Σήμερα, ενόψει της παγκόσμιας ημέρας Ατόμων με Αναπηρία, δράττουμε τη ευκαιρία να σας πούμε λίγα λόγια για την αναπηρία και τη διαφορά των όρων «αναπηρία» και «άτομα με ειδικές ανάγκες», καθώς και για τη σημασία που έχει η ευαισθητοποίηση όλων μας απέναντι στα άτομα που τη βιώνουν.

Πρώτα από όλα ας δούμε τη διαφορά ανάμεσα στον όρο «αναπηρία» και «ειδικές ανάγκες».

«Αναπηρία» νοείται η όποια διαφοροποίηση στη γνωστική, συναισθηματική και κοινωνική ανάπτυξη του ατόμου, εξαιτίας διανοητικών προβλημάτων, αισθητηριακών διαταραχών και διάχυτων αναπτυξιακών διαταραχών καθώς και στέρησης ερεθισμάτων από το περιβάλλον.

Ο όρος «ειδικές ανάγκες» για κάποια χρόνια αντικατέστησε τον όρο «αναπηρία», παρόλα αυτά τα τελευταία χρόνια τείνει να μην χρησιμοποιείται μιας και έχει διαπιστωθεί πως οι ανάγκες των ανθρώπων είναι κοινές, ανεξάρτητα από το ανεμφανίζουν δυσκολίες ή όχι.

Ας υποθέσουμε πως υπάρχουν δύο άτομα: το ένα είναι σε θέση να περπατά, ενώ το άλλο για τη μετακίνησή του χρησιμοποιεί αναπηρικό αμαξίδιο. Και τα δύο άτομα θέλουν να μεταβούν στο δεύτερο όροφο ενός κτηρίου (ανάγκη). Ο μεν πρώτος μπορεί να μεταβεί είτε από τα σκαλιά, είτε από το ασανσέρ, ο μεν δεύτερος μπορεί να χρησιμοποιήσει μόνο το ασανσέρ. Εύκολα καταλαβαίνουμε πως η ανάγκη και για τα δύο άτομα είναι κοινή, απλά διαφοροποιείται το μέσο.

Τα άτομα που βιώνουν οποιαδήποτε μορφή αναπηρίας πολλές φορές έρχονται αντιμέτωπα με την έλλειψη αποδοχής από τον κοινωνικό περίγυρο, ακόμα και από την ίδια τους την οικογένεια. Επίσης, βιώνουν ελλιπή ή απούσα μέριμνα εκ μέρους της πολιτείας.

Ο καθένας μας, εκ μέρους της κοινωνίας, καλό θα ήταν να αποδέχεται τα άτομα με αναπηρία και λέγοντας να αποδέχεται δεν εννοούμε απαραίτητα την υλική βοήθεια (π.χ. χρήματα) σε κάποιον Σύλλογο Ατόμων με Αναπηρία. Η οικογένεια και το σχολείο παίζουν το σημαντικότερο ρόλο σε αυτή την διαδικασία. Μια απλή ενημέρωση σε σχέση με την αναπηρία από τον γονέα ή το δάσκαλο θα συνέβαλε σημαντικά στην αποφυγή ενός ρατσιστικού σχολίου από ένα παιδί σε ένα παιδί με αναπηρία, στην παιδική χαρά ακόμα και στο χώρο του σχολείου. Η πολιτεία από την πλευρά της οφείλει να παρέχει ίσα δικαιώματα στην εκπαίδευση και την εργασία.

Κλείνοντας, θα μπορούσαμε να αναφέρουμε την άποψη ότι κανένας από εμάς δεν είναι υποχρεωμένος να αποδεχτεί τα άτομα με αναπηρία, αλλάοφείλει να δεχτεί πως αποτελούν μια αρκετά μεγάλη μερίδα της κάθε πολιτείας, πρέπεινα τα δέχεται και να συμβιώνει αρμονικά μαζί τους. Ας μην ξεχνάμε, πως, δυνητικά, όλοι θεωρούμαστε άτομα με αναπηρία!