(Μετα;) Μνημονιακή Ελλάδα 2018. Η ελληνική κοινωνία στην συντριπτική της πλειοψηφία είναι τραυματισμένη από τη δεκαετή εξοντωτική λιτότητα της πολιτικής των μνημονίων που εφαρμόζεται από όλες τις κυβερνήσεις σε αγαστή συνεργασία με το διεθνές κεφάλαιο και τους οργανισμούς του (ΕΕ – ΔΤ – ΕΚΤ). Κρίση που έχει στο εποικοδόμημά της αυστηρή λιτότητα σε βάρος των μικρών και μεσαίων στρωμάτων αλλά στο βάθος της συνοδεύεται και από μια τεράστια κρίση αξιών κοινωνικού και πολιτισμικού χαρακτήρα η οποία αναπαράγει την κυριαρχία των «δυνατών» και την υποταγή των κυριαρχούμενων. Ζούμε σε εποχές με επίφαση δημοκρατίας αλλά με τεράστιο έλλειμμα πραγματικής δημοκρατίας και σεβασμού των αναγκών, απόψεων ή απλά επιθυμιών των συνανθρώπων μας. Η ωμή επιβολή, ο απ-ανθρωπισμός των σχέσεων και η θυματοποίηση τείνει να γίνει ο κανόνας.

Συγκλονιστικό παράδειγμα η πρόσφατη δολοφονία μιας νεαρής φοιτήτριας. Η αντίδρασή της στις επιλογές των δραστών, η άρνηση της τους εξόργισε, με αποτέλεσμα την δολοφονία της με τραγικό τρόπο. Και η πικρή γεύση που μένει, αφορά στα κυρίαρχα πρότυπα του «αρσενικού», διάδοχης αντίληψης μιας βαθειά πατριαρχικής κουλτούρας, που τίποτε δεν μπορεί να του αντισταθεί είτε ως φυσική δύναμη επιβολής είτε ως συναισθηματικής και ψυχολογικής πίεσης για συναίνεση παρά την θέληση του θύματος –«αδύνατου». Ο βιασμός ή ο φόνος ή και τα δύο μαζί είναι η φυσική συνέπεια της προσπάθειας εκμηδενισμού του

Άλλου, με στόχο την υποταγή και την αναπαραγωγή της εξουσίας. Οι στατιστικές αναφέρουν 4.500 βιασμούς ετήσια στη χώρα μας χωρίς τις μη καταγεγραμμένες περιπτώσεις λόγω σιωπής των θυμάτων ή της παρασιώπησης λόγω της κοινωνικής πίεσης.

Η Ελένη (και κάθε Ελένη) όμως δολοφονήθηκε τριπλά. Πριν, κατά την διάρκεια του φόνου και μετά από αυτόν. Πριν από τον θάνατό της έχει δολοφονηθεί από τα κυρίαρχα ΜΜΕ και τα σεξιστικά πρότυπά τους. Μετά το τραγικό γεγονός υπήρξε και τρίτη δολοφονία της με διαπόμπευση στο διαδίκτυο με διάφορους χαρακτηρισμούς και «σκύλευση πτώματος», ευτυχώς μέσα σε θύελλα αντιδράσεων από ένα πιο ευαίσθητο κοινό. Η αυτοδιάθεση του σώματος και της επιθυμίας ενός φυσικού υποκειμένου φαίνεται πως δεν ευθυγραμμίζεται εύκολα με τον κανιβαλισμό των ημερών μας.

Η ανάταξη της ελληνικής κοινωνίας και το οριστικό ξεπέρασμα της κρίσης υπέρ των κυριαρχούμενων, δηλαδή της κοινωνικής πλειοψηφίας, έχει άμεση σχέση με μια νέα Παιδεία, με ένα νέο σχολείο σχεδιασμένο πάνω στις σύγχρονες ανάγκες για έναν δικαιότερο κόσμο.

Ένα σχολείο συνεργατικό, δημοκρατικό, ανθρωποκεντρικό, με σεβασμό στη συμβίωση με την φύση, με μεγάλη δόση πολιτισμού, κριτική σκέψη, νέα αναλυτικά προγράμματα και στόχους καθώς και έρευνα που θα αφήνει πίσω μεσαιωνικές αντιλήψεις για τον ρόλο των φύλων, τον ρατσισμό, τον σεξισμό και παθογένειες ετών της ελληνικής κοινωνίας. Μία Παιδεία η οποία δεν θα παράγει θύματα και θύτες αλλά αυτόνομες προσωπικότητες.