Σήμερα το πρωί ερχόμενος από την Λαμία περνούσα από το Πουρναράκι. Στην άκρη του δρόμου είδα έναν ηλικιωμένο κύριο στην άκρη του δρόμου να δουλεύει με το φτυάρι. Ξαφνιασμένος σταμάτησα για να δω τι συμβαίνει.

Σε μια στάση λεωφορείων είδα τον ηλικιωμένο κύριο να έχει φτιάξει ένα αυτοσχέδιο παγκάκι και να δουλεύει μονός του το τσιμέντο προσπαθώντας να το στερεώσει. Για λίγο τον κοίταξα μη μπορώντας να πιστέψω αυτό που έβλεπα.

Ο ΚΥΡΙΟΣ Παναγιώτης (έτσι λέγετε) απογοητευμένος από την κατάσταση που επικρατούσε στην γειτονιά του αποφάσισε να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Καθάρισε τα χόρτα γύρω από την στάση πέταξε τα σκουπίδια αλλά δεν του έφτανε μόνο αυτό.

Το Ελληνικό φιλότιμο αυτού του συμπολίτη μας τον οδήγησε ακόμη παραπέρα. Είδε ότι από την στάση έλειπε ένα στασίδι για να μπορούν να κάθονται οι συμπολίτες του όταν περιμένουν το λεωφορείο και το έκανε.

Η γενιά του ΚΥΡ Παναγιώτη ήταν η γενιά που έσωσε την χώρα μας από τα συντρίμμια του πολέμου. Πήραν τη φωτιά τα συντρίμμια τον πόνο και την δυστυχία και τα έκαναν κράτος και κοινωνία.

Δούλεψαν σκληρά και έθρεψαν αυτόν τον κατεστραμμένο τόπο. Ήταν η εποχή που βασίλευε το φιλότιμο και η ανιδιοτέλεια.

Ο ΚΥΡΙΟΣ Παναγιώτης θα μπορούσε να κάθετε στο σπίτι του και να βλέπει τηλεόραση ή να παίζει με τα εγγόνια του απολαμβάνοντας την σύνταξη του όμως προτίμησε την κοινωνική προσφορά κάτι που του το επέβαλε το φιλότιμο της γενιάς του.

Τον Κύριο Παναγιώτη δεν τον ξέρω, ξέρω όμως ότι αυτός και η γενιά του έχουν πολλά να μας δώσουν αυτές τις δύσκολες ημέρες που περνά ο τόπος μας.   

Γ. Καλλιώρας
Λαμία