Η κόμικ εκδοχή του Στιβ Μουρ για τον μυθικό Ηρακλή ενσαρκώνεται στην επιβλητική μορφή του Ντουέιν Τζόνσον που απολαμβάνει κάθε στιγμή του στην ταινία. Κι εκεί που οι περισσότεροι θα περίμεναν ακόμα μία σοβαροφανή προχειρότητα με ματωμένα σανδάλια και πολεμικές ιαχές, προκύπτει μία αναπάντεχα διασκεδαστική και ανατρεπτική εκδοχή του καταταλαιπωρημένου φιλμικά και τηλεοπτικά Έλληνα ημίθεου.



Στην ταινία του Μπρετ Ράτνερ, σκηνοθέτη του τρίτου «X-Men» και των «Αλεξίσφαιρων Ντετέκτιβ», ο Ηρακλής (Ντουέιν Τζόνσον) δεν είναι κάτι περισσότερο από ένας μισθοφόρος, που, μαζί με τους συντρόφους του, Αμφιάραο (Ίαν ΜακΣέιν), Αταλάντη (Ίνγκριντ Μπόλσο Μπέρνταλ), Αυτόλυκο (Ρούφους Σιούελ), Ιόλαο (Ρις Ρίτσι) και Τυδέα (Άξελ Χένι), προσλαμβάνονται από τον βασιλιά της Θράκης, Κότυο (Τζον Χερτ), για να οδηγήσουν τον ανεκπαίδευτο στρατό του εναντίον του σφετεριστή Ρήσου (Τόμπιας Σάντελμαν).

Το ενδιαφέρον είναι πως, παρότι η φήμη για τους άθλους του ήρωα είναι τόσο ισχυρή στη συνείδηση των απλών ανθρώπων, που τον έχει καταστήσει για αυτούς με βεβαιότητα ημίθεο και γιο του Δία, ο ίδιος ο Ηρακλής εμφανίζεται να κατατρύχεται από ενοχές για τον άγριο, μυστηριώδη χαμό της γυναίκας (Ιρίνα Σάικ) και των παιδιών του.

Ανάμεσα στην απλόχερα δοσμένη δράση, τα (τρισδιάστατα) ψηφιακά εφέ αλλά και τις αναμενόμενες υπερβολές που συνήθως συνοδεύουν χολιγουντιανές παραγωγές με «σανδάλια», ο «Ηρακλής» του Ράτνερ και του κομιξά Στιβ Μουρ διαθέτει κρυφές χάρες αντιστρόφως ανάλογες του εμφανώς θηριώδους αλλά ακομπλεξάριστου, διασκεδαστικού και τίμιου πρωταγωνιστή του.

Όπως όταν αμφισβητεί τη θεϊκή προέλευση του ήρωα, τον οποίο αντιμετωπίζει σαν έναν θαρραλέο άνθρωπο που οι πράξεις του φιλοτεχνούν γύρω του τον μανδύα του ημίθεου. Ή όταν οι περίφημοι άθλοι δεν είναι κάτι άλλο παρά η υπερνίκηση των μεγαλύτερων φόβων του.

Κι αν τα παραπάνω δε συνεπάγονται αυτόματα την αποστασιοποίηση της παραγωγής από τα βαθιά ριζωμένα κλισέ περί ηρωισμού και αυτοθυσίας, τούτος ο «Ηρακλής» διαθέτει, εκτός των έντονων αυτοσαρκαστικών πινελιών, ακόμα ένα καλοσμιλεμένο βέλος στη φαρέτρα του: έναν σχεδόν αυτοκτονικό μάντη, τον Αμφιάραο του καλού Ίαν ΜακΣέιν, οι χρησμοί του οποίου γύρω από τον επικείμενο θάνατό του είναι μία ταινία –μικρού μήκους, έστω- από μόνοι τους.

Για οτιδήποτε επιπλέον μπορεί να ζητήσει κανείς από μία χαλαρή καλοκαιρινή προβολή, προσφέρεται ένα πολυσυλλεκτικό καστ.

Πέραν του επιβλητικού Τζόνσον που καταδιασκεδάζει το ρόλο του, υπάρχουν διάφοροι παλιοί και νέοι γνώριμοι, από τον Τζόζεφ Φάινς και τον γερόλυκο Τζον Χερτ, μέχρι το μοντέλο Ιρίνα Σάικ, τη Ρεμπέκα Φέργκιουσον αλλά και τη δική μας, Τόνια Σωτηροπούλου, η οποία προσθέτει στο βιογραφικό της ακόμα ένα πέρασμα από γνωστή παραγωγή.

Κοντολογίς, ο νέος, τρισδιάστατος «Ηρακλής» εμφανίζεται αναπάντεχα προσγειωμένος ως προς τα όριά του, προσπερνά ανατρεπτικά τη σοβαροφανή ροπή ανάλογων παραγωγών, εξαφανίζει με συνοπτικές διαδικασίες ένα πρόσφατο συναφές έκτρωμα, τον «Ηρακλή: Η Αρχή του Μύθου», ενώ βάζει τα γυαλιά στους παραγωγούς των νέων «300» για το πώς μπορεί να μεταφερθεί διασκεδαστικά στο σινεμά ένα κόμικ «επικού» χαρακτήρα χωρίς αφόρητα κουραστικές υστερίες.

e-go.gr/cinemag