Οι Λατινοαμερικάνοι και οι Ασιάτες είναι ευτυχείς που στην παρούσα φάση δεν χρειάζονται τη βοήθεια του ΔΝΤ. Όμως, η Ευρώπη δεν μπορεί να λειτουργήσει δίχως την παρουσία του. Τρανό παράδειγμα είναι η Ελλάδα.

Παρά το γεγονός ότι το Ταμείο δεν επιθυμεί να μετέχει στο τρίτο πρόγραμμα βοήθειας προς την Ελλάδα, και επί του παρόντος δεν μετέχει, είναι φανερό πως δειλά-δειλά αλλάζει τον τόνο και προχωράει σε συμβιβασμούς. Απόδειξη είναι οι πρόσφατες δηλώσεις της Κριστίν Λαγκάρντ όπου πλέον δεν έκανε λόγο για διαγραφή χρέους, αλλά για αναδιάρθρωσή του.

Η Deutsche Welle απευθύνθηκε στον Ρολφ Λανγκχάμερ του Ινστιτούτου Παγκόσμιας Οικονομίας στο Κίελο, για να λάβει μια επαρκή εξήγηση για την αλλαγή της ρητορικής του ΔΝΤ. «Με δάνεια συνολικού ύψους 25 δισεκατομμυρίων δολαρίων, η Ελλάδα είναι ένας σημαντικός πελάτης για το ΔΝΤ. Αυτή τη στιγμή το Ταμείο έχει φτάσει στο σημείο χωρίς επιστροφή. Βασικά, θα έπρεπε να είχε αποχωρήσει εδώ και καιρό. Τώρα είναι αργά για να το πράξει», αναφέρει χαρακτηριστικά.

Ο οικονομολόγος από το Κίελο, ο οποίος έχει υπάρξει σύμβουλος διεθνών οργανισμών όπως η Παγκόσμια Τράπεζα, η ΕΕ και γερμανικά υπουργεία, καταλαβαίνει γιατί πολλά από τα 188 μέλη του Δντ δεν είναι ενθουσιασμένα με την προσοχή που δίνει το Ταμείο στην Αθήνα. Ο σκεπτικισμός των αναπτυσσόμενων χωρών είναι δεδομένος, αφ' ης στιγμής θεωρούν πως η Ελλάδα είναι μια πλούσια ευρωπαϊκή χώρα.

Ο Λανγκχάμερ λέει: «Πολλές αναπτυσσόμενες χώρες σκέφτονται πως στη δική τους περίπτωση το ΔΝΤ ήταν πολύ σκληρό, σε αντίθεση με τους πλούσιους της Ευρώπης όπου καταφεύγει σε εξαιρέσεις. Είναι λογικό να σκέφτονται ότι θα κληθούν να πληρώσουν μια χώρα της Ευρωζώνης».

Το παράδοξο είναι ότι ενώ η ελάφρυνση χρέους είναι ένας όρος ταμπού για τις χώρες της Λατινικής Αμερικής, της Ασίας και της Αφρικής, η Ελλάδα έκανε αυτό ακριβώς το αίτημα προς το ΔΝΤ. Στις 14 Αυγούστου, η Κριστίν Λαγκάρντ επέμεινε στο θέμα της βιωσιμότητας του χρέους και στην ανάγκη να γίνει σημαντική ελάφρυνσή του.

Ο Γιούργκεν Κάιζετ, συντονιστής μιας γερμανικής ΜΚΟ που ασχολείται με τους διαφανείς κανόνες πτώχευσης, επιμένει πως το ΔΝΤ φωνασκεί για ιδιοτελείς λόγους. «Το ΔΝΤ φωνάζει όσο πιο δυνατά μπορεί, ώστε να μην έχει κανείς την ιδέα ότι θα μπορούσε, ενδεχομένως, να πάρει μέρος σε ένα κούρεμα. Στο τέλος, αν χορηγηθεί στην Ελλάδα ελάφρυνση χρέους, τότε αναγκαστικά θα ερωτηθεί και η Λαγκάρντ αν θα μετέχει σε αυτό. Σε αυτή την περίπτωση θα έχει πρόβλημα».

Το ΔΝΤ είχε πρόβλημα να εξηγήσει τι ακριβώς συνέβη το 2002, πώς έχασε αρκετούς πελάτες του και γιατί αναγκάστηκε να βγει στη γύρα προς άγρα νέων πελατών. Κάτι που συνέβη το 2009 με το ξέσπασμα της παγκόσμιας κρίσης. Επί ημερών του Στρος Καν, το ΔΝΤ απέκτησε ξανά επιρροή.

Κατά τον Κάιζερ το κούρεμα για την Ελλάδα εξακολουθεί να είναι πιθανό, ακόμη και αν το ΔΝΤ λάβει μέρος στο τρίτο πρόγραμμα. «Το ΔΝΤ έχει αγοράσει λίγο χρόνο μέχρι την επόμενη προθεσμία. Τα προγράμματα που η Αθήνα καλείται να εφαρμόσει βασίζονται στα ίδια απατηλά στοιχεία που έχουν χρησιμοποιηθεί, εν είδει εξαναγκασμού, τα τελευταία πέντε χρόνια».

Το συμπέρασμα είναι ότι το ΔΝΤ και ο ESM ήρθαν πιο κοντά ως προς τι σημαίνει «βιώσιμο χρέος». Μέχρι τώρα βρίσκονταν σε ανοιχτή διαμάχη. Φαίνεται, όμως, πως καθοριστικότερο δεν είναι το ίδιο το ποσό του χρέους, αλλά η εξυπηρέτησή του. Οι Ευρωπαίοι ισχυρίζονται ότι έδωσαν στην Ελλάδα τις καλύτερες δυνατές συνθήκες για αν εξυπηρετήσει το χρέος της προς το ΔΝΤ.

Ο Λανγκχάμερ καταλήγει ως εξής: «Ακόμη και αν πέσει ο ουρανός στην Ελλάδα, το κράτος θα εξακολουθεί να υφίσταται. Μια χώρα είναι ένα διαρκές αντικείμενο επένδυσης. Από οικονομική άποψη είναι εντελώς να ανόητο να σκεφτούμε ότι μια χώρα θα αποπληρώσει τα χρέη της. Εντέλει, είναι πιο σημαντικό μια χώρα να είναι σε θέση να εκπληρώνει τις υποχρεώσεις της και να πληρώνει τους τόκους σε τακτική βάση».