«Κατηφόριζα σήμερα το μεσημέρι την Καποδιστρίου, για να πάω στο σπίτι μου. Στο ύψος του δικαστηρίου, ο δρόμος άρχισε να έχει μια δυσάρεστη οσμή, σαν κάποιος ή κάτι (άνθρωπος ή ζώο, δεν έχει σημασία) να είχε ουρήσει στο δρόμο. Αυτή η κατάσταση συνεχίστηκε μέχρι να περάσω το πρώην Μουστάκειο.

Το να κρατήσει σχεδόν 200m αυτή η οσμή ήταν μια πολύ δυσάρεστη έκπληξη. Για καλό και για κακό, κοίταξα τα παπούτσια μου, για να δω μήπως είχα πατήσει κάτι. Δεν είχα πατήσει τίποτα. Όμως ανακάλυψα και κάτι ακόμη: μερικοί ανεκδιήγητοι συμπολίτες μας δεν κλείνουν τα καπάκια των κάδων.

Είναι τόσο δύσκολο να κλείσουν το καπάκι; Φοβούνται τον σκουπιδοαέρα που θα φυσήξει για 2-3 δευτερόλεπτα όταν θα κλείσει το καπάκι; Και αν τον φοβούνται, δεν έχουν μπει ποτέ στη διαδικασία να σκεφτούν ότι μπορεί ο σκουπιδοαέρας να διαρκέσει για 2-3 δευτερόλεπτα, όμως η οσμή των σκουπιδιών σε κάδο με ανοιχτό καπάκι κρατά πολύ περισσότερο, ειδικά όταν είναι και καλοκαίρι;

Στην τελική, μπορούν να πηδήξουν 2-3 μέτρα μακριά όταν κλείνουν το καπάκι, σαν να αποφεύγουν έκρηξη στο Hollywood ένα πράγμα. Σημασία έχει ότι η οσμή των ανοιχτών κάδων ήταν εξίσου δυσάρεστη με πριν, λες και τα μόνα απορρίμματα που υπήρχαν μέσα ήταν από τυροκομείο (δεν μπορώ να το περιγράψω καλύτερα) και μου ήρθε μια τάση προς έμετο. Είμαστε Νεάντερταλ. Απελπίζομαι.

Αναγνώστης