O Δήμος Λαμιέων και ο Φιλανθρωπικός Σύλλογος «Συν στον  Άνθρωπο» σας προσκαλούν την Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2016 και ώρα 7:00 μ.μ. στην Δημοτική Πινακοθήκη Λαμίας «Αλέκος Κοντόπουλος» στη παρουσίαση του βιβλίου ΔΕΝ ΠΕΘΑΝΑ ΕΓΚΑΙΡΩΣ της Ρέας Βιτάλη.  Πρόκειται για μια βιογραφία του ζωγράφου Κώστα Τσόκλη σε  μυθιστορηματική γραφή.

 

Για το βιβλίο θα συζητήσουν  η δημοσιογράφος Εύη Κυριακοπούλου με τη συγγραφέα Ρέα Βιτάλη.  Αποσπάσματα θα διαβάσει ο Απόστολος Γκλέτσος, Δήμαρχος Στυλίδας.

 

Το βιβλίο

 

Ήθελα μόνο να τον παρατηρώ. Γιατί; Σηκώνει μεγάλη κουβέντα. Η τέχνη είναι μια πόρνη που ποτέ δεν θα σου χαρίσει τον οργασμό της. Μη σε τρομάζει ότι θα σου μιλήσω για τέχνη. Θέλω να σε ξεθαρρέψω. Τέχνη μπορεί να είναι και ο τρόπος που ζεις. Και συ… Μπορεί να είσαι το δικό σου έργο τέχνης. Και κείνος. Σίγουρα. Τον εαυτό του έκανε εντέλει έργο τέχνης. Θες να παρατηρήσουμε μαζί; Αυτό το πλάσμα. Αυτά τα πλάσματα. Τα ξεθαρρεμένα στην απόλυτη ελευθερία. Τα πλάσματα τα αθάνατα.

 

Η Τέχνη και η ζωή ενός από τους μεγαλύτερους σύγχρονους έλληνες καλλιτέχνες, μέσα από τη γραφή και το έμπειρο βλέμμα της Ρέας Βιτάλη. Μια μυθιστορηματική βιογραφία που θα σας κάνει να αναρωτηθείτε για το τι είναι αληθινό και πόσα μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος μέχρι να φτάσει στο στόχο του. Η Ελλάδα του 20ου αιώνα, η σκληρή πραγματικότητα της δεκαετίας του 50 και 60, ο κόσμος της Τέχνης απλός, προσιτός και κατανοητός για όλους.

 

 

Οπισθόφυλλο

 

Τι σόι άνθρωπος… Να ’ξερες πόσες φορές το μονολόγησα. Έτσι καθώς ακολουθούσα τη σκιά της ζωής του όλης. Τι σόι άνθρωπος… Να! Τότε που τον είδα να σημαδεύει με το μαχαίρι, ο ίδιος σου λέω, το χέρι του… Να κόβει το δάχτυλό του μπροστά στα μάτια της. Να της στραγγίζει το αίμα του όλο. Τι σόι άνθρωπος… Όταν έτρεχε με μια κούτα τσιγάρα στα χέρια, ανάμεσα από διασταυρούμενα πυρά πολέμου, για ένα «ψιτ, μικρέ», που ακούστηκε από ένα παράθυρο που ανοιγόκλεισε σβέλτα. Όταν είδε το φίλο του να πεθαίνει μπροστά στα μάτια του. Όταν έλεγε «εγώ θα είμαι μια μεγαλοφυΐα!» κι ήτανε μια σταλιά. Όταν ταξίδευε για Ρώμη. Τότε που όλη η Ελλάδα μετανάστευε… Εννιακόσιες… Άκου νούμερο! Εννιακόσιες νύφες μιας και μόνης καραβιάς για Αυστραλία, για να συναντήσουν ένα γαμπρό που είχαν δει μόνο σε φωτογραφία… Κι αυτός… Μετανάστης.

 

Πολιτιστικός μετανάστης, γι’ αυτό που εκείνος όριζε ως «ψωμί». Στη Ρώμη του 1957 και στο Παρίσι του 1960. Δεν μπορείς να φανταστείς τι γινότανε στη Ρώμη του ’57 και στο Παρίσι του ’60! Τι σόι άνθρωπος… Όταν την είδε τόσο μα τόσο όμορφη, με τα μαλλιά της ανακατεμένα από έρωτα και ένα δευτερόλεπτο μετά… Άσ’ τα! Θα τα διαβάσεις. Τι σόι άνθρωπος… Σ’ εκείνη τη μικρή αυλή… Εκεί! Όπως τα είχε στοιβαγμένα, έριξε βενζίνη και έβαλε φωτιά! Τα έκαψε, σου λέω, όλα. Τι σόι άνθρωπος είναι αυτός που κατόρθωσε να λογαριαστεί με θηρία! Που δεχόταν επάνω του, καταπάνω του, κατάσαρκα, όλα τα ηλεκτρικά βολτ της παγκόσμιας τέχνης. Και καταγράφηκε στη λίστα των πιο σημαντικών προσωπικοτήτων του 20ού αιώνα. Και κείνος… Άκου! «Κινδύνευα να αυτοκαταστραφώ», μου είπε. Τι σόι άνθρωπος… Εκεί στη Βενετία. Όταν μου μιλούσε για τότε… Την πιο μεγάλη του στιγμή. «Δεν πέθανα εγκαίρως, ο μαλάκας». Το είπε και το πίστευε.