Με αφορμή το πρόσφατο άρθρο "Πατριώτες στη βουλή, για την Ελλάδα που μας αξίζει (Του Νίκου Τζιόπα)" είναι προφανές ότι προκύπτει η ανάγκη για τεκμηρίωση αναφορικά με ένα τόσο σημαντικό θέμα που συντηρείται επίμονα εδώ και πολύ καιρό και καλλιεργείται συστηματικά από συγκεκριμένους πολιτικούς και ιδεολογικούς επίσημους και ανεπίσημους φορείς. Το θέμα αποκτα μεγαλύτερο ενδιαφέρον και βαρύτητα ιδιαίτερα σε μια περίοδο που οι ιδεολογίες κλονίζονται ή τουλάχιστον καλούνται να επαναπροσδιοριστούν.

Η φερόμενη από εθνικιστικούς και ακροδεξιούς - και όχι πατριωτικούς ή εθνικούς κύκλους όπως αρέσκονται να αυτοπροσδιορίζονται - κύκλους ως επικράτηση της αριστεράς στον 20ο αιώνα και η ως εκ τούτου καταστροφή του νεοελληνικού κοινωνικού ιστού και πολιτισμού, αποτελεί έναν ακόμα αστικό μύθο όπως ορίζεται το φαινόμενο από την ιστοριογραφική επιστημονική διεθνή κοινότητα. Κι αυτό δεν συμβαίνει επειδή το λέω εγώ ή επειδή έτσι θα μου άρεσε αλλά επειδή τώρα που έχουμε πίσω μας τον 20ο αιώνα με τις κοινωνικές ακρότητες και τους ιδεολογικούς διχασμούς που εξετράφησαν στο πέρασμά του, εχουμε και τη δυνατότητα να κάνουμε με ψυχραιμία μια συνολική αποτίμηση των συσχετισμών και των καταστάσεων που διαμορφώθηκαν και διαμόρφωσαν ταυτόχρονα τα κοινωνικά, πολιτικά αλλά και τα οικονομικά πλαίσια, όπως και το σύστημα αξιών που επικράτησε στη χώρα μας. Παραβλέποντας την δεδομένη επίδραση των διεθνών παραγόντων και εξελίξεων ας επικεντρωθούμε σε μια καθαρά ποσοτική αποτίμηση των πολιτικών δυνάμεων που εδραιώθηκαν στην Ελλάδα στη διάρκεια του αιώνα που πέρασε αποφεύγοντας τις ιδεολογικές τοποθετήσεις ώστε να διασφαλιστεί η αντικειμενική αποτίμηση των συμπερασμάτων που θα συναχθούν μετά την αναφορά στη χαρτογράφηση του πολιτικού τοπίου. Η ποσοτική αυτή αποτίμηση χαρακτηρίζει έυλογα και τα ποιοτικά συμπεράσματα.

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν το συναρπαστικό μας ταξίδι στον 20ο αιώνα της "ιδεολογικής επικράτησης" της αριστεράς στην Ελλάδα...
Ως χρονικό όριο της ποσοτικής έρυνας ας αποδεχτούμε ότι η αριστερά πρωτοεμφανίζεται στην Ελλάδα το 1918 με την ίδρυση του ΣΕΚΕ και μετέπειτα από το 1924 ως ΚΚΕ. Αρα από τα 100 χρόνια πρέπει να αφαιρέσουμε τα 82 περίπου αν θέλουμε να συζητήσουμε για κυριαρχία ή όχι της Αριστεράς.

Ας συνεχίσουμε και ας εξαιρέσουμε κατ΄αρχάς τα τρία δικτατορικά καθεστώτα που επιβλήθηκαν - νομίζω είναι κοινός τόπος ότι δεν επρόκειτο για αριστερές δικτατορίες. Αναφέρομαι στην δικτατορία του Παγκάλου το 1926, την δικτατορία του Μεταξά το 1936 και στην πιο πρόσφατη δικτατορία των συνταγματαρχών το 1967. Η δικτατορία του Παγκάλου διήρκεσε από τις 25 Ιουνίου 1925 - 23 Αυγούστου 1926. Η δικτατορία του Μεταξά διήρκεσε από 4 Αυγούστου 1936 - 20 Απριλίου 1941 με μια μεταμόρφωση από τον Κορυζή τον τελευταίο χρόνο αλλά ήταν απλώς αντικατάσταση ηγεσίας και όχι μορφής πολιτεύματος. Η τρίτη δικτατορία διήρκεσε από το 1967 - 1974 με τον ερχομό του Καραμανλή - αν και είμαι σίγουρος ότι η Ιστορία που δεν έχει παραδώσει ακόμη το πνεύμα της στην αγκαλιά του Μορφέα θα καταγράψει την κοινή διαπίστωση, όπως τείνει να θεμελιωθεί πλέον στη συνείδηση όλων των ανθρώπων και η οποία εκφράζεται τέλεια μέσα από το γνωστό σύνθημα των πολιτών όλων των ηλικιών "Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία η Χούντα δεν τελείωσε το ΄73". Άρα όπως προκύπτει σε διάστημα 82 χρόνων τα 13 και κάτι χρόνια αυταπόδεικτα ανήκουν αποκλειστικά σε ακροδεξιά, εθνικιστικά και φασιστικά καθεστώτα τα οποία λόγω της συνταγματικής εκτροπής που εμπεριέχουν εκ φύσεως δεν πέρασαν απλώς και έφυγαν αλλά άφησαν κληρονομιά δομές ολοκληρωτισμού και τρομοκρατίας πάνω στις οποίες δομήθηκε ο κοινοβουλευτισμός μετέπειτα στην Ελλάδα. Το καθεστώς της 4ης Αυγούστου του Μεταξά το διαδέχθηκαν οι, εξόριστες όμως, κυβερνήσεις Τσουδερού και Παπανδρέου στο Κάϊρο και επίσημα στην Αθήνα οι διορισμένες από τους Ναζί κυβερνήσεις Τσολάκογλου, Λογοθετόπουλου και Ράλλη. Θα συμπεριλάβω τις επίσημες κυβερνήσεις διορισμένες από τους Ναζί στο ακροδεξιό, εθνικιστικό και εθνικοσοσιαλιστικό μέτωπο γιατί ... απλούστατα ήταν κυβερνήσεις διορισμένες από το ναζιστικό καθεστώς Κατοχής. Δεν νομίζω να υπάρχει κάποια αντίρρηση επ΄ αυτού. Αφού διοριστηκαν από τους Ναζί και συνεργάστηκαν με τους Ναζί είναι αυταπόδεικτο ότι δεν μπορούν να ενταχτούν στο μέτωπο της Αριστεράς. Ολα καλά ως εδώ νομίζω. Αυτα κράτησαν μέχρι το 1944 και την Απελευθέρωση. Άρα ας προσθέσουμε στα 13 χρόνια των δικτατορικών ακροδεξιών καθεστώτων και τα 4 σχεδόν των δοσιλογικών εθνικοσοσιαλιστικών κυβερνήσεων που διορίστηκαν από τους Εθνικοσοσιαλιστές των Ναζί (αυτό σημαίνει άλλωστε και Ναζί - ο όρος στα γερμανικα είναι Nationalsozialismus). Πάμε στα 17, από τα 82 χρόνια, που εξετάζουμε, κατίσχυσης φασιστικών και ολοκληρωτικών καθεστώτων στην χώρα μας.

Ας συνεχίσουμε...
Η πρώτη κυβέρνηση μετά την Ναζιστική Κατοχή υπήρξε αυτή του Γ. Παπανδρέου μεταξύ 18 Οκτωβρίου 1944 και 3 Ιανουαρίου 1945. Αντικαταστάθηκε από κυβέρνηση Πλαστήρα (Βενιζελικός αξιωματικός) το 1945 με παρέμβαση από τον - άκουσον άκουσον - Αρχιεπίσκοπο-Αντιβασιλέα Δαμασκηνό! Δυστυχώς κανείς από τους δύο προαναφερθέντες πρωθυπουργούς δεν μπορεί να συμπεριληφθεί με κανένα κριτήριο στο χώρο της Αριστεράς για την οποία ήδη προετοιμαζόταν το έδαφος για τον αφανισμό της με τις διώξεις και εκτελέσεις που ακολούθησαν ενώ ταυτόχρονα μιλάμε για σειρα διορισθέντων κυβερνήσεων από τον Δαμασκηνό μέχρι το 1947. Επρόκειτο για την μετάλλαξη της ακροδεξιάς σε κοινοβουλευτική δεξιά μέσω της μοναρχικής Παλινόρθωσης. Τα ονόματα των πρωθυπουργών:

Πλαστήρας, Βούλγαρης, ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος - Αντιβασιλιάς Δαμασκηνός!!!, Παναγιώτης Κανελλόπουλος, Σοφούλης, Πουλίτσας, Τσαλδάρης. Επειδή αυτές οι κυβερνήσεις εκπορεύτηκαν από μια αφετηρία μοναρχίας αλλά και εξ ορισμού δεν συμπεριλαμβάνονται επίσης στην Αριστερά. Αρα στα ήδη 17 χρόνια προστίθενται άλλα 2 σύνολο 19 μη αριστερών φιλομοναρχικών κυβερνήσεων.
Από το 1947 ως το 1952 έχουμε την εξής διαδοχή βασισμένη πάνω στο κοινοβουλευτικό μοντέλο που προετοίμασε η μοναρχία:
Δημήτριος Μάξιμος, Κωνσταντίνος Τσαλδάρης, Θεμιστοκλής Σοφούλης, Αλέξανδρος Διομήδης, Ιωάννης Θεοτόκης, Σοφοκλής Βενιζέλος, Νικόλαος Πλαστήρας, όλοι εκπροσωπώντας το Λαϊκό κόμμα που είχε σαφείς δεξιούς - συντηρητικούς προσανατολισμούς αλλα και καταβολές, με εξαίρεση τους Διομήδη, Πλαστήρα που εξέφραζαν το χώρο του κέντρου αλλα δεν κυβέρνησαν για πάνω απο εξάμηνο συνολικά. Στα 19 από τα 82 λοιπόν χρόνια από την εμφάνιση της Αριστεράς στην Ελλάδα προστίθενται άλλα 4 σχεδόν συντηρητικών κυβερνήσεων, οι περισσότερες από τις οποίες εξελέγησαν σε κλίμα παρανομίας για την Αριστερά. Είμαστε ήδη στα 23 χρόνια ακροδεξιάς, μοναρχικής και δεξιάς διακυβέρνησης της χώρας.

Η συνέχεια είναι ακόμα πιο ενδιαφέρουσα και επειδή εμφανίζονται στο προσκήνιο οι "εθνάρχες"  και λοιποί σωτήρες "υπερπατριώτες" ας αφήσουμε την Ιστορία να μας οδηγήσει σε μια απολαυστική μέθη ανάκλησης της μνήμης μας:

 

Αλέξανδρος Παπάγος Αρχιστράτηγος στον ελληνοϊταλικό πόλεμο και τον Εμφύλιο, τιμητικά Στρατάρχης (19 Νοεμβρίου 1952 – 4 Οκτωβρίου 1955)
Κωνσταντίνος Γ. Καραμανλής ( 6 Οκτωβρίου 1955 – 29 Φεβρουαρίου 1956 και 29 Φεβρουαρίου 1956 – 5 Μαρτίου 1958)
Κωνσταντίνος Γεωργακόπουλος Πρόεδρος του Ερυθρού Σταυρού, υπουργός του Μεταξά (5 Μαρτίου 1958 – 17 Μαΐου 1958)
Κωνσταντίνος Γ. Καραμανλής (17 Μαΐου 1958 – 20 Σεπτεμβρίου 1961)
Κωνσταντίνος Δόβας,Αντιστράτ ηγος, υπηρετούσε στην Αυλή του Βασιλιά (20 Σεπτεμβρίου 1961 – 4 Νοεμβρίου 1961)
Κωνσταντίνος Γ. Καραμανλής (4 Νοεμβρίου 1961 – 19 Ιουνίου 1963)

Από το 1952 ως το 1963 πόσα χρόνια μας κάνουν; 11 σχεδόν. Με βάση την ήδη καταγραφή και ποσοτική ανάλυση φτάνουμε αισίως στα 34 χρόνια σχεδόν ολοκληρωτικής επικράτησης της Δεξιάς και της Ακροδεξιάς στην Ελλάδα. Απλά να θυμίσω ότι στη διάρκεια της δεκαετίας του ΄50, χιλιάδες Έλληνες έφυγαν ως ματανάστες δούλοι για τη Γερμανία (Γκασταρμπάϊτερ τους αποκάλεσαν δηλ. εργάτης - δούλος χωρίς άλλα δικαιώματα και αποδέκτης ακραίου ρατσισμού), χιλιάδες Έλληνες φυλακίστηκαν για τα πολιτικά τους φρονήματα και χιλιάδες έζησαν ως εξόριστοι στην Τασκένδη μέχρι τη δεκαετία του ΄80. Και όλα αυτα υπό την διακυβέρνηση ενός πολιτικού χώρου που συμβατικά ονομάστηκε Δεξιά, διχάζοντας την ελληνική κοινωνία σε αριστερούς και δεξιούς με όρους που εισήχθησαν από τη θέση που καταλάμβαναν στη Γαλλική Εθνοσυνέλευση μετεπαναστατικά οι παρατάξεις - ας το πουμε έτσι - τον 18ο αιώνα. Αυτά τα 34 χρόνια της δεξιάς διακυβέρνησης - αφού αυτοί οι όροι έχουν υιοθετηθεί, αν και νομίζω ότι ζούμε πια τον θανατό τους - αποτελούν το 1/3 του 20ου αιώνα και με βάση τα 82 χρόνια που είναι αποδεκτά ως πλαίσιο σε σχέση με την εμφάνιση της Αριστεράς, αποτελούν ακόμα μεγαλύτερο ποσοστό.

Όμως το ταξίδι - δυστυχώς για τους θιασώτες της άποψης ότι η Αριστερά ευθύνεται για την κατάσταση της χώρας σήμερα αλλά και στο παρελθόν - έχει συνέχεια...

Βρισκόμαστε στα 1963 λοιπόν. Με ένα σύντομο διάλειμμα - χάρις στις αποστασίες των βουλευτών της Ενωσης Κέντρου (Μητσοτάκης ο αρχάγγελος της αποστασίας) - από τις 8 Νοεμβρίου 1963 – 30 Δεκεμβρίου 1963, και από τις 30 Δεκεμβρίου 1963 – 18 Φεβρουαρίου 1964 κερδίζοντας 2 εκλογές κυβέρνησε ο Γ. Παπανδρέου για περίπου 4 μήνες έχοντας ενσωματώσει είναι η αλήθεια ένα κομματι της Αριστεράς που αναζητούσε νόμιμη πολιτική έκφραση, αλλά και πάλι δεν μπορείς να ορίσεις την Ενωση Κέντρου ως Αριστερά επ΄ουδενί. Η συνέχεια:

Γεώργιος Αθανασιάδης-Νόβας Προερχόμενος από την ΕΚ, "Αποστάτης" 15 Ιουλίου 1965 – 20 Αυγούστου 1965

Ηλίας Τσιριμώκος Προερχόμενος από την ΕΚ, "Αποστάτης",  20 Αυγούστου 1965 - 17 Σεπτεμβρίου 1965

Στέφανος Στεφανόπουλος, Προερχόμενος από την ΕΚ, "Αποστάτης", 17 Σεπτεμβρίου 1965 – 22 Δεκεμβρίου 1966

Παναγιώτης Κανελλόπουλος, ΕΡΕ, 3 Απριλίου 1967 – 21 Απριλίου 1967

Όλες αυτές οι σύντομες θητείες μεταβατικών δεξιών κυβερνήσεων που παρουσιαστηκαν απο την δεκαετία του ΄40 ως και τη δεκαετία του ΄60, όπως συμβαίνει και σήμερα ακόμα με την κυβέρνηση Παπαδήμου δεν ήταν εκλεγμένες κυβερνήσεις με ελεύθερη τη βούληση του λαού. Αντίθετα επρόκειτο και πρόκειται περί πραξικοπημάτων με κοινοβουλευτική συγκάλυψη και συνέβαιναν κάθε φορά που το μομέντουμ έφερνε στο προσκήνιο τη μαζική θέληση της κοινωνίας για δικαιοσύνη, ισότητα και ελευθερία.
 
Η συνέχεια είναι πιο γνωστή ίσως επειδή η ιστορική μνήμη είναι πιο νωπή. Η επταετής Δικτατορία. Αλλά αυτή έχει ήδη προστεθεί στην ποσόστωση της δεξιάς διακυβέρνησης στην Ελλάδα που είναι ήδη τα 34 χρόνια όπως προανέφερα.

Μετά το 1974 Κωνσταντίνος Γ. Καραμανλής και πάλι, (έστω και με κάποια ενσωμάτωση στοιχείων του Κέντρου - όχι της Αριστεράς πάντως- ) από τις 24 Ιουλίου 1974 μέχρι τις 21 Οκτωβρίου 1981. Τουτ΄έστιν άλλα 7 χρόνια διακυβέρνησης της Δεξιάς ή αυτού που αποκαλούσαμε ως πρόσφατα Δεξια. Αν τα προσθέσουμε στα ήδη 34 χρόνια της φτάνει το σύνολο στα 41 χρόνια και μαζί με τα 3 χρόνια της Αποστασίας μέχρι τη Χούντα του ΄67 δηλαδή πάμε στα 44 χρόνια σε σύνολο 82 από την εμφάνιση της Αριστεράς στην Ελλάδα. Τα υπόλοιπα χρόνια καλύπτονται ως εξής:

Από το 1981 ως το 1989 έχουμε κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ δηλαδή μια 8ετία. Να την πω Αριστερή διακυβέρνηση; Δεν θα την πω. Δεν ορίζεται έτσι με κανένα κριτήριο. Ηταν κυβέρνηση Κέντρου που μάλιστα λειτούργησε μέσα σε δομές και συνθήκες δεξιές εως ακροδεξιές όπως αποδείχτηκε ήδη ότι επικράτησαν στην Ελλάδα και επικρατούν ακόμα. Το γεγονός ότι η Αριστερά πηρε κάποιες ανάσες και απέκτησε ένα μινιμουμ χώρο έκφρασης νομίζω είναι ένα τεκμήριο στοιχειώδους δημοκρατίας μετά από διωγμούς δεκαετιών - σχεδόν τεσσάρων. Άλλο θέμα το πώς διαχειρίστηκε η Αριστερά την ελευθερία αυτή.

Από το 1990 ως το 1993 ΝΔ. Δεξιά; Αναντίρρητα Δεξιά. Στα 44 χρόνια Δεξιάς ας προστεθούν κι αυτά τα τελευταία. Σύνολο 47. Από το 1993 - 2000 Σημιτικό ΠΑΣΟΚ. (Ας επισημανουμε ότι αυτό συνεχίστηκε και ως το 2011, δηλαδή για 21 χρόνια από το 1990 έχουμε 5 κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και 3 ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ).
Με το Σημιτικό ΠΑΣΟΚ προκύπτει θέμα μεθοδολογίας ως προς την καταταξή του με τα γνωστά κριτήρια - που άλλωστε πιστεύω ότι είναι παρωχημένα, όπως Δεξιά, Κέντρο κλπ - αλλά νομίζω ότι είναι κοινός τόπος ή τουλάχιστον αίσθηση ότι δεν διέφερε από τις κυβερνήσεις της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ. Αν η δεξιά ταυτίζεται με τον νεοφιλελευθερισμό στην οικονομία, με τον ολοκληρωτισμό και την ανελευθερία στην κοινωνία και με τον ρατσισμό ή το φασισμό (λόγω καταβολών αλλά και κατασταλτικών μεθόδων και μηχανισμών) τότε και το Σημιτικό ΠΑΣΟΚ που απέχει πάρα πολύ από το χώρο του Κέντρου - για Αριστερά αν το ισχυριζόταν κανείς θα τον λεγανε τρελό - προσιδιάζει σε σημείο ταύτισης με αυτό το μοντέλο. Αν προσθέσουμε βάσει αυτής της λογικής και αυτά τα 7 χρόνια θα εκτοξευτούμε στα 54 ολόκληρα χρόνια καθολικής επικράτησης της Δεξιάς καθαρής ή με το μανδύα ή την επίφαση του Σοσιαλισμού. Τα 28 χρόνια που περισσεύουν ως τα 82 από την εμφάνιση της Αριστεράς το 1918, την εξουσία διαχειρίστηκε το Παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ (Κέντρο, αν και έχω αντιρρήσεις και επ΄ αυτού) 8 χρόνια, και 20 χρόνια κυβερνήσεις Ελ. Βενιζέλου, Πρωτοπαπαδάκη, Σοφούλη, Γούναρη κ.α. από το 1917 ως το 1936 (δικτατορία 4ης Αυγούστου) κλπ οι οποίες χαρακτηρίζονται ως αστικές και καμμια σχέση δεν έχουν με την Αριστερά.

Για να τηρήσω το αξίωμα της αντικειμενικότητας που είναι η βασική μεθοδολογική αρχή ενός ιστορικού, δεν θα παραλείψω να αναφέρω στη σύντομη αυτή ανασκόπηση του 20ου - αρχές 21ου αιώνα την συμφωνία της Βάρκιζας το 1945 που υποστήριξε το ΚΚΕ με αποτέλεσμα την αυτοκαταστροφή του της οποίας τα αποτελέσματα φαίνονται ακόμα και σήμερα όπως και την συνεργασία το 1990 του Συνασπισμού και του ΚΚΕ με την μεταβατική κυβέρνηση Τζαννετάκη.

Ας δούμε τώρα συγκεντρωτικά τα αποτελέσματα της μικρής μας έρευνας:

Στα 82 χρόνια του βίου της Αριστεράς στην Ελλάδα τα 47 τουλαχιστον χρόνια ανήκουν αποκλειστικά σε κυβερνήσεις ακροδεξιάς - φασιστικής, μοναρχικής και γενικά δεξιάς χροιάς.
Τα 7 χρόνια ανήκουν σε κυβερνήσεις του Σημιτικού δεξιόστροφου ΠΑΣΟΚ (ακόμα και με Παπανδρέου μετέπειτα)
Τα 8 χρόνια ανήκουν στο Παλιό ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου του Κεντρου
Τα υπόλοιπα 20 χρόνια είναι οι αστικές κυβερνήσεις Βενιζέλου κλπ.

Η Αριστερά στην πραγματικότητα δεν κυβέρνησε ποτέ στην Ελλάδα λοιπόν.
Ο κος Τζιόπας ισχυρίζεται ότι η αριστερά ευθύνεται για την κατάσταση της χωρας.
Γράφει: "Σε ένα κομβικό σημείο για την επιβίωση του Ελληνικού κράτους, μέσα στη δίνη των άσχημων γεγονότων που συνοδεύουν την πιο μεγάλη οικονομική κρίση που βιώνει η Ελλάς, μεταπολεμικά, ο Πατριωτικός χώρος στον οποίο δραστηριοποιούμαι πολιτικά επί 28 ολόκληρα χρόνια, είναι ο μόνος που δεν έχει ουδεμία συμμετοχή στο κατάντημα και τον εξευτελισμό του Έλληνα. Αντίθετα, κατέγραψε και προέβλεψε με ακρίβεια τα προβλήματα, που οδήγησαν το Ελληνικό κράτος στο σημείο μηδέν που βρίσκεται σήμερα:
Ιδεολογική κυριαρχία της Αριστεράς που λειτουργεί ως «δούρειος ίππος» του εθνικού μας κράτους.
Απεθνικοποίηση των Ελλήνων μέσω της παιδείας και των αριστεροκρατούμενων ΜΜΕ."
Καποιος βασει της παραπάνω αναδρομής θα μπορούσε να αναρωτηθεί: "Αν όχι ο χώρος στον οποίο δραστηριοποιείστε Κε Τζιόπα και διακυβέρνησε για 47 χρόνια σχεδόν συναπτά σε συνολο 82, τότε ποιος ακριβώς είναι ο χώρος που φέρει ευθύνη; Και επίσης ποιος ακριβώς είναι ο Πατριωτικός χώρος τον οποίο επικαλείστε; Και επίσης εάν αυτός είναι η Ακρα Δεξιά γιατί δεν τον ορίζετε ως αυτό που ορίζεται διεθνώς και καλύπτεσθε υπό του πέπλου του πατριωτισμού;"

Είναι προφανές ότι αυτό που αντιλαμβάνεται ως ιδεολογική κυριαρχία της Αριστεράς είναι το γεγονός ότι η Αριστερά παρ΄ όλες τις διώξεις που έχει υποστεί συνεχίζει να επιβιώνει με τον τρόπο της - πολυδιασπασμένη και κατα τη γνώμη μου φοβισμένη ως αποτέλεσμα της διαρκούς και διαχρονικής προπαγάνδας σε βάρος της που κυριάρχησε με το ζόρι και τη βία διχάζοντας την ελληνική κοινωνία σε δεξιά και αριστερά. Τεκμηριωμένα πλέον αυτό δεν στέκει. Θυμίζω για τελευταία φορά. Τα 47 από τα 82 χρόνια ήταν τα χρόνια της Δεξιάς και τα υπόλοιπα ήταν χρόνια μη αριστερών κυβερνήσεων. Αυτό που υπαινίσσεται ο Κος Τζιόπας - αλλά ας μην το προσωποποιούμε αφού δεν είναι μόνο δική του πεποίθηση - είναι ότι αυτή η πεντηκονταετία δεν ήταν αρκετή. Απαιτεί λοιπόν ακόμη περισσότερη Δεξιά και ακροδεξιά. Προσωπικά θεωρώ ότι 50 σχεδόν χρόνια είναι υπεραρκετά και για να χτίσεις αλλά και για να καταστρέψεις έναν λαό και έναν πολιτισμό. Η διαφθορά, η συντήρηση, τα φοβικά σύνδρομα, η μισαλλοδοξία, η οπισθοδρόμηση και ο σκοταδισμός στον οποίο εχει καταδικαστεί η ελληνική κοινωνία είναι παράγωγα αυτής της διακυβέρνησης του τύπου της εθνοκάθαρσης των 'αριστερών' από τη 'Δεξιά'. Αλλά αυτοί οι όροι δεν έχουν πλέον νόημα.

Όσον αφορά στην "απεθνικοποίηση των Ελλήνων" μέσω της Παιδείας και των "αριστερών ΜΜΕ", θυμάμαι όταν ήμουν μικρός τον πατέρα μου να μου τραγουδάει ένα τραγούδι που είχε το εξής ρεφρεν " Καμαρωτά, χαρούμενα τα νιάτα σαν σε χορό βαδίζουν πάντα εμπρός,φλόγα, ζωή και θέληση γιομάτα,κι είναι το πέρασμα τους όλο φως". Αυτό το τραγούδι δεν το άκουσα ποτέ στα χρόνια που ήμουνα μαθητής σε καμμία σχολική γιορτή και άρα δεν μπόρεσα ποτέ να το αναγνωρίσω και να το ταυτοποιήσω. Πολύ αργότερα έμαθα ότι ήταν ο ύμνος της ΕΠΟΝ, της νεολαίας του ΕΑΜ που έδωσε στην Αντίσταση 30000 παιδιά και 12000 από αυτά νεκρά στις μάχες ενάντια στη φασιστική εισβολή. Τα τραγούδια που θυμάμαι ότι άκουγα στο σχολείο, ήταν  "Των εχθρών τα φουσάτα περάσαν σαν το λιβα που καιει τα σπαρτα" και άλλα στρατιωτικά φασιστικά εμβατήρια. Επίσης θυμάμαι ότι έμαθα πως ο Μεταξάς, ένας στυγνός δικτάτορας, ήταν ο ήρωας που είπε το "ΟΧΙ" στο ιταλικό τελεσίγραφο το 1940 και όχι ο ελληνικός λαός. Τι θέλω να πω; Ότι όχι μόνο κυριάρχησε η 'Δεξιά' - και δεν εννοώ τη βάση της όσο την συστηματική και στοχευμένη προπαγάνδα και τους κατασταλτικούς της μηχανισμούς -  αλλά προσπάθησε να καταστρέψει και μια ολόκληρη λαϊκή κουλτούρα μέσω της σχολικής προπαγάνδας. Σε μεγάλο βαθμό τα κατάφερε καταστρέφοντας ένα κομμάτι του νεοελληνικού πολιτισμού, ταυτίζοντας τον όρο "πατριωτισμός" με τον όρο "εθνικισμός". Πρόκειται για σκόπιμη και μεθοδευμένη εννοιολογική σύγχυση με γκαιμπελικούς όρους σε βαθμό καπηλείας. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Υπουργός Προπαγάνδας των Ναζί Γκαίμπελς επισκέπτονταν συχνά την χώρα μας απολαμβάνοντας κάθε τιμή από τους εκπροσώπους των δοσιλογικών καθεστώτων που εύχομαι ο κύριος Τζιόπας να μην συμπεριλαμβάνει στον πατριωτικό χώρο που υπηρετεί. Το ότι δεν τον αφάνισε αυτό τον πολιτισμό αλλά ούτε και τον αλύτρωτο πόθο του λαού για ελευθερία και κοινωνική δικαιοσύνη δεν σημαίνει ότι δεν έκανε ο,τι μπορούσε για να το πετύχει. Αγαπητέ Νίκο αν είχε επικρατήσει η "ιδεολογία της Αριστεράς" όπως εσύ ισχυρίζεσαι φαντάζομαι ότι κάποιος δάσκαλός σου στο δημοτικό θα είχε την ελευθερία και την ευκαιρία να μάθει σε σένα και στους μαθητές του τον ύμνο της ΕΠΟΝ που τραγουδούσε σιγανά στο γιό του μόνο μέσα στο σπίτι. Καταλαβαίνεις, είμαι σίγουρος.

Τώρα αν θεωρεί ο Κος Τζιόπας επικράτηση της αριστερής ιδεολογίας την αντίληψη ότι όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται και πεθαίνουν ίσοι ανεξαρτήτως χρώματος, φύλου, εθνικής προέλευσης, τότε νομίζω ότι αυτό που εκπροσωπεί δεν έχει θέση στη σημερινή κοινωνία. Προσωπικά το θεωρώ αυτονόητο και σε καμμια περίπτωση αποκλειστικό προνόμιο της 'Αριστερας' για να το υπερασπίζεται κανείς. Αυτό που ίσως τον ενοχλεί είναι η στοιχειώδης προσπάθεια αποφασισμού που έγινε στη δεκαετία του ΄80. Ας θυμάται όμως ότι όσο και να μοιάζει η εποχή μας με τη δεκαετία του 1930 στη Γερμανία ιδιαίτερα, άλλες τόσες διαφορές παρουσιάζει. Η κυριότερη: Θα το πω κομψά. Αυτό που άφησε πίσω του ο εθνικοσοσιαλισμός στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου είναι βαθειά, πολύ βαθειά καταγεγραμμένη πληγή στο συλλογικό συνειδητό και υποσυνείδητο του Έλληνα αλλά και όλων των κατεχομένων λαών της Ευρώπης για να κερδίσει και δεύτερη ευκαιρία μέσα σε μόλις έναν αιώνα.

ΥΓ 1. Οταν λέτε "αριστερα" ΜΜΕ εννοείτε τον Παύλο Τσίμα και την Ολγα Τρεμη;

ΥΓ 2. "Όταν ήρθαν να πάρουν τους τσιγγάνους δεν αντέδρασα. Δεν ήμουν τσιγγάνος.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους κομμουνιστές δεν αντέδρασα. Δεν ήμουν κομμουνιστής.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους δεν αντέδρασα. Δεν ήμουν Εβραίος.
Όταν έκλεισαν το στόμα των Ρωμαιοκαθολικών που αντιτάσσονταν στο φασισμό, δεν έκανα τίποτα γιατί δεν ήμουν καθολικός.
Όταν ήρθαν να πάρουν εμένα δεν είχε απομείνει κανείς για να αντιδράσει.»

Μπέρτολτ Μπρέχτ.