Με έκπληξη ακούμε τελευταία τον Πρωθυπουργό να δηλώνει ότι την κρίση την αφήσαμε πίσω μας, ότι τα δύσκολα πέρασαν για την ελληνική κοινωνία και ότι ήρθε επιτέλους η ώρα για την αναδιανομή του δημοσιονομικού πλεονάσματος μετά από πέντε χρόνια αιματηρών θυσιών για τους Έλληνες φορολογούμενους πολίτες.

Με την κρίση αξιοπιστίας που αντιμετωπίζει η πολιτική ζωή του τόπου υπάρχουν πολλοί και λογικό είναι που αμφισβητούν τα αποτελέσματα της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου εκφράζοντας φόβους ότι είναι πολύ πιθανό από τη δημιουργική λογιστική των κυβερνήσεων Καραμανλή –Παπανδρέου που τόσο συνέβαλαν στην υπερχρέωση του ελληνικού δημοσίου και στην αναγκαστική δέσμευση στην πολιτική των μνημονίων, να περάσουμε στις δημοσιονομικές αλχημείες της σημερινής κυβέρνησης που δίνει αγώνα να διασωθεί πολιτικά από μια ενδεχόμενη εκλογική κατάρρευση.

Δυστυχώς όμως και να θέλει κανείς να θεωρήσει πραγματικά και όχι εικονικά τα αποτελέσματα της ισοπεδωτικής οικονομικής και φορολογικής που εφαρμόζουν τα τελευταία πέντε χρόνια, δυσκολεύεται να τους πάρει στα σοβαρά όταν ακούει τους κυβερνώντες να δηλώνουν ότι στις άμεσες προτεραιότητες τους είναι να ικανοποιήσουν συνταξιοδοτικά και μισθολογικά τους συνταξιούχους, τους ένστολους και τους δικαστικούς.

Την ώρα δηλαδή που το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα της χώρας είναι η ανεργία των νέων που καταρρίπτει σύμφωνα και με τα επίσημα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ κάθε παγκόσμιο ρεκόρ, την ώρα που εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα δεν μπορούν να καλύψουν βασικές ανάγκες τους ή είναι απλήρωτοι εξαιτίας της οικονομικής αδυναμίας των επιχειρήσεων, βασικό μέλημα και άμεση προτεραιότητα της συγκυβέρνησης Σαμαρά –Βενιζέλου είναι να ικανοποιήσει αυτούς που έχουν ήδη εργασία και αμοίβονται κανονικά έστω και αν τα εισοδήματά τους έχουν υποστεί περικοπές.

Με βάση τα στοιχεία των τελευταίων μηνών οι περισσότερες μικρομεσαίες επιχειρήσεις αδυνατούν να εκπληρώσουν βασικές φορολογικές υποχρεώσεις τους εξαιτίας της επιδείνωσης του οικονομικού περιβάλλοντος και της αδυναμίας τους να προσαρμοστούν στις συνθήκες που δημιούργησε στην οικονομία η κακή εφαρμογή των μνημονίων από τις κυβερνήσεις. Δυστυχώς όμως για τις χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις στην Ελλάδα που δίνουν καθημερινά αγώνα επιβίωσης όπως και για τις στρατιές των ανέργων δεν υπάρχει τίποτα το ελπιδοφόρο στον ορίζοντα παρά μόνο παρήγορα λόγια και ευχές με ισχυρή δόση πολιτικής υποκρισίας, για τον απλούστατο λόγο ότι στις άμεσες προτεραιότητες των σοφών οικονομολόγων της κυβέρνησης Σαμαρά –Βενιζέλου είναι να ικανοποιήσουν την πιθανή εκλογική τους πελατεία.

Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι πέρα από τις κραυγές και τα συνθήματα που ακούγονται κατά καιρούς από κρατικοδίαιτους βολεμένους συνδικαλιστές, οι εργαζόμενοι στο δημόσιο τομέα και τις ΔΕΚΟ δεν έχουν υποστεί τις συνέπειες της κρίσης που έχουν υποστεί οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα και συνεχίζουν να εξασφαλίζουν διπλάσιες αποδοχές από τον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας. Και ο λόγος που συμβαίνει αυτό το παράδοξο φαινόμενο είναι ένας και μοναδικός.

Οι αποδοχές των εργαζομένων στον δημόσιο τομέα δεν υπολογίζονται με κριτήρια αγοράς, ανταγωνισμού, παραγωγικότητας, αποδοτικότητας και κερδοφορίας των επιχειρήσεων, αλλά με κριτήρια πολιτικής προστασίας και κρατικού προστατευτισμού.

Το μοντέλο αυτό είναι βιώσιμο μόνο στο βαθμό που η υπόλοιπη κοινωνία δέχεται να εργάζεται σε συνθήκες δουλοπαροικίας, εξαθλιωμένη και τριτοκοσμική για να στηρίξει ένα δημόσιο τομέα με καλύτερες αμοιβές και συντάξεις και με πολλά προνόμια.

Χρήστος Αλεξανδρής