Βαρύγδουπες αλλά και ουτοπικές φαντάζουν οι εξαγγελίες του Υπουργείου Παιδείας και δια βίου μάθησης με τις οποίες άνοιξε τρίμηνο διάλογο για τις αλλαγές στην δευτεροβάθμια αλλά και τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ο χαρακτηρισμός «εξιτήριο από την κρίση» από τον Πρωθυπουργό αναφερόμενος στις αλλαγές στην Παιδεία, είναι μάλλον υπερβολικός, αν αναλογιστεί κανείς την επικρατούσα κατάσταση στο χώρο.

Το Ελληνικό Πανεπιστήμιο που καλείται να βαδίσει στα χνάρια των διεθνών ανώτατων ιδρυμάτων, αντιμετωπίζει σοβαρότατα προβλήματα χρηματοδότησης, προσκόπτοντας, έτσι, η λειτουργία του πρωτίστως σε πρακτικά ζητήματα. Επιπλέον, η αλόγιστη δράση των κομματικών παρατάξεων στους κόλπους της ακαδημαϊκής κοινότητας υπονομεύει οποιαδήποτε απόπειρα αλλαγής του διοικητικού καθεστώτος των πανεπιστημίων.

Τα σημαντικότερα όμως προβλήματα εντοπίζονται στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Παρατήρησα πως το Υπουργείο είναι εξαιρετικά προσεκτικό και φειδωλό στις δηλώσεις του για τις επερχόμενες αλλαγές τόσο στο Λύκειο όσο και στο σύστημα αξιολόγησης και εισαγωγής στην Ανώτατη Εκπαίδευση. Άραγε, η τρίμηνη διαβούλευση θα οδηγήσει σε ένα πιο συγκεκριμένο πλαίσιο για την Παιδεία, απαλλάσσοντας από παθογένειες δεκαετιών ή μήπως θα αποδειχτεί ένας προσχηματικός διάλογος προκειμένου να αμβλυνθούν οι αντιδράσεις των εμπλεκόμενων φορέων;

Το σύγχρονο σχολείο ταλανίζεται όχι μόνο από σοβαρότατες ελλείψεις στην υλικοτεχνική υποδομή, αλλά κρατείται και από νοοτροπίες που υπονομεύουν την ποιότητα της παρεχόμενης «δημόσιας, δωρεάν» παιδείας «εκ των έσω». Έτσι, όταν με τις συγχωνεύσεις των τμημάτων και την αύξηση του αριθμού των μαθητών ανά τμήμα, ο διορισμένος εκπαιδευτικός υπόσχεται «κατ’ ιδίαν» ή σε «κλειστά γκρουπ» φροντιστηριακή υποστήριξη, είναι αδύνατον ο ίδιος άνθρωπος να συνεργαστεί με την πολιτεία για την βελτίωση του εκπαιδευτικού συστήματος. Το ψηφιακό σχολείο, τα τέσσερα βασικά μαθήματα, οι ερευνητικές και συνθετικές εργασίες και οι διαδραστικοί πίνακες που οραματίζεται και επαγγέλλεται η Υπουργός προϋποθέτουν την ανιδιοτελή προσφορά του πραγματικού δασκάλου και όχι την χρησιμοθηρική αντίληψη και τη δυσφορία του δημόσιου λειτουργού, την καχυποψία απέναντι σε ο,τιδήποτε νεωτεριστικό, τη απαρέσκεια του «ξεβολέματος».

Η ιδιωτική παράλληλη εκπαίδευση, όπως αυτή εκπροσωπείται από το νόμιμο φροντιστήριο, μέσω του Συλλόγου ιδιοκτητών Φροντιστηρίων Φθιώτιδας, Φωκίδας , Ευρυτανίας, και όχι μόνο (είμαι σίγουρη πως αρκετοί συνάδερφοι θα συμμετάσχουν στο δημόσιο αυτό διάλογο), θα καταθέσει συγκεκριμένες προτάσεις προκειμένου να συνεισφέρει και στο ελάχιστο στην βελτίωση της ποιότητας αλλά και στην αναβάθμιση της δημόσιας Παιδείας σε όλες τις βαθμίδες.

Αντωνοπούλου Σοφία
Φιλόλογος - Φροντιστής