(Του Παναγιώτη Κουτσοπίνη)
«Κεντροαριστερά» & ΔΗΜ.ΑΡ.
Η κοινωνία χρειάζεται όραμα και ειδικά στις δύσκολες στιγμές.
Δεν χρειάζεται «γυρολόγους» και αριβίστες της πολιτικής.
Πολύ δε περισσότερο δεν χρειάζεται όρους κενού ιδεολογικοπολιτικού περιεχομένου όπως το ευφυολόγημα «κεντροαριστερά».
Κεντροαριστερά μπορεί να είναι μια κυβέρνηση συνεργασίας, συμφωνημένου κυβερνητικού προγράμματος, από κόμματα βασικά φιλελεύθερης ιδεολογίας και από κόμματα βασικά σοσιαλιστικής ιδεολογίας.
Μερικοί μπορεί ακόμα να πιστεύουν, ως έχουν δικαίωμα, ότι το ΄89 μαζί με το τείχος κατέρρευσαν και οι ιδεολογίες και ότι ήρθε το τέλος της ιστορίας που ευαγγελίζονταν ορισμένοι νεοφιλελεύθεροι θεωρητικοί.
Η Δημοκρατική Αριστερά που συνιδρύσαμε είναι κόμμα βασικά σοσιαλιστικής ιδεολογίας και οικολογικής ευαισθησίας. Άσχετα αν παρέλασαν και προβλήθηκαν στη ΔΗΜΑΡ άτομα καθαρά φιλελεύθερη έως και νεοφιλελεύθερη ιδεολογία, άτομα που κατέληξαν σε κόμματα του ιδεολογικού τους προσανατολισμού ως στο φυσικό τους χώρο.
Η ταύτιση που επιχειρούν ορισμένοι του όρου κεντροαριστερά με την σοσιαλδημοκρατία είναι πολιτικά άστοχη και ιδεολογικοπολιτικά κενή περιεχομένου ( και διερωτώμαι ποιας σοσιαλδημοκρατίας ??? πχ του Πάλμε ή του Μπλέρ ???)
Η σοσιαλδημοκρατία έχει ιδεολογική αναφορά, βασικά σοσιαλιστικής ιδεολογίας και πολιτικό στίγμα διαβαθμίσεων της μαρξιστικής θεωρίας της αριστεράς.
Δυστυχώς στις θέσεις αναφέρεται, μεταξύ των άλλων, ότι είμαστε κόμμα και της κεντροαριστεράς και σε άλλο σημείο αναφέρεται ότι θέλουμε να συμμετέχουμε στο σχηματισμό της κεντροαριστεράς…
Νομίζω ότι πρέπει να το προσέξουμε περισσότερο αυτό το σημείο…
Η φθίνουσα πορεία της Δημοκρατικής Αριστεράς και το 1,2%.
Νομίζω όμως ότι πρέπει να διευρύνουμε την αξιολόγηση για όλη την πορεία του κόμματος, από την ίδρυση, το πρώτο συνέδριο και μετά… Όταν αλλάξαμε «δύο φορές πρόσωπο/πουκάμισο» για να προσγειωθούμε από το δημοσκοπικό 16-18% στο 6,2%, το οποίο εάν δεν ήταν μια ήττα, ήταν τουλάχιστον μία ένδειξη, ένα σημαντικό σύμπτωμα, των ποιοτικών στοιχείων και της ανεπάρκειας αυτών που είχαν την ευθύνη για την πορεία του κόμματος…
Η πτωτική πορεία της Δημοκρατικής Αριστεράς αρχίζει το 2011 όταν το Αριστερά άρχισε να διολισθαίνει δεξιόστροφα και όταν το Δημοκρατική στην πράξη, στην λειτουργία του κόμματος, δημιουργούσε τουλάχιστον ερωτηματικά.
Η απογοήτευση από την δεξιόστροφη διολίσθηση, την ασάφεια του λόγου και παρουσιάζοντας προς τα έξω πρόσωπα που ήταν χρεωμένα στην πολιτική τους πορεία με συμπεριφορές και διαδρομές, δημιουργούσαν εύλογα ερωτηματικά για το ποια είναι η Δημοκρατική Αριστερά, για που το πάει.
Αυτό οδήγησε αρκετά στελέχη και την πλειονότητα των ψηφοφόρων μακριά από το κόμμα.
Θεωρώ ότι κάποιοι πρέπει να αναλάβουν την ευθύνη για το ότι οι προσδοκίες και οι ελπίδες, οι οποίες δημιουργήθηκαν στην ελληνική κοινωνία από τις διακηρύξεις και τις ιδρυτικές θέσεις της ΔΗΜ.ΑΡ τόσο γρήγορα μαράζωσαν …
Την ευθύνη της πορείας είχε η ηγεσία μεταξύ του 1ου και του 2ου συνεδρίου, από το επίπεδο που φυσικά αναλογεί στον καθένα, εκ της θέσεως και του ρόλου.
Χάθηκε και το Δημοκρατική και το Αριστερά σε μια προσπάθεια να μεταλλαχθεί σε κεντροαριστερά.
Χωρίς να αναφέρεται και να προβάλλεται το όραμα - ο στόχος για μια άλλη κοινωνία με ουσιαστική και λειτουργούσα δημοκρατία, για μια κοινωνία του δημοκρατικού σοσιαλισμού.
Χωρίς την αρμόζουσα επιθετική πολιτική με τον καθαρό λόγο και τις διαχωριστικές γραμμές.
Αυτά την στιγμή που η κοινωνία λόγω των επιδεινούμενων οικονομικών συνθηκών ήταν αναμενόμενο να ριζοσπαστικοποιείται, η Δημοκρατική Αριστερά παρουσίαζε μία συντηρητικοποίηση εισάγοντας στο λεξιλόγιό της τον κενό συγκεκριμένου ιδεολογικοπολιτικού περιεχομένου όρο «κεντροαριστερά» και στο πολιτικό της προσωπικό «σημιτομπλεριστές».
Πρέπει να τολμήσουν να μιλήσουν οι θεωρούντες τον εαυτό τους «μαιτρ της πολιτικής και της επικοινωνίας» και το κυρίαρχο «κονκλάβιο» μεταξύ 1ου και 2ου συνεδρίου, πως κατόρθωσαν να αποσυντονίσουν την ΔΗΜ.ΑΡ από την κοινωνία και να την πάνε από το δημοσκοπικό 16-18% στο 6%…με κυρίαρχο υπεύθυνο του πολιτικού σχεδιασμού έναν παλιό τους γνώριμο… ο οποίος όταν ήρθε στην ΔΗΜ.ΑΡ. είπε ότι ήρθε σπίτι του,… για να πάει εντός ολίγου παραπέρα να φυτέψει την «ελιά»…
Έχουν ευθύνη όμως και τα εκτός «κοκλαβίων μικρομεσαία στελέχη δεύτερης και τρίτης γραμμής» αλλά και τα μέλη της ΔΗΜΑΡ που την άφησαν στα χέρια των επαγγελματιών της πολιτικής και των μηχανισμών αναπαραγωγής του παλαιοκομματικού τρόπου λειτουργίας και πολιτικής πρακτικής.
Άφησαν τα "ηγετικά " κονκλάβια να συνεδριάζουν, να συμβιβάζουν και να σχεδιάζουν...
Όπως "τον παλιό καλό καιρό"... με τον γνωστό παλαιοκομματικό τρόπο...
Να διαβουλεύονται και να συναντώνται σε κλειστά γραφεία... με τον τρόπο που ξέρουν τόσο καλά...για την επιβίωσή τους και την αναπαραγωγή τους…
Την στιγμή που η τεχνολογία και τα οικονομικά του κόμματος έδιναν τις προϋποθέσεις να γίνει πράξη το ιδρυτικό μας σύνθημα «κόμμα των μελών, κόμμα ανοικτό στην κοινωνία».
Ίσως ο κομματικός μικρόκοσμος των γραφείων και των τηλεπαραθύρων, σε συνδυασμό με την εύλογη και ανθρώπινη αγωνία τους για την επαγγελματική τους πολιτική επιβίωση και την πολιτική σταδιοδρομία των κατ επάγγελμα πολιτικών , έκαναν να ξεχνούν ότι η κοινωνία βλέπει και πληροφορείται όσο κι αν θέλουν να κρύβονται.
Η κοινωνία αντιλαμβάνεται αρκετά από τις πιρουέτες και τους χαμαιλεοντισμούς ορισμένων… από τα διοχετευμένα-διαρρεύσαντα στον τύπο και στα ΜΜΕ.
Ίσως ξέχασε η ηγετική ομάδα ότι οι «υπήκοοι» τέλειωσαν ή τελειώνουν.
Ίσως δεν αντιλήφθηκε ότι οι υπάκουοι «υπήκοοι» της εποχής του «ελέω Θεού βασιλεύς» και της εποχής «…είπε το Κόμμα» οδεύουν προς εξαφάνιση ή δεν υπάρχουν πλέον…
Ίσως δεν είχε την δυνατότητα να αντιληφθεί ότι οι "ρομαντικοί του χώρου" πήραν το μάθημα... γιατί ιστορικά ήταν πολλά τα παθήματα...ότι έμαθαν να βλέπουν…και πίσω από τις κλειστές πόρτες... και τώρα πλέον κρίνουν διότι δεν είναι υποχρεωτικά και αφελείς…
Το αύριο της ΔΗΜ.ΑΡ.
Την Δημοκρατική Αριστερά την έχει ανάγκη η κοινωνία και ένα κομμάτι αυτής θα μας ακολουθήσει, αν ξαναβρούμε αυτή την ΔΗΜΑΡ που ιδρύσαμε, και δεν πελαγοδρομούμε με παλαιοκομματικές μεθόδους και πολιτικάντικες «κεντροαριστερές» πιρουέτες του τύπου Ένωση Κέντρου ή ΠΑΣΟΚ που μπορεί να πήρε την πλειοψηφία αλλά τα αποτελέσματα είναι τα θλιβερά και γνωστά για την πορεία του τόπου.
Πάμε στο έκτακτο συνέδριο προασπιζόμενοι την αυτοτέλεια της Δημοκρατικής Αριστεράς, τις πολιτικές αλλά και τις ηθικές αξίες των διακηρύξεων της ιδρύσεώς μας, την αισθητική του πολιτικού πολιτισμού.
Αρκετά με τους συμβιβασμούς και την αναβλητικότητα.
Κανείς δεν ενδιαφέρεται για ένα κόμμα που συζητά τίνος κόμματος, ποιά συνιστώσα θα αποτελέσει.
Εάν θέλουμε να υπάρξουμε ως κόμμα (όχι ως συνιστώσα, τάση, πολιτικό φόρουμ ή ό,τι άλλο) πρέπει να διεκδικήσουμε τον αυτόνομο χώρο μας απέναντι σε όλους τους άλλους και μια οριοθετημένη ιδεολογικοπολιτική ταυτότητα.
Επί τω έργω, λοιπόν, φίλοι Δημαρίτες…
Για να υπάρχει ελπίδα ανάταξης του εγχειρήματος που ξεκινήσαμε.
Με αφετηρία τις ιδρυτικές μας διακηρύξεις.
Με τον εκδημοκρατισμό της λειτουργίας του κόμματος και το άνοιγμά του στην κοινωνία.
Το έκτακτο συνέδριο είναι η μεγάλη και ίσως η μοναδική ευκαιρία που απομένει.
Παναγιώτης Κουτσοπίνης
