Συμπληρώνονται 30 χρόνια από τότε που η Μελίνα Μερκούρη οραματίστηκε και δημιούργησε το θεσμό των Δημοτικών Περιφερειακών Θεάτρων.
Την Πέμπτη 21 Αυγούστου ο απερχόμενος Δήμαρχος κος Κοτρωνιάς, με καλεσμένους δύο πρώην δημάρχους τον κο Παπαδήμα και κο Ντελή, έχουν καλέσει τα ΜΜΕ της πόλης με αφορμή τα 30 χρόνια ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης.
ΔΗΠΕΘΕ. Κοιτίδες Τέχνης και Πολιτισμού από άκρη σε άκρη σε ολόκληρη την Ελλάδα. Φυτώρια ηθοποιών και καλλιτεχνών αλλά ακόμη και εκπαιδευμένων θεατών. Εστίες δημιουργίας και φορείς εκπαίδευσης. Κι αναρωτιόμαστε….. τα καταφέραμε; Πέτυχε το πείραμα; Έγινε κτήμα της κάθε Τοπικής κοινωνίας όλο το παραπάνω; Αγκαλιάστηκε από τοπικούς άρχοντες και πολίτες;
Έχουμε φωτεινά παραδείγματα Δημοτικών Περιφερειακών Θεάτρων που αποτελούν όντως φάρους και φυτώρια και εστίες. Αλλά έχουμε και παραδείγματα οκνηρίας , κακοδιαχείρισης και μιζέριας.
Κι ερχόμαστε σήμερα στην εποχή της κρίσης στην Ελλάδα που ότι δεν αποφέρει ευρώ πρέπει να κλείσει. Ότι δεν έχει κέρδος είναι προβληματικό. Περί κοινωνικού κράτους δεν το συζητάμε …. Ψιλά γράμματα. Το ότι οι Τέχνες και ο Πολιτισμός σε όλες τις χώρες και σε όλες τις εποχές έπρεπε να στηρίζονται και να επιχορηγούνται ξεχάστηκε.
Ξαφνικά μας έπιασε η πρεμούρα να εξοικονομήσουμε χρήματα και έχοντας αυτό ως μπούσουλα την πέφτουμε στην εκπαίδευση, στην υγεία και στον πολιτισμό. Τα εύκολα θύματα. Αλλά αυτή η τακτική κοντεύει να μας οδηγήσει στο Μεσαίωνα.
Υπάρχουν λύσεις για όλα. Θέληση μόνο δεν υπάρχει και όρεξη για δουλειά. Ένα Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο δε γίνεται να λειτουργεί με δημοσιουπαλληλική αντίληψη και νοοτροπία. Πρέπει να λειτουργεί με τους όρους όλων των Θεάτρων όπου δεν υπάρχουν ωράρια, δεν υπολογίζεται κούραση και εξάντληση σωματική και ψυχική.
Υπολογίζεται μόνο η αγάπη για το Θέατρο και τις Τέχνες και η διάθεση για προσφορά. Πάνω απ΄ όλα ο Πολιτισμός. Ακόμα και πάνω από το προσωπικό συμφέρον και από τα προσωπικά όρια.
Οι συνεργασίες Δημοτικών Περιφερειακών Θεάτρων με ιδιωτικά Θέατρα ή με άλλα ΔΗΠΕΘΕ έδειξαν στο πρόσφατο παρελθόν ότι αποτελούν μια λύση στα οικονομικά αδιέξοδα.
Αλλά πρέπει να γίνει και η σχετική εξοικονόμηση χρημάτων. Γιατί ένα ΔΗΠΕΘΕ πρέπει να έχει Διευθυντή που και χρήματα πολλά απαιτεί η θέση του και πολύ συχνά η επιλογή του γίνεται με κομματικά και όχι με καλλιτεχνικά κριτήρια;
Αφού όλη τη δουλειά την κάνουν οι υπάλληλοι. Υπάρχει και ένα συμβούλιο που θα μπορούσε άνετα να λειτουργήσει αποτελεσματικά στην οργάνωση και στην αποτελεσματικότητα. Αλλά ο προσωποκεντρισμός που θεσπίστηκε ως πυλώνας εξουσίας τις τελευταίες τετραετίες στο Δήμο μας δε θα μπορούσε να αφήσει ανέπαφο και το ΔΗΠΕΘΕ.
Έχουμε αυτή την τρομερή ικανότητα στην Ελλάδα να υποβαθμίζουμε μόνοι μας και να καταστρέφουμε ότι θα μπορούσε να μας πάει μπροστά και να μας κάνει να ξεχωρίσουμε.
Είναι μια καλή ευκαιρία τώρα που αναλαμβάνει νέα Δημοτική Αρχή να ξεκινήσει και μια νέα εποχή για το δικό μας ΔΗΠΕΘΕ. Αναδιοργανώνοντας το ήδη υπάρχoν , αξιοποιώντας το ντόπιο δυναμικό και τους αξιόλογους νέους καλλιτέχνες της πόλης μας και τα νέα παιδιά και εγκαταλείποντας πολιτικές και στάσεις σύμφωνα με τις οποίες τα παιδιά καταστρέφουν ένα θέατρο….. τα παιδιά πρέπει να κάνουν το Θέατρο σπίτι τους…. Κι ας σπάσουν και κανένα κάθισμα, κι ας ξηλώσουν και κανένα γαζί απ΄ τις κουρτίνες…. Και οι μαραγκοί και οι γαζώτριες πρέπει να ζήσουν κι αυτές.
Γιώργος Παπασταμούλος
Δημοσιογράφος, μέλος ΕΣΠΗΤ
