«Ήλπιζα ότι το Εθνικό Μέτωπο [σ.σ. το ακροδεξιό κόμμα, το οποίο επικράτησε στις πρόσφατες εκλογές στη Γαλλία και έχει επικεφαλής την Λεπέν] θα κερδίσει», είπε ο Γκοντάρ στην εφημερίδα Le Monde.

«Θεωρώ ότι ο Φρανσουά Ολάντ πρέπει να διορίσει -το είπα ήδη στο ραδιοφωνικό σταθμό France Inter, όμως εκείνοι το παρέλειψαν- πρωθυπουργό τη Μαρίν Λεπέν» δήλωσε ο 83χρονος σκηνοθέτης, ο οποίος τιμήθηκε με το βραβείο της επιτροπής στο Φεστιβάλ των Καννών για την ταινία «Αποχαιρετισμός στη Γλώσσα».

Στην ερώτηση που ακολούθησε σχετικά με την αιτιολογία πίσω από ένα τέτοιο σκεπτικό, ο Γκοντάρ είπε χαμογελώντας: «Για να κινηθούν λίγο τα πράγματα. Για να προσποιούμαστε ότι κινούνται, ακόμα και αν δεν κινούνται στην πραγματικότητα. Αυτό είναι καλύτερο από το να προσποιούμαστε ότι δεν κάνουμε τίποτα.

Πριν από καιρό, ο Ζαν Μαρί Λεπέν είχε ζητήσει να εκδιωχθώ από τη Γαλλία. Εγώ το μόνο που επιθυμώ είναι κάτι να κινηθεί λίγο. Οι μεγάλοι νικητές είναι όσοι απέχουν. Και εγώ είμαι ένας από αυτούς εδώ και καιρό.» είπε ο Γκοντάρ.

Φυσικά, μετά την δημοσίευση της συνέντευξης ξέσπασε σάλος στα ηλεκτονικά μέσα και τα δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης, με την πλεοψηφία των σχολίων να καυτηριάζουν τις δηλώσεις του Γάλλου δημιουργού.

Παρόλα αυτά και ρίχνοντας μια ψύχραιμη ματιά στο ιστορικό των παλαιότερων συνεντεύξεων του σπουδαίου auteur, συνειδητοποιεί κανείς πως μια στείρα ανάγνωση των -κατά τ" άλλα υπερβολικών δηλώσεών του- μάλλον αδικεί τις προθέσεις του σκηνοθέτη.

Είναι σαφές πως στο μυαλό του, ο Γκοντάρ θεωρεί θεμιτό να υπάρχει ένα συνεχής αναβρασμός στην πολιτική ζωή παγκοσμίως, μια ενεργητική διαδικασία που θα πυροδοτήσει τους μηχανισμούς εξέλιξης των κοινωνιών, προς όφελος πάντα των πολιτών.

Επίσης είναι προφανές πως για τον ίδιο, είναι προτιμότερο ο κόσμος να γνωρίζει ακριβώς τα χαρακτηριστικά των ανθρώπων που κρατούν τα ηνία της εξουσίας παρά να διατηρεί φρούδες ελπίδες για το όραμα μιας αλλαγής που δεν θα έρθει ποτέ.

Εξάλλου, ας θυμηθούμε τις δηλώσεις του εμβληματικού δημιουργού σχετικά με την διακυβέρνηση των ΗΠΑ από τον Μπαράκ Ομπάμα, οι οποίες είναι ενδεικτικές του τρόπου σκέψης του: «... Το γεγονός ότι εκπροσωπεί τις Ηνωμένες Πολιτείες [ο Ομπάμα] δεν είναι ακριβώς το ίδιο με το να τις εκπροσωπεί ο Τζορτζ Μπους. Αλλά μερικές φορές τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα όταν είναι χειρότερα.»

Φυσικά, ουδείς βρίσκεται στο απυρόβλητο και οι πάντες κρίνονται από τα λεγόμενα και τα πεπραγμένα τους. Σε κάθε περίπτωση όμως, είναι άδικο να οδηγούμαστε σε βιαστικά συμπεράσματα και να εκτοξεύουμε δριμείες κατηγορίες εναντίον του σκηνοθέτη του που έχοντας ως πρόταγμα­ τη φράση «πολιτικό σινεμά με πολιτικό τρόπο», ίδρυσε μαζί με τον Ζαν-Πιέρ Γκορέν την κολεκτίβα «Τζίγκα Βερτόφ».

Όπως επίσης αδιανόητο, είναι να χαρακτηρίζουμε ως φιλοφασίστα έναν δημιουργό που με ταινίες όπως «Ο Μικρός Στρατιώτης», «Οι Καραμπινιέροι» (1963), το «Αρσενικό - Θηλυκό» (1966), το «Ένα Σαββατοκύριακο» (1967) το «Όλα Πάνε Καλά» (1972) και πολλές άλλες έχει, αν μη τι άλλο, παραδώσει μέχρι σήμερα μια πολιτικά φορτισμένη φιλμογραφία με το δικό της ξεκάθαρο ιδεολογικό στίγμα.

Οι παραπάνω δηλώσεις όμως δεν ήταν οι μόνες που αναστάτωσαν τα μίντια καθώς αυτή είναι η δεύτερη συνέντευξη του σκηνοθέτη που μέσα σε μία εβδομάδα προκαλεί συζητήσεις – όπως δηλαδή ταιριάζει στον αιωνίως προκλητικό Γκοντάρ, αφού ο σκηνοθέτης σχολίασε αρνητικά και τον Κουέντιν Ταραντίνο.

«Ο Ταραντίνο δε με αφορά. Είναι ένα κάθαρμα, ένα φτωχό αγόρι, αλλά ακόμη καλύτερα που είναι ευτυχισμένος. Παλιότερα ήταν ο τύπος ανθρώπου που σιχαινόμασταν. Αλλά σήμερα το αφήνουμε να υπάρχει.»

Αυτή την περίοδο η Ταινιοθήκη της Ελλάδας διοργανώνει μεγάλο αφιέρωμα στο έργο του εμβληματικού σκηνοθέτη με τίτλο «Τώρα Γκοντάρ».