«Ου γαρ ο δικαστής, ουδ’ ο βουλευτής, ουδ’ ο εκκλησιαστής άρχων εστί, αλλά το δικαστήριον, η βουλή και ο δήμος»

Αριστοτέλης

Είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο πως οι κοινωνίες σχεδόν από τις πρώτες στιγμές της δημιουργίας τους δημιούργησαν θεσμούς προκειμένου αυτοί να υπηρετούν τον άνθρωπο, στη βάση και με όρους ισονομίας, δικαιοσύνης και αλληλέγγυας αρωγής. Το λεπτό και σημαντικό σημείο στο σκεπτικό που αναφέρθηκε παραπάνω, όπως πολύ σωστά επισήμανε εδώ και χιλιάδες χρόνια ο Αριστοτέλης, είναι το γεγονός ότι δεν εξουσιάζει ο δικαστής αλλά το δικαστήριο, ότι δεν ασκεί εξουσία επί των πολιτών εκείνος που συμμετέχει στην Εκκλησία του Δήμου αλλά η ίδια η Εκκλησία του Δήμου. Αν τούτο μοιάζει αυτονόητο, είναι άραγε σήμερα μέρος της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας;

Οι άνθρωποι της πόλης έχουν πρόσωπο, έχουν ανάγκες, έχουν όνειρα κι αν η εκάστοτε δημοτική αρχή και ο δήμαρχος της πόλης δεν τους γνωρίζει όλους -το πιθανότερο είναι να μην τους γνωρίσει ποτέ όλους- οφείλει να τους υπηρετήσει όλους! Ο δήμος πρωτίστως είναι οι άνθρωποί του. Είναι οι πολίτες που ζουν, εργάζονται και διαβιούν μέσα στα όριά του. Δεν είναι λοιπόν υπερβολή αν ισχυριστεί κανείς πως κάθε αυτοδιοικητική αρχή που σέβεται τον εαυτό της πρέπει πρώτα να σέβεται τον πολίτη, να αλληλοεπιδρά ουσιωδώς μαζί του και να τον αφουγκράζεται δίνοντας λύσεις στα ζητήματα που τον αφορούν κι ανοίγοντας δρόμους για το μέλλον. Ο δήμος είναι οι υποδομές του, είναι το περιβάλλον που ζει ο πολίτης, είναι οι συγκοινωνίες, είναι η δυνατότητα που δίνεται στον πεζό να περπατήσει ελεύθερα και χωρίς εμπόδια στους δρόμους αλλά και στον οδηγό να κινηθεί γρήγορα και ασφαλώς. Είναι η καθαριότητα και η πρόσβαση στους κοινόχρηστους χώρους, είναι το πράσινο που σπάει το γκρίζο του τσιμέντου και το μαύρο της ασφάλτου, είναι οι πλατείες και τα πάρκα του. Είναι ο σεβασμός στους ανθρώπους με κινητικά προβλήματα και με ειδικές ανάγκες. Είναι η ασφάλεια. Είναι οι χώροι άθλησης και οι υποδομές για τον πολιτισμό και την παιδεία. Είναι -και τούτο ίσως είναι το πιο σημαντικό- τα στοιχεία και οι υποδομές εκείνες που κάνουν κάθε πόλη κατάλληλη για τα παιδιά, για την απασχόληση, την παιδεία και την κοινωνικοποίησή τους, ειδικά αν αναλογιστούμε πως η εποχή μας αφενός δεν δίνει πολύ χρόνο στους γονείς για να ασχοληθούν μαζί τους μιας κι επιτάσσει να εργάζονται ασταμάτητα κιαφετέρου η τεχνολογία,που τόσο αγαπούν οι νέοι, δρα κι ενεργεί ως καταλύτης απομόνωσης και αποξένωσης από την παρέα και τις δια ζώσης συναναστροφές. Η πόλη που θέλουμε πρέπει να εστιάσει την προσοχή της σε όλα αυτά, τα μικρά και μεγάλα που συνδράμουν τον πολίτη της και τον κάνουν να θέλει να ζει μέσα της, να νιώθει το άστυ οικείο σαν το σπίτι του!

Ευχή μας είναι να ξεχάσουμε τη φράση ‘Τα παράπονά σας στο Δήμαρχο’, αλλά τούτο προϋποθέτει ο δήμαρχος να μην έχει γραφείο! Μπορεί αυτό το τελευταίο να μοιάζει ουτοπικό αλλά κυριολεκτούμε όταν λέμε πως γραφείο του πρέπει να είναι η ίδια η πόλη, πως πρέπει να βρίσκεται παντού μέσα της, πως οφείλει να νιώθει τον παλμό της και να ζει με το ρυθμό της κανονίζοντας όλες εκείνες τις λεπτομέρειες που την κινούν ομαλά, με ασφάλεια και χωρίς διακοπές. Το ίδιο και κάθε δημοτικός σύμβουλος. Οι καρέκλες πίσω από τα ξύλινα γραφεία χτίζουν τείχη, τα θέσφατα δεν είναι επιθυμητά στην τοπική αυτοδιοίκηση, το αντίθετο πρέπει να συμβαίνει στο θεσμό που κατεξοχήν υπηρετεί τον άνθρωπο από την πρώτη γραμμή της διοίκησης. Δήμαρχος και δημοτικοί σύμβουλοι οφείλουν να ενεργούν ομαδικά στις προκλήσεις του μέλλοντος αλλά και τις επιταγές της κοινωνίας. Η δημοτική αρχή που θα εκλεγεί τον Μάιο του 2019 θα θέλαμε να έχει τα χαρακτηριστικά που ονειρευόμαστε και που παραθέσαμε πιο πάνω. Να λειτουργήσει ως θεσμός και όχι να λειτουργήσουν τα πρόσωπα αντί του θεσμού. Το σημαντικότερο ίσως στοίχημα που θα πρέπει να κερδηθεί από τους νέους δημοτικούς άρχοντες είναι κάτι τόσο απλό μα και τόσο δύσκολο συνάμα: Να γίνουν οι δρόμοι της πόλης όμορφοι -ό,τι κι αν αυτό εννοιολογικά σημαίνει για τον καθένα- για να αδημονεί ο πολίτης να σεργιανίζει μέσα τους όλη μέρα. Κάθε μέρα!