Η σκυλίτσα της φωτογραφίας έχει βρεθεί να τριγυρίζει αδέσποτη, αρκετές φορές από αναγνώστες μας, που νομίζουν ότι έχει χαθεί και μας στέλνουν φωτογραφία για να την αναρτήσουμε... Σήμερα όμως μάθαμε ότι τελικά της αρέσει η μποέμικη ζωή!!!

Διαβάστε την ιστορία της, όπως μας την περιγράφει μια φίλη από τη Λαμία.

«Λέγομαι Κατερίνα και είμαι 21 χρονών. Στις 7 Απριλίου του 2016 την βρήκα στο Αγρίνιο όπου σπούδαζα και χωρίς λόγο και αιτία αποφάσισα να την πάρω σπίτι να την καθαρίσω , να την πλύνω και να την δώσω τον ιδιοκτήτη διότι φαινόταν ότι είχε έρθει από σπίτι. Την πήγα στον κτηνίατρο (ο θεός να τον κάνει) για να δούμε για τσιπάκι. Μου είπε πως δεν είχε τσιπάκι και πως είναι 5-6 μηνών και έτσι αποφάσισα να την κρατήσω σπίτι για όσο καιρό μπορούσα. Την λάτρεψα κατευθείαν όπως και όλοι που την έβλεπαν.  Μετά από μια εβδομάδα προσπάθησα να της βρω μια οικογένεια διότι κατάλαβα πως δεν μπορώ να την κρατήσω. Τα έξοδα για εμβόλια για τσιπ και κλουβί για την μεταφορά της ήταν πάρα πολλά και έφευγα συνεχώς από την πόλη οπότε δεν γινόταν να την κρατήσω.

Όταν βρέθηκε μια κοπέλα να την πάρει τηλεφώνησα στους γονείς μου και τους είπα ότι θα την δώσω με έπιασαν τα κλάματα γιατί πραγματικά δεν ήθελα να την δώσω. Ακόμα και σε μια εβδομάδα είχα δεθεί πάρα πολύ μαζί της. Όταν με είδε να κλαίω πήδησε πάνω στα πόδια μου και άρχισε να με γλύφει στο πρόσωπο.  Άρχισα να κλαίω περισσότερο γιατί δεν ήθελα να την δώσω. Τότε η παρέα μου πρότεινε να την κρατήσουμε όλοι μαζί γιατί ούτε αυτοί ήθελαν να την αποχωριστούν.

Όλη η παρέα την είχε λατρέψει. Βοηθούσαν όλοι για τα έξοδα της για την διαμονή της για τα πάντα.  Αφού πλέον ήταν δική μας αποφασίσαμε να την φωνάζουμε  Έμμα. Σιγά σιγά άρχισε να παχαίνει. Την πήγαινα στον κτηνίατρο και μου έλεγε να την ταΐζω λιγότερο όμως μετά από 40 μέρες  από τότε που την πηρά μου γέννησε 5 υπέροχα μικρά κουταβάκια.  Σοκαριστήκαμε στην αρχή γιατί δεν ξέραμε ότι ήταν έγκυος και όσο την είχα δεν την άφησα καθόλου ελεύθερη. Αποφάσισα να αλλάξω κτηνίατρο ο όποιος μου είπε πως δεν ήταν 5-6 μηνών αλλά πάνω από 2 χρονών. Λόγω  εξεταστικής ήρθαν οι γονείς μου και πήραν  Έμμα και τα κουταβάκια της στην Λαμία. 

 Τα κρατήσαμε 2.5 μήνες και μετά τα δώσαμε. Αυτούς τους 2,5 μήνες το σκυλάκι είχε τρελαθεί. Μόλις ανοίγαμε πόρτα έφευγε και θα γύρισε μετά από πολλές ώρες. Έδιωχνε τα κουτάβια της τα δάγκωνε και έφευγε ακόμα και χωρίς να φάει. Ήθελε να είναι έξω δεν αντέχει το μέσα. Όμως τα μικρά ήταν υπέροχα. Όταν έμπαινες μέσα στο σπίτι ερχόντουσαν όλα πάνω σου και παίζαμε. Μια υπέροχη «επίθεση αγάπης» που κάθε φορά γέμιζε η ψυχή σου από χαρά και ευτυχία.

 Όταν ήρθε η ώρα και δώσαμε τα κουτάβια και την  Έμμα ήταν η πιο δύσκολη στιγμή. Τα δώσαμε σε έναν κύριο στο Κωσταλέξι  και όταν φεύγαμε άρχισε να τρέχει πίσω από το αυτοκίνητο όμως δεν γινόταν να την κρατήσουμε.  Λίγες μέρες μετά βρέθηκε πάλι στην Λαμία. Τότε πήραμε απόφαση πως θα την κλείσουμε σπίτι αλλά δεν καθόταν. Την παίρναμε σπίτι να την πλύνουμε να της δώσουμε να φάει και αυτή έπαιζε λίγο και πήγαινε στην πόρτα. Ξέρω πως δεν ήταν ευτυχισμένη μέσα στο σπίτι κι έτσι την άφησα πάλι έξω και δεν γύρισε ποτέ. Κατά καιρούς την βρήκαν αρκετοί άνθρωποι και την πήραν σπίτι τους όμως όλοι όσοι την είχα έλεγαν πως κάθε φορά το έσκαγε και δεν γύριζε ποτέ.

Έτσι λοιπόν είναι η Έμμα. Της αρέσει να είναι "αλήτισσα" όπως την φωνάζει ο μπαμπάς μου και όχι να μένει κλεισμένη μέσα. Της αρέσει να γέρνει στους δρόμους. Άπλα κάθε φορά που βλέπω πως εσείς ή κάποιοι στο facebook ανεβάζουν φωτογραφία της με πιάνει η κάρδια μου γιατί πραγματικά μου λείπει πολύ όμως ξέρω πως έτσι είναι ευτυχισμένη. Γι αυτό την επομένη φορά που κάποιος θα την βρει και θα ψάξει για ιδιοκτήτη ή για υιοθεσία απλά να την φωνάξει Έμμα να της δώσει κάτι να φάει και να την αφήσει πάλι να φύγει  γιατί έτσι έιναι ευτυχισμένη…»