Πριν από αρκετά χρόνια, σε κάποια πόλη του πλανήτη, δημιουργήθηκε ένας σύλλογος με τον διακριτικό τίτλο ΑΝΙδιοτελής Συλλογικότητα για την ΕΞασφάλιση Ευζωίας του Φτερωτού ΤΥραννόσαυρου ΛΑπωνίας (ΑΝΙΣΕΞΕΦΤΥΛΑ) με τας καλυτέρας των προθέσεων και με σκοπό και στόχο την θεάρεστη και νόμιμη εξασφάλιση ευζωίας των συγκεκριμένων συνηθισμένων έμβιων όντων. Η αρχική ανταπόκριση των δημοτών, όλων των φυλών, τάξεων και επαγγελμάτων στο κάλεσμα του συλλόγου για συμμετοχή στις δράσεις του ήταν σχετικά μεγάλη, και χαρακτηρίζονταν από αυθορμητισμό, ενθουσιασμό, όρεξη, αυτοθυσία, δημιουργικότητα, ζήλο, ευαισθησία, ανιδιοτέλεια, ανωτερότητα, φιλαλληλία, αλληλεγγύη, διάθεση προσφοράς, εθελοντισμό και άλλες τέτοιες αρετές (πιθανόν να ξέχασα και καμία)!  Βέβαια, μια μικρή λεπτομέρεια από την αρχή προδιέγραφε ουσιαστικά το μέλλον του φορέα: Εντελώς συμπτωματικά, όλα τα μέλη του συλλόγου με κοινό στοιχείο την επαγγελματική τους ιδιότητα, ας πούμε τυχαία οι δικηγόροι, κατά την εγγραφή τους δήλωσαν  τηλέφωνο και διεύθυνση αυτά της επαγγελματικής τους έδρας. Είπαμε, συμπτωματικά.

Τα  χρόνια περνούσαν, ο σύλλογος άρχισε να έχει έναν ρυθμό εγγραφών νέων μελών πολύ μικρότερο από αυτόν των μελών που απομακρύνονταν από τη δράση τουλάχιστον, κάποια εκ των οποίων μένοντας απλά γραμμένα στα μητρώα. Παράλληλα, οι δράσεις που απαιτούνταν πλήθαιναν καθώς και η προβολή του συλλόγου, ενώ αντίστοιχα οι διαθέσιμοι εθελοντές μειώνονταν. Κάποιοι επέστρεφαν αφού είχαν φύγει, έμεναν μέχρι να προβάλλουν το βιοποριστικό τους έργο και να αποκτήσουν πελατεία από τα μέλη του συλλόγου και ξανάφευγαν. Ήταν κι’ αυτή η πεποίθηση και η προσδοκία των επιδοτήσεων, που υποτίθεται πως θα έπαιρνε ο σύλλογος, και η διάθεση κάποιων μελών σε βαθμό λυσσασμένης επιδίωξης για τίμια διαχείρισή τους (των επιδοτήσεων). Δυστυχώς όμως διαψεύδονταν προς μεγάλη απογοήτευση των ανιδιοτελών αυτών μελών, που ήθελαν μέσα από τη διαχείριση αυτή να μεγαλουργήσουν, υπέρ του κοινού καλού βεβαίως.

Έτσι, μερικά χρόνια μετά ο σύλλογος έφθασε να παρουσιάζει έλλειψη εθελοντών, αλλά και χρημάτων. Χρηματικά ποσά του μεγέθους των τεσσάρων (4) ευρώ στο αντίστοιχο νόμισμα, γίνονταν πολύωρες συζητήσεις προκειμένου να δοθούν από τα μέλη υπέρ των κοινών σκοπών. Αφού λοιπόν το μότο «Κρεμάστε τον αδερφό μου γιατί εγώ ζαλίζομαι λίγο» έγινε η αρχή σκέψης για όλους τους κατά τα λοιπά πρόθυμους εθελοντές, χρειάστηκε και επιστρατεύθηκε η λύση του Πολυχρηστικού Βλάκα, στο εξής χάριν συντομίας Π.Β. Όποιος δηλαδή εμφανίζονταν λίγο πιο φιλότιμος από τους υπόλοιπους, είτε ως νέο ενθουσιασμένο μέλος είτε ως παλιό περισσότερο ευάλωτο σε τεχνικές ψησίματος έως του βαθμού του οιδήματος (κοινώς πρήξιμο), αποτελούσε στο εξής το σπάνιο είδος του Π.Β. που ήταν απαραίτητος σε κάθε νοικοκυριό, πόσο περισσότερο  στον εν λόγω σύλλογο. Τότε άρχιζε από τους υπόλοιπους εθελοντές η τεχνική ελέγχου της ολκιμότητας του Π.Β. δηλαδή, λαϊκά, το πόσο αντέχει στο τέντωμα. Η ανάθεση καθηκόντων από όλους τους υπόλοιπους μόνο σ’αυτόν, πέραν της τιμής που περιποιούσε, παρουσιάζονταν ως μονόδρομος, μιας και αιτίες όπως «δεν μπορώ εγώ, δεν με αφήνει η μάνα μου» που προέβαλλε η εξηντάχρονη ή όπως «μήπως εγώ μπορώ που έχω κάνει φρέσκο μανικιούρ;»  προφανώς και δίκαια δημιουργούσαν σε όλους τους υπόλοιπους την λογική απαίτηση όλα να τα κάνει ο  Π.Β.   Η καινοφανής δε λογική που επικρατούσε και εκφράζονταν θαρραλέα από τα ηγετικά μέλη του συλλόγου ήταν ότι, ένα δραστήριο μέλος που για παράδειγμα έκαναν 100 δράσεις έναντι καμμιάς των υπολοίπων, θα έπρεπε να κάνουν 101, έτσι ώστε να παραδειγματίσει τους άλλους, τους ξαπλωμένους! Έτσι, οι τελευταίοι θα ενθαρρύνονταν την επόμενη φορά να αναθέσουν στον πρώτο ακόμα περισσότερα και έτσι να τον τιμήσουν!!!!!

Όλα αυτά γίνονταν έως ότου ο Π.Β. τεντώσει τα πέταλα, βιολογικά ή μεταφορικά, οπότε και όλοι επιδίδονταν στην αναζήτηση νέου Π.Β. για την κάλυψη των αναγκών του θεάρεστου έργου τους, του εξ ορισμού συλλογικού, εξ’ου και ο χαρακτηρισμός σύλλογος άλλωστε, μην το παραλείπουμε αυτό.   

Αν τώρα βρίσκονταν και κανένας Π.Β. (Πολυχρηστικός Βλάκας για να μην το ξεχνάμε) που αντιδρούσε πριν τερματίσει ε, αυτός πια ήταν ιδιότροπος και δεν ήταν πλέον αξιοποιήσιμος. Και βέβαια, για όποια ενδεχόμενη ζημιά, ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ή άλλη, υφίστατο ο Π.Β. μέσα από την άσκηση αυτού του ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΥ, όπως περιγράφηκε και αντιλαμβάνεται κάθε καλοπροαίρετος αναγνώστης, εθελοντικού έργου για το οποίο όλοι οι άλλοι πόζαραν υπερήφανοι (που του το είχαν αναθέσει – φορτώσει, του Π.Β. ντε!) σε κάθε ευκαιρία προβολής τους, υπεύθυνος χαρακτηρίζονταν μαντέψτε ποιός: πάλι ο Π.Β. Από ποιους; Από αυτούς με τα πολύτιμα τέσσερα (4) ευρώ! Βάσει της ηθικής λογικής του «ας μην το έκανε» (πως όταν κάποιος κακοπληρωτής δανειολήπτης, χάριν παραδείγματος, που έχει προλάβει να υπαχθεί στον νόμο Κατσέλη και ωφελήθηκε για να διαγράψει τα δάνειά του, λέει  για τους υπόλοιπους δανειολήπτες «ας μην έπαιρναν δάνεια»; Τόσο δίκαια!).     

Σήμερα, μετά από (ακόμα) μερικά χρόνια, οι Πολυχρηστικοί πλέον βρίσκονται σπάνια, διαρκούν λίγο και μετά χαλάνε. Δεν βρίσκεις την παλιά καλή ποιότητα και αντοχή. Όλα ψεύτισαν. Τι θα γίνει τώρα όμως με τις δραστηριότητες της ΑΝΙΣΕΞΕΦΤΥΛΑ; Ποιος μπορεί να την υποκαταστήσει στο εντελώς απαραίτητο έργο της; Πως μπορεί να γεμίζουν φακούς στα φου-μπούδια με αυτάρεσκα χαμόγελα χωρίς το υπόβαθρο της δράσης; 

Και εδώ εκφράζεται το δίκαιο παράπονο: με ποιο δικαίωμα άραγε οι υποψήφιοι Π.Β. αρνούνται να τεθούν υπό τις διαταγές κάποιων άλλων, αυτοπροσδιορισμένων προνομιακών, μέσα στα πλαίσια της συνύπαρξής τους σε ένα συλλογικό όργανο; Γιατί δεν θέτουν οι πρώτοι αδιαμαρτύρητα στη διάθεση των δευτέρων τόσο τον εαυτό τους όσο και την τσέπη τους; Τέτοιο θράσος; Είναι δυνατόν να αντιδρούν όταν κάποιοι άλλοι αυτόκλητα ορίζονται διαχειριστές της τσέπης τους, του χρόνου τους και όποιου άλλου αγαθού ιδιοκτησίας τους στο όνομα του κοινού σκοπού που εξυπηρετεί ένας σύλλογος; Πόσο ιδιοτελείς μπορεί να είναι για να φέρονται έτσι;

Πως λέμε: βάζω εγώ τις πορτοκαλάδες, βάζεις εσύ το αεροπλάνο;

Υ.Γ. Τυχόν συνειρμοί που μπορεί να σας δημιουργηθούν σχετικά με ομοιότητες σε τοπικό επίπεδο, είναι άδικοι έως της απόκτησης άμεσης αντίληψης. Άλλωστε, πάντα υπάρχει ζήτηση για Π.Β.

Γιώργος Γ. Κοτσίλης

* Να μαζευτούμε όλοι μαζί και να πάτε