Και ένατος υποψήφιος για την ηγεσία του νέου φορέα της Κεντροαριστεράς. Πρόκειται για τον πρώην πρύτανη του Οικονομικού Πανεπιστημίου κ. Γάτσιου, ο οποίος πριν από λίγο κατέθεσε την υποψηφιότητά του στην Ανεξάρτητη Επιτροπή, υπό τον καθηγητή Ν. Αλιβιζάτο.

Καταθέτοντας την υποψηφιότητα ο πρώην Πρύτανης δήλωσε:

«Με αίσθημα ευθύνης απέναντι στην ελληνική κοινωνία αποφάσισα να θέσω υποψηφιότητα για την θέση τού επικεφαλής του νέου πολιτικού φορέατής Δημοκρατικής Παράταξης.  Η απόφασή μου αυτή αποτελεί για μένα μία πράξη καθήκοντος. Θεωρώ ότι έχω τη δυνατότητα να συμβάλλω με τον πλέον αποφασιστικό τρόπο στη δημιουργία ενός πολιτικού φορέα που θα οδηγήσει τη χώρα σε μία πορεία που θα τη φέρει έξω από τη βαθιά και επικίνδυνη κρίση στην οποία βρίσκεται. Πρόκειται για μία πορεία όμως, που θα απαιτήσει δραστική αλλαγή στον τρόπο που συλλογικά σκεπτόμαστε και ενεργούμε. Αποτελεί πεποίθησή μου ότι η υιοθέτηση των πολιτικών που θα επιτρέψουν την ανάταξη της κοινωνίας μας μπορεί να προέλθει μόνο από την ειλικρινή παράθεση και περιγραφή της κατάστασης, ώστε ο ελληνικός λαός να μην πλανάται και να είναι πλήρως ενήμερος για αυτήν. Η εποχή των ψευδαισθήσεων που καλλιεργήθηκαν καταλλήλως από το παλιό πολιτικό σύστημα αλλά και που, δυστυχώς, έγιναν αποδεκτές από έναν μεγάλο αριθμό συμπολιτών μας έχει τελειώσει. Αποτελεί επίσης πεποίθησή μου πως η άσκηση πολιτικής θα πρέπει να γίνεται, πλέον, κατά τρόπο αποφασιστικό και αποτελεσματικό, με μόνο κριτήριο την ανόρθωση της πατρίδας. Όχι καιροσκοπικά και κυκλοθυμικά με κριτήριο την αποφυγή του πολιτικού κόστους, εξ αιτίας της δυσαρέσκειας εκείνων που εκπροσωπούν τα  επιμέρους μικροσυμφερόντα και το κατεστημένο τού πελατειακού κράτους.

Θεωρώ ότι αυτά έχουν καταστεί πλέον συνείδηση σε όλον τον ελληνικό λαό ο οποίος αντιλαμβάνεται, επίσης, πως απαραίτητος όρος επιβίωσης της πατρίδας μας είναι η ριζική ανανέωση του πολιτικού προσωπικού, του πολιτικού λόγου και της πολιτικής πρακτικής. Η πλειοψηφία των Ελλήνων έχει κατανοήσει πλέον πως δεν υπάρχουν εύκολες και ανώδυνες λύσεις και όποιος συνεχίζει να τις υπόσχεται, όπως σταθερά έπραττε η πλειοψηφία –εάν όχι και το σύνολο– του πολιτικού κόσμου στο απώτερο και στο πρόσφατο παρελθόν, το μόνο που κάνει είναι να σπρώχνει την χώρα βαθύτερα στην κρίση. Υπάρχει μόνο ένας δρόμος που μπορεί να οδηγήσει στην ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας, στην αναστήλωση της εθνικής αξιοπρέπειας και στην ανάταξη της κοινωνίας μας. Συμπυκνώνεται και συναιρείται στη φράση «παραγωγή ή θάνατος», η οποία θα πρέπει από τούδε να συντροφεύει το πανανθρώπινης αξίας εθνικό μας μότο «ελευθερία ή θάνατος». Αυτός ο δρόμος είναι δύσκολος και απαιτεί πανεθνική προσπάθεια για να τον ακολουθήσουμε με επιτυχία. Δεν υπάρχει όμως καμία εύκολη και ευχάριστη εναλλακτική λύση, και αδιάψευστος μάρτυρας για αυτό είναι η κοινή μας εμπειρία των 8τελευταίων ετών. Εάν η χώρα δεν βαδίσει προς τα εκεί που πρέπει να βαδίσει, δηλαδή προς την πνευματική της αυτονομία, την οικονομική της ανάπτυξη, την γεωπολιτική της θωράκιση και την ηθική της αναγέννηση, μόνη κατάληξη μακροχρονίως μπορεί να είναι η εθνική καταστροφή. Αισθάνομαι καθήκον μου να συμβάλω στην προσπάθεια της εθνικής ανόρθωσης με όλες τις δυνάμεις, τις γνώσεις και την εμπειρία που έχω αποκτήσει έως σήμερα.

Ο υπό δημιουργία νέος πολιτικός φορέας, που πιστεύω ότι θα πρέπει να αποτελέσει την εθνική συνείδηση του ελληνισμού, οφείλει να έχει δύο στοιχεία: πρώτον, να πατάει γερά στην ελληνική παράδοση, στην ελληνική ιστορία, πρόσφατη και παλαιότερη και, κυρίως, στην ιστορική εμπειρία από όσες περιόδους και απόπειρες  επέφεραν πρόοδο,  ανάπτυξη και αίγλη στον ελληνισμό.  Με αυτήν την έννοια δεν μπορεί παρά να είναι ένας πολιτικός σχηματισμός του Κέντρου. Του χώρου της λογικής, της μετριοπάθειας και του πραγματισμού, αλλά ταυτοχρόνως του οραματισμού, της προόδου και της καινοτομίας, δηλαδή του χώρου της έλλογης σύνθεσης και της ουσιαστικής δημιουργίας. Το δεύτερο στοιχείο είναι ότι ο πολιτικός αυτός φορέας θα πρέπει να προτείνει λύσεις ελληνικές που θα έχουν προέλθει από την επεξεργασία της δικής μας εμπειρίας, μέσα από την δική μας πνευματική και διανοητική προσπάθεια και την δική μας ειλικρινή αναζήτηση λύσεων και διεξόδων. Όχι γιατί οι «ξένοι» δεν έχουν κάτι να μας προσφέρουν, όχι γιατί –δήθεν– μας εποφθαλμιούν και μας υπονομεύουν και όχι γιατί εμείς είμαστε καλύτεροι από αυτούς. Απλά, διότι εμείς γνωρίζουμε και οφείλουμε να γνωρίζουμε τα προβλήματά μας καλύτερα από κάθε άλλον και μόνο εμείς μπορούμε να βρίσκουμε ικανοποιητικές λύσεις και αποτελεσματικές απαντήσεις. Το κλειδί της λύσης βρίσκεται στα χέρια μας: ή εμείς ή κανείς!

Εισέρχομαι στον αγώνα αυτό αποφασισμένος και υπόσχομαι, για όσο καιρό συνεχίσω την προσπάθειά μου στην πολιτική, να λέω πάντα την αλήθεια, προς όλες τις κατευθύνσεις, όσο δυσάρεστη κι αντιδημοφιλής μπορεί να είναι αυτή. Την αλήθεια γυμνή χωρίς πολιτικαντισμούς και χωρίς δημαγωγίες, γιατί αυτά είναι που μας έφεραν εδώ που βρισκόμαστε σήμερα. Συνοδοιπόρους μου, συνεργάτες και συναγωνιστές στην προσπάθεια ανόρθωσης της χώρας θεωρώ όλους εκείνους που δεν ενεργούν με κίνητρο κατεστημένα συμφέροντα, μικρά ή μεγάλα, αλλά με μόνο κίνητρο την αγάπη τους και το ενδιαφέρον τους για το αύριο της πατρίδας και των παιδιών μας. Όσους όχι μόνο επιθυμούν αλλά και έχουν το σθένος να συνδιαλέγονται με την πραγματικότητα και να την αντιμετωπίζουν χωρίς αυταπάτες, φενακισμούς και προσκόλληση στις ιδεολογίες του παρελθόντος που η Ιστορία έχει κάνει σκόνη. Σας καλώ να με υποστηρίξετε στην κοινή προσπάθεια να δημιουργήσουμε μαζί ένα νέο δημοκρατικό φορέα  που απαλλαγμένος από τα βάρη του παρελθόντος θα ηγηθεί στον αγώνα για την διάσωση της χώρας, για την πρόοδο και για την προκοπή της».  

Πώς ένας πρώην πρύτανης αποφάσισε να ασχοληθεί με την πολιτική; Τι είναι αυτό που σας κινητοποίησε;

Είμαι ένας Έλληνας πολίτης, ενεργός πολιτικά από τη δεκαετία του ’70. Η οικονομική μου παιδεία είναι απολύτως συναφής με την πολιτική. Είχα πάντα πολιτικό λόγο και εξέφραζα την άποψή μου. Οι παρεμβάσεις μου υπάρχουν στην ιστοσελίδα μου, www.gatsiosblog.gr. Τις επόμενες μέρες θα κοινοποιήσω τις προγραμματικές θέσεις μου. Πάντως, δεν μπορώ να παραλείψω ότι οφείλω πολλά στους φοιτητές μου των τελευταίων 25 ετών.

Αναφέρεστε σε ένα εθνικό δημοκρατικό κόμμα. Ποιο είναι το πολιτικό στίγμα του;

Βρισκόμαστε σε πολύ βαθιά κρίση ως κοινωνία για έναν απλό λόγο. Δεν μπορέσαμε να αντιληφθούμε τις εξελίξεις τής εποχής μας σε παγκόσμιο επίπεδο και να εκτιμήσουμε σωστά τα μέτρα και τις δυνάμεις του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού. Θεωρούσαμε ότι μπορούμε να προοδεύουμε και να ευημερούμε χωρίς να προσαρμόζουμε τις αντιλήψεις μας και τον τρόπο που οργανώνουμε τη ζωή μας, ιδιαιτέρως δε την παραγωγή και την κατανάλωση, στις νέες πραγματικότητες της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας. Ότι μπορούμε να ζούμε με τις αντιλήψεις του 19^ου αιώνα, εκλέγοντας και τους ανάλογους πολιτικούς, αλλά να απολαμβάνουμε τις καταναλωτικές χαρές του 21^ου αιώνα. Αυτή ήταν μια καταστροφική ψευδαίσθηση!

Εθνικό δημοκρατικό κόμμα είναι αυτό που όχι μόνο θα εξηγήσει αυτήν την αντίφαση στο λαό –κάτι που κανένα από τα υπάρχοντα κόμματα δεν κάνει– αλλά και θα οργανώσει τις πρακτικές του για να μετασχηματίσει την κοινωνία. Βλέπετε εσείς σήμερα κάποιο από τα υπάρχοντα κόμματα να είναι σε θέση να κάνει κάτι τέτοιο; Και πέραν αυτού: βλέπετε να υπάρχει κάποιο κόμμα που να μιλά τη γλώσσα τής αλήθειας και της λογικής και να μην δημαγωγεί ποικιλοτρόπως; Που να αντιλαμβάνεται το θανάσιμο κίνδυνο που αντιμετωπίζει η χώρα και να κάνει τις κατάλληλες κινήσεις για να τον αντιμετωπίσει; Εγώ δε βλέπω. Γι αυτό πιστεύω ότι η δημιουργία ενός εθνικού, δημοκρατικού κόμματος, που έχει τις μεν ρίζες του στις δημοκρατικές παραδόσεις της νεοελληνικής ιστορίας, που αντιλαμβάνεται δε τις απαιτήσεις των καιρών και απαντά καταλλήλως, είναι μια άμεση ανάγκη.

Διατυπώνεται  η άποψη ότι ο νέος φορέας θα πρέπει να ξεκαθαρίσει ότι δεν υπάρχει περίπτωση μετεκλογικής συνεργασίας με τη ΝΔ. Ποια είναι η γνώμη σας;

Υπάρχουν πολύ πιο σοβαρά πράγματα που θα πρέπει σε πρώτη φάση να ξεκαθαρίσει ο φορέας. Σε κάθε περίπτωση, όμως, κάθε συμμαχία και σύμπραξη θα πρέπει να στηρίζεται σε ένα σαφές πρόγραμμα και μία ρητά διατυπωμένη συμφωνία. Για να γίνει μέρος της προσπάθειας σωτηρίας τής χώρας η ΝΔ, οφείλει να ξεπεράσει τα αμαρτήματα που τη βαραίνουν –και αυτά είναι συγκεκριμένα. Έχει έναν σκληρό κομματικό πυρήνα που είναι στενά συνδεδεμένος με το πελατειακό κράτος του παρελθόντος. Θα πρέπει να κάνει μια μεγάλη υπέρβαση που να περιλαμβάνει, ως απαραίτητο όρο, την αποδοχή της τεράστιας ευθύνης της, ειδικά στην περίοδο 2004-2009, για την κατάρρευση της χώρας. Δεν έχω δει να την κάνει.

Ποια θα είναι η σχέση του με τον ΣΥΡΙΖΑ;

Δεν μπορεί παρά να βρίσκεται στον αντίποδα αυτού που αντιπροσωπεύει ο ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή, αντί για τη δημαγωγία, την ανευθυνότητα και την αδιαφορία για τα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας – κάτι, άλλωστε, που αποτελεί την πεμπτουσία του σταλινισμού– θα πρέπει να λέει την αλήθεια όσο δύσκολη και αν είναι αυτή, να προτάσσει το εθνικό από το κομματικό συμφέρον, να σκύβει πάνω στα πραγματικά προβλήματα βοηθώντας τις πιο ευάλωτες κοινωνικά ομάδες, όχι του «πελάτες» του πελατειακού κράτους. Καταλαβαίνετε, η σχέση δεν μπορεί παρά να είναι απολύτως ανταγωνιστική. Ουσιαστικά, ο ΣΥΡΙΖΑ προσφέρει ένα τέλειο υπόδειγμα για το τι δεν πρέπει να είναι ένα κόμμα που θέλει να βοηθήσει την πατρίδα να πάει μπροστά.

Έχετε μιλήσει πολλές φορές για την ανάκαμψη της χώρας. Ποιες είναι οι προϋποθέσεις αυτής της ανάκαμψης;

Έχω συνοψίσει την άποψή μου στο «παραγωγή ή θάνατος». Η θεμελιώδης αδυναμία της ελληνικής οικονομίας και ρίζα της παρούσας κρίσης είναι η αναντιστοιχία μεταξύ μιας αδύναμης παραγωγικής βάσης και της πληθωρικής παροχής προσόδων στους πολιτικούς «πελάτες». Αναντιστοιχία που δημιουργήθηκε στη διάρκεια δεκαετιών και οξύνθηκε ακραία στην πρώτη δεκαετία του ευρώ. Οι δομές της οικονομίας και οι εφαρμοζόμενες πολιτικές ωθούσαν εκεί. Είναι σαφές ότι πρέπει να αλλάξουμε αυτές τις δομές και αυτές τις πολιτικές. Έργο που δεν είναι εύκολο, γιατί προσκρούει αφενός σε κατεστημένα συμφέροντα, αφετέρου σε αγκυλώσεις και συνήθειες που δημιουργούν κοινωνική αδράνεια και ακαμψίες. Γι αυτό, το κόμμα πρέπει να είναι σε θέση να συγκρουστεί με τη δημαγωγία και την επαγγελία εύκολων λύσεων, τον τρόπο, δηλαδή, που ακόμη λειτουργεί η πολιτική στην Ελλάδα. Όσο πρυτανεύει η δημαγωγία και η προσπάθεια ικανοποίησης των κατεστημένων συμφερόντων και του πελατειακού κράτους, δεν υπάρχει ελπίδα για ανάκαμψη. Οι επενδύσεις φεύγουν αντί να έρχονται και τραπεζικό σύστημα δεν υπάρχει. Πρέπει πολλά να γίνουν για να αλλάξουμε τις δομές της οικονομίας, ώστε τα κατεστημένα συμφέροντα να μην μπορούν να εμποδίζουν τις υγιείς επενδύσεις, την εύρυθμη λειτουργία της παραγωγής και τη δημιουργία παραγωγικών και βιώσιμων θέσεων εργασίας. Πρέπει, δηλαδή, να μεταμορφώσουμε συνολικά την οικονομία και τη χώρα ολόκληρη. Είναι δύσκολη προσπάθεια, αλλά άλλος δρόμος προς την σωτηρία δεν υπάρχει.

Σύνεντευξη στο ΤΟ ΒΗΜΑ της Κυριακής 

gatsiosblog.gr