Η επίσημη θέση του ΤΕΕ για τα μεγάλα έργα στην περιοχή μας όπως τουλάχιστον εκφράστηκε στην προχθεσινή συνεδρίαση της Διοικούσας Επιτροπής τόσο από τον πρόεδρο του Επιμελητηρίου Αποστόλη Καραναστάση, όσο και από τα υπόλοιπα μέλη του συμβουλίου είναι ότι τα σχέδια των παραχωρησιούχων που ικανοποιούνται απόλυτα και χωρίς να προβάλλονται αντιρρήσεις από την πολιτική ηγεσία του υπουργείου Υποδομών, θίγουν κατάφωρα τα συμφέροντα της τοπικής κοινωνίας.

Ο προβληματισμός της Διοίκησης του ΤΕΕ σε σχέση με την εξέλιξη των έργων του ΠΑΘΕ και του Ε-65 συνοψίζεται στη φράση ότι “άλλα περιμέναμε και άλλα βλέπουμε να γίνονται”. Οι βασικές τους ενστάσεις αφορούν τους κόμβους που κατασκευάζονται και που φαίνεται να αποκόπτουν την πόλη της Λαμίας από τα προσδοκώμενα οφέλη μιας μελλοντικής ανάπτυξης.

Εαν συμβαίνει αυτό και οι φόβοι του Επιμελητηρίου είναι αληθινοί εύλογα γεννιέται σε πολλούς η απορία γιατί ανησυχεί μόνο το ΤΕΕ και δεν έχει ξεσηκωθεί ακόμη σύσσωμη η τοπική κοινωνία με τους θεσμικούς της φορείς και εκπροσώπους και με τα άλλα Επιμελητήρια και τις παραγωγικές τάξεις.

Εάν οι αναθεωρημένες και ψηφισμένες από το ελληνικό κοινοβούλιο συμβάσεις παραχώρησης φαλκιδεύουν ανοιχτά και προκλητικά το δικαίωμα της τοπικής κοινωνίας να συμμετέχει και αυτή στα οφέλη της ανάπτυξης που υποτίθεται θα δημιουργήσει ο εκσυγχρονισμός του οδικού δικτύου της Περιφέρειας με την κατασκευή  σύγχρονων κλειστών αυτοκινητοδρόμων, τότε στην περίπτωση αυτή δικαιούται ο κάθε πολίτης να αναρωτηθεί γιατί οι τοπικοί βουλευτές, οι Δήμαρχοι, η Περιφέρεια και όλοι οι πολιτικοί και κοινωνικοί φορείς του τόπου αδράνησαν και δεν φρόντισαν να ενημερωθούν έγκαιρα για τις τροποποιήσεις και τις αλλαγές στο σχεδιασμό των έργων ώστε να προλάβουν δυσμενείς εξελίξεις για την τοπική κοινωνία.

Θύματα ενός ιδιότυπου πολιτικού επαρχιωτισμού που λειτουργεί για πολλά χρόνια και παράγει αρνητικά αποτελέσματα για την περιοχή μας, οι πολίτες είναι καταδικασμένοι μέσα στην κρίση να υφίστανται και τις οδυνηρές συνέπειες επιλογών που γίνονται από την κεντρική εξουσία χωρίς δυνατότητα παρέμβασης από τους θεσμικούς φορείς της Περιφέρειας.

Ωστόσο στο θέμα των μεγάλων οδικών αξόνων αν δεν κάνουμε λάθος η κατασκευή κλειστού αυτοκινητοδρόμου στο «καταραμένο» πέταλο του Μαλιακού ήταν και παραμένει βασικό αίτημα των τοπικών κοινωνιών. Ας μην ξεχνάμε ότι η τοπική κοινωνία με τους θεσμικούς της παράγοντες ήταν αυτή που αγωνίστηκε και διεκδίκησε την κατασκευή κλειστού αυτοκινητοδρόμου με το σκεπτικό ότι ήταν ο μοναδικός τρόπος για να απαλλαγεί  η Ελλάδα από το Μολώχ της ασφάλτου με τις δεκάδες ανθρωποθυσίες και το δυσβάστακτο φόρο αίματος που πλήρωνε κάθε χρόνο, δυστυχώς όμως το μεγαλύτερο κόστος των διοδίων το πληρώνει μόνο η Φθιώτιδα.

Με τη διαφορά ότι τότε που διεκδικούσαμε τα αυτονόητα δεν περνούσε από το μυαλό μας η νέα  πραγματικότητα των διοδίων και του κόστους που θα καλούμασταν να πληρώσουμε με την κατασκευή και ολοκλήρωση των μεγάλων έργων. Η αλήθεια είναι ότι αργήσαμε να το καταλάβουμε και αντιδρούμε με καθυστέρηση στις αποφάσεις και τα σχέδια κυβέρνησης και εταιρειών. Διότι όλα αυτά κρίθηκαν σε δύο επίπεδα.

Την πρώτη φορά όταν το ελληνικό δημόσιο αποφάσιζε τον τρόπο κατασκευής των έργων υπογράφοντας συμβάσεις παραχώρησης με συγκεκριμένες εταιρείες και τη δεύτερη φορά όταν με υπαιτιότητα δική του τα έργα καθυστερούσαν και για να συνεχιστούν και να ολοκληρωθούν αποφάσιζε την αναθεώρηση των συμβάσεων και την καταβολή αποζημιώσεων στις κατασκευάστριες εταιρείες.

Την πρώτη φορά κυβέρνηση ήταν η Νέα Δημοκρατία και υπουργός Υποδομών (ΥΠΕΧΩΔΕ λεγόταν ακόμη τότε) ήταν ο Γιώργος Σουφλιάς, ενώ τη δεύτερη φορά έχουμε συγκυβέρνηση με υπουργό Υποδομών τον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη. Για τις διαπραγματεύσεις αυτές μάλιστα και τις τελικές συμφωνίες του ελληνικού δημοσίου με τους αναδόχους των έργων γράφτηκαν πολλά στις εφημερίδες και γενικά ήταν από τα θέματα που πήραν ευρεία δημοσιότητα λόγω και των αντιδράσεων που υπήρξαν από το κίνημα κατά των διοδίων.

Δεν μπορούν δηλαδή οι τοπικοί φορείς να προβάλλουν ως δικαιολογία το επιχείρημα ότι “δεν ήξεραν”. Τα ήξεραν όλα. Απλούστατα αδιαφόρησαν. Επίμονα το ΤΕΕ ζητούσε από το 2005 επί προεδρίας του Στέλιου Ζαχαρόπουλου “να συνδεθούν οι εθνικές μας υποδομές με την ανάπτυξη της Περιφέρειας’’. Δυστυχώς οι ανησυχίες τους έβρισκαν σε  τοίχο αδιαφορίας και αμεριμνησίας! Άλλωστε συνηθισμένοι είμαστε να μας προλαβαίνουν τα γεγονότα. Δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι όπως πάντα περιμένουμε να γίνει κάποιο θαύμα!

 Χρήστος Αλεξανδρής