Τελικά αποδεικνύεται πως στην Ελλάδα όποιος έχει μαχαίρι τρώει πεπόνι! Τώρα βέβαια, αυτό εφαρμόζεται κάπως διαφορετικά χωρίς τη χρήση μαχαιροπήρουνων, όπως προκύπτει από τη συγκεκριμένη δικαστική απόφαση, η οποία ωστόσο δημιουργεί λανθασμένες εντυπώσεις ως προς την ουσία των γεγονότων. Γιατί

- Το τάισμα των αδέσποτων όχι μόνο δεν απαγορεύεται από κάποια διάταξη ή νομοθέτημα αλλά επιτρέπεται, σύμφωνα με το ν. 4039/2012, όπως αυτός έχει τροποποιηθεί και ισχύει.  

- Η διαχείριση των αδέσποτων ζώων συντροφιάς είναι υποχρέωση των Ο.Τ.Α. και κάθε φιλόζωος-η όταν τα φροντίζει με οποιονδήποτε τρόπο, υποκινούμενος και μόνο από τη συνείδησή του,  απλά τους υποκαθιστά, δικαιολογημένα τις περισσότερες φορές λόγω της ανεπάρκειας αυτών (των Ο.Τ.Α.)

- Η επιλογή του είδους τροφής που χορηγείται από τους φιλόζωους στα αδέσποτα, τις περισσότερες φορές επιβάλλεται από τις οικονομικές  δυνατότητες των πρώτων, με αποτέλεσμα σε περιπτώσεις όπως η συγκεκριμένη, με τη χορήγηση υπολειμμάτων τροφών, να αποτελεί ευκαιρία-πρόκριμα στην προσπάθεια για την εξαφάνιση των αδέσποτων από τον περίγυρο όλων αυτών, των οποίων η υψηλή αισθητική προσβάλλεται από την ύπαρξή τους (των αδέσποτων).    

- Η ελληνική νομοθεσία προβλέπει την ύπαρξη αδέσποτων σε αστικές και άλλες περιοχές σε αντίθεση με την αντίστοιχη άλλων κρατών, για κάποιους λόγους βέβαια που αφορούν στη διαφορετική νοοτροπία και κουλτούρα του κάθε λαού που δημιουργεί τα αδέσποτα, των οποίων τη νομοθεσία αυτή και επικαλούνται όλοι οι μισόζωοι. Αυτό βέβαια θα πρέπει να γίνει συνείδηση καθενός,  νομομαθούς ή μη, έτσι ώστε να αποφεύγεται κάθε προσπάθεια, άμεση ή έμμεση, για τον εξοστρακισμό τους (δυστυχώς των αδέσποτων εννοώ).

 - Πιο συγκεκριμένα, το τάϊσμα ανεμβολίαστων και με ψωρίαση αδέσποτων ζώων προφανώς και δεν είναι αδίκημα ούτε και μπορεί να αποτελεί μομφή για αυτούς που το κάνουν, παρά γι’αυτούς που το καταγγέλλουν.  Γιατί, πέραν από την έλλειψη ανθρωπιάς, καταδεικνύει και ρατσιστική νοοτροπία και μάλιστα όχι καθ’υπερβολή ως προς τον επιθετικό προσδιορισμό, όπως ο όρος έχει επικρατήσει και χρησιμοποιείται επί ματαίω και  κατά το δοκούν. Άλλωστε, τίνος μέλημα και καθήκον είναι η διαχείριση, με προτεραιότητα μάλιστα, όσων αδέσποτων βρίσκονται σε τέτοια κατάσταση  και ποιες οι σχετικές ενέργειες προς αυτή την κατεύθυνση  στον αρμόδιο δήμο των οχλούμενων γειτόνων; Από τι ενοχλούνται αυτοί περισσότερο, από την άθλια εικόνα των ζώων ή από την προκαλούμενη από τη σίτισή τους  ρύπανση; Γιατί, ναι μεν τα αποφάγια που διατίθενται ως τροφή σε αδέσποτα μπορούν να αποτελέσουν πηγή ρύπανσης, αλλά δίπλα στους υπέρχειλους από σκουπίδια κάδους τι άλλο αποτελούν άραγε παρά μία ευκαιρία για επιλεκτικά υστερική εκδήλωση μανίας υγιεινής;

Υ.Γ. Προτείνω ανεπιφύλακτα οι συγκεκριμένες κυρίες, όπως και κάθε άλλος φιλόζωος της περιοχής, να σπεύσουν να ταΐζουν τα συγκεκριμένα αδέσποτα σε τακτικότατη βάση με ξηρά τροφή, ΑΠΟΛΥΤΑ ΝΟΜΙΜΑ, χωρίς έτσι να ρυπαίνουν το περιβάλλον και ως εκ τούτου να μπαίνουν σε νομικές περιπέτειες, μπαίνοντας ωστόσο στα ρουθούνια των μεγαλοαστών, νομομαθών ή μη, που ενοχλούνται από την συνύπαρξη με κατώτερα όντα στο αποκλειστικά δικό τους (κατά τη γνώμη τους) περιβάλλον.      

 Γ. Γ. Κοτσίλης