Καλώς τους!(Του Πάνου Σκουρολιάκου)

Δημοσιεύτηκε: Κυριακή, 26 Οκτωβρίου 2014 08:35 Καλώς τους!(Του Πάνου Σκουρολιάκου)
  • Ποια είναι εκείνη η αντίληψη που στο όνομα της ελεύθερης δημιουργίας στην οποία μπορούν να συμμετέχουν οι πάντες τελικά χειραγωγείται αυτή η ίδια η δημιουργία και επιβάλλονται και αισθητικοί και κοινωνικοί κανόνες κάποιων ελίτ;

Άμα ο άλλος είναι ευαίσθητος περί τον πολιτισμό, πώς να το κάνουμε, δίνει και το αίμα του, που λέει ο λόγος.

Δόθηκαν πρόσφατα στη δημοσιότητα κάποιες από τις πάμπολλες σκέψεις που επεξεργάζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, στην περίπτωση κατά την οποία ο ελληνικός λαός του δώσει στις επόμενες εκλογές την εντολή να κυβερνήσει και να διαχειρισθεί ανάμεσα στα άλλα και το σπουδαίο θέμα του πολιτισμού. Άστραψαν και βρόντηξαν! Κέντρα, παράκεντρα, ανεξάρτητοι, μεμονωμένοι, επαΐοντες, αλλά και άσχετοι που είδαν φως και μπήκαν. Τον χορό έσυρε πρώτο το υπουργείο του Πολιτισμού, γιατί προφανώς ούτε στο Μαξίμο, ούτε πουθενά αλλού μπορούσαν να αρθρώσουν έναν αντίλογο που δεν θα τους ρεζίλευε. Τώρα θα μου πεις πως όλα αυτά που λένε για άλλα θέματα τους προσθέτουν πόντους; Όχι βέβαια. Το αντίθετο.

Μετά πήραν τον λόγο πρόσωπα και προσωπικότητες που σιτίζονται χρόνια και χρόνια από τον κρατικό κορβανά σε θέατρα, ορχήστρες, επιτροπές, αναθέσεις και πάει λέγοντας. Όλοι αυτοί που εφάρμοσαν στον χώρο του πολιτισμού πολιτικές τις οποίες επέβαλαν τα Μνημόνια και για τους υπόλοιπους τομείς μετά το 2010. Ναι! Στον πολιτισμό άρχισε το «ροκάνισμα» από το 2000 τουλάχιστον.

Δεν ήθελαν τα ΔΗΠΕΘΕ για παράδειγμα. Γνωστές οι δημοσιογραφικές γραφίδες που με κακεντρέχεια έγραφαν πως «Δηπεθαίνουν τα ΔΗΠΕΘΕ». Και πότε; Όταν ακόμα πολλά από αυτά ήταν ακμαία και προσέφεραν σημαντικό έργο. Τα χρήματα όμως έπρεπε να κατευθυνθούν προς άλλες «δράσεις», προς άλλα «ευαγή ιδρύματα». Ακολούθησε η οικονομική ασφυξία από μέρους του υπουργείου και σύντομα τα θέατρα αυτά της περιφέρειας είναι κοντά στο να εκλείψουν πια! Μπράβο, τα καταφέρατε.

Να θυμηθούμε τον αλήστου μνήμης υπουργό Πολιτισμού κ. Τατούλη, που με τον λαϊκίστικο αφορισμό περί «κρατικοδίαιτων καλλιτεχνών» τσουβάλιασε ανάξιους φίλους των δύο κομμάτων που κυβέρνησαν με πανάξιους δημιουργούς, θέατρα και ορχήστρες και έκοψε από όλους την οικονομική στήριξη την οποία έχει υποχρέωση να παρέχει ένα κράτος; Στήριξη που ήταν ούτως ή άλλως κατώτερη από τον μέσο ευρωπαϊκό όρο.

Να μιλήσουμε για τον πολύ κ. Λούκο που μετέτρεψε το Φεστιβάλ Επιδαύρου από πάνδημη θεατρική γιορτή σε ισχνό θεατρικό γεγονός; Που μετέτρεψε το Φεστιβάλ Αθηνών σε κάτι που χάνεται ανάμεσα σε δεκάδες άλλες παραγωγές τη θερινή περίοδο, μην καταφέρνοντας να προσελκύσει κοινό για τις παραστάσεις του; Το Ωδείο του Ηρώδη του Αττικού, παραχωρείται από το υπουργείο Πολιτισμού στο Ελληνικό Φεστιβάλ για να πραγματοποιήσει το πρόγραμμά του. Αληθεύει πως, αφού δεν εισπράττει από τις παραστάσεις που προτείνει στο κοινό, ζητάει το Φεστιβάλ και όχι το υπουργείο υψηλό ενοίκιο από τους συμμετέχοντες εκτός προγράμματος του Φεστιβάλ Αθηνών; Επιμένουμε. Αν είναι έτσι, γιατί δεν εισπράττει τα ενοίκια το υπουργείο; Για να φαίνεται πως το επί κ. Λούκου Φεστιβάλ έχει εισπράξεις;

Να μιλήσουμε για το καμπανάκι που χτυπά για το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος ο εκλεκτός της συγκυβέρνησης διευθυντής του; Για το Εθνικό Θέατρο, όπου για άλλη μια φορά στην ιστορία του έχει εγκαθιδρυθεί από τον πρωθυπουργικό εκλεκτό διευθυντή του Θεάτρου μια αυστηρή δομή όπου κυριαρχούν οι ημέτεροι; Είπαμε. Δεν είναι η πρώτη φορά! Δυστυχώς, δυστυχέστατα!

Να μιλήσουμε για το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου; Το βιβλίο, τον χορό, τα εικαστικά; Να μιλήσουμε για τους ανθρώπους; Αλήθεια, ποια ταξική αντίληψη θέλει τον δημιουργό έναν χομπίστα που δεν θα πρέπει να διεκδικεί αμοιβές, ένσημα, προστασία του έργου του και ανταμοιβή της εργασίας του; Ποια είναι εκείνη η αντίληψη που στο όνομα της ελεύθερης δημιουργίας στην οποία μπορούν να συμμετέχουν οι πάντες τελικά χειραγωγείται αυτή η ίδια η δημιουργία και επιβάλλονται και αισθητικοί και κοινωνικοί κανόνες κάποιων ελίτ;

Στο κείμενο του ΣΥΡΙΖΑ αντιπαρατέθηκαν και αξιόλογοι συμπολίτες με επιχειρήματα και καλή πρόθεση. Φοβάμαι όμως πως αυτοί είναι οι λίγοι. Αναμφισβήτητα αυτοί αντιλήφθηκαν πως είναι ένα από τα πολλά κείμενα που μπήκαν στη συζήτηση για το κυβερνητικό πρόγραμμα. Οι άλλοι; Οι «αποφασισμένοι»; Εδώ λοιπόν είναι το θέμα. Για να καταλάβεις την έννοια της συζήτησης, της διαβούλευσης, της ανταλλαγής απόψεων που οδηγούν σε σύνθεση, σε κοινή απόφαση και τελικά σε κοινή δράση, θα πρέπει να το 'χεις. Αν μια ζωή σου λένε τι να κάνεις και εσύ το κάνεις. Σου λένε τι να πεις κι εσύ το λες. Σου λένε τι να ψηφίσεις και εσύ ψηφίζεις, δεν αντιλαμβάνεσαι απλές έννοιες όπως συζήτηση, συνεννόηση, σύνθεση.

Σε κάθε περίπτωση, ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να πάρει υπ' όψιν του τους πάντες. Και τις σοβαρές ενστάσεις, αλλά και τις άλλες. Ιδίως αυτές. Γιατί ένα πράγμα δεν θέλει να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν θέλει να γίνει άλλο ένα φθαρμένο κόμμα. Άλλη μια ανίκανη κυβέρνηση. Και θα το καταφέρει! Το εύχομαι, το ευχόμαστε και αγωνιζόμαστε για το νέο, το διαφορετικό, το αληθινό! Και συζητάμε. Θα συνεχίσουμε να συζητάμε και μεταξύ μας και με τους συμπολίτες μας. Γιατί όλοι μαζί είναι πιο καλά!

* Ο Πάνος Σκουρολιάκος είναι μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ

 

Προσαρμοσμένη αναζήτηση