Τη Δευτέρα 30 Μαΐου δυο παραστάσεις στη Λαμία: Απογευματινή στις 7:00΄ και βραδινή στις 9:30΄, στο Δημοτικό Θέατρο.

Κάθε ψηφοφορία τους είναι και μία μάχη, αλλά… μία μάχη που πρέπει να κερδηθεί με μόνο όπλο την αλήθεια! Ποια θα είναι η ετυμηγορία τους; Και με τι «κόστος» για τον καθένα από τους 12;

«Οι 12 Ένορκοι», η επιτυχημένη παράσταση που απέσπασε εξαιρετικές κριτικές, 2 βραβεία κοινού και το 34ο Κορφιάτικο Βραβείο Σκηνοθεσίας, έπειτα από δύο θεατρικές σεζόν sold-out παραστάσεων θα φιλοξενηθεί στην Λαμία για 2 παραστάσεις.

Στη Νέα Υόρκη του 1957, ένα αλλοδαπό αγόρι δεκαέξι χρόνων κατηγορείται για φόνο. 12 ένορκοι συνεδριάζουν για το αν θα εφαρμοστεί η θανατική ποινή, αντικατοπτρίζοντας τις - δυστυχώς διαχρονικές - προκαταλήψεις της κοινωνίας μας, μέσα από 12 πεντακάθαρα ψυχογραφήματα που ξετυλίγονται «βίαια» μπροστά στα μάτια μας

Οι θεατές παρακολουθούν από την «κλειδαρότρυπα» της αίθουσας ενόρκων, μία από τις πιο διχαστικές και επιδραστικές υποθέσεις όλων των εποχών, με τους 12 ενόρκους άλλοτε να ταυτίζονται και άλλοτε να συγκρούονται. Το θέατρο μετατρέπεται σε δικαστικό μέγαρο θέτοντας τους θεατές στη θέση των ενόρκων! 12 ANGRY MEN η ταινία Αμερικάνικη τηλεταινία του 1954, που το 1957 έγινε ταινία με το κινηματογραφικό ντεμπούτο του Sidney Lumet και πρωταγωνιστή τον Henry Fonda. Χρυσή Άρκτος, πολλά βραβεία και τρεις υποψηφιότητες για Όσκαρ (μία εκ των οποίων καλύτερου σεναρίου). Δεύτερη καλύτερη δικαστική ταινία όλων των εποχών και μέσα στις 50 καλύτερες ταινίες του αιώνα. Έγιναν re-make της ταινίας από πολλές χώρες σ’ όλον τον κόσμο, με τελευταίο το ρωσικό “12” του Nikita Mikhalkov, που είναι βασισμένο στο “12 angry men”.

Σημείωμα της σκηνοθέτιδας
Η ιδέα να παρουσιάσω το έργο «ΟΙ 12 ΕΝΟΡΚΟΙ» ήρθε πριν δύο χρόνια, όταν είδα την ταινία “12 angry men” του Sidney Lumet. Στο site www.tocinemadaki.gr (που ασχολείται με τον κινηματογράφο) είχε γραφτεί μία κριτική για το “the Μan from Earth” (την προηγούμενη μου σκηνοθετική δουλειά) όπου εκφραζόταν στο τέλος η επιθυμία να δει και το “12 angry men” το φως ελληνικής σκηνής. Είχα ξανακούσει για την ταινία από έναν φίλο, που μου είχε προτείνει να την σκηνοθετήσω, οπότε όταν διάβασα κι αυτό, πείστηκα ότι πρέπει να τη δω. Χαίρομαι για τις παροτρύνσεις αυτές, γιατί η ταινία με άγγιξε και θέλησα κι εγώ να τη δω επί σκηνής. Θέλησα να δω 12 ηθοποιούς, σε απόσταση αναπνοής από τον θεατή, να κορυφώνουν και να ηρεμούν σ’ ένα καρδιογράφημα 120 παλμών και άνω. Στη θεατρική του μεταφορά, κράτησα την εποχή που γράφτηκε το έργο, γιατί βρίσκω πολύ ελκυστικό όταν το θέατρο, μας παίρνει από το τώρα και το εδώ και μας ταξιδεύει σε άλλα μέρη και χρόνους. Αυτό το ταξίδι στο παρελθόν, παρά τη χιλιομετρική και χρονική του απόσταση από το εδώ και το τώρα, μας δείχνει ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν στην ουσία τους. Οι ίδιες απόψεις θα μπορούσαν να εκφραστούν και σήμερα, ειδικά όσον αφορά τον ρατσισμό κι αυτό δεν το λες καθόλου «ευτυχώς». Και δεν μιλάμε μόνο για φυλετικό ρατσισμό, αλλά επίσης κοινωνικό, θρησκευτικό, σεξιστικό και οπουδήποτε χωράει η έννοια του διαφορετικού. Δηλαδή παντού. Στην παγκόσμια πραγματικότητα του σήμερα βλέπουμε να ξεπηδούν έντονα φασιστικά μανιφέστα, που προφανώς δεν ήταν πολύ καλά θαμμένα. Ακόμη, γίνονται προτάσεις για επαναφορά της θανατικής ποινής σε ευρωπαϊκές χώρες, όπως και στη δική μας. Απόψεις και πιστεύω που εκφράστηκαν σ’ ένα έργο του ’57 το οποίο γράφτηκε ωκεανούς μακριά από την Ελλάδα, μεταφέρονται αυτούσια στο τώρα και στο εδώ και τίποτα δεν σου «χτυπάει». Ο άνθρωπος συνεχίζει να επιλέγει να είναι αστόχαστος και να καταδικάζει -είτε μεταφορικά, είτε κυριολεκτικά- με την πρώτη ευκαιρία τον συνάνθρωπο του. Αυτό, κάνει το έργο επίκαιρο και διαχρονικό, δείχνοντας μας ότι ο ρατσισμός αντιστέκεται σθεναρά ακόμη σε ιδέες περί φιλελευθερισμού. Αλλά, οι ιδέες αυτές παρά του ότι απαιτούν δυνατούς υπερασπιστές, υπάρχουν ευτυχώς Άνθρωποι που αγωνίζονται για την αλήθεια, την αγάπη και τη συγχώρεση με όλο τους το είναι.

Ταυτότητα παράστασης
Οι 12 ένορκοι είναι: Χριστόδουλος Στυλιανού, Τρύφων Καρατζάς, Θανάσης Κουρλαμπάς, Γιώργος Γιαννόπουλος, Περικλής Λιανός, Βασίλης Παλαιολόγος, Χάρης Μαυρουδής, Μανώλης Ιωνάς, Απόλλων Μπόλλας, Αλέξανδρος Πέρρος, Κωνσταντίνος Μουταφτσής, Αυγουστίνος Κούμουλος.

Συμμετέχει ο Αλέξης Σταυριανός

Τη φωνή της χαρίζει η Νένα Μεντή

Κείμενο: Reginald Rose

Μετάφραση / Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνα Νικολαΐδη

Δραματουργική Επεξεργασία: Κωνσταντίνα Νικολαΐδη & Νότης Παρασκευόπουλος

Σκηνικά: David Negrin

Κοστούμια: Κική Μήλιου

Κίνηση: Χριστίνα Φωτεινάκη

Μουσική: Γιώργος Περού

Sound design: Νίκος Τσέκος

Video art: Λάμπης Ζαρουτιάδης

Παραγωγή: A PRIORI

Διάρκεια: 90’

ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΛΑΜΙΑΣ
ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ: 6934-115555

ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ :
ΔΕΥΤΕΡΑ 30 ΜΑΙΟΥ, ΩΡΑ 19.00 & 21.30

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ :
Προπώληση
15 € κανονικό & 12 € φοιτητικό-άνεργοι  
Πόρτα
18 € κανονικό & 15 € φοιτητικό-άνεργοι  

ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ :
ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ ΛΑΜΙΑΣ  Τ. 22310 33325 & 22310 23285, ΥΨΗΛΑΝΤΟΥ 17 - Λαμία.

Κριτικές:

Ο θεατής γίνεται μάρτυρας και ταυτόχρονα πρωταγωνιστής της πάλης αυτής, μπαίνοντας ο ίδιος σε μια διαδικασία ξεκλειδώματος του χώρου στον οποίον έχει εγκλωβιστεί ή που  ο ίδιος έχει ασφαλίσει μέσα στον εαυτό του, λίγο απέχοντας  από το να σηκωθεί όρθιος εν ώρα καταμέτρησης να φωνάξει την δική του απόφαση.
Δέσποινα Μονογιού

Το έργο τονώνει την πίστη στον θεσμό των ορκωτών δικαστηρίων με λαϊκούς δικαστές, βάζει στο στόχαστρο, χωρίς να το δηλώνει, την ίδια τη θανατική ποινή και απομονώνει τους, συνειδητούς ή μη, «τα φαιά φορούντες» οπαδούς της. Είναι καλό να παίζεται αυτό το έργο σήμερα στην Ελλάδα, όπου το κοινό αίσθημα δικαίου έχει διαβρωθεί επικίνδυνα τα τελευταία σαράντα - πενήντα χρόνια και χρειάζεται αλεπάλληλες τονωτικές ενέσεις για να μην πεθάνει οριστικά.
Λέανδρος Πολενάκης