθε πράξη τους , κάθε λέγειν τους έχει το άλλοθι της αξιολογικής κρίσης και αθωώνεται από τη δικαιοσύνη. Αξιολογική κρίση , αλλά με δύναμη υποκίνησης του λαού από άτομα κύρους , συγγνώμη , παύει να είναι αξιολογική και να προστατεύεται από την ελληνική δικαιοσύνη.  Βέβαια , αξίζει να αναρωτηθούμε  ποία ελληνική δικαιοσύνη; Αυτή  που για να προστατεύσει τους τρανούς της γυρίζει την πλάτη της σε κάθε σύμβαση προστασίας ανθρωπίνων δικαιωμάτων που έχει υπογράψει και "καλά σέβεται" ;  Γιατί έτσι είμαστε.

Τηρούμε κάθε σύμβαση που μας ρουφά το αίμα και παραβιάζουμε κάθε σύμβαση που μας δίνει ένα ίχνος αναπνοής. Ελληνική παράνοια και τραγωδία.

Αυτό είναι και το κερασάκι στην τούρτα για την ίδια μας τη ζωή. Διώχνουμε ο,τι δεν είναι στα μέτρα μας , αποδοκιμάζουμε το διαφορετικό , χειροκροτούμε κάθε τι οικείο και κλείνουμε τα μάτια μας σε ο,τι δεν μας αρέσει. Ερμηνεύουμε το νόμο , όπως μας βολεύει, για να μην πορευόμαστε και contra legem  και από την άλλη αναρωτιόμαστε για την πορεία της ελληνικής κοινωνίας. Κι  όλοι  στην τελική καταλήγουμε στο πιο  σίγουρο συμπέρασμα ,στη σαπίλα της ανθρώπινης φύσης , της οποίας όλοι είμαστε ηθικοί αυτουργοί.

Χαρά Ζούκα