Οδεύοντας προς το τέλος της Εβδομάδας των Παθών (του Ιησού φυσικά, γιατί από τον τάραχο των «εθνικών μας, μνημονιακών παθών, θα περάσουμε πάμπολες ακόμη ανάλογες εβδομάδες) και αναμένοντας την χαρμόσυνη είδηση, Χριστός Ανέστη!, ευλόγως με όλα όσα ακούγονται, αναρωτιόμαστε: «Η Ελλάς Ανέστη?».
Οι απαντήσεις που θα πάρουμε, μιας και ζούμε στην μεταλλαγμένη από χώρα του μέτρου (ιδεατή για τους μακρινούς προγόνους, τους ενστερνιζόμενους το «παν μέτρον άριστον»), σε χώρα του άσπρου-μαύρου, θα είναι αντιφατικές, αλληλοσυγκρουόμενες, πλήρως εναρμονισμένες με τον χώρο από τον οποίο προέρχονται και επαρκώς ανταποκρινόμενες στον σκοπό τον οποίο, θέλουν να υπηρετήσουν.
Μνημόνια τέλος, διακηρύττει η δικομματική κυβέρνηση, η Ελλάς ξανά προς την «δόξα» τραβά, μιας και πέτυχε εκτός από το πρωτογενές πλεόνασμα, που αρχίζει να διανέμεται ως κοινωνικό μέρισμα, στους ασθενέστερους οικονομικά να πραγματοποιήσει μια ηρωική έξοδο (τύφλα να χει αυτή του Μεσολογγίου) στις αγορές.
Φοβερή επιτυχία: 3 ζητάμε εμείς, δεκατρία μας έδιναν, αυτοί που εδώ και τέσσερα χρόνια, μας είχαν κλείσει τις πόρτες τους, μαζί φυσικά με τα ώτα τους και μας είχαν αφήσει να ξεροσταλιάζουμε απέξω, γιατί ως γνωστόν, στου κουφού την πόρτα, όσο θέλεις βρόντα και μας έριξαν στην ασφυκτική, θανατηφόρα, αγκαλιά της Τρόικας.
Επιτόκιο κοντά στο 5%, για το οποίο διαμαρτυρήθηκαν εντόνως οι αντιμνημονιακοί, αφού εντός μνημονίου δανειζόμαστε πολύ φθηνότερα (1,5%), τι το θέλαμε λοιπόν «το αγοραίο?».
Εδώ ταιριάζει απόλυτα η λαϊκή παροιμία «δυο γαϊδάροι μάλωναν, σε ξένο αχυρώνα».
Κι ο παροιμιώδης μέσος άνθρωπος, που κέρδος δεν είχε ποτέ κι από κορόνες και φανφάρες «είναι γεμάτος», άντε να βγάλει άκρη, μ’ όλα αυτά που ακούει από τα αλληλομαχόμενα, αλληλοσπαρασόμενα πολιτικά «κοκόρια», που ουδόλως νοιάζονται για το πώς επιτέλους θα δει μια πραγματικά αναστάσιμη ημέρα αυτός ο τόπος και το μόνο γύρω απ’ το οποίο περιστρέφονται είναι ο κομματικός, προσωπικός τους θρόνος, που άλλοι αγωνίζονται απεγνωσμένα, να τον κρατήσουν (με νύχια και με δόντια, με φτηνά, μονίμως επαναλαμβανόμενα, εν όψει και Αυτοδιοικητικών αλλά και Ευρώ-Εκλογών, τερτίπια-τύπου πλεόνασμα έχουμε- ας το μοιράσουμε μπας και πάρουμε καμιά ψήφο ευγνωμοσύνης) κι άλλοι να τον κατακτήσουν, μηδενίζοντας, ισοπεδώνοντας το καθετί, ακόμη κι αν εμπεριέχει κάτι θετικό και χρήσιμο.
Η πραγματικότητα γύρω μας, σκληρή, αδυσώπητη, απογοητευτική, επί μνημονίων κρεμάμενη, ποιος ξέρει για πόσα ακόμη χρόνια, αν κάτι πραγματικά εξαιρετικό , δεν συμβεί,
κάτι σαν θαύμα, που θα οδηγήσει από τη Σταύρωση, στην Ανάσταση.
Με ανεργία στο 27%, με την ανάπτυξη, όλο να έρχεται από πολύ μακριά, με αποτέλεσμα ποτέ να μην φθάνει, με τα λουκέτα να πολλαπλασιάζονται, με φόρους και χαράτσια να γίνονται αγχόνη για το λαό, με τις αυτοκτονίες και την κατάθλιψη, να έχουν αύξουσα, ανοδική πορεία, κανένας δεν δικαιούται ούτε να θριαμβολογεί, αλλά ούτε και να καταστροφολογεί.
Κάποια στιγμή θα πρέπει όλοι αυτοί οι πολιτικοί και οικονομικοί φωστήρες αυτού του τόπου, να καθίσουν γύρω από ένα τραπέζι και να διαβουλευτούν, να συσκεφτούν, να συνεννοηθούν, για το εθνικό μας μέλλον, για το συμφέρον αυτού του λαού, που τρία χρόνια τώρα βιώνει έναν ανερμάτιστο Γολγοθά.
Σαφώς και πρέπει να έχουμε πλεόνασμα και να μπορούμε με τα δικά μας μέσα να ανταποκρινόμαστε στις ανάγκες μας!
Πως όμως δημιουργήθηκε το πλεόνασμα αυτό και πως θα είναι διατηρήσιμο?
Μήπως είναι προϊόν «δημιουργικής λογιστικής»,στάσης πληρωμών του κράτους προς αυτούς που οφείλει, όπως ισχυρίζεται και το Spiegel?
Και αν a-priori δεχθούμε ότι είναι υπαρκτό, πως θα διατηρηθεί, αφού από τη μια το διανέμουμε και από την άλλη δεν θα έχουμε τόσα έσοδα από φόρους αφού εισπράχθηκαν αυτό το χρόνο, οι των παρελθόντων ετών, ενώ συγχρόνως η ικανότητα φοροπληρωμής μειώνεται αισθητά και ως γνωστόν «ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος?»
Τι θα γίνει με το χρέος που έχει φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη? Είναι λύση η χρονική πεντηκονταετής παράταση αποπληρωμής, ή πρέπει ως Ευρωπαίοι Εταίροι, να διαπραγματευτούμε, και να προσπαθήσουμε να επιτύχουμε μια πιο συμφέρουσα λύση, μια ρεαλιστική και ελπιδοφόρα προοπτική?
Οι πλέον ειδήμονες και πολυπράγμονες του Δ.Ν.Τ. και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν αναγνώρισαν ότι το ελληνικό μνημονιακό πείραμα απέτυχε, γιατί οι ίδιοι είχαν κάνει λάθος στους πολλαπλασιαστές τους, που υπέρ- πολλαπλασίασαν τα προβλήματα του «Εσταυρωμένου Ελληνικού Λαού?»
Γιατί δεν τους πιέζουμε, αφού κάναμε υπερπροσπάθειες, ματώσαμε, μας χλεύασαν, μας πότισαν χολή και ξύδι, μας σταύρωσαν, να δώσουν επιτέλους ένα τέλος, σ’ αυτό το μαρτύριο?
Και συγχρόνως γιατί δεν αλλάζουμε και μείς οι ίδιοι νοοτροπία, τρόπο και στάση ζωής και παραμένουμε κολλημένοι στα ίδια, αδρανείς, παθητικοί θεατές, αυτού του θεάτρου του παραλόγου, που παίζεται μπρος στα μάτια μας?
Δεν θα μας αναστήσει κανένας Μεσσίας, μόνοι μας πρέπει να βρούμε τη δύναμη να βγούμε από τους μνημονικούς μας τάφους, με μια κοινή προσπάθεια όλης αυτής της πλειοψηφίας που σταυρώνεται κατ’ εξακολούθηση, απέναντι σε μια μειοψηφία που ευημερεί, αδιαφορεί και εμπαίζει.
ΔΥΝΑΤΗ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΕΝΑ:
«Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΠΙΘΑΝΟΝ ΝΑ ΑΝΕΣΤΗ, Η ΕΛΛΑΣ ΣΙΓΟΥΡΑ ΟΧΙ! »
