Οι φωνές τους ακουγόντουσαν από νωρίς. Βγαίνοντας για να πάω στη δουλειά μου έλεγξα τον κάδο σκουπιδιών και οι φόβοι μου επαληθεύτηκαν.

Πεταμένα, μέσα σε δύο σακούλες με χαρτιά τουαλέτας, βρισκόντουσαν οκτώ κουταβάκια που έψαχναν απελπισμένα τη σωτηρία τους. Ένας ακόμη συμπολίτης μας είχε δείξει το πόσο «άνθρωπος» είναι, αποφασίζοντας για την τύχη αθώων πλασμάτων.

Η πρώτη μου ενέργεια ήταν να πάρω τηλέφωνο σε μέλος του Φιλοζωικού. Η απάντηση ξερή, ότι είναι φιλόζωοι κι ότι δεν μπορούν να βοηθήσουν. Αυτό που έψαχνα ήταν απλά μια βοήθεια, τουλάχιστον μέχρι να επιστρέψω από τη δουλειά μου, καθώς σε τόσο μικρή ηλικία η πιο σωστή λύση για να αυξηθούν οι πιθανότητες να ζήσουν, είναι να βρεθεί κάποια σκύλα να τα υιοθετήσει και στη συνέχεια χωρίς βιασύνες να ψάξεις για οικογένεια.

Ούτε το χρόνο λυπήθηκα που έτρεξα όπου μπόρεσα να σκεφτώ για να βρω βοήθεια, ούτε τα 15 ευρώ για το πρώτο τους γάλα. Ωστόσο αυτό που χρειαζόταν ήταν μία πρόθυμη μάνα να τα υιοθετήσει. Και στάθηκα τυχερή και περισσότερο τα κουταβάκια, καθώς βρέθηκε σκύλα που ελπίζουμε να τα δεχτεί.

Ο «άνθρωπος» που μέτρησε τη ζωή αυτών των ζώων όσο και τα σκουπίδια από την τουαλέτα του, έχει καταγραφεί από κάμερες ασφαλείας. Πέρα από την τιμωρία του νόμου όμως δε θα έπρεπε να φοβάται για την ίδια του την ψυχή;

Κλείνοντας θα ήθελα να αναφέρω ότι το μέλος της Φιλοζωικής που είχα πάρει νωρίτερα το πρωί, με πήρε δύο ώρες αργότερα. Στην ερώτησή μου αν πήρε για να προσφέρει βοήθεια, η απάντηση ήταν αρνητική. Άραγε με πήρε να με ελέγξει; Να μετρήσουμε τα φιλοζωικά μας αισθήματα; Αν εγώ δεν ενδιαφερόμουνα, θα έπρεπε να τύχει στον επόμενο άνθρωπο που θα άνοιγε τον κάδο;

Καλό είναι να δίνουμε τα σωστά παραδείγματα στους ανθρώπους που είναι πρόθυμοι να βοηθήσουν….

Αναγνώστρια